Γιά νά γίνωμε ἄφοβοι

 

Στό περασμένο σημείωμα ἐξετάσαμε τά ἐμπόδια, πού μπαίνουν στό δρόμο μας καί δέν μᾶς ἀφίνουν νά γίνουμε ἄφοβοι. Σέ ἄλλα προηγούμενα σημειώματα εἴδαμε ἐπίσης μερικά ἀπ’ τα μέσα πού βοηθοῦν, γιά ν’ ἀποκτήσουμε ἀφοβία. Ἕνα ἀπ’ αὐτά, ἄς τό ἐπαναλάβουμε καί ἄς μή τό ξεχνοῦμε ποτέ, ἦταν ἡ ἀποφασή μας γιά νά ὑποστοῦμε καί μεγάλες καί μικρές θυσίες. «Λέγω δέ ὑμῖν τοῖς φίλοις μου﮲ μή φοβηθῆτε ἀπό τῶν ἀποκτεννόντων τό σῶμα, καί μετά ταῦτα μή ἐχόντων περισσότερόν τι ποιῆσαι», εἶπε ὁ Κύριός μας στούς μαθητάς Του. Κάποιος ἄλλος πρόσθεσε πώς δέν ὑπάρχει στόν κόσμο πιό φοβερός ἄνθρωπος, ἀπό ἐκεῖνον πού δέν φοβᾶται τόν θάνατο.
Σήμερα, τελειώνοντας τήν ὅλη σειρά, τή σχετική μέ τήν ἀφοβία, ἄς ἐξετάσουμε καί κάτι ἀκόμη, πού θά μᾶς βοηθήση νά γίνουμε πραγματικά ἄφοβοι: Πρόκειται γιά τήν πεποίθηση, ὅτι, ἀκολουθῶντας τόν δρόμο τοῦ Θεοῦ θά βγοῦμε στό τέλος, ἐν πάσῃ περιπτώσει, κερδισμένοι.

Μπορεῖ νά δυσκολευθοῦμε στόν δρόμο αὐτό, μπορεῖ σέ μερικές περιπτώσεις νά βάζη ἐμπόδια καί ὁ ἴδιος ὁ ἑαυτός μας. Τό πιθανώτερο ὅμως εἶναι, πώς θά ἔχουμε ν’ ἀντικρύσουμε τήν ἀντίδραση καί ἴσως καί τήν ἐχθρότητα πολλῶν. Στό τέλος, ὅμως, θά νικήσουμε. Οἱ προσπάθειές μας δέν εἶναι δυνατόν νά πᾶνε χαμένες.
Πόσο βοηθεῖται γενικά ὅποιος καταβάλλει μιά ὁποιαδήποτε προσπάθεια, ὅταν ξέρει πώς οἱ κόποι του δέν θά πᾶνε χαμένοι, τό γνωρίζουμε ὅλοι μας. Εἶναι ὅπως, ὅταν ὁ κουρασμένος ὁδοιπόρος ἰδῇ, ὅτι δέν εἶναι μακρυά ἀπό τό τέρμα τοῦ ταξιδιοῦ του. Ὁσοδήποτε κατάκοπος καί ἄν εἶναι, μόλις βεβαιωθῇ ὅτι δέν πρόκειται νά περάση τή νύκτα του στό παγερό ὕπαιθρο, ἀμέσως πέρνει δύναμη καί σάν καινούργιος, ἄλλος ἄνθρωπος προχωρεῖ καί τό ὑπόλοιπο κομμάτι τῆς πορείας του. Ἡ βεβαιότης, ὅτι ἔφθασε στό τέρμα, θαρρεῖς καί τοῦ δίνει φτερά.
Γι’ αὐτό καί στίς μάχες, οἱ ἀξιωματικοί ἐκεῖνοι πού ἐμπνέουν στούς ἄνδρες τους τήν πεποίθηση στή νίκη εἶναι πάντα στεφανωμένοι μέ τήν δάφνη τοῦ θριάμβου.
Ὁ Κύριός μας, ὡς Παντογνώστης, ἐγνώριζε βέβαια τήν ἔκβαση τῆς μάχης πού ἔδινε καί τόν τελικό θρίαμβό Του. Δέν εἶχε ἑπομένως καμμιά ἀνάγκη ἀπό μιά τέτοια ἐνίσχυση. Προσπαθοῦσε, ὅμως, νά τήν μεταδώση καί στούς Μαθητάς Του. Οἱ παραβολές Του γιά τή δύναμη τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν, τί ἄλλο κάνουν, παρά νά ἐμπνεύσουν τήν βεβαιότητα γιά τήν τελική ἐπικράτηση τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ; Ἐπίσης, σέ πολλές ἄλλες περιστάσεις ὁ Κύριος δέν παραλείπει νά διδάξη τούς Μαθητάς Του, ὅτι, ὁπωσδήποτε καί νά ἔλθουν τά πράγματα, στή μεγάλη αὐτή μάχη, ὁ νικητής θά εἶναι Ἐκεῖνος.
Τήν πεποίθηση αὐτή τήν ἀπέκτησαν πραγματικά οἱ Μαθηταί τοῦ Κυρίου καί τήν μετέδωκαν καί στούς ἄλλους Χριστιανούς. Ὁ ἀπόστολος Πέτρος, γράφοντας πρός τούς Χριστιανούς, λέει: «Καί ποιός μπορεῖ νά σᾶς κάνη κακό, ἐάν μιμεῖσθε τό καλό; Ἀλλά καί ἄν ὑποφέρετε κάτι, γιατί ἀκολουθεῖτε τό δρόμο τοῦ Θεοῦ, εἶσθε μακάριοι». Μακάριοι, τή στιγμή πού θά ὑποφέρουμε; Μάλιστα, λέει ὁ μεγάλος Ἀπόστολος. Γιατί γνωρίζει, πώς ὁπωσδήποτε καί νά ἔλθουν τά πράγματα, θά εἴμαστε μέ τήν παράταξη τῶν νικητῶν.
Τήν ἴδια πεποίθηση εἶχαν καί ὅλοι οἱ μάρτυρες τῆς πίστεώς μας, καί γι’ αὐτό μέ χαρά ἀντιμετώπιζαν ὄχι ἁπλῶς δυσκολίες καί ἀντιδράσεις, ἀλλά τά φρικτώτερα μαρτύρια. Τήν ἴδια τέλος πεποίθηση εἶχαν καί ὅλοι οἱ μεγάλοι δημιουργοί τοῦ πολιτισμοῦ μας καί προχωροῦσαν ἐμπρός ἀπτόητοι.
Στό βάθος ὅμως τῆς ψυχῆς τους τί ὑπῆρχε; Ποῦ στήριζαν αὐτή τήν πεποίθηση; Στήν Πίστη πρός τόν Θεό. Γι’ αὐτό, στό τέλος-τέλος, τό καλύτερο βοήθημα γιά νά γίνουμε ἄφοβοι εἶναι νά αὐξήσουμε τήν πίστη μας.

Ὁ Πατήρ Ἱερώνυμος

*  *  * 

Ολοκληρώνοντας την προτροπή του για την αφοβία, ο μακαριστός αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος Α', μας υπενθυμίζει ότι "...στον αγώνα μας, οπωσδήποτε και να έλθουν τα πράγματα, στη μεγάλη αυτή μάχη, νικητής θα είναι Εκείνος (ο Χριστός) και εμείς θα είμαστε με την παράταξη των νικητών".

Για να διαβάσετε τις σκέψεις του μακαριστού αρχιεπισκόπου, πατήστε το παρακάτω εικονίδιο: