Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Προσέγγιση στό μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας», β΄ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 1995), σελ. 10 - 12, 7 - 9 

ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

 

...Ὁρμητικά ἀναδύονται ἀπό μέσα μου τό πάθος κι’ ὁ λόγος γιά τήν Ἐκκλησία.

Ζητάω τήν ἐπαφή μέ τό συνάνθρωπο. Νοιώθω τήν ἀνάγκη ν’ ἀνοίξω μαζῆ του διάλογο. Νά μιλήσω σ’ αὐτόν, πού ὁδοιποροῦμε μαζί στούς δρόμους τῆς γῆς καί γράφουμε μ’ ἕνα κοινό μόχθο τή σύγχρονη ἱστορία. Νά τοῦ ἐμπιστευτῶ αὐτό, πού γνώρισα κι’ αὐτό, πού ἔζησα, σάν μέλος καί σάν ποιμένας τῆς Ἐκκλησίας...

...Δέν φοβάμαι ν’ ἀντικρύσω καί τήν δυσπιστία τῆς ἐποχῆς μου καί τά λάθη τῶν ἀνθρώπων τῆς Ἐκκλησίας μου. Αὐτό εἶναι τό κλῖμα, στό ὁποῖο ἀναπτύχθηκα κι’ ἐγώ καί τ’ ἀδέρφια μου. Εἶναι ἡ ἴδια ἡ ζωή μας. Καί τό τίμιο κύτταγμα τῆς πραγματικότητας καί τῶν προβλημάτων εἶναι τό πρῶτο βῆμα γιά τήν ὑπέρβαση τῶν δυσκολιῶν καί τήν προσπέλαση στήν περιοχή τῆς γνησιότητας...

∗ ∗ ∗

Τοῦτο τό βιβλίο δέν εἶναι μιά ἱστορική ἔρευνα. Οὔτε χτίζει –οἰκοδομεῖ– ἕνα σύστημα διδασκαλίας. Εἶναι ἡ ἀνακούφιση κι’ ὁ στεναγμός σέ μιά σύνθεση. Εἶναι ἡ μετάδοση, ἡ κοινο-ποίηση τῆς χαρᾶς καί τοῦ πόνου, τῆς εὐτυχίας καί τῆς ὀδύνης, πού ἕνας σύγχρονος ἄνθρωπος νοιώθει ζώντας κι’ ὑπηρετώντας μέσα στήν Ἐκκλησία.

Ἕνας ἐπίσκοπος, πού γεύεται τή δύναμη καί τή χάρη τῆς Ἐκκλησίας, πού λιτανεύει τό σταυρό τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί πού μετέχει στήν ἐξαντλητική περιπλάνηση τοῦ σύγχρονου κόσμου, θέλει νά μιλήσει μέ τόν ἴδιο τόν ἑαυτό του, μέ τ’ ἀδέρφια του καί μέ τό Θεό. Νά συμμαζέψει τό στοχασμό του. Νά ἐκφράσει τήν ἐμπειρία του. Νά κάνει εὐχαριστία κι’ Εὐχαριστία, λόγο εὐγνωμοσύνης καί λόγο προσφορᾶς, τό περιεχόμενο τῆς καρδιᾶς του.

Στό διάλογο καί τήν κοινωνία τοῦ Θεοῦ μέ τόν ἱερέα, ὁ Θεός λέει: «μεθύσω τήν ψυχήν τῶν ἱερέων»¹. Κι’ ὁ ἄνθρωπος ἀποκρίνεται: «ἐτρύγησα σμύρναν μου μετά ἀρωμάτων μου»². Ὁ Θεός προσφέρει το μεθυστικό ποτό στόν ὑπηρέτη του. Κι’ ὁ ἄνθρωπος τό παίρνει μέσα του. Χορταίνει καί μεθάει. Ἀπό τή σμύρνα καί τό ἄρωμα. Ἀπό τόν «οἶνο» καί τό αἷμα. Ἀπ’ τό Εὐαγγέλιο τῆς ἐλευθερίας κι’ ἀπ’ τό λόγο καί τήν πεῖρα τοῦ σταυροῦ.

Αὐτή ἡ διπλή γεύση, εἶν’ ἡ ἀνεκτίμητη προσωπική κτήση κι’ ἡ προσφορά στά ὅρια καί στά πρόσωπα τῆς ἱστορικῆς στιγμῆς. Ἡ «δόσις» καί τό «δώρημα», πού «ἄνωθεν ἐστί καταβαῖνον»³, «ὡς ποταμός φερόμενος ἔνδοξος ἐν γῇ διψώσῃ»⁴. Κι’ ἡ ἐμπειρία, πού μπορεῖ νά κατατεθεῖ, σάν πρώτη βοήθεια, στό χῶρο τῆς ἀγωνίας καί τοῦ προβληματισμοῦ τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου.

Οἱ σκέψεις, πού ἀκολουθοῦν, δέν προσφέρονται μέ ἀποκλειστικότητα σἐ ὡρισμένο κύκλο ἀνθρώπων. Δέν εἶναι ἕνας λόγος πρός τούς πιστούς οὔτε ἕνα κήρυγμα πρός τούς ἀπίστους. Εἶναι ἕνας ψίθυρος ἀγάπης πρός κάθε ἄνθρωπο.

Σήμερα, ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἴμαστε ἑνωμένοι στόν προβληματισμό καί στό ἄγχος καί διηρημένοι στήν ἀναζήτηση. Μοιραζόμαστε τό ἀσήκωτο βάρος τοῦ αἰώνα καί ἀρνιόμαστε νά κοινωνήσουμε στό ποτήρι τῆς ἐλπίδας. Ἔτσι ὁ μόχθος γίνεται πιό σκληρός, ἡ ἀγωνία πιό καταθλιπτική, ἡ μοναξιά πιό ἀφόρητη.

Ἀντίδραση στήν κατάρα αὐτή τῆς ἐποχῆς εἶναι ἡ δημοσίευση τούτων τῶν στοχασμῶν. Προέκταση τῆς ἀδελφικῆς κοινωνίας πέρα ἀπ’ τό ἄγχος. Κατάθεση στά χέρια καί στίς καρδιές τῶν ἀδελφῶν καί συνοδοιπόρων μιᾶς μαρτυρίας, πού μπορεῖ νά ἀποδειχτεῖ χρήσιμη.

1. Ἱερεμ. λη΄ 14.

2. Ἆσμα Ἀσμ. ε΄ 1.

3. Ὀπισθάμβωνος εὐχή Θείας Λειτουργίας.

4. Ἡσαΐου λβ΄ 2.