Ἀνάγκη ἐπισκοπικοῦ προτύπου!

«Τί οὖν ἀδελφοί; ἆρα δυνατόν ταπεινόφρονα γενέσθαι καί κατεσταλμένον τῷ ἤθει καί μέτριον καί φιλοκερδείας κρείττονα καί τά θεῖα σοφόν καί πεπεδευμένον τήν ἐν τοῖς τρόποις ἀρετήν τε καί ἐπιείκειαν, ταῦτα ἐν τῷ διδασκάλῳ μή βλέποντα; ἀλλ᾿ οὐκ οἶδα πῶς οἷον τε τόν κοσμικῷ μαθητευθέντα πνευματικόν γενέσθαι. πῶς γάρ ἄν μή κατ᾿ ἐκεῖνον εἶεν οἱ πρός αὐτόν ὁμοιούμενοι; »

Μετάφραση:

Τί λοιπόν ἀδελφοί; Εἶναι δυνατό νά κατορθώσει κανείς νά γίνει ταπεινόφρονας καί στολισμένος ὡς πρός τό ἦθος καί μετριόφρονας καί ἀνώτερος ἀπό τή φιλοκέρδεια καί σοφός στήν ἀποδοχή καί ἀξιοποίηση τῶν θείων πραγμάτων καί πεπεδευμένος ὡς πρός τήν ἀρετή καί ἐπιείκεια τῶν τρόπων, χωρίς νά τά βλέπει αὐτά στό διδάσκαλο;

 Ἀλλά δέν γνωρίζω πῶς εἶναι δυνατόν αὐτόν πού μαθήτευσε σέ κοσμικό ποιμένα νά μπορεῖ νά γίνει πνευματικός. Γιατί πῶς εἶναι δυνατόν νά μή γίνουν ἴδιοι αὐτοί πού τόν πλησιάζουν ὡς δάσκαλο; 

(Γρηγορίου Νύσσης, Ἐπιστ. XVII, τοῖς ἐν Νικομηδείᾳ πρεσβυτέροις, 25. JAEGER, VIII, II,56)