Ὁ «Ἐκτρωσικός» Δημογραφικός Μαρασμός τῶν Ἑλλήνων
Τοῦ Ἐ. Χ. Οἰκονομάκου
Ἡ φυσική αὔξηση τοῦ πληθυσμοῦ δέν ὑπάρχει, οὔτε ὑπάρχουν ἐνδείξεις ἀντιστροφῆς ἑνός καταστροφικοῦ γιά τό ἔθνος μαρασμοὺ. Τό δημογραφικό σέ συνάρτηση μέ τή μετανάστευση τῶν 500.000 νέων Ἑλλήνων ἐπιστημόνων ἀποστεροῦν ἀπό τήν ἑλληνική οἰκονομία τούς πραγματικούς κινητῆρες της καί μηχανοδηγούς της. Ἐλευθέριος Τζιόλας Εφημ. Ρήξη φ. 149
Ὅσοι νιώθουμε ὅτι ἀνήκουμε σ’ αὐτό τό μικρό σήμερα ἔθνος τήν Ἑλλάδα, αὐτό τό καρυδότσουφλο στό παγκόσμιο φουρτουνιασμένο πέλαγος, φορτωμένοι μέ τό ἄχθος μιᾶς λαμπρῆς ἱστορίας 3500 χρόνων, ζοῦμε τήν ὀδύνη τῆς δημογραφικής του κατάρρευσης, τῆς πιό τραγικῆς παραμέτρου τῆς βαθειᾶς παρακμῆς του. Ποιά εἶναι τά αἴτια; Εἶναι πολλά. Ἀρκετοί πάντως ἐνοχοποιοῦν τίς ἐκτρώσεις ὡς τό κύριο αἴτιο αὐτοῦ τοῦ μαρασμοῦ. Τά στοιχεῖα, πού παραθέτουν, εἶναι ὄντως ἐφιαλτικά: «Κατά τήν τελευταία 30ετία, ἀπό τῆς ψηφίσεως τοῦ νόμου «περί ἀμβλώσεων» (1986-2016), ἔχουν φονευθεῖ 10,5-13,5 ἑκατομμύρια ἀθῶα ἑλληνόπουλα, ἤτοι μία δεύτερη μεγαλύτερη Ἑλλάδα»1. Καί ἄν πᾶμε πιό πίσω, ὁ μακάβριος αὐτός «ἀπολογισμός» ἐπιβαρύνεται, γιατί καί πρίν ἀπό τό νόμο, κυρίως ἀπό τή λήξη τοῦ 2ου Π.Π. καί μετά, οἱ ἐκτρώσεις ἦταν ἤδη κρυφή πράξη ρουτίνας. Προφανῶς, ἕνας μεγάλος Ἑλληνισμός θά πρέπει νά ἔχει χαθεῖ, καί ἐξακολουθεῖ νά χάνεται, σιωπηρά ἐδῶ καί 70 χρόνια, σέ καιρούς εἰρήνης καί εὐμάρειας ἀδιανόητης γιά τά χρόνια πρίν τό 1950, χωρίς πολεμικές συρράξεις καί γενοκτονίες, χωρίς λιμούς καί πανδημίες. Ἁπλά, μέ ἀφανεῖς ἐνσυνείδητες πράξεις στήν ἰδιωτική ζωή τῶν Νεοελλήνων.
Ποιά ὅμως εἶναι ἡ ἱστορική πορεία αὐτοῦ τοῦ «ἀσύμμετρου πολέμου»2; Κατ’ ἀρχάς, αὐτή καθ’ αὑτήν ἡ θεώρηση τῶν ἐκτρώσεων ὡς «ἀσύμμετρης ἀπειλῆς» γιά τούς λαούς, ἀπορρίπτεται μετά βδελυγμίας καί ὀργῆς ἀπό τίς ἄρχουσες ἐλίτ, συντηρητικές-«δεξιές» ἤ προοδευτικές-«ἀριστερές». Κατ’ αὐτούς, ἡ ἐλευθερία ἐπιλογῆς τῆς ἔκτρωσης ἦταν ἀτομικό δικαίωμα τῆς γυναίκας «στραγγαλισμένο» γιά αἰῶνες, ἡ ἀναγνώριση καί θεσμοθέτηση τοῦ ὁποίου ἀποτελεῖ «ὁρόσημο προόδου» γιά κάθε χώρα. Ὁ φεμινισμός εἶχε ἐντάξει εὐθύς ἐξ ἀρχῆς τήν ἔκτρωση στά δικαιώματα τῆς γυναίκας, τά σχετικά μέ τή διαχείριση τοῦ σώματός της. Ἡ δέ νομιμοποίηση τῆς ἐπιλογῆς αὐτῆς διεκδικήθηκε ὡς οὐσιώδης ὅρος γιά τήν κοινωνική καταξίωσή της, ἀπελευθέρωση καί ἀνάδειξη τῶν χαρισμάτων της. Ἤ ἁπλούστερα, ὡς μέτρο ἄνευ τοῦ ὁποίου ἡ δυνατότητα ἐξίσωσής της μέ τόν ἄνδρα τίθεται στήν πράξη ἐν ἀμφιβόλῳ. Ὅσο δέ ἀφορᾶ στή στάση πολλῶν ἀνδρῶν, ἦταν μᾶλλον θετική: ὅσο λιγότερες καί γι’ αὐτούς οἱ εὐθύνες καί τόσο καλύτερα. Δηλαδή, ὁ δικαιωματικός ἀτομισμός πάνω ἀπ’ ὅλα, καί γιά τά δύο φύλα. Ἤδη ἀπό τίς πρῶτες δεκαετίες τοῦ 20ου αἰῶνα, ὑπῆρξε ἔντονη ἡ ὑπόγεια προπαγάνδα καί «διαβουκόληση»3 τῆς κοινῆς γνώμης ὑπέρ τῶν ἐκτρώσεων καί κατά τῶν ἀναστολῶν πρός αὐτές, μέ δέλεαρ τίς «διευκολύνσεις» στήν παράκαμψη τῶν δυσκολιῶν τῆς ζωῆς καί μέ ἐπιστημονικοφανεῖς ἀφορισμούς: «τό ἔμβρυο εἶναι μιά παρασιτική κυτταρική μάζα, πού φεύγει μέ μιά ἀπόξεση»! Ἔτσι ἔφτασαν πολλές γυναῖκες, ἀδαεῖς, ἰδίως ἀπό τίς λαϊκές τάξεις (ἀλλ’ ὄχι μόνο) νά προστρέχουν κρυφά, ἀκόμα καί σέ κομπογιαννίτες, κάτω ἀπό ἄθλιες, ἀνεξέλεγκτες καί ἐπικίνδυνες συνθῆκες, γιά νά «πετάξουν» τήν «παρείσακτη μάζα», νομίζοντας ὅτι ἔτσι ἁπλά, ξεπερνοῦν μιάν «ἀρρώστια», τήν … ἐγκυμοσύνη!
Σ’ αὐτό τό κλίμα, ἀπό τή δεκαετία τοῦ 1970 στήν Ἑλλάδα, ἀκόμα καί συντηρητικές «δεξιές» ἐλίτ, πού τότε ἐδέσποζαν4, εἶχαν συνταχθεῖ μέ τό προοδευτικό «ἀριστερό» φεμινιστικό κίνημα καί εἶχαν ταχθεῖ ἀνοιχτά ὑπέρ τῆς …. «θεραπείας» τῶν τετελεσμένων: «γίνονται πού γίνονται στή «ζούλα», ἄς νομιμοποιηθοῦν γιά νά μποροῦν καί νά ἐλέγχονται»5. Δυστυχῶς, τό πρόβλημα στίς ρίζες του καί οἱ ἐπιπτώσεις του σέ ἄτομα καί λαούς ἐλάχιστους ἀπασχόλησαν, καί πάντως ὄχι τό κρατοῦν σύστημα, τό ὁποῖο ἐξοβέλισε (καί ἐξοβελίζει ἀκόμα) κάθε σχετική συζήτηση ὡς ἀνάξια λόγου, μπροστά στό νεωτερικό ἴνδαλμα τῆς προάσπισης τοῦ «δικαιώματος» γιά ἀτομική καταξίωση καί εὐδαιμονισμό. Τό αἴτημα λοιπόν τῆς νομιμοποίησης τότε, «ἔπεσε στά μαλακά» γιά τόν πολύ κόσμο ὡς ἀναγκαῖο μέτρο προστασίας τοῦ γυναικείου πληθυσμοῦ. Ἡ δέ μή νομιμοποίηση διασαλπίστηκε ὡς στρουθοκαμηλισμός, κοινωνική ὑποκρισία καί πολιτική ἀβελτηρία! Τελικά μπῆκε στό ἐκλογικό πρόγραμμα τοῦ τότε ἀνερχόμενου ΠΑΣΟΚ, καί μετά τήν ἐκλογική του νίκη τή δεκαετία τοῦ ’80 ψηφίστηκε ἀπό τή Βουλή τῶν Ἑλλήνων, χωρίς ἀξιόλογη ἀντίδραση οὔτε ἀπό τά κόμματα, οὔτε ἀπό τό λαό. Ὀρυμαγδός προπαγάνδας εἶχε προλειάνει τό ἔδαφος: ἡ ὅποια ἀντίδραση, κυρίως ἀπό τόν κόσμο τῆς Ἐκκλησίας, μέ δημοσιεύσεις, κηρύγματα, διαδηλώσεις, κτλ., εἶχε διακωμωδηθεῖ ὡς συνειδησιακό ταμπού περιθωριακῶν «γραφικῶν» τύπων καί ἀρτηριοσκληρωτικῶν Παπάδων· ὡς «μεσαιωνική ὑποστροφή»!...
Αὐτά γιά τήν Ἱστορία. Τώρα ὅμως ἔφτασε ὁ «κόμπος στό χτένι»: τί κάνουμε μέ τό δημογραφικό; Εὐοίωνο στοιχεῖο εἶναι ὅτι ὑπάρχει ἐνημέρωση. Τά σχετικά θέματα συζητοῦνται. Ἀκόμα καί οἱ ἐπιπτώσεις τῶν ἐκτρώσεων, ὄχι μόνο στή δημογραφία, ἀλλά καί στήν ἴδια τή γυναίκα, ὅσο καί ἄν τέτοιου εἴδους προβληματισμοί, γιά τίς ἐλίτ, παραβιάζουν «κόκκινες γραμμές» τῆς κυρίαρχης πιά κανονιστικῆς περί ἀτομικῶν δικαιωμάτων «πολιτικῆς ὀρθότητας». Πάντως τό κακό ἔχει γίνει: ἡ ἔλλειψη παιδιῶν ἔχει ἀνεβάσει τό μέσο ὅρο ἡλικίας τῶν Ἑλλήνων στά 45, μέ τάση περαιτέρω ἀνόδου, ἐνώ πρίν ἀπό πενήντα χρόνια ἦταν κάτω ἀπό 30. Ἀποτέλεσμα: ἔχει μειωθεῖ ἐπικίνδυνα ὁ ἀριθμός γυναικῶν σέ ἡλικία γονιμότητας, πού θά μποροῦσαν νά γίνουν μητέρες, παρότι πολλές νιώθουν ὄψιμα ἔντονη τήν ἐπιθυμία πρός τοῦτο, σάν κάτι ἀπωθημένο στά «ὑπ’ ὄψιν γιά ἀργότερα». Ἀλλά συχνά εἶναι πιά ἀργά. Κυκλοφορεῖ στίς μέρες μας σάν γνωμικό: «ἔκτρωση στά 19, τεχνητή γονιμοποίηση στά 39»! Γιά νά μή μιλήσουμε γιά τό «λειτούργημα» τῆς «παρένθετης μητέρας»6, πού, καθώς θρυλεῖται, στήν σύγχρονη Ἑλλάδα εὐδοκιμεῖ!
Τό δίπολο ἐκτρώσεις-δημογραφικό ἀφορᾶ βέβαια τήν ἰδιωτική σφαίρα τῶν πολιτῶν, ἀλλά ἀποτελεῖ καί κοινωνικό πρόβλημα, πού πρέπει νά ἀποσχολεῖ ὅσους ἀναλαμβάνουν τή διακυβέρνηση τοῦ τόπου. Οἱ προσωπικές εὐθύνες τῶν πολιτῶν καί τό χρέος τῶν κυβερνώντων εἶναι δύο παράλληλες θεωρήσεις, πού σηκώνουν πολλή συζήτηση. Δέν θά ἐπεκταθῶ ἐδῶ. Θά παρατηρήσω μόνο ὅτι ὁ δημόσιος προβληματισμός γιά τό δημογραφικό, πού στίς μέρες μας εἶναι ἀξιόλογος7 δέν θίγει τόσο τήν ἀτομική εὐθύνη τῶν πολιτῶν, ὅσο ἐκείνη τῆς Πολιτείας, γενικότερα τοῦ πολιτικοῦ συστήματος. Πολύ σωστά καί τεκμηριωμένα ἐπισημαίνει τίς εὐθύνες του καί στηλιτεύει τήν ἀπροθυμία του νά στηρίξει τήν οἰκογένεια καί τήν ἀδιαφορία του γιά τήν φθίνουσα γονιμότητα τοῦ λαοῦ μας. Πολύ ὀρθά κρούει τόν «κώδωνα τοῦ κινδύνου» καί καλεῖ σέ δράση. Ὅμως, τό θέμα τῶν ἐκτρώσεων μένει στό ἀπυρόβλητο, ὡς θέμα ἀμιγῶς «προσωπικό». Ἴσως δέ, γιά νά μή «ὑποβαθμιστεῖ» ἡ συζήτηση σέ στείρα «ἠθικολογία», ἀποφεύγεται ἡ ἀντιπαράθεση μέ τήν κυρίαρχη στήν κοινωνία ἐγωκεντρική νοοτροπία, τήν ὁποία πρακτορεύουν καί ὑπηρετοῦν οἱ ἡγετικές ἐλίτ. Νοοτροπία, πού ἀξιωματικά διατείνεται ὅτι οἱ ἐκτρώσεις ἔχουν τόση σχέση μέ τό δημογραφικό, ὅση … «ὁ φάντης μέ τό ρετσινόλαδο»!
Διακαῶς εὔχομαι ὁ σύγχρονος προβληματισμός νά ὠθήσει τό πολιτικό σύστημα νά δράσει θετικά ἐνισχύοντας τήν οἰκογένεια καί ἐνθαρρύνοντας τή γέννηση παιδιῶν. Φοβοῦμαι ὅτι δέν θά τό κάνει, ὅπως δέν τό ἔκανε μέχρι τώρα, παρά τά πορίσματα σοβαρῶν μελετῶν τῶν τελευταίων 30 χρόνων, μέ κορυφαία ἐκείνη τῆς διακομματικῆς κοινοβουλευτικῆς ἐπιτροπῆς τῆς Βουλῆς τοῦ 1993. Ἀντίθετα στό τελευταῖο σχετικό πόρισμα τῆς Βουλῆς τοῦ 2019 ἡ πρόνοια γιά τήν αὔξηση τῶν γεννήσεων στή χώρα «αἰδημόνως» περιθωριοποιεῖται8. Καί αὐτό, λόγῳ ἰδεολογικοῦ στρατωνισμοῦ τοῦ συστήματος στά προτάγματα τῆς παγκοσμιοποίησης: θρυμματισμός ἐθνῶν, πολτοποίηση λαῶν, ἀπαξίωση τῆς οἰκογένειας καί ὑποβιβασμός τοῦ ἀνθρώπου στήν θέση εὐτελοῦς «ἐργαλείου» ἤ «ἀναλώσιμου», (ἐκτός ἄν καταφέρει νά ἀναρριχηθεῖ στούς κύκλους τῶν «ἐλίτ»!). Ἔτσι προκρίνεται, σάν «ἰδανική» λύση τῶν πρακτικῶν προβλημάτων τοῦ δημογραφικοῦ, ἡ εἰσδοχή πλήθους ἑτερόκλητων μεταναστῶν, ἡ ὁποία ἐγγυᾶται ἄριστα τά ἐπιθυμητά ἐθνομηδενιστικά/πολτοποιητικά τῶν λαῶν ἀποτελέσματα!...
Ἔτσι τό δημογραφικό φτάνει στόν ὑποψιασμένο Νεοέλληνα, νά τόν καίει σά θέμα ἀποκλειστικά προσωπικό, μέ τήν Πολιτεία ἐχθρική ἀπέναντί του. Σέ τελευταία ἀνάλυση, ἡ αὔξηση τῶν γεννήσεων, τό δημογραφικό γενικότερα, γιά ὅσους πονοῦν νά βλέπουν τήν κοινωνία στήν ὁποία γεννήθηκαν νά ἀποσυντίθεται καί τήν Πατρίδα νά μαραζώνει καθημαγμένη, πού φλέγονται ἀπό τό χρέος πρός τή ζωή, πού εἶναι δῶρο Θεοῦ, καί πρός τόν Ἄνθρωπο, αὐτόν «τόν κόσμο τόν μικρό, τόν Μέγα»9, πού εἶναι «εἰκόνα» τοῦ Θεοῦ, πέραν ἀπό τό ἄν δικαιοῦνται νά ἀνακόψουν τήν πορεία τῆς ζωῆς, ἀνάγεται καί σέ θέμα … «ἐθνικῆς ἀντίστασης». Ὅπως ὅταν τό ἔθνος βρέθηκε κάτω ἀπό ἐχθρική κατοχή, καί ἀποφάσισε νά ζήσει! Ἡ γέννηση καί ἀνατροφή κάθε παιδιοῦ, λογίζεται πιά, ὄχι ὅπως παλιά ὡς αὐτονόητη φυσική πράξη ρουτίνας, ἀλλά ὡς πράξη ἡρωική, «ἀντιστασιακή»!... Εὐτυχῶς, ὑπάρχουν ἀξιόλογοι συμπολίτες μας, πού ἀποφασίζουν καί «βγαίνουν στό κλαρί», παρά τίς θυσίες, πού αὐτό συνεπάγεται. Καί εἶναι πολλές. Ποῦ ξέρεις ὅμως; Ἴσως αὐτοί ἀναδειχθοῦν ἡ «κρίσιμη μάζα» γιά τήν ἠθική ἀνάταση τοῦ λαοῦ καί τήν δημογραφική ἀνάκαμψη τῆς Πατρίδας μας, τοῦ Κυρίου συνεργοῦντος…. Μακάρι!
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
