Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Λαός τοῦ Θεοῦ», α΄ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ»), σελ. 7 - 9 

ΛΑΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

 

Σκέφτηκα νά προσφέρω μέ ἀγάπη στά μέλη τῆς ἑλληνικῆς Ὀρθοδοξίας μιά δέσμη λειτουργικῶν ἐμπειριῶν καί Θεολογικῶν ἀναλύσεων τεσσάρων ἐκλεκτῶν ἀδελφῶν μας τῆς μαρτυρικῆς ρωσικῆς διασπορᾶς.

Τή ροή τοῦ στοχασμοῦ τους καί τῶν Εὐχαριστιακῶν βιωμάτων τους στήν αὐλή τῆς Ἐκκλησίας μας τή θεωρῶ σά ροή ὁλοπόρφυρου αἵματος. Τήν κυκλοφορία τῆς Θεολογίας τους στό χῶρο τῆς Λατρείας μας καί τῆς συναρμολογῆς μας στό Σῶμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τήν ἀποδέχομαι καί τή χαίρομαι σά δῶρο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Τό κοινό χαρακτηριστικό τῶν τεσσάρων δοκιμίων, εἶναι, πώς δέν ἐπιχειροῦν «ἀνούσια» «τεχνική» διερεύνηση τῶν ἱστορικῶν πηγῶν καί τῶν κειμένων καί τῶν τυπικῶν διατάξεων τῆς Λειτουργίας. Ψηλαφοῦν τό πνεῦμα. Μετροῦν τή ζωή. Φέρνουν στά χείλη μας τούς χυμούς. Σταλάζουν στίς ψυχές μας τό νέκταρ τῆς Εὐχαριστιακῆς Θεολογίας.

Ἡ Θεολογία τους βγαίνει ἀπ’ τήν καρδιά τῆς Ἐκκλησίας. Ἀπ’ τίς ἐμπειρίες Της καί τήν Ἁγιοπνευματική κοινωνία Της καί τή Χριστοκεντρική ἄσκησή Της καί τήν Πασχάλια φωταγωγία Της.

Ἡ Θεία Εὐχαριστία μεταποιεῖ τή γῆ σέ «οὐρανό», τό χαμένο πρόβατο σέ «παιδί τοῦ Θεοῦ», τήν ἀνθρώπινη μάζα σέ Θεοκεντρική Κοινωνία, τούς ἐρημοπολίτες τοῦ πλανήτη μας σέ «ἐκκλησία πρωτοτόκων ἐν οὐρανοῖς ἀπογεγραμμένων» (Ἐβρ. ιβ΄ 23).

Ἡ ἱστορική περιοχή τῆς ἀρχέγονης, ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας εἶναι τό βασικό χωράφι τῆς ἔρευνας τῶν τεσσάρων ἀδελφῶν μας. Ἐκεῖ ἀναζητοῦν τήν ἀρχή τῆς Λειτουργικῆς Παράδοσης. Ἐκεῖ ἀφουγκράζονται τόν παλμό τῆς καινούργιας καρδιᾶς, πού μεταφυτεύτηκε στό νεκρωμένο σῶμα τῆς οἰκουμένης. Ἐκεῖ διακρίνουν τή σκηνή τήν ἀληθινή, «ἤν ἔπηξεν ὁ Κύριος καί οὐκ ἄνθρωπος» (Ἐβρ. η΄ 2) καί τήν «πηγήν ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν. δ΄ 14).

Δέ θά ξενίσει τόν ἀναγνώστη, τό ὅτι, κάθε φορά, πού ἀναφέρονται στή σύγχρονη ἐκκλησιαστική καί λειτουργική πραγματικότητα, φωτογραφίζουν τίς ἐκδηλώσεις τῆς ρωσικῆς λειτουργικῆς ἐμπειρίας. Τοποθετημένοι μέσα στήν τοπική Ἐκκλησία τους, σκιαγραφοῦν τή σημερινή εἰκόνα της καί δίνουν τίς συντεταγμένες τῶν σημερινῶν προβληματισμῶν της.

Πιστεύω ἀπόλυτα, πώς τά κείμενα, πού ἀκολουθοῦν μᾶς πλουτίζουν καί μᾶς θερμαίνουν. Μᾶς ἀνεβάζουν στό βάθρο τοῦ ζωντανοῦ μέλους τῆς Ἐκκλησίας. Καί διοχετεύουν σέ σωστό κανάλι τά αἰσθήματα τῆς λατρείας μας.

Μ’ αὐτή τή σκέψη ἀποτόλμησα τίς μεταφράσεις. Καί μ’ αὐτή τήν πρόθεση τίς ἐμπιστεύομαι, τώρα, σ’ αὐτούς, πού στοχάζονται κι ἐκφράζονται μέ τήν ἀθάνατη γλώσσα τῶν Ἑλλήνων.

Ὁ Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος

ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ