Ἄρθρο ἀπό τό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», τεῦχος 126, 1 Φεβρουαρίου 2004

Ἡ μάζα καί ὁ ἕνας...

 

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Καθηλώνει τό στοχασμό μου καί τόν προβληματισμό μου μιά χτυπητή ἀντίθεση. Οἱ δομές καί τά κέντρα ἐξουσίας τοῦ σημερινοῦ μας κόσμου ἀπευθύνονται στή μάζα. Στό ἀπρόσωπο σύνολο. Στόν λαϊκό πολτό, πού δημιουργεῖται μέ τήν ἀνάμειξη τῶν ἰδεολογιῶν καί τῶν βιοθεωριῶν, τῶν ἐθνικῶν παραδόσεων καί τῶν εὑρημάτων τῆς νεωτερικότητας, τῶν ἐμπορευματοποιημένων πολιτιστικῶν σχημάτων καί τῶν τυποποιημένων ὁραμάτων τῆς εὐμάρειας. Ἀντίθετα, ἡ Ἐκκλησία ἀπευθύνει τόν ἀγαπητικό λόγο Της καί τήν ἀνύστακτη φροντίδα Της στήν ἀδιαπραγμάτευτη προσωπικότητα, στήν ἀναντικατάστατη ὕπαρξη στόν ἕνα, “δι᾿ ὅν Χριστός ἀπέθανεν” (Α΄ Κορινθ. η΄ 11).

Τά πάντα, σήμερα, περνοῦν ἀπό τό μηχανισμό τῆς μαζοποίησης καί τῆς πολτοποίησης. Ἐνῶ οἱ βαρύγδουπες διακηρύξεις τῶν μεγάλων, ὑπερεθνικῶν ὀργανισμῶν, κατακυρώνουν τήν ἀξία τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου, τό σεβασμό τῆς προσωπικῆς γνώμης καί τό δικαίωμα τῆς ἐλεύθερης ἐπιλογῆς, τά πάντα μεθοδεύονται καί διακινοῦνται στίς ράγες τῆς μαζοποιημένης κοινωνίας, στήν ἀρχή τῆς παγκοσμιοποίησης καί στίς προδιαγραφές τῶν πανίσχυρων καί, ταυτόχρονα, ἀόρατων πολυεθνικῶν πολιτικῶν, πολιτιστικῶν καί οἰκονομικῶν σχημάτων.

Δέν ὑπάρχει ἐμπόρευμα, παράγωγο πολυεθνικῆς ἑταιρείας, πού νά μήν κυκλοφορεῖ στό μῆκος καί στό πλάτος τῆς ἑνοποιημένης δυτικῆς κοινωνίας. Δέν ὑπάρχει ἰδεολογία, πού νά μή μεταφυτεύεται ἀπό τή μιά γωνιά στήν ἄλλη. Δέν ὑπάρχει πολιτικό σχῆμα, πού νά μήν ἀντιγράφεται, αὐτούσιο ἤ μέ ἀνεπαίσθητες παραλλαγές, στίς δορυφόρες χῶρες. Δέν ὑπάρχει πρόταση ζωῆς, πού νά μή γίνεται μόδα καθολικῆς ἐμβέλειας. Δέν ὑπάρχει βρωμιά, πού νά μή λανσάρεται ἀπό τά μαζικά μέσα τῆς ἐνημέρωσης καί νά μή γίνεται ποιότητα(!!!) ζωῆς. Ὅταν κανείς ταξιδεύει ἀπό χώρα σέ χώρα καί ἀπό ἤπειρο σέ ἤπειρο, αἰφνιδιάζεται ἀπό τήν ὁμοιομορφία καί σχηματίζει τήν ἐντύπωση, πώς κάποιος ὁδοστρωτήρας πέρασε καί τά ἰσοπέδωσε ὅλα. Καί τά ἔμψυχα καί τά ἄψυχα. Καί τούς ἀνθρώπους καί τά προϊόντα τοῦ πολιτισμοῦ μας.

Διαμετρικά ἀντίθετο εἶναι τό ἐμπειρικό μας ἀπόκτημα, ὅταν κοινωνοῦμε στήν Καινοδιαθηκική ἀτμόσφαιρα καί ὅταν μελετοῦμε μέ προσοχή τή διακίνηση τῆς ᾿Εκκλησίας στήν τροχιά τῆς ἱστορίας. Ὁ σαρκωμένος Λόγος τοῦ Θεοῦ ἔδειξε ἐνδιαφέρον γιά τό “ἕνα” χαμένο πρόβατο. Μίλησε γιά τήν ἔκχυση τῆς στοργῆς τοῦ Θεοῦ-Πατέρα, πρός τόν ἕνα ἄσωτο γιό Του. Δίδαξε τήν ἀξία τῆς μιᾶς ψυχῆς. Τράβηξε ἀπό τό χάος τῆς διαφθορᾶς τή μιά ἁμαρτωλή γυναίκα. Στάθηκε στό πηγάδι τῆς Σαμάρειας γιά νά συνομιλήσει καί νά λυτρώσει τή μιά πλανεμένη ὕπαρξη. Ἄνοιξε, ἀπό τό ὕψος τοῦ Σταυροῦ, τόν παράδεισο γιά τόν ἕνα, μετανοιωμένο ληστή.

Ὅλα τά γεγονότα τῆς Καινῆς Διαθήκης καί ὅλοι οἱ μόχθοι τῆς Ἐκκλησίας, κατά τή δισχιλιετή πορεία Της, συγκλίνουν στήν ἀναγνώριση τῆς ἀξίας τοῦ κάθε ἀνθρώπου καί ὑπηρετοῦν τή λύτρωσή του καί τήν ἀναδειξή του σέ ἐκλεκτό μέλος τῆς χαρισματικῆς, Ἁγιοπνευματικῆς κοινότητας. “Χαρά γίνεται ἐν τῷ οὐρανῷ ἐπί ἑνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι” (Λουκ. ιε΄ 7). “Εἴτε πάσχει ἕν μέλος συμπάσχει πάντα τά μέλη, εἴτε δοξάζεται ἕν μέλος συγχαίρει πάντα τά μέλη” (Α΄ Κορινθ. ιβ΄ 26).

Συμπέρασμα ἀκλόνητο καί ἀδιαπραγμάτευτο. Μέσα στήν Ἐκκλησία, ἀναπνέουμε τήν ἀξία τῆς προσωπικότητάς μας. Τή μοναδικότητά της. Καί τή θέση της στήν πατρική, θεϊκή καρδιά. Καί, παράλληλα, βιώνουμε τήν ἀδελφική κοινωνία τῶν προσώπων. Μέσα στήν πολτοποιημένη, σύγχρονη κοινωνία μας, χάνουμε τόν ἑαυτό μας καί γινόμαστε ἀσήμαντα ἐξαρτήματα τῆς παγκόσμιας μηχανῆς.