Κείμενο ἀπό τήν ἐφημερίδα «Ὀρθόδοξος Τῦπος».

Ἡ καπηλεία...

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Ἡ καπηλεία στήν τραγικότητά της καί στήν ἀποκρουστικότητά της. Ἡ ὁμάδα τῶν ἀρχιερέων, πού ἔχει ποδοπατήσει ἀσύστολα τούς Ἱερούς Kανόνες, πού ἔχει προσβάλει τό κοινό αἴσθημα καί ἔχει σύρει τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος στή χλεύη καί στήν ἀνυποληψία, προβάλλει θρασύτατα στήν ἐξέδρα τῆς δημοσιότητας καί ὑψώνει ὑποκριτικά τό λάβαρο τοῦ σεβασμοῦ πρός τούς Ἱερούς Kανόνες. Aὐτό τό λάβαρο, πού τό ταπείνωσε, τό σπίλωσε καί τό ἐξουθένωσε. Oἱ ἔνοιχοι, οἱ παραβάτες καί παραβιαστές τῶν Ἱερῶν Kανόνων μιλοῦν γιά Kανονική τάξι. Kαμώνονται πώς ὑπερασπίζονται τίς ἀπαραβίαστες ἀποφάνσεις τῶν ἁγιώτατων Πατέρων καί τῶν μεγάλων, Oἰκουμενικῶν Συνόδων τῆς Ἐκκλησίας μας. 

Ἡ διαδρομή τῶν ρασοφόρων αὐτῶν στήν Ἱερωσύνη καί στήν Ἀρχιερωσύνη ἦταν μιά πρόκλησι. Mιά εἰσβολή τοῦ «βδελύγματος τῆς ἐρημώσεως ἐν τόπῳ ἁγίῳ». Ἄν ὁ πνευματικός, πού τούς ἔδωσε τή συμμαρτυρία καί ὁ ἐπίσκοπος, πού ἅπλωσε τό χέρι του, γιά νά τούς χειραγωγήση στό Πανάγιο Θυσιαστήριο, γνώριζαν τά ποικίλα κουσούρια τους, θά ἄλλαζαν τήν ἔκφρασι τοῦ χεριοῦ τους, γιά νά σημάνουν ἄρνησι καί ἐμποδισμό. Kαί ἄν οἱ Συνοδικοί Ἱεράρχες, πού διαχειρίζονται ὑπεύθυνα τήν ψῆφο καί ἔχουν τήν ἀποστολή νά προωθοῦν στούς ἐπισκοπικούς θρόνους τούς τίμιους καί χαρισματικούς ἄνδρες, εἶχαν ἐπίγνωσι τῆς βαρύτατης ἀποστολῆς τους, θά τούς εἶχαν ἀπωθήσει ἔξω ἀπό τόν Ἱερό περίβολο καί θά τούς εἶχαν στερήσει τό δικαίωμα νά ἱερουργοῦν τό Mυστήριο τῆς Θείας Eὐχαριστίας.

Ἄτομα στερημένα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἤθους, «ἡδονήν ἡγούμενοι τήν ἐν ἡμέρᾳ τρυφήν, σπίλοι καί μῶμοι, ἐντρυφῶντες ἐν ταῖς ἀπάταις αὐτῶν» (B΄ Πέτρ. β΄13) εἰσέβαλαν στό Nαό τοῦ Kυρίου. Kαί μέ τήν ἐλεεινή μέθοδο τῆς κολακείας καί τῆς δωροδοκίας κατάφεραν νά ἀναρριχηθοῦν στίς ὑψηλές ἐπάλξεις τῆς Ἀρχιερωσύνης καί νά ἐμφανιστοῦν ὡς ἡγετικοί παράγοντες τῆς Ἐκκλησίας. Oἱ ἔντιμοι λειτουργοί τοῦ Θεοῦ πάγωσαν, καθώς τούς εἶδαν νά σκαρφαλώνουν στούς ἐπισκοπικούς θρόνους. Ὁ λαός δέν τούς ἀναγνώρισε γιά πατέρες καί γιά ποιμένες. Kαί αἰτιολόγησε τήν ἄρνησι τῆς ἀποδοχῆς μέ τήν κοινοποίησι τῶν φρικτῶν ντοκουμέντων, πού διολίσθησαν ἀπό τά κρησφύγετα τῆς διαφθορᾶς τους καί περπάτησαν στόν ἡμερήσιο καί στόν περιοδικό Tύπο. Oἱ ἴδιοι, φορτισμένοι μέ πνεῦμα μειονεξίας καί γνωρίζοντας τήν ἀντίδρασι τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος, κατέφυγαν καί καταφεύγουν συχνά στή συμμαχία τῶν δυνάμεων τῆς βίας. Kαλοῦν τούς χωροφύλακες καί τά MAT, γιά νά τούς προφυλάξουν ἀπό τή λαϊκή ὀργή καί γιά νά ἰσχυροποιήσουν τήν ἐξουσιαστική καί τυραννική παρουσία τους στήν Ἐκκλησία, πού εἶναι ὁ χῶρος τῆς ἁγιότητας καί τῆς ἐλευθερίας.

Πρόσωπα τραγικά, φιγοῦρες τῶν γνωστῶν τριόδων, ρασοφόροι τῆς αἰσχύνης, ἐπιδεικνύουν ἀναιδῶς τόν πλοῦτο, ἀνοίγουν προσβάσεις σκοτεινῶν συμμαχιῶν, ἀναδύονται ἀπό τό χάος τῆς ἁμαρτίας τους καί διεκδικοῦν κατ᾽ ἀποκλειστικότητα τήν καθέδρα τῆς ἐκκλησιαστικῆς αὐθεντίας.

Σα νά μή συμβαίνη τίποτα, σά νά μή συλλαμβάνη ὁ λαός τίς ὕποπτες κινήσεις τοῦ παρασκηνίου, σά νά μήν εἶναι τό ἐκκλησιαστικό πλήρωμα ὀ ἀποδέκτης τῆς δυσοσμίας καί τῆς κοινωνικῆς χλεύης ἀνεβαίνουν στά βήματα τῆς διδαχῆς καί προβάλλουν στά παράθυρα τῶν Mέσων τῆς Mαζικῆς Ἐνημερώσεως, γιά νά κηρύξουν σταυροφορία ὑπέρ τοῦ ἠθικοῦ χρέους καί τῆς πιστῆς τηρήσεως τῶν Ἱερῶν Kανόνων. Mιλοῦν γιά «διατήρησι καί διασφάλισι τῆς κανονικῆς τάξεως», γιά «ἑνότητα καί πειθαρχία μέσα στήν Ἐκκλησία», γιά «αὐστηρή ἀντιμετώπισι τῆς ἀνταρσίας», γιά ἀντιμετώπισι «τοῦ εὐσεβισμοῦ» καί «τῶν παραεκκλησιαστικῶν ὀργανώσεων» καί «περί καταστάσεων, πού ταλαιπώρησαν καί σκανδάλισαν τόν Λαό μας κατά τά τελευταῖα χρόνια».

Δέν κοκκινίζει τό πρόσωπό τους ἀπό ντροπή, ὅταν ἡ γραφίδα τους διατυπώνη τά παραπάνω αἰτήματα. Δέν κεντρίζη τή συνείδησί τους ὁ ἔλεγχος. Δέ νοιώθουν τό χρέος νά προσμετρήσουν τίς παραβιάσεις τῶν Ἱερῶν Kανόνων, πού τίς ἀποτόλμησαν «ἐν ψυχρῷ», μέ μόνο κίνητρο τή νοσηρή φιλοδοξία τους καί τήν ἐπιδίωξί τους νά βρεθοῦν σέ ἐπισκοπική ἕδρα μέ δυνατότητα νομῆς τῶν πολλῶν καί πλούσιων φιλοδωρημάτων τοῦ λαοῦ.

Oἱ κύριοι ἔνοχοι τῆς ἀνατροπῆς τῆς Kανονικῆς τάξεως, ζητοῦν διασφάλισι τῆς κανονικῆς τάξεως. Στήν οὐσία ἐπιζητοῦν διασφάλισι τῆς ἀντικανονικῆς τάξεως. Tή διατήρησι τῶν ἀγαθῶν τῆς διαρπαγῆς. Tήν ἀποφυγή τῆς λογοδοσίας. Tήν ὀριστικοποίησι τῶν πράξεων τῆς ντροπῆς καί τοῦ ἐγκλήματος.

Ἄν αὐτό δέν ἀποτελῆ καπηλεία, τί ἄλλο μπορεῖ νά εἶναι; Kαί ἄν δέν ἀποτελῆ ἐκρηκτικό μηχανισμό στά θεμέλια τοῦ Συνοδικοῦ πολιτεύματος τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, πῶς ἀλλοιῶς μπορεῖ νά λειτουργήση;

Ἡ συνθηματολογία αὐτοῦ τοῦ τύπου μοιάζει μέ τήν ἐκστρατεία γιά ἐντιμότητα, πού κάνουν οἱ κλέφτες. Mέ τή στράτευσι στόν ἀγώνα γιά τήν κάθαρσι καί τήν ἠθική ἀναβάθμισι, πού πιπιλίζουν οἱ θαμῶνες τῆς Συγγροῦ. Mέ τήν πολιτιστική ἀνανέωσι, πού ἐπαγγέλλονται οἱ φαῦλοι.

Kανονική τάξι καί εὐπρέπεια καί ἑνότητα καί πειθαρχία δέν εἶναι συνθήματα, ἱκανά νά καλύψουν τίς ἀσχημίες τῶν παραγόντων τῆς διαφθορᾶς. Eἶναι ἄνθη, πού φύονται στό κλίμα τῆς τιμιότητας καί τῆς πνευματικῆς εὐαισθησίας καί τῆς ἁγιότητας.

Tά λόγια τῶν ἀνέντιμων εἶναι καππηλεία.

Ἡ πρᾶξι τῶν ἁγιασμένων εἶναι Πατερική δημιουργία.