Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Κατενώπιον τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ», α' ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 2011), σελ. 68-71

Κατενώπιον τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ

 

«Ἡμάρτομεν, ἠνομήσαμεν...» 

Συνιεράρχες, μέλη τοῦ Συνοδικοῦ Σώματος, τολμεῖστε μιά ἡρωϊκή ἔξοδο. «Ἀρχιερεῖς τοῦ ῾Υψίστου, ἐξέλθετε» ἀπό τούς φόβους σας καί ἀπό τή δειλή ἀπόκρυψη τῶν ἐνοχῶν σας. Πλησιάσετε τό λαό. Τά τραυματισμένα πνευματικά σας παιδιά. Τά δοχεῖα τῆς ἄμετρης λύπης. Σταθεῖτε μπροστά τους, μέ ράβδο, στηρικτική, ὄχι τήν κομπορρημοσύνη, ἀλλά τήν παρρησία τῆς ταπείνωσης. Καί «μέ ἐγκόλπιο», τή διαφάνεια τῆς συντριβῆς. Καί καταθέσετε, δίχως φαρισαϊκές ἀποκρύψεις, τήν ὁλόψυχη μετάνοιά σας στήν καρδιά τους, πού εἶναι ἡ “ἄμετρα πληγεῖσα” καί ἡ μόνη ἐξουσιοδοτημένη μέ τήν ἀποστολή νά ἐκτιμήσει τή συντριβή σας, νά συγχωρήσει τίς πράξεις σας καί νά διαγράψει τίς ἐνοχές σας.

Μή θεωρήσετε ὑποτιμητική -γιά τό ἀξίωμά σας- πράξη τό σκύψιμο τῆς ἀρχιερατικῆς σας κεφαλῆς, τήν περιβολή τοῦ «σάκκου» τῆς ἔσχατης λύπης καί τό κάθισμα «ἐπί τῆς σποδοῦ» τῆς μετάνοιας καί τῆς ἐξουθένωσης

(Ἰωνά γ΄ 6 ἑξ). Μήν ἐπιτρέψετε νά σφηνώσει στό μυαλό σας ἡ βλάσφημη ἄποψη, πώς ἡ μετάνοια εἶναι χρέος -κατ᾿ ἀποκλειστικότητα- τῶν μελῶν τῆς πνευματικῆς ποίμνης  καί δέν  εἶναι  ἐντολή δεσμευτική γιά τούς ποιμένες. Ὅλοι βαραίνουμε τήν ψυχή μας μέ ἐνοχές. Ὅλοι σπιλώνουμε τό διακόνημά μας μέ τίς παραβιάσεις τοῦ χρέους μας. Καί ὅλοι, ἔχουμε διδαχθεῖ νά προσφέρουμε, μέ στεναγμό ἐκ βάθους ψυχῆς, τήν ἀναίμακτη Θυσία «ὑπέρ τῶν ἡμετέρων ἁμαρτημάτων καί τῶν τοῦ λαοῦ ἀγνοημάτων».

Σ᾿ αὐτή τήν ὥρα τοῦ σκότους, τοῦ ἐπικίνδυνου σκανδαλισμοῦ καί τοῦ τραυματισμοῦ τῆς συνειδησιακῆς ἀκεραιότητας τοῦ λαοῦ μας, καθεῖστε, «ἐν ὁμονοίᾳ» καί «ἐν μετανοίᾳ», ἀδελφοί μου καί συντάξετε ἕνα διάγγελμα πρός τόν πιστό λαό, πού νά ὁμολογεῖ, μέ δάκρυ γνήσιο καί λυτρωτικό, τήν ἐκτροπή, νά ζητάει τήν προσευχή τῆς συμπαράστασης καί νά καταθέτει τήν πρόθεση τῆς ἀλλαγῆς τῆς σελίδας.

«Ἡμάρτομεν, ἠνομήσαμεν, ἠδικήσαμεν» ἐνώπιον τοῦ Κυρίου μας καί ἐνώπιον τοῦ λαοῦ Του, ἀδελφοί μου συνιεράρχες. Καί δέν μποροῦμε νά κάνουμε βῆμα παραπέρα, ἄν δέν ποτίσουμε τό μονοπάτι τοῦ χρέους μας μέ τό δάκρυ τῆς μετάνοιας. Καί ἄν δέν προσφέρουμε στά παιδιά τοῦ Θεοῦ, στά ἀδέλφια μας, τήν παρηγοριά καί τήν ἐλπίδα, ὅτι ἡ αὐριανή μέρα θά εἶναι, γιά τήν τοπική μας Ἐκκλησία, «καινή», μιά καί ἐμεῖς στεριώσαμε μέσα μας τή γενναία ἀπόφαση «ἀποθανόντες ἐν ᾧ κατειχόμεθα, δουλεύειν ἡμᾶς ἐν καινότητι πνεύματος καί οὐ παλαιότητι γράμματος» (Ρωμ. ζ΄ 6).

Μή λησμονεῖτε καί μή προσπερνᾶτε μιά ἰδιαίτερα ἀφυπνιστική κληρονομιά. Ὅλα τά αὐτοβιογραφικά στοιχεῖα τῶν ἁγίων Πατέρων μας καί ὅλες οἱ λειτουργικές μας προσευχές, πού εἶναι ἐκχείλισμα τῆς ἁγιότητάς τους, μᾶς φέρνουν μπροστά στή Μυστική Τράπεζα τῆς Εὐχαριστίας, «ἐν μετανοίᾳ καί ἐξομολογήσει», ταπεινούς ἱκέτες τοῦ θείου ἐλέους καί δοχεῖα ἀνοιχτά, γιά νά δεχτοῦν τή χάρη τῆς ἄφεσης.

Αὐτονόητο, βεβαιωμένο ἀπό τήν ἱστορική μαρτυρία, εἶναι πώς ἡ μετάνοια θά φέρει τήν ἄνοιξη. Ἡ ἑπόμενη μέρα θά εἶναι λουσμένη στό φῶς ἄλλου ὁράματος. Καί τά βήματά σας θά ἀποτυπώνονται σέ ἄλλα μονοπάτια. Μετά τό διάγγελμα τῆς εἰλικρινοῦς καί ἔμπρακτης μετάνοιας, δέ θά χωροῦν στά τεφτέρια τῶν δραστηριοτήτων σας οἱ ἴντριγκες. Καί ἡ αὐθαιρεσία δέ θά δικαιοῦται νά μπλοκάρει τίς διαβουλεύσεις σας καί νά ὑπαγορεύει, ἐκβιαστικά, τίς Συνοδικές ἀποφάσεις σας.

Μή βιαστεῖτε νά ἀπορρίψετε -δίχως ἐπεξεργασία αὐτοέλεγχου- τοῦτο τό ἀδελφικό μου ἐρέθισμα, γιά μετάνοια καί γιά ὑπογραφή δήλωσης, ἀνεπίληπτης καί ἀξιόχρεης συνεισφορᾶς, ὅλων σας, στήν τράπεζα τῶν Συνοδικῶν διασκέψεων. Μήν καλύψετε, μέ τέχνη ὑποκριτική, τίς ἐκτροπές. Καί μή μεταφέρετε τίς εὐθῦνες σέ ξένους ὤμους.