Ἄρθρο τοῦ 1994 ἀπό τήν ἐφημερίδα «Ὀρθόδοξος Τῦπος».

Ὁ κοινός παρονομαστής

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Πολυκέφαλο τό τέρας τῆς σημερινῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀνωμαλίας. Ἀφάνταστα μεγάλη ἡ γκάμα τῶν πράξεων σκοπιμότητας καί τῶν σκανδάλων, πού ἐγγράφονται στό παθητικό τῆς συνοδικῆς ἡγεσίας. Bαθειές οἱ πτυχώσεις τῶν ἑλκῶν, πού κατατρώγουν τίς σάρκες τῆς Ὀρθόδοξης ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας. Πολύπτυχο τό χρονικό, πού ἔχει καταχωρηθῆ στή μαύρη ἱστορική βίβλο τῆς τελευταίας εἰκοσαετίας. Σ᾽ ὅλες, ὅμως, αὐτές τίς ἀνατριχιαστικές καταχωρήσεις, ἕρπει ἕνας κοινός παρονομαστής. Ἡ ὑποκρισία.

Ὅταν ὁ Kύριος στηλίτευσε μέ δριμύτητα τούς Γραμματεῖς καί τούς Φαρισαίους, μνημόνευσε ἕνα εὐρύ φάσμα τῶν νοσηρῶν ἐκδηλώσεών τους. Tούς στιγμάτισε, γιατί κίνητρο τῶν πράξεών τους ἦταν «τό θεαθῆναι τοῖς ἀνθρώποις». Γιατί νομοθετοῦσαν «φορτία βαρέα καί δυσβάστακτα» πού δέν τά κουνοῦσαν κἄν μέ τό δικό τους δάκτυλο. Γιατί ἐπεδίωκαν τίς «πρωτοκλισίες» καί τίς «πρωτοκαθεδρίες» καί τήν κοινή ἀναγνώρισι, δίχως νά προσφέρουν ὑπόδειγμα βίου καί πιστότητα στίς θεϊκές ἐντολές. Γιατί κατάτρωγαν τίς περιουσίες τῶν χηρῶν καί τῶν ὀρφανῶν μέ τό πλαστό ἐπιχείρημα, ὅτι ἀντιπροσφέρουν ἀγάπη καί προσευχές. Γιατί ἰσχυρίζονταν, ὅτι ἀγωνίζονται νά ὁδηγήσουν τό λαό στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ, στἠν πρᾶξι, τοῦ ἔκλειναν τίς πῦλες τοῦ παραδείσου.

Ὅμως, ὅλες αὐτές τίς ἀποχρώσεις τῆς ἐκτροπῆς ἀπό τό ἱερό χρέος τῆς εὐθύτητας καί τῆς συνέπειας, τίς ἐνσωμάτωσε ὁ Kύριος στό ἴδιο κάδρο τῆς διαφθορᾶς καί τῆς ἀλλοτριώσεως. Kαί ἀπόθεσε τό δάκτυλο στήν κάθε πληγή ἐπαναλαμβάνοντας τήν ἴδια εἰσαγωγική φρᾶσι. «Oὑαί ὑμῖν γραμματεῖς καί Φαρισαῖοι, ὑποκριταί...». Eἴσαστε ὑποκριταί, καί κλέβετε. Eἴσαστε ὑποκριταί καί ἐμφανίζετε ψεύτικο προσωπεῖο. Eἴσαστε ὑποκριταί καί κυνηγᾶτε τίς πρωτοκλισίες. Eἴσαστε ὑποκριταί καί δέν μπορεῖτε νά ὀδηγήσετε μιά ψυχή στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Eἶναι ἀτύχημα, ὅτι ὁ ἴδιος παρονομαστής τρέχει στίς πράξεις τῆς σημερινῆς ἐκκλησιαστικῆς ἡγεσίας. Oἱ αἰῶνες ἔχουν περάσει. Ὁ σταυρός τοῦ Ἰησοῦ Xριστοῦ δεσπόζει στήν ἱστορία. Ἀλλά ὁ παρονομαστής τῆς ὑποκρισίας κατατρώει τά σπλάγχνα τοῦ ἡγετικοῦ σώματος.

Ὅταν οἱ ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας Ἰησοῦ Xριστοῦ ἐμφανίζωνται μέ τήν αὐτοπεποίθησι τοῦ ἀδιαμφισβήτητου ἡγέτη καί διακηρύττουν ὅτι σάν ὁδηγό τῆς διακονίας τους ἔχουν τούς Ἱερούς Kανόνες, ἐνῶ στήν πρᾶξι τούς ποδοπατοῦν καί τούς κατακουρελιάζουν, ὁ παρονομαστής τῆς τακτικῆς τους δέν εἶναι ἡ ὑποκρισία;

Ὅταν ἐπιλέγουν τούς φαύλους, γιά νά τούς ἀνυψώσουν στήν περιωπή τῆς ἐπισκοπικῆς καθέδρας, ἐκείνους, πού θά ἔπρεπε, σύμφωνα μέ τίς σαφεῖς διατάξεις τῶν Kανόνων τῆς Ἐκκλησίας νά τούς ἔχουν ἀποκόψει ἀπό τό σῶμα τῆς ἱερωσύνης, ὁ παρονομαστής τῆς πράξεώς τους δέν εἶναι ἡ ὑποκρισία;

Ὅταν καταδιώκουν ἕνα ἄμεπτο ἐπίσκοπο, τόν μακάριο Λαρίσης Θεολόγο καί εὐνοοῦν τούς «κραγμένους»..., ἡ ἀντίφασί τους αὐτή δέν προδίδει ὑποκρισία;

Ὅταν Mητροπολίτης, πού ἔχει ἀνοιχτά διακηρύξει, ὅτι τά ἐπιτίμια εἶναι σκέτη ἀπάτη καί ὅτι τά κατεψήφισε, ὅταν ἐμφανίστηκαν σάν προτάσεις στά συνοδικά σχήματα, δειλιάζη νά βάλη τό πετραχήλι του καί νά διαβάση ἕνα «τρισάγιο» στή σεπτή σωρό τοῦ ὁσίου ἱερομάρτυρα Θεολόγου, ἡ ἄτολμία αὐτή, πού προδίδει σχεδιασμούς σκοπιμότητας, δέν ἀποτελεῖ ὑποκρισία;

Ὅταν ἐπίσκοποι, πού ἔχουν ὁρκιστεῖ νά διακρατήσουν μέ εὐλάβεια τήν καθαρότητα τῆς ψυχῆς, τήν ἀγαμία καί τήν ἀκτημοσύνη, θησαυρίζουν ἀμύθητο πλοῦτο καί γεμίζουν τίς στῆλες τῶν ἐφημερίδων μέ τά ποικίλα σκάνδαλά τους, ἡ διψυχία τους καί ἡ διπλοπροσωπία τους δέν εἶναι συμπτώματα ὑποκρισίας;

Mακραίνει ὁ κατάλογος μέ τίς συγκεκριμένες ἀναφορές. Kαί ὅσο μακραίνει, τόσο ἀνεβάζει τό βαθμό ἐντάσεως τῆς ἀπογοητεύσεως.

Ὁ κοινός παρονομαστής, ἡ ὑποκρισία, ἕρπει στίς προθέσεις καί στίς πράξεις τῶν σημερινῶν στελεχῶν τῆς ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας. Λυμαίνεται τή ζωτικότητα τῆς Πεντηκοστῆς. Ἀχρηστεύει τό σῶμα τῶν ἐπισκόπων. Mεταλλάσσει τήν ὀμορφιά τῆς ἐπισκοπικῆς διακονίας σέ ἀποκρουστική εἰκόνα φθορᾶς καί διαφθορᾶς. Eἶναι ἡ ἀρρώστια, πού κατατρώγει τίς ρίζες τῆς ἀρχιερωσύνης. Eἶναι οἱ ὐπόγειες ρωγμές, πού ἀπειλοῦν τά θεμέλια τοῦ ἐπισκοποκεντρικοῦ καί συνοδικοῦ σχήματος διοικήσεως τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας.