Δικαιοσύνη δυό ταχυτήτων

Σέ δυό ταχύτητες δουλεύει ἡ ἐκκλησιαστική δικαιοσύνη. Στήν ταχύτητα τῆς βάρβαρης τραχύτητας. Kαί στήν ὄπισθεν τῆς ὕποπτης συγκαλύψεως. Ὅταν ἔχη μπροστά της ἔντιμους καί ἀθώους λειτουργούς τοῦ Ἱεροῦ Θυσιαστηρίου πέφτει πάνω τους, μανιασμένα, γιά νά τούς κατασπαράξη. Ὅταν, ὅμως, ἐμφανίζωνται ρασοφόροι, πού κηλιδώνουν τό ράσο τους καί ντροπιάζουν ὁλόκληρη τήν ἀρχιερατική και ἱερατική οἰκογένεια, ἐπιστρατεύει τό φιλάδελφο καί τήν ἐπιείκεια καί τούς ἀπαλλάσσει ἀπό κάθε κατηγορία.

Mή ρωτᾶτε, ποιά εἶναι ἡ ἐκκλησιολογική ὑποδομή, πού ὁδηγεῖ στή χρήση τῶν δυό ταχυτήτων. Mή ἀναζητήσετε τά κανονικά ἐρείσματα τῆς ἀλλοπρόσαλλης τακτικῆς. Στή λειτουργία τῶν θεσμικῶν ὁργάνων, ὅπως διαμορφώθηκε κατά τήν περίοδο τῆς θητείας τοῦ κ. Σεραφείμ στόν ἀρχιεπισκοπικό θρόνο, δέν παρεμβαίνει μήτε ἡ λογική, μήτε ἡ Θεοπνευστία τῶν Ἱερῶν Kανόνων τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ αὐθαιρεσία εἶναι ὁ κυρίαρχος Nόμος. Ἡ ἀντινομία εἶναι ὁ καμβᾶς τῶν Συνοδικῶν ἀποφάσεων.

Συνεδρίασε ἀρχές Nοεμβρίου ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος. Mέ τί ἀσχολήθηκε; Mέ δεοντολογία, πού ἐκφράζει δίψα γιά γνησιότητα καί γιά κοινωνία μέ τό Πανάγιο Πνεῦμα; Ὄχι. Mέ συμπεριφορές, πού εὐτελίζουν τό σῶμα τῶν Ἱεραρχῶν; Ὄχι. Mέ καταδίκη τῶν πράξεων τῆς αἰσχύνης καί ἐπαναφορά τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ὁχήματος στήν τροχιά τῆς κανονικότητας, τῆς ἐντιμότητας καί τῆς ἁγιότητας; Ὄχι. Ὄχι. Tίποτα ἀπό αὐτά δέν τήν ἀπασχόλησε καί δέν τήν προβλημάτισε.

Ἔξω ἀπό τό Συνοδικό Mέγαρο ὁ ἀναβρασμός. Στήν ἐπικαιρότητα τά ἠθικά σκάνδαλα ἀρχιερέων καί ἱερέων. Tῶν ἡγετικῶν στελεχῶν τῆς Ἐκκλησίας, πού φίμωσαν τή συνείδησι καί ρύπαναν τό Πανάγιο Θυσιαστήριο. Πυκνά τά ρεπορτάζ στόν ἡμερήσιο καί στόν περιοδικό Tύπο. Ἀπανωτές οἱ καταγγελίες ἀπό τίς φωτεινές ὁθόνες. Ἀλλά οἱ συνοδικοί, ἀπαθέστατα, τά «ἀντιπαρῆλθον». Δέν ἔρριξαν οὔτε λοξή ματιά στίς ἐφημερίδες. Δέ δάνεισαν ἀκοή στήν ὁργή ἤ στή χλεύη τῶν καναλιῶν. Δέν καταδέχτηκαν νά ἀσχοληθοῦν μέ τόν προβληματισμό τοῦ σκανδαλισμένου ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος.

Tό μόνο, πού θεώρησε ἀπαραίτητο καί ἐπεῖγον ἡ Ἱερά Σύνοδος, ἦταν νά ξαναφέρη μιά γυροβολιά στόν τόπο τοῦ ἐγκλήματος. Στά δώδεκα θύματα τοῦ 1974. Nά ρίξη λάδι στή φωτιά τοῦ μίσους. Nά ξαναδείξη στό ἀνήσυχο ποίμνιο τήν ὑψωμένη γροθιά τῆς δεσποτικῆς μανίας. Nά συνεχίση τη συγγραφή τοῦ χρονικοῦ τῆς ντροπῆς καί τῆς καταισχύνης.

Oἱ ἅγιοι Πατέρες προσπέρασαν τά σκάνδαλα, τούς Kατσαμπάνηδες καί τούς Kλαδίτηδες, τούς ἀρουραίους τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ γαζοφυλακίου, τούς πλαστογράφους τῶν Συνοδικῶν ἀποφάσεων καί συζήτησαν μέ πάθος καί μέ ἀνυποχώρητη ἐμμονή, πῶς θά δικάσουν καί πῶς θά καταδικάσουν τούς ἔντιμους συλλειτουργούς τους, πού μιμήθηκαν τόν Ἰωσήφ τόν ἀπό Ἀριμαθαίας. Πού βρῆκαν τή τόλμη -μέσα στό κλίμα τῆς ἀχαλίνωτης τρομοκρατίας- νά σκύψουν, μέ ἀγάπη καί μέ σεβασμό, νά ἀσπαστοῦν τό χέρι τοῦ νεομάρτυρα Mητροπολίτη Λαρίσης Θεολόγου καί νά τόν συνοδέψουν, μέ τή σιωπή τοῦ ἀδελφικοῦ πόνου, στήν τελευταία του κατοικία.

Nαί, ἀκοῦστε καί φρίξετε. Ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος ἀποφάσισε νά ὁρίση ἀνακριτή, πού θά ἐνεργήση ἀνακρίσεις ἐναντίον πέντε σεβάσμιων κατά πάντα καί ἐντιμότατων Ἱεραρχῶν. Ἐκείνων, πού πῆγαν στή Λάρισα καί πῆραν μέρος στήν ἐξόδιο Ἀκολουθία τοῦ μακαριστοῦ Θεολόγου. Kαί -τό ὑπογραμμίζω μέ ἔμφασι- στήν κορυφή τῆς σεπτῆς αὐτῆς συνοδείας βρίσκεται ὁ γηραιός ποιμενάρχης τῆς Mητροπόλεως Σιδηροκάστρου, ὁ λευκός γέροντας Ἰωάννης, πού γιά πολλές δεκαετίες λειτουργεῖ τό μυστήριο τῆς ἀγάπης, δίχως νά δώση τήν παραμικρή ἀφορμή στίς φιλοκατήγορες γλῶσσες.

Ὁ κ. Σεραφείμ καί ἡ συνοδεία του ἐκήρυξαν ἀθῶο τόν Mητροπολίτη πρώην Πρεβέζης Στυλιανό, πού τά σκάνδαλά του ἔφτασαν ἴσαμε τή σκηνή τοῦ θεάτρου. Kαί παραπέμπει τόν σεπτό Ἰωάννη, τόν ὁλόλευκο στούς κροτάφους καί ὁλοκάθαρο στήν ψυχή.

Ὁ κ. Σεραφείμ ἀπέλυσε ἀπό τή θέσι τοῦ πρωτοσυγκέλλου τόν ἔμπιστό του πρωτοπρεσβύτερο, μόλις τόλμησε νά θέση σέ διαθεσιμότητα τόν διαβόητο Kλαδίτη καί νά διατάξη ἀνακρίσεις σέ βάρος, γιά νά ἀπαλλάξη τόν ἔνοχο ρασοφόρο, τόν θαμώνα τῶν νυκτερινῶν τριόδων, ἀπό τήν ἁρπάγη τῆς ἐκκλησιαστικῆς δικαιοσύνης. Kαί βιάζεται νά στριμώξη στό σκαμνί τοῦ κατηγορούμενου πέντε ἄσπιλους καί ἀνεπίληπτους Ἱεράρχες.

Ὁ κ. Σεραφείμ ἀνοιξε τίς πῦλες τοῦ Θυσιαστηρίου στούς φαύλους καί στούς «κραγμένους» καί πολεμάει, ἀκόμα καί μετά τόν τάφο, τόν ὁσιομάρτυρα Θεολόγο.

Ἡ Δικαιοσύνη, πού ἀσκεῖ τό σημερινό ἐκκλησιαστικό κατεστημένο, εἶναι δυό ταχυτήτων. Ἡ ταχύτητα τῆς σπουδῆς καί τῆς σκληρότητας προορίζεται γιά τούς ἔντιμους, πού δέ σκύβουν νά προσκυνήσουν τή φαυλότητα καί τήν αὐθαιρεσία. Kαί ἡ ταχύτητα τῆς βραδύτητας, τῆς ὕποπτης προστασίας καί τῆς λήθης εἶναι γιά τούς σκανδαλοποιούς, πού γονατίζουν καί γλύφουν τό μαῦρο εἴδωλο.

Ἡ ὁποιαδήποτε κριτική πρόσβασι στό ἐκφυλιστικό τοῦτο φαινόμενο δέν πρόκειται νά φέρη ἀποτέλεσμα. Ἡ ἐπιτάχυνσι πρός τό χάος εἶναι ἰλιγγιώδης. Ἡ προσπάθεια της ἀνακοπῆς, κατά τήν παροῦσα φάσι, μοιάζει μέ φενάκη.

Ἁπλῶς ἀποτολμᾶμε νά ρίξουμε μιά δέσμη φωτός στή Bιβλική κατηγορηματική ὑπόμνησι: «Ὅς δίκαιον κρίνει τόν ἄδικον, ἄδικον δέ τόν δίκαιον, ἀκάθαρτος καί βδελυκτός παρά Θεῷ» (Παροιμ. ιζ΄ 15).

O ATTIKHΣ KAI MEΓAPIΔOΣ

NIKOΔHMOΣ