Μιά γενιά χάνεται
Μετάφραση: Ἐλευθέριος Χ. Οἰκονομάκος
Εἶμαι μιά Ὀρθόδοξη μητέρα. Ἔγινα Ὀρθόδοξη πρίν ἀπό 30 χρόνια. Ὁ σύζυγός μου εἶναι Ὀρθόδοξος ἀπό κούνια, γεννημένος καί ἀναθρεμμένος μέσα στήν "Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἐν Ἀμερικῇ"(*). Ἔχουμε τέσσερα παιδιά ἐδῶ καί ἕνα στόν Οὐρανό.
Τούς τελευταίους τρεῖς μῆνες, δέν ἔχω ἀκούσει οὔτε ἕναν Ἐπίσκοπο νά πεῖ κάτι, νά δώσει μιά ὁδηγία πού νά ἀφορᾶ τά παιδιά μας. Οὔτε ἕνα. Ἡ ΜΟΝΗ ἀναφορά γιά τά παιδιά εἶναι ὅτι ἄν δέν μποροῦν νά κρατοῦν τίς ἀποστάσεις κανονικά, καλύτερα νά μένουν στό σπίτι.
Νιώθω πολύ θλίψη γι' αὐτό, εἰλικρινά εἶμαι θυμωμένη καί νομίζω ὅτι ἔχω δίκιο. Ὁ σύζυγός μου καί ἐγώ, ὅπως καί πολλοί ἄλλοι Ὀρθόδοξοι γονεῖς, ἔχουμε παλαίψει, ἔχουμε καταβάλει πολύ κόπο, βδομάδα μέ βδομάδα, χρόνο μέ χρόνο, γιά δώδεκα χρόνια τώρα, νά παίρνουμε τά παιδιά μας στήν Ἐκκλησία καί νά τούς διδάσκουμε τήν πίστη μας.
Καί νά, πού μέ ἕνα ἰό, ὁ ὁποῖος, ὅπως μαθαίνουμε, δέν εἶναι καί τόσο θανατηφόρος ὅσο ἀνακοινώνεται, ἔχουν κάποιοι τραβήξει τήν κλωστή καί ξηλώνουν, ὅχι μόνο ὅ,τι ἐμεῖς καταφέραμε μέ σκληρή δουλειά δώδεκα χρόνων, ἀλλά καί ὅλο τό ἔργο χιλιάδων χρόνων Ὀρθοδόξων γονέων: τή σκληρή προσπάθεια νά μεταλαμπαδεύσομε στά παιδιά μας τήν πολύτιμη καί μοναδική μας πίστη, ὅπως ἔκαναν οἱ γονεῖς μας καί οἱ παποῦδες μας γιά μᾶς. Ὅλο αὐτό εἶναι λάθος.
Ἔπαιρνα τά παιδιά μου στήν Ἐκκλησία ὄλους τούς ἐννιά μῆνες πρίν γεννηθοῦν. Σταύρωνα τήν κοιλιά μου μέ τό σημεῖο τοῦ σταυροῦ γιατί δέν μποροῦσαν αὐτά νά τό κόνουν μόνα τους. Ἦταν μαζί μου καθώς στεκόμουν καί ἔψελνα στή χορωδία. Μαζί μου ἄκουαν τίς προσευχές καί συμμετεῖχαν μαζί μου στή Θεία Κοινωνία, μέχρι πού γεννήθηκαν καί βαπτίστηκαν σέ μιά γεμάτη κόσμο Ἐκκλησία, τριγυρισμένα ἀπό τήν ἀγάπη ὅλων.
Μετά πού γεννήθηκαν, σταμάτησα νά ψάλλω στή χορωδία γιά νά τά φροντίζω. Ὅταν ἦταν ἀνήσυχα ἤ κουρασμένα, περπατοῦσα μαζί τους στήν Ἐκκλησία ἐνῶ αὐτά φιλοῦσαν εἰκόνες στούς τοίχους. Ὅσες δέν μποροῦσαν νά τίς φτάσουν, τούς ἔδειχνα πώς νά φιλοῦν τά χέρια τους, νά τά σηκώνουν ψηλά καί νά τίς φτάνουν καί νά ἀποθέτουν τά φιλιά τους σ' αὐτές.
Ἀκόμα βλέπω παιδιά νά τό κάνουν αὐτό γιατί καταλαβαίνουν ἀπό ἔνστικτο τά πράγματα, πού ἐκπροσωποῦν τό Θεό, καί τά ἀναγνωρίζουν καί δέν τά φοβοῦνται.
Τά χρόνια πού ἀκολούθησαν, κάθε βδομάδα, ἡ οἰκογένεια σταματοῦσε, ὅ,τι κι ἄν ἔκανε τά Σάββατα, καί ἐτοιμαζόταν γιά τόν Ἑσπερινό. Παίρναμε τά παιδιά γιά νά προσκυνήσουν τίς εἰκόνες ἀπαραιτήτως κάθε φορά.
Σηκωνόμαστε πρωί τίς Κυριακές, κάθε Κυριακή, ὄχι μέ ἕνα, ὄχι μέ δύο, ὄχι μέ τρία, ἀλλά μέ τέσσερα παιδιά. Τά ντύναμε μέ τά καλά τους ροῦχα, καί μέ τό αὐτοκίνητο πηγαίναμε στήν Ἐκκλησία. Ἐπιμέναμε νά παρακολουθοῦμε τίς λειτουργίες, ἔστω καί ἄν ἔπρεπε νά μπαινοβγαίναμε μαζί τους στήν Ἐκκλησία, ἀσθμαίνοντας μήπως ὁρμήσουν μέσα στό Ἱερό, ἤ πηγαίνοντάς τα γιά τουαλέτα, ἤ προσπαθώντας νά τά κρατοῦμε σιωπηλά ὅταν διαβαζόταν τό Εὐαγγέλιο, καί διδάσκοντάς τα ὅτι δέν μιλάμε ὅταν κηρύττει ὁ Πάτερ. Νονοί καί νονές τά κρατοῦσαν, χωρίς νά τά φοβοῦνται, καί τά πήγαιναν νά φιλοῦν τίς εἰκόνες. Ἔτσι μέ βοηθοῦσαν νά πάρω καί ἐγώ μιά ἀνάσα. Ἔχω χάσει ἑκατοντάδες κηρύγματα περτατώντας στό προαύλιο κρατώντας κάποιο γκρινιάρικο νήπιο, γιά νά ἡσυχάσει· καί αὐτό γιά πολλές ἐβδομάδες.
Τά κοινωνούσαμε κάθε βδομάδα, ἐπί χρόνια. Μέ ὑπομονή, ἐπιμονή, μέ πίστη, γιατί ΑΥΤΟΣ εἶναι ὁ τρόπος νά περάσει ἡ πίστη μας στήν ἑπόμενη γενιά. Διδάσκονται ἀπό ΜΑΣ. Μαθαίνουν ἀπ' ὅλα ὅσα βλέπουν καί ὅσα κάνουν αὐτά τά ἴδια, μᾶλλον παρά ἀπ' ὅσα τούς λέμε.
Οἱ γονεῖς δέν τό κάνουμε αὐτό γιατί εἶναι εὔκολο. Κανένας γονέας δέν τό κάνει γιά "διασκέδαση" ἤ γιά ἐπίδειξη. Ἀπαιτεῖται πολύ δουλειά. Σκληρή, ἐπίμονη δουλειά, χωρίς σταματημό. Ἔτσι τό νά βλέπουν νά ἐπιβάλλεται ἀπό Ἐπισκόπους καί Ἱερεῖς μας, ὅλων τῶν δικαιοδοσιῶν, τό πιό ἀλλοπρόσαλλο πρωτόκολλο ὑγιεινῆς, πού μπορεῖ κανείς νά φανταστεῖ, εἶναι καταστροφή.
Τώρα μοῦ ζητάνε νά ὑπογράψω χαρτί γιά νά φέρω τά παιδιά στήν Ἐκκλησία· ὅλοι οἱ μεγάλοι φοράνε μάσκα, θέαμα πού τά τρομάζει. Τούς ζητάνε νά ἀπολυμαίνουν τά χέρια τους μόλις φτάσουν, σά νά πρόκειται γιά κινητές μονάδες παραγωγῆς μικροβίων, γιατί ἀνά πάσα στιγμή μπορεῖ, (Θεός φυλάξοι!...), νά τά πιάσει βήχας ἤ νά φταρνιστοῦν. Δύο ἀπό τά παιδιά μου φοροῦν μάσκες καί δύο ὄχι, λόγω ἡλικίας. Δέν ἐπιτρέπεται πιά νά φιλήσουν εἰκόνες. Δέν ἐπιτρέπεται νά τά ἀγκαλιάσουν νονοί, παπποῦδες, φίλοι· μπορεῖ καί νά ἀποτραβηχτοῦν ἀλαφιασμένοι ἄν τά παιδιά κάνουν πῶς πᾶνε κοντά τους.
Τά πάω νά κοινωνίσουν· ὁ παπάς ἀλλάζει κουταλάκι μόλις μεταλάβουν, ἐνῶ τό ἔχει ἤδη βουτήξει μέσα ΣΤΟ Σῶμα καί Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, τό πιό ἐξαγνιστικό πράγμα τό ὁποῖο διαθέτουμε στόν κόσμο. Καθώς φεύγουμε ἀπό τήν Ἐκκλησία, χωρίς νά ἔχουμε μιλήσει σέ κανένα, μένω μέ τήν ἀπορία ἄν ΑΥΤΟ εἶναι πιά ὅ,τι πρέπει νά δείχνω στά παιδιά μου, μετά ἀπό δώδεκα χρόνων ἀδιάκοπης διαφορετικῆς πράξεως καί διδαχῆς.
Ὁ Θεός νά ἐλεήσει ὅλους αὐτούς πού λαμβάνουν τέτοιες καταστροφικές ἀποφάσεις. Ἡ βλάβη, πού προκαλοῦν στά παιδιά μας εἶναι ἀνυπολόγιστη.
Ἄν ἔχω "παράλογη πίστη", ὅπως μέ χαρακτήρισε ἕνας Ἐπίσκοπος τόν περασμένο Μάρτιο, ἀναρωτιέμαι, μήπως καί οἱ δικοί του παπποῦδες καί γονεῖς εἶχαν ἐπίσης "παράλογη πίστη", καί μήπως αὐτό ἦταν ἐκεῖνο, πού τόν ὁδήγησε στήν ἱερωσύνη καί σέ τόσα χρόνια ὑπηρεσίας στήν Ἐκκλησία μας.
Γιατί γίνεται κανείς παράλογος, ὅταν ἔχει ΠΙΣΤΗ; Γιατί κατηγοροῦν τούς εὐλαβεῖς Ὀρθοδόξους; Γιατί μᾶς ὀνομάζουν ὑποτιμητικά "ὑπέρ-εὐσεβεῖς", ὑπονοώντας ὅτι, ἐφόσον ἀντιδροῦμε στίς νέες τους ντιρεκτίβες, μᾶς λείπει τό ἐνδιαφέρον γιά τούς συνενορῆτες μας; Ἄν ἔτσι πιστεύουν, αὐτό εἶναι ἕνα ἀπόλυτο ψέμμα.
Ὅλα αὐτά τά χρόνια, σά μητέρα, ἔχω χάσει ἀμέτρητες λειτουργίες γιατί τά παιδιά ἦταν ἄρρωστα καί ἔπρεπε νά μείνουν σπίτι. Τώρα ὅμως, πού εἶναι καλά καί δέν φοβοῦνται, τούς λένε ὅτι πρέπει νά ξεχάσουν ὅ,τι ἔκαναν μέχρι τώρα ἐκδηλώνοντας τήν πίστη μας, προκειμένου νά ἱκανοποιηθοῦν ὅσοι ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ. Ὅτι πρέπει νά ἀλλάξουμε τήν πίστη μας, ὥστε αὐτοί νά αἰσθάνονται "ἀσφαλεῖς". Προσπαθοῦν νά μοῦ ἐπιβάλλουν νά δεχθῶ ὅτι ἡ πίστη μου καί ἡ πίστη τῶν παιδιῶν μου εἶναι διαπραγματεύσιμη καί ὅτι ἐπιδέχεται ἀλλαγές. Καί ἀπό πάνω μέ κατηγοροῦν ὅτι ἐγώ εἶμαι αὐτή πού στερεῖται ἐντελῶς ἀγάπης.
Γιά ὅσους φοβοῦνται τίς λατρευτικές πράξεις τῆς πίστεώς μας, ἀλλά καί θέλουν νά συμμετέχουν σ' αὐτές, οἱ ἐνορίες ἄς βολέψουν τά πράγματα ὥστε οἱ ἱερεῖς νά τούς ἐξυπηρετοῦν ὅπως αἰσθάνονται ἄνετα. Δέν μποροῦν ὅμως νά ξαναγράφουμε τήν πίστη μας σύμφωνα μέ κάθε περαστικό ἰό. Αὐτό δέν εἶναι ἀγάπη. Δέν ξέρω πῶς λέγεται, ἀλλά δέν εἶναι ἀγάπη.
Αὐτή ἡ κατάσταση εἶναι λάθος, καί ἐλπίζω, περισσότεροι γονεῖς καί καλοί ἱερεῖς νά ὑψώσουν φωνή καί νά ὑπερασπιστοῦν τά Ὀρθόδοξα παιδιά μας καί τήν πίστη μας· νά ἀγωνιστοῦν γιά ὅ,τι ξέρουμε ὅτι εἶναι ἀγνό καί ἀμόλυντο καί ὀρθό.
Ἐμεῖς δέν θά ξαναπάμε τά παιδιά μας σέ ὁποιαδήποτε Ἐκκλησία ὅπου θά βλέπουν τούς μεγάλους μέ μάσκες, ὅπου δέν θά ἐπιτρέπεται νά φιλοῦν εἰκόνες, ἤ θά βλέπουν νά χτησιμοποιοῦνται διαφορετικές λαβίδες γιά τή Θεία Κοινωνία. Δέν μπορῶ νά δώσω στά παιδιά μου καμιά ἐξήγηση γι αὐτά τά πράγματα. Καμιά. Αὐτό δέν εἶναι Ὀρθοδοξία. Αὐτό δέν εἶναι ἡ πίστη μας.
Μητέρα πέντε παιδιῶν.
ΠΗΓΗ μέ σχόλια (στά Ἀγγλικά): http://www.monomakhos.com/lost-generation/
ΣΗΜΕΙΩΣΗ (Μεταφραστοῦ)
(*) Orthodox Church in America (OCA). Μιά ἀπό τίς κανονικές Ὀρθόδοξες Ἐκκλησιαστικές ἐθνικές δικαιοδοσίες στήν Ἀμερική.
