Ἡ ἀξία τῆς μικρῆς θυσίας

 

Ο μακαριστός αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος Α' μάς προτρέπει να αγαπήσουμε τις μικρές, αφανείς θυσίες που μας ζητά κάθε τόσο ο Κύριός μας.

Τελειώνοντας τό τελευταῖο σημείωμά μας ὑποσχεθήκαμε πώς σήμερα θά ἐξετάζαμε ἄν μπορῇ νά τελειώσουν κάποτε αὐτές οἱ καθημερινές μικροθυσίες καί νά ἀπαλλαγῆ κανείς ἀπ’ αὐτές.

Τί λέτε σεῖς, εἶναι δυνατόν νά τελειώση κανείς μιά καί καλή μ’ αὐτές; Ἐγώ προσωπικά νομίζω, πώς μιά καί διαλέξαμε αὐτό τό δρόμο, δέν εἶναι δυνατόν νά τελειώσουμε ἔτσι εὔκολα, δηλαδή μέ μιά μοναδική καί μεγάλη θυσία. Αὐτό θά ἔμοιαζε, σάν ἕνας ἀθλητής νά ἤθελε νά πετύχη τό μεγάλο ρεκόρ, ἀλλά νά μή τοῦ ἄρεσαν οἱ καθημερινές οὔτε ἀτέλειωτες προπονήσεις οὔτε οἱ ἄλλοι περιορισμοί, πού εἶναι ὑποχρεωμένος νά βάζη στόν ἑαυτόν του, «γιά νά κρατιέται σέ φόρμα» τότε θά ἦταν σάν νά ἔλεγε: «Τήν ἡμέρα πού θά εἶναι γιά νά σπάσω τό ρεκόρ, μάλιστα, ἀξίζει νά κοπιάσω καί νά κουραστῶ, ἀλλά νά σκοτώνουμαι καί νά τυραννιέμαι κάθε μέρα, δέ μ’ ἀρέσει καθόλου...». Τί λέτε, θά ἔσπαγε ρεκόρ ἕνας τέτοιος ἀθλητής; Πολύ φοβοῦμαι πώς ὄχι ρεκόρ δέν θά ἔσπαγε, μά θά ἔμενε πιό πίσω κι’ ἀπ’ τόν πιό ἀσθενικό ἀθλητή, πού μέ ἐπιμονή ὅμως κάνει τήν καθημερινή του προπόνησι. Γι’ αὐτό κι’ ἐμεῖς, μιά καί ἀποφασίσαμε νά τραβήξουμε τό δρόμο τῆς δημιουργίας καί τῆς θυσίας, ἄς προσέξουμε τίς καθημερινές καί μικροῦλες θυσίες.

Ἴσως ὅμως σᾶς ἔχει γεννηθῇ μία ἀπορία. Ἴσως θά λέτε μέ τό μυαλό σας: Καλᾶ καί ὡραῖα ὅσα εἴπαμε στά προηγούμενα σημειώματά μας γιά τήν δημιουργία ἑνός καλύτερου καί ἀνώτερου κόσμου. Ἀλλά μέ αὐτές τίς καθημερινές μας μικροθυσίες θά δημιουργηθῇ αὐτός ὁ ὡραῖος καί ἀνώτερος κόσμος; Εἶναι ἀρκετές αὐτές;

Ἐάν βέβαια γίνουν μόνον αὐτές, δέν εἶναι ἀρκετές. Πρέπει νά γίνωνται καί μεγαλύτερες θυσίες, ὅταν χρειάζονται. Ἄν δέν γίνουν καί ἐκεῖνες, εἶναι σάν νά προσπαθοῦμε νά κτίσουμε ἕνα σπίτι μόνο μέ μικρά λιθαράκια ἤ μόνο μέ τό χῶμα ἀπ’ ὅπου φτιάχνουμε τή λάσπη, χωρίς νά βάλουμε οὔτε ἀγκωνάρια, οὔτε ἄλλες μεγάλες πέτρες. Ὅπως πάλι καί τό ἀντίθετο. Ἕνα μεγάλο σπίτι δέν εἶναι δυνατό νά τό κτίσουμε μόνο μέ μεγάλες πέτρες. Χρειάζονται καί τά μικρά-μικρά λιθαράκια πού ἀποτελοῦν τήν ἄμμο, ὅπως χρειάζονται καί τά πολύ λεπτά ἐκεῖνα κομματάκια πού ἀποτελοῦν τό χῶμα καί τόν ἀσβέστη, ἤ τίς ἄλλες συνδετικές οὐσίες. Χωρίς αὐτά τό σπίτι, ἄν μάλιστα εἶναι μεγάλο, ὅσο καί καλά καί μεγάλα νά εἶναι τά ἀγκωνάρια, δέν μπορεῖ νά σταθῇ.

Οἱ καθημερινές, λοιπόν, μικροθυσίες μας, εἶναι ἡ συνδετική οὐσία πού στηρίζει ὁλόκληρο τό οἰκοδόμημα καί ἀξιοποιεῖ καί τίς μεγαλύτερες θυσίες πού γίνονται εἴτε ἀπό μᾶς, εἴτε ἀπό ἄλλους. Χάρις στίς μικρές αὐτές θυσιοῦλες, μποροῦμε καί ἀπολαμβάνουμε τίς μεγάλες, τίς ὡραῖες, ἐκεῖνες πού εἶναι στεφανωμένες μέ μεγαλεῑα καί δόξες.

Ἔπειτα καί κάτι ἄλλο: Τίς μεγάλες θυσίες οὔτε τίς ζητᾶ ὁ Θεός ἀπό ὅλους, οὔτε καί εἶναι σέ θέση ὅλοι νά τίς προσφέρουν. Ἐνῷ οἱ μικρές περνοῦν ἀπ’ τό χέρι ὅλων μας καί ἔχουμε διαρκῶς τήν εὐκαιρία νά τίς προσφέρουμε. Ὅταν τήν ἡμέρα ἐκείνη ὁ Θεός μᾶς ρωτήση, γιατί δέν σταματήσαμε μιά στιγμή στό δρόμο, γιά νά ποῦμε ἕναν καλό λόγο σέ ἕνα παιδάκι πού ἔκλαιγε, τί θ’ ἀπολογηθοῦμε; Ὅτι δέν μπορούσαμε; Ὅτι δέν εἴχαμε καιρό; Ὅταν μᾶς ρωτήση ὁ Θεός τότε, γιατί δέν δώσαμε τή θέση μας μέσα στό τράμ, σέ ἕναν πιό ἀδύνατο ἀπό μᾶς, ἤ γιατί δέν δείξαμε σέ κάποιον τόν δρόμο, τί θ’ ἀπολογηθοῦμε τότε; Καί μόνο αὐτά; Σέ κάθε βῆμα μας, σέ κάθε στιγμή τῆς ζωῆς μας, ὑπάρχουν τοῦ κόσμου οἱ καλωσύνες, πού μέ μιά μικροθυσία θά μποροῦσαν νά εἶχαν γίνει ὅλες. Τίποτε δέν θά μπορῇ νά μᾶς δικαιολογήση.

Ἄς προσφέρουμε, λοιπόν, ὁ καθένας μας τίς μικρές ἤ τή μεγάλη θυσία πού τοῦ ζητᾶ ὁ Θεός καί ἔτσι σιγά θά οἰκοδομηθῇ τό οἰκοδόμημα τοῦ καινούργιου, τοῦ ἀνώτερου πολιτισμοῦ. Φτάνει κάθε φορά αὐτό πού προσφέρουμε, τό κάτι αὐτό, νά εἶναι ὅλο ἐκεῖνο πού μᾶς ζήτησε ὁ Θεός καί ὅλο ὅσο μπορούσαμε ἐμεῖς νά δώσουμε. Ἄν εἶναι λίγο δέν πειράζει, φθάνει νά εἶναι ὁλόκληρο.

Τώρα, νά εἰποῦμε καί ἕνα μυστικό; Ὁ Κύριος ἀγαπᾶ πιό πολύ τίς μικροῦλες, τίς ἀφανεῖς θυσίες. Τίς ἀγαπᾶ, τίς ἐκτιμᾶ καί τίς ἀνταμοίβει. Θυμᾶστε τήν περίπτωση τῆς πτωχῆς χήρας; Τήν εἶδε ὁ Κύριος νά ρίχνη στό Ναό μόνο ἕνα δίλεπτο, ἕνα φτωχό δίλεπτο. Τί εἶπε τότε; «Ξέρετε» εἶπε «Αὐτή ἡ φτωχή χήρα ἔρριξε στό Ναό περισσότερα χρήματα ἀπ’ ὅλους, γιατί οἱ ἄλλοι ἔστω καί ἄν ἔρριξαν μεγαλύτερα νομίσματα, ἔδωσαν ἀπ’ αὐτά πού τούς περρίσευαν. Ἐνῷ ἡ φτωχή αὐτή χήρα ἔδωκε ὅ,τι εἶχε. Ὅλη της τήν περιουσία».

Βλέπετε πόση ἐντύπωση ἔκανε στόν Κύριο αὐτή ἡ μικρή εἰσφορά τῆς φτωχῆς χήρας; Καί μείς, λοιπόν, ἄς ἀγαπήσουμε καί ἄς ἐκτιμήσουμε τίς μικρές θυσίες πού μᾶς ζητᾶ κάθε τόσο. Φτάνει μόνο νά τίς κάνουμε μέ ὅλη μας τήν καρδιά καί νά εἶναι ὁλόκληρο αὐτό πού μᾶς ἦταν δυνατόν νά προσφέρουμε.

Ὁ Πατήρ Ἱερώνυμος

*  *  *

Για να διαβάσετε τις σκέψεις που απευθύνει στους "μαθητές", πατήστε το παρακάτω εικονίδιο: