Ἄρθρο ἀπό τό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», τεῦχος 217, 16 Νοεμβρίου 2007 

Γιατί οἱ ἐκρήξεις;

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου 

Φίλε ἄθεε, παρακολουθῶ, μέ ἐνδιαφέρον καί μέ κάποια περιέργεια, τά δημοσιεύματα τῶν φίλων σου καί τῶν ἐκπροσώπων τῆς ὑπαρξιακῆς τοποθέτησής σου, πού παρελαύνουν στά μέσα τῆς λαϊκῆς ἐνημέρωσης. Τά διαβάζω μέ πολλή προσοχή. Καί προσπαθῶ νά διακρίνω, ὅσο μοῦ εἶναι δυνατό, τό πνευματικό καί ψυχικό βάθος, πού εἶναι ἡ μήτρα τῶν ἀθεϊστικῶν πεποιθήσεων καί τῆς λογικῆς στήριξής τους.

Γιά τήν ἔντιμη ἤ τή μή ἔντιμη στράτευση τῆς λογικῆς ἀπό τούς ἐκπρόσωπους τοῦ ἀθεϊστικοῦ κινήματος, τό λέω και τό διακηρύττω ἀνοιχτά, ἔχω τίς ἐπιφυλάξεις μου. Καί τίς ἔχω ἀποτυπώσει σέ πολλά κείμενά μου. Δέν εἶναι δυνατό, μέ τήν ἐπίκληση τῆς λογικῆς, νά ἀποφαινόμαστε, πώς τό κάθε πολιτιστικό μας δημιούργημα, ἀπό μόνο του, μέ τήν προβολή τῆς ὀμορφιᾶς του ἤ τῆς κακογουστιᾶς του, παραπέμπει στή σοφία, στήν ἐπιδεξιότητα ἤ στήν ἀτζαμοσύνη τοῦ δημιουργοῦ του καί μέ τήν ἴδια διεργασία τῆς λογικῆς, νά ἰσχυριζόμαστε, ὅτι τό ἀπροσμέτρητο καί ἀπροσπέλαστο σύμπαν, ὁ κόσμος τῆς ἄπειρης δύναμης καί τῆς ἀνέκφραστης ὀμορφιᾶς, στήθηκε μόνος του, ἐντελῶς τυχαία καί δίχως τήν παραμικρή ἐπέμβαση τῆς ἄμετρης δύναμης καί τῆς ἄπειρης σοφίας.

Τή θέση αὐτή θά τή στηρίζω καί θά τήν ὑποστηρίζω, γιατί πιστεύω, πώς ἀποτελεῖ γέννημα τῆς λογικῆς. Καί, ἀκόμα, πιστεύω, πώς αὐτή ἡ λογική μᾶς χειραγωγεῖ ἴσαμε τήν Πύλη τοῦ μεγάλου Μυστηρίου, πού εἶναι ὁ Θεός καί τά ἐκλεπτισμένα δημιουργήματά Του, ὁ κόσμος, πού μᾶς περιβάλλει καί ἡ ἀνθρώπινη φύση μας.

Αὐτές ὅλες οἱ λογικές ἐπεξεργασίες καί προσεγγίσεις, ἀποτελοῦν θέματα καί προβλήματα, πού προσφέρονται σέ προσωπική ψαύση καί σέ κοινό διάλογο. Ἀλλά, δέν προσφέρονται σέ ἐρεθισμένη ἀντιμαχία ἤ ἐξοντωτικό πόλεμο. Γιατί, στό κάτω-κάτω, ἄν ἐγώ ἤ ὁ διπλανός σου πιστεύουμε, δέν σοῦ τραβᾶμε τή μπουκιά τοῦ ψωμιοῦ ἀπό τό στόμα καί δέ σοῦ στεροῦμε τό δικαίωμα νά ὁραματίζεσαι, μέ τό δικό σου τρόπο, τή ζωή σου καί τήν πορεία σου ἀπό τό λίκνο ἴσαμε τό μνῆμα. Ἐγώ πιστεύω, πώς ἡ ἐλευθερία ἀποτελεῖ ἕνα ἀπό τά μέγιστα δῶρα τοῦ Θεοῦ-Δημιουργοῦ καί κανένας μας δέν ἔχει τό δικαίωμα νά τή φαλκιδεύσει ἤ νά τήν ἐμπορευτεῖ.

Μετά ἀπό αὐτές τίς διαπιστώσεις, σοῦ θέτω, ἀνοιχτά, τήν ἀπορία μου. Τά δημοσιεύματα τῶν ἀθεϊστῶν συνοδοιπόρων σου εἶναι, στή συντριπτική τους πλειοψηφία, ἐπιθετικά καί ἐμπρηστικά. Ἐκφράζουν πάθος καυτό καί διάθεση ἀφανισμοῦ ὄχι μιᾶς καιρικῆς, συμπτωματικῆς πρότασης βίου, ἀλλά τοῦ ἐσώτερου θησαυρίσματος τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξής μας, πού, ἄν ὄχι γιά σένα, ἀλλά γιά πολλούς συνοδοιπόρους σου, ἀποτελεῖ βαθειά πεποίθηση καί ἀποκλειστικό νοηματισμό τῆς ἐπίγειας πορείας τους.

Δέ θά μέ ἐνοχλοῦσε, ἀντίθετα θά τό θεωροῦσα ἄνοιγμα ἔντιμων ψυχῶν, ἄν, σέ κάποια στιγμή, βρισκόμασταν καθισμένοι στό ἴδιο τραπέζι τῆς φιλίας καί τοῦ διαλόγου καί καταθέταμε τίς ἀπόψεις μας. Ὁ καθένας μας μέ τή δική του γνωστική ὑποστήριξη. Καί μέ τό δικό του ἐμπειρικό πλουτισμό. Καί ἄν ζυγίζαμε, μέ πολλή προσοχή καί μέ βαθύ σεβασμό, τήν κάθε ἀπόσταξη τοῦ  λογικοῦ μας καί τήν κάθε μας κατασταλαγμένη καί στερεοποιημένη πεποίθηση, πού τή θεωροῦμε ἀδιαπραγμάτευτη, ἱκανή νά βαστάσει καί νά προβάλει τό ὑπαρξιακό μας καλλιτέχνημα.

Γιατί, ἀδελφέ μου, νά μή μποροῦμε νά διαλεχτοῦμε φιλικά; Γιατί νά τοξεύουμε ὕβρεις στό συνοδοιπόρο τοῦ βίου; Γιατί νά βλέπουμε τήν πίστη στό Θεό, ἀκόμα καί σήμερα, ὡς τό “ὄπιο τοῦ λαοῦ” καί τήν ἀθεΐα, ἀνέλεγκτα ἀλλά ἀποκλειστικά, ὡς τό μόνο φῶς στό θολό μας ὁρίζοντα;

Τά ἐρωτήματα αὐτά ἐκφράζουν τίς δικές μου ἀπορίες. Ἕνα παράπονο, πού μέ συνέχει. Μιά λαχτάρα συναδέλφωσης, πού δέν τή βλέπω νά ἱκανοποιεῖται. Παρά ταῦτα, ἁπλώνω τό χέρι μου σέ χειραψία φιλίας. Καί σοῦ προτείνω, ἕνα καί μόνο. Τό διάλογο τῆς εἰλικρίνειας καί τῆς ἀγάπης. Τά ὑπαρξιακά προβλήματα δέν εἶναι ἀτομικά. Εἶναι κοινά. Εἶναι παγκόσμια. Εἶναι διαχρονικά. Καί δέ συμφέρει σέ κανένα, νά ὁπλίζει τό χέρι του καί νά ἐξοντώνει τό διπλανό, τόν ὁραματιστή συνοδοιπόρο, πού -ἐντελῶς σχηματικά καί ἐντελῶς εὐκαιριακά- τόν θεωρεῖ ἀντίπαλο.