Ὁ φόβος τῆς μικρῆς θυσίας

Συγκινητική προτροπή να εφαρμόζουμε την απόφασή μας για "Θυσία" όλων για το γενικό καλό και στις μικρές λεπτομέρειες της καθημερινής μας ζωής, μας δίνει με το κείμενο που ακολουθεί ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος Α'.

Ὅλοι, ἀσφαλῶς, θά ἐπιθυμούσαμε ν’ ἀποκτήσουμε τήν ἡρωική αὐτή ἰδιότητα, νά εἴμαστε ἄφοβοι καί ἀτρόμητοι. Ὅλοι ἐπίσης θά ἔχωμε ὀνειρευτεῖ νά ἰδοῦμε ἕναν καλύτερο καί ὡραιότερο κόσμο καί νά ζήσουμε μέσα σ’ αὐτόν. Γιατί ποιός ἀπό μᾶς δέν θἄθελε νά δῆ μέσα στήν οἰκογένειά του νά βασιλεύη πάντα ἡ ἀγάπη, ἡ χαρά καί ἡ εὐτυχία. Ποιός δέ θά ποθοῦσε μέσα στό σχολεῖο νά εἶναι ὅλοι σάν ἀδέλφια, νά μαθαίνουν ὅσο τό δυνατόν περισσότερα πράγματα καί ν’ ἀναπτύσσωνται ὅσο τό δυνατόν πιό πολύ. Ποιός δέ θἄθελε στή δουλειά, ὅπου τυχόν ἐργάζεται, οἱ συνθῆκες νά εἶναι πιό ἀνθρώπινες, οἱ ἀμοιβές νά εἶναι πιό δίκαιες, νά ὑπάρχη ἀλληλεγγύη καί συνεργασία καί νά μή συμβαίνη ἐκεῖνο πού λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: ὁ ἕνας δέν ἔχει νά φάη, ἐνῷ ὁ ἄλλος ἀσωτεύει κι’ εἶναι πάντα μεθυσμένος. Ποιός δέν ἔχει ὀνειρευθῇ μιά κοινωνία ὅπου ἔχει φύγει ἡ σκληρότης, ὅπου ἐπικρατεῖ τό στοργικό ἐνδιαφέρον τοῦ ἑνός γιά τόν ἄλλον, ὅπου ὅλοι ζοῦν σάν μιά οἰκογένεια. Τέλος ὑπάρχει κανένας, πού δέν θά ἤθελε νά ἰδῇ μιά μέρα νά παύσουν οἱ πόλεμοι καί οἱ αἱματοχυσίες καί τά ἔθνη νά ζοῦν σάν μιά παγκόσμια ὁμοσπονδία;

Κάθε ἄνθρωπος ἀσφαλῶς τά ποθεῖ ὅλ’ αὐτά τά πράγματα. Τό κακό εἶναι μόνο, πώς ὅταν ἔλθη ἡ ὥρα, πού γιά νά γίνουν ὅλ’ αὐτά θά ἀπαιτηθοῦν θυσίες, δηλαδή θά πρέπει νά μή κυττάζη κανείς τόν ἑαυτό του, τότε πολλοί θυμοῦνται μόνο τόν ἑαυτούλη τους.

Καί ἄν εἶναι μόνον αὐτό, πάλι καλά. Γιατί ὑπάρχουν καί μερικοί πού κάνουν κάτι πολύ χειρότερο. Δηλαδή ὄχι μόνο αὐτοί δέν κάνουν τίποτε γιά τούς ἄλλους, ἀλλά πολεμοῦν καί ἐχθρεύονται καί ὅσους θέλουν νά ἐργασθοῦν μ’ αὐτό τό σκοπό.

Παρ’ ὅλ’ αὐτά πρέπει νά προχωρήσουμε. Γιατί ἄν δέν ὑπάρξουν μερικοί πού θά θελήσουν νά τά θυσιάσουν ὅλα γιά τό γενικό καλό, τότε βέβαια πρόοδος δέν εἶναι δυνατόν νά ὑπάρξη. Ὅπως εἴπαμε στό περασμένο μας σημείωμα, πρέπει νά ὑπάρξουν μερικοί, πού θά ἀποφασίσουν νά λυώσουν σάν τά κεριά, γιά νά μπορέσουν νά φωτίσουν καί νά θερμάνουν τούς ἄλλους.

Ἡ ἀπόφασή μας ὅμως αὐτή γιά νά θυσιαστοῦμε, ἔτσι ἀκαθόριστη ὅπως εἶναι καί γενική, δέν εἶναι ἀρκετή. Πρέπει νά ἀρχίσουμε νά τήν ἐφαρμόζουμε καί στίς μικρές λεπτομέρειες τῆς καθημερινῆς ζωῆς. Κι’ αὐτό εἶναι τό δυσκολώτερο, δυσκολώτερο πολλές φορές κι’ ἀπ’ αὐτή τή μεγάλη θυσία. Κάποτε κουβέντιαζα μέ ἕναν πολύ καλόν νέον. Εἶχε μεγάλα καί ὡραῖα ἰδανικά κι’ εἶχε ἀποφασίσει νά ἐργασθῇ καί νά θυσιασθῇ, γιά νά γίνουν τά ἰδανικά αὐτά πραγματικότης. Ποθοῦσε κι’ αὐτός μιά καλύτερη, μιά καινούργια Ἑλλάδα. Ἄν στό νέο αὐτόν ἔλεγε κανείς, πώς ἡ ἀπόφασίς του νά θυσιασθῇ δέν ἦταν σοβαρή καί βαθειά, θά τό θεωροῦσε ὡς τή μεγαλύτερη προσβολή, πού μποροῦσε κανείς νά τοῦ κάνη. Ἐν τούτοις δέν μποροῦσε νά ὑποστῇ εὐχαρίστως ὄχι κἄν τίς μεγάλες ἀλλ’ οὔτε τίς μικρές, τίς καθημερινές θυσίες. «Μά ποῦ θά πάη αὐτή ἡ δουλειά;» ρωτοῦσε. Στό σχολεῖο πρέπει νά εἶσαι καλός μαθητής, γιά νά μπορῇς νά βοηθῇς κα τούς ἄλλους. Στό διάλειμμα ἔχεις νά φροντίσης γιά τόν ἕναν καί γιά τόν ἄλλον, νά εἰδοποιήσης γιά τήν τάδε συγκέντρωσι ἤ γιά τήν ἄλλη ἐξόρμηση. Κουλούρι καλά-καλά δέν μπορεῖ νά ἀγοράσης, γιατί πότε πρέπει νά τό θυσιάσης γιά τά συμμοριόπληκτα παιδιά, πότε γιά τήν ψυχαγωγία τῶν τραυματιῶν, πότε γιά τά ὀρφανεμένα ἑλληνόπουλα καί οὕτω καθεξῆς. Μόλις τελειώσεις τή μελέτη σου στό σπίτι, πρέπει νά τρέξης στόν τάδε συμμαθητή σου, πού εἶναι ἄρρωστος ἤ πού εἶναι κάπως ἀδύνατος σέ ἕνα μάθημα, γιά νά τόν βοηθήσης. Ὅταν δέν εἶναι αὐτό, θά εἶναι κάποια συγκέντρωση ἤ μιά ἄλλη δράση τῆς Ὁμάδος σου πού θά σοῦ πάρη τόν καιρό σου.»

Αὐτά καί πολλά ἄλλα συνέχισε νά μοῦ λέη ὁ νεαρός καί εὐγενικός φίλος μας. Βλέπετε, καί αὐτόν, ὅπως καί πολλούς ἄλλους, δέν τόν φόβιζε ἡ μεγάλη θυσία, ἀλλ’ οἱ μικρές.

Ἡ μεγάλη θυσία, ἄλλωστε, ἔχει ὀμορφιά, ἔχει λάμψη. Εἶναι μιά φορά κάθε τόσο, ἄν ὄχι μιά φορά στή ζωή σου. Ἐνῷ ἐκεῖνες οἱ μικρές! Εἶναι πρῶτα-πρῶτα ἀναρίθμητες. Μόλις κάμης τή μιά, ἔρχεται ἡ ἄλλη, ἕνα κομβολόγι ὁλόκληρο ἀπό ἄλλες παρόμοιες, σειρά ἀτέλειωτη περιμένουν γιά νά τίς τελειώσης κι’ ἐκεῖνες. Ἔπειτα ἔχουν κι’ ἕνα ἄλλο κακό: οἱ περισσότερες εἶναι ἀφανεῖς καί χωρίς καμμιά λάμψη, δέν τίς μαθαίνει σχεδόν κανένας. «Ποῦ θά πάει αὐτή ἡ δουλειά;» πού ἔλεγε καί ὁ καλός φίλος μας. «Δέν θά τελειώση ποτέ;»

Αὐτό θά τό ποῦμε στό ἑπόμενο.

Ὁ πατήρ Ἱερώνυμος

*  *  *

Για να δείτε το μήνυμα του αρχιεπισκόπου, πατήστε το παρακάτω εικονίδιο: