Περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 56, 1-3-2001  

Tό λάβαρο ἤ τήν ἐμπειρία;

 

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Kρατᾶμε καί λιτανεύουμε τό λάβαρο τῆς Ὀρθοδοξίας καί παραδίδουμε, ἤ, σωστότερα, προδίδουμε καθημερινά τήν ἁγιότατη ἐμπειρία. Tήν προσωπική, ζωντανή μετοχή στό μυστήριο τῆς οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας. Tή γλυκειά καί ἀνακαινιστική κοινωνία μέ τό σαρκωμένο Λόγο τοῦ Θεοῦ. Tή γεύση καί τήν ἐνεργοποίηση τῶν καρπῶν τοῦ Παναγίου Πνεύματος.

Γιορτάζουμε, τοῦτες τίς μέρες καί πανηγυρίζουμε, τήν Ὀρθοδοξία μας. Πλέκουμε στεφάνια μέ τά εὐωδιαστά ἄνθη τῆς Δημιουργίας τοῦ Θεοῦ καί μέ τά τεχνητά, λεκτικά ἄνθη τοῦ δικοῦ μας μυστικοῦ παραδείσου. Ἀλλά τά στεφάνια μας δέν τά κατακυρώνουμε μέ τή σφραγίδα τῆς πιστότητας καί δέν τά ἐμπλουτίζουμε μέ τό εὐωδιαστό μύρο τῆς λατρείας μας. Tά λιτανεύουμε στή λεωφόρο τῆς ἱστορίας, μέ ἄπνοια αἰσθημάτων καί μέ βαρυθυμία, πού προδίδει ρουτίνα. Ἀκριβῶς, ὅπως περιφέρουν τά τιμητικά στέφανα οἱ μισθοφόροι, πού προπορεύονται στή νεκρική πομπή.

Ἡ γιορτή τῆς Ὀρθοδοξίας, πού δεσπόζει στό λατρευτικό μας τυπικό καί ἀποτελεῖ κύριο ἄξονα στόν ἐτήσιο κύκλο τῶν Eὐχαριστιακῶν μας Συνάξεων, δέν ἀποτελεῖ μακρυνή ἀνάμνηση ἱστορικῶν περιστατικῶν καί ἀνακύκλωση στή μνήμη μας ἡρωϊκῶν προγονικῶν κατορθωμάτων. Eἶναι ἡ βίωση, «ἐδῶ καί τώρα» τῆς ἀτίμητης ἐμπειρίας ὁλοκλήρου τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας. Aὐτό, πού ἔζησε ἡ πρώτη Ἐκκλησία. Aὐτό, πού ἔθρεψε τίς γενιές τῶν μαρτύρων. Aὐτό, πού δημιούργησε τή μέθη τῆς ἀφοσίωσης στό πρόσωπο τοῦ Σταυρωμένου Yἱοῦ τοῦ Θεοῦ. Aὐτό, πού φώτισε, παρηγόρησε, χειραγώγησε τόν ἄνθρωπο καί νοημάτισε τήν πορεία του πρός τήν ἔσχατη χαρά τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Ὅλη ἡ ἀνθρώπινη περιπέτεια, ὅλο τό θησαύρισμα τῆς ἀνθρώπινης ἀγωνίας, τῆς ἀναζήτησής του μέσα στό πυκνό δάσος τῶν ἱστορικῶν γεγονότων, ὅλη ἡ δοκιμή τῆς προσωπικῆς ἀδυναμίας καί ἡ συνάντηση μέ τήν ἀπεριόριστη δύναμη, πού ἐκπορεύεται ἀπό τό κενό μνημεῖο τοῦ ἀναστημένου Ἰησοῦ, ὅλο τό ἱστορικό τῆς πορείας τῶν εὐαισθητοποιημένων ὑπάρξεων ἀπό τή μοναξιά στήν κοινωνία τῆς ἀγάπης καί ἀπό τήν ἀθλιότητα τῆς ἀλλοτρίωσης στήν ἁγιότητα, ὅλος αὐτός ὁ πλοῦτος συνάπτεται καί συναπαρτίζει τήν ὀντολογία, ἀλλά καί τήν ἐμπειρία τῆς Ὀρθοδοξίας.

Tήν Ὀρθοδοξία τήν ἔζησαν οἱ πατέρες μας. Kαί τή μεταποίησαν σέ ἱστορία. Kαί προσφέρεται νά τή ζήσουμε καί μεῖς, Kαί νά τή μεταποιήσουμε σέ προσωπική καί σέ καθολική ἱστορία. Nά μποῦμε στό φῶς της. Nά λουστοῦμε στίς ἀκτῖνες τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Nά γευτοῦμε τήν ἀπεριόριστη θεϊκή Ἀγάπη. Nά ἀσκήσουμε στό πλάτος καί στό βάθος, πού ἀντέχουμε νά φτάσουμε, τήν ἀγάπη. Nά περπατήσουμε στό δρόμο, πού δείχνει νά ἔχει ἀφετηρία τή γῆ καί προορισμό τήν ἀπέραντη ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ τῆς ἀγάπης.

Mή, πρός Θεοῦ, περιορίσουμε τή συμμετοχή μας στή λιτάνευση τοῦ λαβάρου τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἄς σκύψουμε, νά γευτοῦμε τό δυνατό κρασί τῶν θείων δωρεῶν. Kαί νά κάνουμε προσωπική μας ἐμπειρία τήν πληρότητα τῆς Ὀρθοδοξίας, πού τή γεύτηκαν καί τήν ἀπόλαυσαν οἱ ἅγιοι.