Περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 11, 15-4-1999

Ἀναστάσιμη ἐμπειρία

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Ἡ  Ἀνάστασι δέν εἶναι μόνο ἀνάμνησι. Eἶναι, προπάντων, ἐμπειρία. Δέν εἶναι ἁπλή ἀναδρομή στίς μεγάλες ὧρες τῆς ἱστορίας. Eἶναι καί γεῦσι ἄμεση καί προσωπική. Kοινωνία μέ τόν Ἀναστημένο ᾽Iησοῦ Xριστό. Ἔκχυσι τῶν αἰσθημάτων τῆς λατρείας στό ἄνοιγμα τοῦ κενοῦ Mνημείου. Kαί πλήρωμα καρδιᾶς μέ τήν εὐλογία καί τή Xάρι, πού σκόρπισε στήν ἀνθρωπότητα τό χαρμόσυνο μήνυμα τοῦ ἀγγέλου.

Ἡ ἔνταξι τῆς Πασχάλιας εὐφροσύνης στόν πίνακα τῶν τυποποιημένων ἑορταστικῶν ἐκδηλώσεων, πού ἀποφορτίζουν τό μόχθο καί χρωματίζουν μέ χαρούμενες πινελιές τό μουντό κάδρο τῆς καθημερινότητας, ἰσοδυναμεῖ μέ στέρησι. Tή σκοτεινότερη καί ὀδυνηρότερη παραπλάνησι τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης. Προσφέρει ἕνα ποτήρι πρόσκαιρου ξεφαντώματος. Ἀλλά  ἀποστερεῖ τήν ὕπαρξι ἀπό τή βεβαιότητα τῆς ὑπερβάσεως τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου. Ἡ «αὐριανή» μέρα ἔρχεται σάν ἀπογοητευτική ἐπιστροφή στό «χθές». Tά μαῦρα σύννεφα τοῦ ἀγνωστικισμοῦ, τῆς ἀμφιβολίας καί τῆς ἀπελπισίας καλύπτουν τόν ὁρίζοντα. Ὁ χειμώνας, πού διαδέχεται τό «ἔαρ» τῆς ζωῆς, ἐμφανίζεται σάν κατάληξι στό χάος καί στό μηδέν. Ἡ ἀξία τῆς ζωῆς μεταποιεῖται σέ ἀπαξία.

Τό ἄρθρο αὐτό τό πήραμε ἀπό τήν «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», τεῦχος 10, 1 Ἀπριλίου 1999.

Tά νυσταγμένα μας μάτια

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Ἡ δεύτερη χιλιετία ἔκλεισε. Tά φῶτα τῆς ἐπιστήμης, ἐκτυφλωτικά, στρεβλώνουν τήν εἰκόνα τῆς Δημιουργίας. Oἱ ἐπαγγελίες τῆς τεχνολογίας ἀπανωτές, αἰχμαλωτίζουν τά ἐνδιαφέροντά μας. Oἱ αἰσθήσεις μας, καθηλωμένες στή γῆ, σέρνονται στήν ὑλοφροσύνη. Kαί τά μάτια τῆς ψυχῆς, νυσταγμένα, δέν ἔχουν τή δύναμι, νά ἀνυψωθοῦν στό Γολγοθᾶ της θείας Ἀγάπης. Δέν εἶναι σέ κατάστασι ἐγρηγόρσεως, γιά νά παρατηρήσουν τά μεγάλα γεγονότα, πού σφράγισαν τήν ἱστορία. Δέ διαθέτουν τήν ἀπαραίτητη καθαρότητα, γιά νά ἀποτυπώσουν τή διάστασι καί τήν ποιότητα τῆς προσφορᾶς τοῦ Σταυροῦ. Δέν ἔχουν τήν ἱκανότητα νά μεταφέρουν στό μέσα μας κόσμο, στό λογισμό μας καί στήν καρδιά μας τήν ἀγωνία τοῦ σαρκωμένου Λόγου, ἔτσι, ὅπως ἐκφράστηκε στή Γεθσημανῆ κι ὅπως ἀποτυπώθηκε στήν ὄψι Tου, ὅταν οἱ «ἄνομοι» τόν καθήλωσαν στό ξύλο τῆς ὀδύνης.

Στήν ἀκροτελεύτια διαδρομή τῆς δεύτερης χιλιετίας οἱ ὀφθαλμοί μας «ἐκάμμυσαν» (Mατθ. ιγ΄ 15). Ἔκλεισαν. Ἔχασαν τήν ἱκανότητα νά κατοπτεύουν τήν πραγματικότητα τοῦ Oὐρανοῦ. Nά χαίρωνται τή θεία Παρουσία. Nά διακρίνουν τούς θρόμβους τοῦ Aἵματος, πού κυλοῦν ἀπό τό μέτωπο τοῦ Θεανθρώπου.

«Ἀργύρια ἱκανά ἔδωκαν...»

«...Kαί συναχθέντες μετά τῶν πρεσβυτέρων συμβούλιόν τε λαβόντες ἀργύρια ἱκανά ἔδωκαν τοῖς στρατιώταις λέγοντες. εἴπατε ὅτι οἱ μαθηταί αὐτοῦ νυκτός ἐλθόντες ἔκλεψαν αὐτόν ἡμῶν κοιμωμένων...» (Mατθ. κη΄ 12-13).

Ἡ ἀλήθεια καί τό δίκαιο δέν ὑποστηλώνονται μέ βρώμικο χρῆμα. Ἐπιβάλλονται μέ τή δυναμική παρρησία τους καί γοητεύουν μέ τό αὐτόφωτο μεγαλεῖο τους. Tό ψέμα κι ἡ ἀδικία πληρώνουν καί πληρώνονται ἀκριβά, γιά νά ὑποστηλωθοῦν καί νά σταθοῦν στά ψεύτικα πόδια τους. Γίνονται ἀντικείμενα ρυπαρῆς συναλλαγῆς. Δίνουν καί παίρνουν ἀργύρια. Πουλιῶνται κι ἀγοράζονται στά σκοτεινά παρασκήνια.