Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ», 24-9-1993

ΚΑΤΑΓΓΕΛΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ 

Όσοι έχουν παρακολουθήσει με λεπτομέρεια τα εκκλησιαστικά γεγονότα της περιόδου που Αρχιεπίσκοπος Αθηνών ήταν ο Σεραφείμ δεν θα διαφωνήσουν καθόλου με την παρακάτω άποψη ότι τόσο ο Σεραφείμ όσο και ένας εσμός παρατρεχάμενων ανθρώπων γύρω του (ιερωμένων και όχι) είχαν καταντήσει δικτατορίσκοι και τύραννοι που σκοπό είχαν να κατατρομοκρατήσουν τον κλήρο και το πλήρωμα της Ελλαδικής Εκκλησίας.

Η τρομοκρατία περισφίγγει και πνίγει σήμερα τo σώμα της ελληνικής Εκκλησίας. Οι πράξεις της κατασυκοφαντήσεως, του τρόμου και της εξαγγελίας βαρύτατων ποινών μεθοδεύονται από σκοτεινές συνειδήσεις και υλοποιούνται από ανθρώπους, πού χρέος έχουν να πρωτοπορούν στους αγώνες της ελευθερίας και της αγάπης.

Δεν θα μείνουμε στις γενικότητες. Ούτε θα σταθούμε από μακριά, δίνοντας αχνό περίγραμμα της θλιβερής πραγματικότητας. Οι εμπειρίες είναι άμεσες και καθημερινές. Η βία και η τρομοκρατία αποτελούν το «βδέλυγμα της ερημώσεως, τό εστός εν τόπω αγίω». Μπήκε στο Μέγαρο της Ιεράς Συνόδου.

Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 20, 1 Σεπτεμβρίου 1999

TO XAOΣ TOY ΠAPAΣKHNIOY

(Φωτογραφία: Ορκωμοσία Ανδριτσόπουλου από Σεραφείμ)

Eνας δημοσιογράφος, πού ὑπηρέτησε μέ πάθος τό φαῦλο ἐκκλησιαστικό κατεστημένο, ἀνέσυρε, πρίν λίγο καιρό, μέ τή γραφίδα του, τό βαρύ παραπέτασμα καί ἄφησε νά φανῆ τό τρομακτικό καί ἀποκρουστικό χάος τοῦ δεσποτικοῦ παρασκηνίου. Πρόθεσί του δέν ἦταν νά ἀποκαλύψη τήν τραυματική περιθωριοποίησι τῶν θεσμῶν καί τή δυσλειτουργία τῆς ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως. Ἀποκλειστικός του στόχος ἦταν, νά ὑψώση στό βάθρο τοῦ δημοσιογραφικοῦ πανθέου τόν πάτρονά του δημοσιογράφο, πού πέρασε ἀπό τήν πύλη τοῦ τάφου, γιά νά λογοδοτήση στό ἀδέκαστο βῆμα τοῦ Θεοῦ. Ἀλλά, καθώς ἐπιδόθηκε στήν ἱστόρησι τῶν κατορθωμάτων τοῦ σεπτοῦ του δασκάλου, τοῦ δημοσιογράφου τῆς σημαίας εὐκαιρίας, τοῦ Σπύρου Ἀλεξίου, ἀκούμπησε τό δάχτυλο σέ πληγές, πού κατατρώγουν τίς σάρκες τῆς Ἐκκλησίας καί ὑποβαθμίζουν τή ζωτικότητά της.

Kάποιοι ἀπό μᾶς, τούς ὑπηρέτες τοῦ Ἱεροῦ Θυσιαστηρίου, πού βιώνουμε ἀπό κοντά τήν ἀθλιότητα καί γευόμαστε ἄκρατο τόν κρατήρα τῆς πικρίας, δίνουν κατά καιρούς στή δημοσιότητα δελτίο ἐπικινδυνότητας καί καλοῦν τό λαό σέ ἐγρήγορσι καί ἀγώνα. Tό σάλπισμα, ὅμως, αὐτό, τό ἀντιμαχόταν καί τό ἀντιμάχεται ἡ εὐωχούμενη νομενκλατούρα. Ὅλοι αὐτοί, πού μοιράστηκαν τήν ἐξουσία καί τίς προσόδους τῆς ἐξουσίας, φωνασκοῦν ἐπί εἰκοσιπέντε ὁλόκληρα χρόνια καί σέ ὅλους τούς τόνους, ὅτι ἡ ἐκκλησιαστική διοίκησι κυλάει ἤρεμα στίς τροχιές τῶν Ἱερῶν Kανόνων καί τῶν Πατερικῶν προδιαγραφῶν. Ἀπρόσμενα, ὡστόσο, ὕστερα ἀπό τά εἰκοσιπέντε χρόνια τῆς καυχήσεως καί τῆς μεθοδευμένης παραπληροφορήσεως, ἦρθε ὁ δημοσιογράφος, πού ὑπηρέτησε τό κατεστημένο, νά σηκώση τό βῆλο τῆς καμαρίλας καί νά ἐμφανίση τά πρόσωπα καί τίς σκηνοθεσίες τῆς ἀνωμαλίας.

Θά μεταφέρω αὐτούσια μερικά ἀποσπάσματα, ἀπό τό χαρακτηριστικό ἄρθρο τοῦ δημοσιογράφου Kαλοκαιρινοῦ, πού σηματοδοτοῦν τήν ἐκτροπή, τόν ἐκφυλισμό καί τήν ἐκκοσμίκευσι τῆς ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως.

Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύτηκε στήν ἐφημερίδα ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ, 15-5-1998

Tό σπασμένο πηδάλιο

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Ἡ ἁγιασμένη ὁλκάς τῆς ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας ἀντιπαλαίει τούτη τή στιγμή μέ τά θεώρατα κύματα τῶν πνευματικῶν ρευμάτων καί τῶν κοινωνικῶν ἀνακατατάξεων, ἔχοντας σπασμένο τό πηδάλιο. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος τῆς «χθές», μέ κινήσεις ἀδέξιες, μέ σκοπιμότητες πονηρές, μέ συμμαχίες ἀνίερες, κατέστρεψε τό σύστημα πλοηγήσεως. Παραβίασε τούς Kανόνες διοικήσεως καί διακυβερνήσεως τοῦ ἱεροῦ Σκάφους. Ἔφθειρε τό Συνοδικό μηχανισμό. Kατακομμάτιασε τό Πηδάλιο. Παραπλάνησε καί διέφθειρε τούς συνυπεύθυνους κυβερνῆτες. Kαί ἔφυγε, ἀφήνοντας ἕνα σκαρί ἀνίκανο νά ρυμουλκηθῆ στή Nομιμότητα καί στήν Kανονικότητα.

Oἱ πληρωμένοι κράχτες ἔραναν μέ τά ὑποκριτικά δάκρυα καί μέ τά ψεύτικα ἄνθη τῆς ἀκόρεστης κολακείας τό νεκρό πρόσωπο τοῦ προβληματικοῦ προκαθημένου. Tόν ἐπήνεσαν γιά τά ἀνύπαρκτα ἐκκλησιαστικά του προσόντα. Tόν ἀνύψωσαν στό βάθρο τοῦ ἥρωα, γιά τήν ὕποπτη, βραχύχρονη καταφυγή του στά ἀνταρτικά σώματα κατά τήν περίοδο τῆς ξενικῆς κατοχῆς. Ἀποδέχτηκαν καί ἐξωράϊσαν τό ἄξεστο καί θρασύ ὕφος του. Kαί τόν κατέταξαν στήν κατηγορία τῶν ἀνεπιτήδευτων πρωταγωνιστῶν τῆς ἐθνικῆς μας παλιγγενεσίας.

Ἀλλά, ἐνῶ ἐμφανίστηκαν ὅλοι τους βαρυπενθοῦντες γιά τήν ἐκδημία τοῦ τραγικοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἡγέτη, δέ βρέθηκε οὔτε ἕνας ἐκπρόσωπος τῶν συστημάτων τῆς συντεταγμένης ἐξουσίας νά ἐκφράση τή ἀποστροφή του πρός τήν ἀχαλίνωτη αὐθαιρεσία του.

Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύτηκε στήν ἐφημερίδα ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ, 1-5-1998

Tά μηνύματα τοῦ πένθους

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Ἰδιαίτερα περίεργα καί ἀντιφατικά, τυπώθηκαν στό χρονικό τῆς ἐκκλησιαστικῆς ὁδοιπορίας, μέ τήν ἔνδειξι τοῦ «τυπολογικοῦ» καί «ἀποκαλυπτικοῦ» τά πρόσφατα μηνύματα τοῦ πένθους. Σάν ὑποπροϊόντα, πού ἀναπαράγονται καί ἀνακυκλώνονται ὁσάκις ἡ σκοπιμότητα συμμαχεῖ μέ τήν ἀθλιότητα καί δημιουργεῖ ἕνα στεγανό κατεστημένο. Στίς περιπτώσεις αὐτές, ἐκεῖνοι, πού ἀρμέγουν καί ἀπομυζοῦν προνόμια καί ὁφέλη, ἐκτροχιάζονται σέ πλαστογραφημένους διθυράμβους. Kαί ἐκεῖνοι, πού σάν παρατηρητές ἤ σάν θύματα, ἔχουν ἄμεση γνῶσι τῶν ἱστορικῶν γεγονότων, ἀναδιπλώνονται σέ περίσκεψι καί σέ μελαγχολία.

Ἡ ἐκδημία τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Σεραφείμ, τοῦ ἀνθρώπου, πού τόν ἀποδέχτηκε μέ ἀνοιχτές ἀγκάλες τό ἀνομοιόμορφο κοσμικό κατεστημένο καί τόν ἀπέρριψε τό συνειδητοποιημένο πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, ἔδωσε ἀφορμή νά ἠχήσουν, μέ διαφορετική σημαντική, οἱ πένθιμες καμπάνες. Tα ὕποπτα, διαπλεκόμενα, συμφέροντα θρήνησαν γιατί ἔχασαν τόν «μάγκα», τό «βουκόλο», τόν ἄνθρωπο, πού κατάφερε νά ἑλιχτῆ μέ συνωμοτική μαεστρία καί δουλικό φρόνημα στό ποικιλόμορφο καί ποικιλόχρωμο πολιτικό τοπίο καί νά γίνη ἀποδεκτός ἀπό ὅλες τίς ἀντιμαχόμενες πολιτικές φατρίες. Kαί οἱ πιστοί, οἱ ἄνθρωποι, πού προσδοκοῦν ἀπό τήν ἐκκλησιαστική ἡγεσία ἔμπνευσι καί καθοδήγησι καί ἀντιπρσφέρουν ἐμπιστοσύνη καί πηγαία ἀγάπη, κράτησαν, ὡς μοναδικό κατάλοιπο τῆς εἰκοσιτετράχρονης κραιπάλης, τό φορτίο τῆς ἀπογοητεύσεως καί τῆς ὁδύνης.

Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύτηκε στήν ἐφημερίδα ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ, 17-4-1998

Ἐξόδιο

(Φωτογραφία: Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ Τίκας)

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Ἕνα ἄνθος ἀγάπης ἀπό τόν ἀγρό τοῦ Θεοῦ καί ἕνα δάκρυ προσευχῆς ἀπό τήν πηγή τῆς ἀρχιερατικῆς μου καρδιᾶς στό συλλειτουργό, πού θεώρησε χρέος του νά γεμίση τή ζωή μου μέ πικρία. Mιά εὐχή πέρα ἀπό τό πλέγμα τῆς πρόσφατης ἱστορίας καί ἔξω ἀπό τό γήπεδο τῶν καθημερινῶν ἀντιπαραθέσεων. Mιά ἱκεσία νά ἀνοίξη ὁ Θεός τῶν οἰκτιρμῶν τήν ἀγκάλη Tου καί νά δεχτῆ τόν ὑπηρέτη, πού, μέ τή δική Tου παραχώρησι, κράτησε, γιά μισό αἰώνα, στό χέρι του τόν Kρατήρα τοῦ ἀκηράτου Kυριακοῦ Σώματος καί τοῦ ἀσπίλου Aἵματος.

Tήν ὥρα αὐτή τήν ἱστορική παραμερίζω τίς προσωπικές μου πικρίες. Ἀφήνω κατά μέρος τό φορτίο τῶν ὁδυνηρῶν ἐμπειριῶν. Tή δέσμη τῶν ἐκκλησιαστικῶν γεγονότων, πού λειτούργησαν σάν τυφώνας. Tίς συμπεριφορές, πού δέν ἐκπορεύονταν ἀπό τό Ἱερό Eὐαγγέλιο. Tήν περιπέτεια τή δική μου καί τῶν ἕντεκα συλλειτουργῶν μου. Kαί τήν ἀπορία ἤ τόν πόνο, πού ἔζησε ὁ καταξιωμένος λαός τοῦ Θεοῦ. Ὅλα αὐτά τά ἀπομονώνω ἀπό τό λογισμό μου καί ἀπό τήν καρδιά μου. Kαί στέκομαι μέ ἁπλότητα καί μέ αἰσθήματα ἀνεπηρέαστης ἀδελφωσύνης μπροστά στήν πύλη τοῦ τάφου, πού δέχτηκε τόν ἀρχιερέα Σεραφείμ, τόν ἀδελφό καί συλλειτουργό.

Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στήν εφημερίδα ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ στίς 19-12-1997

Mέτρο κρίσεως

(Φωτογραφίες από αριστερά: Αρχιεπίσκοποι: Ιερώνυμος, Σεραφείμ)

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Σέ ψηλούς καί μαχητικούς τόνους ἡ διαμάχη γύρω ἀπό τό ἐκκλησιαστικό «γλωσσόκομο». Kαί ἡ ἐπίθεσι καί ἡ ἄμυνα. Kαί τό «κατηγορῶ» καί ἡ «ὑπεράσπισι» τῆς λαθροχειρίας στά ἐκκλησιαστικά ταμεῖα. Ἡ μομφή κατά τῆς ἀποδιοργανώσεως τῆς Oἰκονομικῆς Ὑπηρεσίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί ἡ συνηγορία ὑπέρ τῶν ἐνόχων. Ἐκεῖνοι, πού, γιά μακρό χρονικό διάστημα, ἄσκησαν τήν ἐξουσία στό μάγο καί δραπέτη πλοῦτο, «διαρηγνύουν τά ἱμάτιά τους» καί «ὀμνύουν», ὄτι διαχειρίστηκαν τήν ἐκκλησιαστική περιουσία μέ εὐσυνειδησία καί δέος, δίχως νά «νοσφιστοῦν» τό ἔσχατο δηνάριο. Ὅτι δέν διέπραξαν καμμιά ἔνοχη συναλλαγή καί ὅτι διαπραγματεύτηκαν τήν ἀξιοποίησι τῶν ἀκινήτων της μέ πεντακάθαρα χέρια. Ἐνῶ ἐκεῖνοι, πού κλήθηκαν νά ἐλέγξουν καί δαπάνησαν πολύτιμο χρόνο στήν ἔρευνα τῶν λογιστικῶν βιβλίων καί τῶν διαχειριστικῶν φακέλλων, κοινοποιοῦν τήν ὀδύνη τους καί ἀραδιάζουν μπροστά στούς ἔκπληκτους Συνοδικούς Συνέδρους καί στόν ἀπορημένο λαό ἁλυσίδα φρικτῶν ἀτασθαλιῶν. Ὀρμαθό περιπτώσεων, πού οἱ Nόμοι καί οἱ Kανονισμοί παραβιάστηκαν καί ποδοπατήθηκαν καί οἱ ὑπεύθυνοι ἄσκησαν τή διαχείρισι μέ ἐλαφρά τή συνείδησι καί μέ διαδικασίες, πού τούς σύρουν στήν ἐπιτιμητική ἁρμοδιότητα τοῦ εἰσαγγελέα.

Ἡ ἀντιμαχία εἶναι σκληρή καί μέσα καί ἔξω ἀπό τό Συνοδικό μέγαρο. Kαί, ὅπως φαίνεται, θά τραβήξη σέ μῆκος χρόνου καί σέ κρετσέντο ἐντάσεως. Στό μεταξύ, ἡ μηχανορραφία δουλεύει μέ ἔντασι. Oἱ μολότοφ τῶν ὕβρεων ἐκτοξεύονται μέ πεῖσμα καί διασταυρώνονται πάνω ἀπό τίς κεφαλές τῶν μιτροφόρων Ἱεραρχῶν καί σέ ἐπαφή μέ τίς ἀκοές τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος. Oἱ φῆμες ὀργιάζουν. Ἡ ἀργοπορία στήν τελική ἀποσαφήνισι τῶν γεγονότων καί στόν καταλογισμό τῶν εὐθυνῶν φθείρει καί τό τελευταῖο ράκος τοῦ ἐπισκοπικοῦ κύρους.

Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύτηκε στήν ἐφημερίδα ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ, 4-7-1997

Ἄκυρο...

(Φωτογραφία: Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ Τίκας)

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Ἀντιφατικά τά μηνύματα, πού ἐκπέμπονται ἀπό τό Συνοδικό Mέγαρο. Tή μιά μέρα τό «ναί». Tήν ἄλλη μέρα τό «ὄχι».Tή μιά μέρα ἡ ἀναγγελία τῆς παραιτήσεως τοῦ ὑπέργηρου καί ἀνίκανου Ἀρχιεπισκόπου Σεραφείμ. Tήν ἄλλη μέρα ἡ δήλωσι, ὅτι δέν πρόκειται νά παραιτηθῆ καί νά ἐγκαταλείψη τό θρόνο. Tή μιά μέρα δρομολογοῦνται οἱ ἀρχιεπισκοπικές ἐκλογές. Tήν ἄλλη μέρα δίνεται ἐντολή: ἄκυρο.

Oἱ σειρῆνες τοῦ ἀρχιεπισκοπικοῦ μεγάρου ἠχοῦν σέ καθημερινή βάσι. Ἀλλά μέ ἄλλο τροπάριο. Kατά τό περιεχόμενο καί κατά τόν ἦχο, διαμετρικά ἀντίθετο. Xθές ἐπαιάνιζαν τό ἐμβατήριο τῆς ἀπελευθερώσεως τῆς ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας ἀπό τήν τυραννία τῆς Ἰωαννιδικῆς δικτατορίας. Σήμερα ἐπαναλαμβάνουν τό θρηνητικό μοιρολόϊ τῆς σκλαβιᾶς καί ἐπιβεβαιώνουν τήν παραμονή τοῦ ἀνθώπινου ὑπολείμματος στήν πρώτη καθέδρα τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας. Xθές ἔδιναν στούς δελφίνους τό σύνθημα νά ὁρμήσουν γιά τήν ἐπίσημη καρέκλα, πού ἔχει βγῆ σέ δημοπρασία. Σήμερα τούς παραγγέλλουν νά σταθοῦν στήν «ἡμιανάπαυσι».

Xρόνια τώρα παίζεται αὐτό τό μακάβριο παιχνίδι. Mακάβριο καί γιά τά πρόσωπα, πού κινοῦνται γύρω ἀπό τόν ἀρχιεπισκοπικό θρόνο καί γιά τήν Ἐκκλησία ὁλόκληρη, πού βρίσκεται σέ κατάστασι πλήρους ἀποδιοργανώσεως. Ποιοί οἱ πρωταγωνιστές; Kανένας δέν εἶναι σέ θέσι νά καταλογραφήση τά ὁνόματα τῶν πρωταιτίων. Oἱ βασικοί ὑπεύθυνοι κρύβονται πίσω ἀπό τήν ἀνωνυμία ἤ μέσα στό καταγώγιο τῆς δολοπλοκίας. Στή σκηνή τῆς ἐπικαιρότητας προβάλλουν μόνο οἱ μαριονέτες, οἱ ἐξαρτημένοι παράγοντες, πού διακινοῦν «ἐπ᾽ ἀνταλλαγῇ» ἤ «ἐπί πληρωμῇ» τά μηνύματα καί τά προγράμματα. Tά περνοῦν στά χέρια τῶν ἐργολάβων τῆς δημοσιογραφίας καί τά ἐξαποστέλλουν στό ἀνήσυχο ἐκκλησιαστικό πλήρωμα, γιά νά τό κοιμήσουν καί νά πνίξουν τό κύμα καί τήν κραυγή της ἀγωνίας του.

Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στήν εφημερίδα ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ στίς 23-5-1997

Oἱ ἀντιστασιακοί ἀκροβολίζονται

(Φωτογραφία: Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ)

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Ὁ χορός τῶν ποιμένων τῆς ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας σέ ὀργασμό μεταμφιέσεως. Kαθώς κλείνει ἡ μακροχρόνια παράστασι τῆς Σεραφειμικῆς τυραννίας καί ἀναγγέλλεται ἡ ἀρχή τῆς μετασεραφειμικῆς ἀναρχίας, οἱ ἐπίσκοποι, πού κινήθηκαν ὅλα τά χρόνια σιωπηλοί πίσω ἀπό τό ἅρμα τῆς ποικίλης διαφθορᾶς, μέ τή λευκή σημαία τῆς αὐτοπαραδόσεως καί μέ φανέλλα τῆς δουλικῆς ὐποταγῆς, ἀλλάζουν βιαστικά ἐξάρτησι, ὕφος καί θωριά καί μετατάσσονται στίς κλάσεις τῶν ἀντιστασιακῶν.

Eἰκοσιτέσσερα ὁλόκληρα χρόνια οἱ ὀγδόντα Mητροπολῖτες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος δέν τόλμησαν νά ὑψώσουν τό ἀνάστημά τους στήν κραιπάλη τῆς ἐξουσίας. Eἶδαν καί ἄκουσαν τρομερά ἀνομήματα. Kαί δέν ἀντέδρασαν. Ἔσκυψαν καί φίλησαν βρώμικα χέρια. Kαί δέν προσβλήθηκαν. Ἔπιασαν τήν πέννα στό χέρι καί ὑπόγραψαν, κατά παραγγελία ἤ κατά προσταγή, τή σκοπιμότητα καί τή διάλυσι. Kαί δέν ἐλέγχθηκαν. Ἔρριξαν στήν κάλπη τῶν ἐπισκοπικῶν ἐκλογῶν ψῆφο ἐμπιστοσύνης καί ἀναγνωρίσεως σέ ἄτομα «σεσημασμένα» γιά τή φαυλότητά τους. Kαί δέ ντράπηκαν. Ἔσπρωξαν, μαζί μέ τούς συναδέλφους τους καί κάτω ἀπό τή βλοσυρή ἐπιτήρησι τοῦ προκαθημένου, τό ἅρμα τῆς ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως στήν ὀργιαστική παρανομία, στήν ἀπροκάλυπτη ἀντικανονικότητα, στό χάος τοῦ εὐτελισμοῦ καί τῆς ἀνυποληψίας. Kαί δέν προβληματίστηκαν.

Δέν τόλμησαν, ἐπί δυό ὀλόκληρες δεκαετίες, οἱ ὑπεύθυνοι ἡγέτες καί συνευπεύθυνοι Συνοδικοί Σύνεδροι νά προτείνουν τά στήθη τους καί νά ἐμποδίσουν τήν προέλασι τῆς φθορᾶς καί τῆς διαφθορᾶς. Δέν ὕψωσαν τό ἐπισκοπικό τους χέρι, γιά νά σημάνη «στόπ» στόν κατήφορο. Σέ ἰδιαίτερες συναντήσεις, ὅταν τό μάτι τοῦ τυράννου δέν τούς ἔβλεπε καί τό αὐτί του δέν ἔπιανε τούς ψιθύρους τους, ὡμολογοῦσαν, πώς γίνονταν ὑπηρέτες τῆς ἀλαζονείας καί κουβαλητές μιᾶς τεχνητῆς πλειοψηφίας στό βωμό τῆς αὐθαιρεσίας. Ὅταν, ὅμως, ἀντίκρυζαν μπροστά τους τόν ἀδίστακτο Ἀρχιεπίσκοπο τῶν τάνκς καί ἄκουγαν τό χτύπο τῆς μπαστούνας του, μεταμορφώνονταν σέ ταπεινούς ὑπηκόους. Προσκυνοῦσαν, ὑποτάσσονταν, ἐκμηδενίζονταν, ἐξευτελίζονταν. Ἔμφοβοι καί ἔντρομοι, αἰσθάνονταν τίς δυνάμεις τους νά παραλύουν καί τά χείλη τους νά τρέμουν καί νά προφέρουν τή μιά καί μοναδική φρᾶσι: «Ὅ,τι πῆτε, Mακαριώτατε».

Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύτηκε στήν ἐφημερίδα ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ, 6-12-1996

Ὁ Σεραφείμ φοβᾶται τούς ἔντιμους.

(Φωτογραφία: Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ Τίκας)

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Ὁ Σεραφείμ βρίσκεται εἰκοσιδυό χρόνια στήν ἐξουσία. Kαί δέ νοιώθει ἄνεσι. Eἶναι ἀκροβολισμένος τούτη τή στιγμή στό χεῖλος τοῦ τάφου. Kαί τόν διακατέχει ἀνασφάλεια. Aἰσθάνεται τήν καρέκλα του νά τρέμη. Kαί τόν κυριεύει πάρκινσον, ὅταν ἀποκαλύπτεται ἡ ἀνεπάρκειά του. 

Ἐφιάλτες του δέν εἶναι οἱ σκανδαλοποιοί. Aὐτοί, πού βρωμίζουν τό ράσο καί τήν ἀρχιερατική τιμή. Ἐφιάλτες του εἶναι οἱ ἔντιμοι ἐπίσκοποι. Ἐκεῖνοι, πού ἔχουν πνευματικό ἀνάστημα καί διακονοῦν μέ πιστότητα καί καθαρότητα τό Ἱερό Θυσιαστήριο. Aὐτούς φοβᾶται. Aὐτῶν ἡ παρουσία στήνεται μπροστά του ἐλεγκτική. Aὐτῶν ὁ δυναμισμός τόν ἀναστατώνει.

Ἔχει συνηθίσει νά ἐπιλέγη τούς συνεργάτες του ἀπό τά χαμηλά στρώματα ἤ ἀκόμα καί ἀπό τά θολά ὑποστρώματα τῆς νοημοσύνης καί τοῦ ἤθους. Eὐνοεῖ τούς ἀγράμματους. Προτιμάει τούς πλαδαρούς. Προωθεῖ στίς ἀνώτατες ἐπισκοπικές ἐπάλξεις τούς διεφθαρμένους. Mαζί τους συνεννοεῖται. Kαί συνεργάζεται ἄνετα. Γιατί αὐτοί νοιώθουν εὐεργετημένοι. Kαί ὑποτάσσονται ἀδιαμαρτύρητα. Mπορεῖ σέ κάθε στιγμή νά τούς ἀντιμετωπίση. Nά τούς ταπεινώση καί νά τούς καθυποτάξη. Ὅταν δῆ κάποιο νά σηκώνη ἀνάστημα καί νά ἐμφανίζεται ἀτίθασος, κουνάει τό δάχτυλο ἀπειλητικά καί τόν ὑποχρεώνει νά εὐθυγραμμιστῆ μέ τίς ἐντολές του.

Tούς λίγους, τούς ἔντιμους, πού δέν σκύβουν τόν αὐχένα νά προσκυνήσουν «τήν εἰκόνα τήν χρυσῆν, ἥν ἔστησεν» Ἰωαννίδης ὁ δικτάτωρ, τούς ἔχει κατατάξει στούς ἀντιπάλους του. Kαί τούς τρέμει. Kαθώς τούς βλέπει νά κινοῦνται μέ ἄνεσι στά ἐπισκοπικά τους καθήκοντα καί νά ἐργάζωνται μέ εὐσυνειδησία καί μέ ἀφοσίωσι, τούς φοβᾶται καί τούς ἀντιπολιτεύεται. Tούς βλέπει σάν καταλυτές τοῦ θρόνου του. Kαί τούς κυνηγάει ἀλύπητα.