Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ», 24-9-1993

ΚΑΤΑΓΓΕΛΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ 

 

Όσοι έχουν παρακολουθήσει με λεπτομέρεια τα εκκλησιαστικά γεγονότα της περιόδου που Αρχιεπίσκοπος Αθηνών ήταν ο Σεραφείμ δεν θα διαφωνήσουν καθόλου με την παρακάτω άποψη ότι τόσο ο Σεραφείμ όσο και ένας εσμός παρατρεχάμενων ανθρώπων γύρω του (ιερωμένων και όχι) είχαν καταντήσει δικτατορίσκοι και τύραννοι που σκοπό είχαν να κατατρομοκρατήσουν τον κλήρο και το πλήρωμα της Ελλαδικής Εκκλησίας.

Η τρομοκρατία περισφίγγει και πνίγει σήμερα τo σώμα της ελληνικής Εκκλησίας. Οι πράξεις της κατασυκοφαντήσεως, του τρόμου και της εξαγγελίας βαρύτατων ποινών μεθοδεύονται από σκοτεινές συνειδήσεις και υλοποιούνται από ανθρώπους, πού χρέος έχουν να πρωτοπορούν στους αγώνες της ελευθερίας και της αγάπης.

Δεν θα μείνουμε στις γενικότητες. Ούτε θα σταθούμε από μακριά, δίνοντας αχνό περίγραμμα της θλιβερής πραγματικότητας. Οι εμπειρίες είναι άμεσες και καθημερινές. Η βία και η τρομοκρατία αποτελούν το «βδέλυγμα της ερημώσεως, τό εστός εν τόπω αγίω». Μπήκε στο Μέγαρο της Ιεράς Συνόδου.

Έγινε ψυχολογικό υπόβαθρο και σύστημα διοικήσεως της Ορθοδόξου ελληνικής Εκκλησίας. Μορφοποιήθηκε σε αλυσίδες σκλαβιάς για τις επισκοπικές συνειδήσεις και σφραγίδα λατινοποιήσεως του συνοδικού πολιτεύματος. Και από ’κεί ξεχύθηκε στις Εκκλησίες μας, εκεί, που είναι εγκαθιδρυμένα τα Θυσιαστήρια της Αγάπης. Κι απλώθηκε στους δρόμους μας, για να κατατρομάξη τον ανύποπτο λαό του Θεού και να κλονίση την εμπιστοσύνη του στην Εκκλησία.

Ο Αρχιεπίσκοπος απειλεί τους Μητροπολίτες, που δεν συντονίζονται και δεν συμπορεύονται με τη θέλησή του. Εκμεταλλεύεται την ευαισθησία των λειτουργών του Θεού και τους κλονίζει με παραπληροφόρησι. Τρομοκρατεί τους ιερείς, πού δεν προθυμοποιούνται να υποταχτούν στις αυθαίρετες και αντικανονικές αποφάσεις του. Τυλίγει και σφίγγει γύρω από τους λαιμούς των ανύποπτων ανθρώπων τις απειλές της αποκοπής από το εκκλησιαστικό σώμα.

Όποιος παρακολουθεί τις εκκλησιαστικές εξελίξεις φρίττει, όταν βλέπει τον Προκαθήμενο της ελληνικής Εκκλησίας να προβάλλει στο παράθυρο της τηλεοράσεως και να απειλεί με τις βαρύτερες των ποινών αδελφούς του Αρχιερείς, ανθρώπους, που είναι αφοσιωμένοι στο καθήκον τους και στη διακονία των έργων της αγάπης. Και να τους απειλεί με ύφος σκληρό, με φράσεις ανάδελφες, και με διαδικασίες, που μονάχα στα ολοκληρωτικά καθεστώτα είχαν εφαρμοστεί. Και η φρίκη γίνεται πνιγμός, όταν και ο εσμός των αρχιεπισκοπικών παρατρεχάμενων, οι άνθρωποι, πού τον κολακεύουν και τον εκμεταλλεύονται, με ύφος δικτατορίσκων τριτοκοσμικού τύπου εμφανίζονται βασιλικότεροι του βασιλέως και τρομοκρατικότεροι του τρομοκράτη και καθαιρούν με μια μονοκοντυλιά από την τηλεόρασι ιερείς και διαγράφουν πιστούς από το σώμα της Εκκλησίας και θύουν  και απολύουν, σαν να είναι η Εκκλησία το χωράφι του πατέρα τους.

Το κακό έχει πάρει ιδιαίτερη έκτασι. Καθημερινά εμφανίζονται περισσότερο σκοτεινά τα πρόσωπα των τρομοκρατών λαϊκών ή κληρικών και αυξάνεται ο αριθμός των ανθρώπων, πού δέχονται τις απειλές. Σαν να εξέρασε η άβυσσος τους τρομοκράτες όλων των εποχών. Σαν να εισώρμησαν μέσα στον περίβολο της Εκκλησίας και να θρονιάστηκαν στους επισκοπικούς θρόνους τα αποκρουστικά τέρατα της Νερώνειας σκληρότητας.

Ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος, σε παλαιότερη, ανύποπτη εποχή, και σε στιγμή, που ήταν φορτισμένος εναντίον τού τότε Μητροπολίτη Πειραιώς Χρυσοστόμου, εκμυστηρεύτηκε σε κάποιο αδελφό του Αρχιερέα, στόχο, σήμερα των μανιακών του επιθέσεων.

Ξέρεις τί θέλει αυτός; Να του βάλεις την ξιφολόγχη κάτω από το πηγούνι -και με νευρώδη κίνησι έκανε το σχήμα- και να του πης: Ξαναμιλάς; Εγώ την έχω εφαρμόσει αυτή τη μέθοδο και έχει πετύχει.

Ναι, την έχει εφαρμόσει αυτή τη μέθοδο και πέτυχε. Και την εφαρμόζει ακόμα μέχρι σήμερα. Η αγάπη έχει σβήσει μέσα του. Η ήρεμη πηδαλιουχία του σκάφους της Εκκλησίας του είναι κίνησι ξένη προς την ψυχοσύνθεσί του και την προσωπική του ιστορία. Έζησε σαν πασάς, διοίκησε σαν σατράπης και τερματίζει τον ρόλο του και την προσφορά του στην Εκκλησία σαν τύραννος. Αγωνίζεται να επιβάλη την θέλησί του, ερήμην του σώματος της Ιεραρχίας, με την βοήθεια του πασίγνωστου για τα σκάνδαλα Δωδώνης και του Χατζηφώτη, σκορπίζοντας γύρω απειλές και τρόμο.

Οι ιερείς της περιοχής Αττικής βρίσκονται σε δεινή θέσι. Είναι οι αποδέκτες των μεγαλυτέρων τρομοκρατικών επιθέσεων. Καθημερινά δέχονται απειλητικά τηλεφωνήματα και έγγραφα, πού σαν κυρίαρχο μοτίβο έχουν την απειλή της καθαιρέσεως. Οι περισσότεροι από αυτούς διακονούν στο Ιερό Θυσιαστήριο με ευσυνειδησία και φόβο Θεού. Και τώρα εκβιάζονται να δεχτούν σαν τοποτηρητή τον κ. Σεραφείμ και σαν εκπρόσωπό τους τον Αρχιερέα εκείνον, για τον οποίο έχουν γραφτεί παλιά και πρόσφατα καταγγελίες, που τον παρουσιάζουν ήρωα απίθανων σκανδάλων και βρωμεροτήτων. Κι αν δείξουν πως διστάζουν να  ευθυγραμμιστούν προς τις απαιτήσεις του Δικτάτορα, δέχονται τον καταιγισμό των επιθέσεων και των απειλών.

Φυσικά, όλα αυτά είναι δείγματα αδυναμίας. Μια διοίκησι, που ξεπέφτει στην τρομοκρατία έχει χάσει τον έλεγχο και της έχει ξεφύγει το τιμόνι. 'Εχει εκφυλιστεί και παραπαίει. Βρίσκεται πια στα όρια της αυτοκαταστροφής.

Ο εκπεσμός αυτός του Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ είναι εμφανής και προοιωνίζει την τελική πτώσι του. Και βιολογικά αλλά και διοικητικά είναι καμμένο χαρτί, δίχως δυνατότητα δημιουργίας και δίχως όραμα μεταθανάτιας αναγνωρίσεως.

Οι ηγέτες οραματίζονται να αφήσουν πίσω μια φωτεινή μνήμη. Επιθυμούν να βρεθούν κάποιοι, που θα αναφερθούν στους μόχθους τους και θα εγκωμιάσουν την προσωπικότητά τους.        

Ο Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ αφίνει το αποκρουστικό σκιάχτρο της τρομοκρατίας. Τη μνήμη, πως καταφόβισε, απείλησε, εξεβίασε, έβρισε, βλαστήμησε. Υλικό, πού στιγματίζει την προσωπικότητα και κηλιδώνει το βιβλίο της ιστορίας.

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΣ