Ἀποστολικό κήρυγμα Κυριακῆς Θωμᾶ
Θαύματα τότε, μόνον τότε;  

(Πράξ. ε', 12-20)

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Σπορά του λόγου», α΄ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 1981), σελ. 26-32

...Οἱ ὁμιλίες μας, πού ἀκολουθοῦν, εἶναι μιά τέτοια ἀπόπειρα προσαγωγῆς τοῦ ἑαυτοῦ μας καί τῆς ἐποχῆς μας στόν αἰώνιο Διδάσκαλο, πού στέκεται ἀκόμα στήν ἀκροθαλασσιά τῆς Γεννησαρέτ, στήν ἀκροθαλασσιά τοῦ σύγχρονου ταραγμένου κόσμου καί μιλάει στήν ἀνθρωπότητα.
Ἐμεῖς βρισκόμαστε μέσα στήν ἀγωνία καί στήν ταραχή καί στήν καταπίεση τοῦ πλάνου αἰώνα μας. Κι Ἐκεῖνος ἀγκαλιάζει τήν αἰωνιότητα καί μᾶς δίνει τά σήματα τῆς σωτηρίας καί τά δείγματα τῆς ἀκατάπαυστης παρουσίας Του μέσα στή δίνη τῶν γεγονότων.
Ἔχουμε ἀνάγκη νά Τόν πλησιάσουμε, νά Τόν ἀκούσουμε, νά Τοῦ ἐμπιστευτοῦμε τό ἄγχος τῆς ψυχῆς μας, νά Τόν παρακαλέσουμε νά σταλάξει μέσα μας τήν ἀλήθεια καί τήν ἐλπίδα... (ἀπόσπασμα ἀπό τόν πρόλογο τοῦ βιβλίου, σελ. 12-13)

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ

Ἰωάν. κ’ 19-31

ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΙ ΧΑΡΑ

«Τῶν θυρῶν κεκλεισμένων ὅπου ἦσαν οἱ μαθηταί συνηγμένοι διά τόν φόβον τῶν Ἰουδαίων, ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς καί ἔστη εἰς τό μέσον, καί λέγει αὐτοῖς· εἰρήνη ὑμῖν» (στ. 19).

Μέσα στον φόβο καί μετά ἀπ’ τό φόβο τό κλίμα τῆς γαλήνης καί τῆς χαρᾶς:
Μέσα στήν ἀμπαρωμένη κάμαρα, «ὅπου ἦσαν οἱ μαθηταί συνηγμένοι», ἡ ἀκτίνα τοῦ θείου φωτός κι ἡ πνοή τῆς λεπτῆς αὔρας, πού διώχνει τόν τρόμο, ἁπαλύνει τήν ἀγωνία, κατευνάζει τά κύματα τῆς ψυχῆς.

Α΄και γ΄ωδή του Κανόνα του Πάσχα
(κείμενο-μετάφραση)

Ποίημα Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ.

ᾨδὴ α' Ἦχος α΄ εἱρμὸς

 «Ἀναστάσεως ἡμέρα λαμπρυνθῶμεν λαοί, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα·

ἐκ γὰρ θανάτου πρὸς ζωήν,

καὶ ἐκ γῆς πρὸς οὐρανόν,

Χριστὸς ὁ Θεός, ἡμᾶς διεβίβασεν, ἐπινίκιον ᾄδοντας».

Νά γίνουμε λαμπεροί γιατί ἡ μέρα τῆς Ἀναστάσεως εἶναι Πάσχα, Πάσχα  Κυρίου,

γιατί ἀπό τόν θάνατο στή ζωή,

καί ἀπό τή γῆ πρός τόν οὐρανό,

Χριστός ὁ Θεός μᾶς ἀνέβασε,

ψάλλοντας ἆσμα τῆς νίκης.

ΠΑΣΧΑ 2022

Του Αρχ. Ειρηναίου Μπουσδέκη

“Σῶτερ μου τό ζῶν τε καί ἄθυτον Ἱερεῖον,

ὡς Θεός σεαυτόν ἑκουσίως προσαγαγών τῷ Πατρί,

συνανέστησας παγγενῆ τόν Ἀδάμ

ἀναστάς ἐκ τοῦ τάφου”

Σωτήρα μου,

εἶσαι τό ζῶν καί ἄθυτον Ἱερεῖον.

Ζῶν καί ἄθυτος ὡς πρός τήν θεότητά Σου.

Θύτης (Ἀρχιερέας) ἀλλά καί θύμα ὡς πρός τήν ἀνθρωπότητά Σου.

Προσέφερες μέ τή θέλησή Σου τόν ἑαυτό Σου στόν Ἐπουράνιο Πατέρα.

Καί τό αἷμα Σου καί τό πνεῦμα Σου (τήν ἁγία ψυχή σου) παρέδωσες στά χέρια Ἐκείνου. Κι ἔτσι θυσιάστηκες καί ἀπέθανες καθότι ἤσουν ἄνθρωπος. Καί ἀναστήθηκες ἀπό τόν τάφο καθότι ἤσουν Θεός, ἀφοῦ ἕνωσες πάλι τήν ψυχή Σου μέ τό σῶμα Σου καί μ’ αὐτόν τόν τρόπο τό ἐζωοποίησες.

Μέ τήν ἀνάστασή Σου ἐκ τοῦ τάφου συνέβη τό σπουδαιότερο καί μοναδικό κοσμοϊστορικό γεγονός: συνανέστησας μέ τόν ἑαυτό σου “παγγενῆ τόν Ἀδάμ”, τόν Ἀδάμ μέ ὅλο τό γένος του. Συνανέστησες δηλαδή ὅλους τούς ἀνθρώπους.

Σ’ εὐχαριστοῦμε γιά τήν ὑπερφυᾶ θυσία σου χάριν τῶν ἀνθρώπων.

Σ’ εὐχαριστοῦμε πού μᾶς συνανέστησες μέ τήν ἀνάστασή Σου.

Σ’ εὐχαριστοῦμε καί σέ δοξολογοῦμε γιά τή αἰώνια ζωή πού μᾶς χάρισες καί πάλι σ’ ὅλους τούς ἀνθρώπους.  

Ἀρχιμανδρίτης

Εἰρηναῖος Μπουσδέκης

Περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 11, 15-4-1999

Ἀναστάσιμη ἐμπειρία

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Ἡ  Ἀνάστασι δέν εἶναι μόνο ἀνάμνησι. Eἶναι, προπάντων, ἐμπειρία. Δέν εἶναι ἁπλή ἀναδρομή στίς μεγάλες ὧρες τῆς ἱστορίας. Eἶναι καί γεῦσι ἄμεση καί προσωπική. Kοινωνία μέ τόν Ἀναστημένο ᾽Iησοῦ Xριστό. Ἔκχυσι τῶν αἰσθημάτων τῆς λατρείας στό ἄνοιγμα τοῦ κενοῦ Mνημείου. Kαί πλήρωμα καρδιᾶς μέ τήν εὐλογία καί τή Xάρι, πού σκόρπισε στήν ἀνθρωπότητα τό χαρμόσυνο μήνυμα τοῦ ἀγγέλου.

Ἡ ἔνταξι τῆς Πασχάλιας εὐφροσύνης στόν πίνακα τῶν τυποποιημένων ἑορταστικῶν ἐκδηλώσεων, πού ἀποφορτίζουν τό μόχθο καί χρωματίζουν μέ χαρούμενες πινελιές τό μουντό κάδρο τῆς καθημερινότητας, ἰσοδυναμεῖ μέ στέρησι. Tή σκοτεινότερη καί ὀδυνηρότερη παραπλάνησι τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης. Προσφέρει ἕνα ποτήρι πρόσκαιρου ξεφαντώματος. Ἀλλά  ἀποστερεῖ τήν ὕπαρξι ἀπό τή βεβαιότητα τῆς ὑπερβάσεως τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου. Ἡ «αὐριανή» μέρα ἔρχεται σάν ἀπογοητευτική ἐπιστροφή στό «χθές». Tά μαῦρα σύννεφα τοῦ ἀγνωστικισμοῦ, τῆς ἀμφιβολίας καί τῆς ἀπελπισίας καλύπτουν τόν ὁρίζοντα. Ὁ χειμώνας, πού διαδέχεται τό «ἔαρ» τῆς ζωῆς, ἐμφανίζεται σάν κατάληξι στό χάος καί στό μηδέν. Ἡ ἀξία τῆς ζωῆς μεταποιεῖται σέ ἀπαξία.

Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ (Σεπτέμβριος 1994)

"Σταυρέ πανσεβάσμιε..."

Μητροπολίτου Αττικής και Μεγαρίδος Νικοδήμου

"Σταυρέ πανσεβάσμιε...".

Στέκομαι με δέος κι έκσταση και καθηλώνω τον λογισμό και το βλέμμα μου πάνω σου.

Κρύβεις και ταυτόχρονα φανερώνεις το μυστήριο της οικουμένης. Το μυστήριο της θείας αγάπης. Το μυστήριο της φθοράς και της λύτρωσης του κόσμου. Το μυστήριο της δικής μου εγγραφής στο βιβλίο της αιωνιότητας.

Οι διαστάσεις σου ψηλαφητές, τις οριοθετώ με το μάτι μου, τις μετρώ με το "πεπερασμένο" μου χέρι. Οι προεκτάσεις σου απροσμέτρητές. Δεν τις αγγίζουν οι αισθήσεις μου. Δεν τις συλλαμβάνει ο νούς μου. "Εύρος και μήκος σταυρού ουρανού ίσοστάσιον..". Το ύψος σου υπερβαίνει την υλική κτίση και χάνεται στα ύψη του ουρανού. Το εύρος σου αγκαλιάζει και λυτρώνει την ανθρωπότητα.

Αν καθηλώσω τη ματιά μου και τον λογισμό μου στο ψηλαφητό σχήμα σου, αισθάνομαι να με μεταφέρεις στον Γολγοθά και να μου ζωντανεύεις τη μεγάλη θυσία.

Αν πιάσω στο χέρι μου οδηγό την Καινή Διαθήκη κι αν ζητήσω τον φωτισμό και τη χειραγωγία του Παρακλήτου Πνεύματος, αρχίζω να περπατώ και να ψηλαφώ και να χαίρομαι μέσα στον απέραντο κι απροσπέλαστο κόσμο της θείας αγάπης.

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Ἀγωνία στή Γεθσημανή καί ἀγωνία στό σύγχρονο κόσμο», β' ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ»), σελ. 15, 47-55

ΑΓΩΝΙΑ ΣΤΗ ΓΕΘΣΗΜΑΝΗ
ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΑ ΣΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΚΟΣΜΟ

...Ἡ ἐποχή μας, δηλαδή ἐμεῖς, ἡ γενηά, πού ζῆ σ’ ὅλη της τήν ὀξύτητα καί τήν τραγικότητα τήν ὑπαρξιακή ἀγωνία, μέ σοβαρότητα καί αἴσθησι τῆς εὐθύνης πρέπει νά βηματίσουμε πρός τήν Γεθσημανῆ καί νά ἀνοίξουμε κοινωνία, στενή κοινωνία μ’ Ἐκεῖνον, πού πῆρε τήν ὑπόστασί μας καί τήν ἔκανε δική του, γιά νά την λυτρώση καί νά τήν ἀνακαινίση.
Ὁ ἱδρώς καί τό αἷμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀποτελοῦν γιά μᾶς τήν πηγή μιᾶς νέας ζωῆς.

Τό βλέμμα τοῦ Ἰησοῦ

Δέν κουράζεσαι νά μελετᾶς τό βιβλίο τοῦ Γολγοθᾶ. Σέ κάθε σελίδα του, σέ κάθε γραμμή του ἀνακαλύπτεις βαθύτερα καί τό Θεό καί τόν ἄνθρωπο. Τή θεϊκή ἀγάπη, πού ἑκούσια προσφέρεται καί τήν ἀνθρώπινη ἀδυναμία, πού ἀδιάκοπα περιπλέκεται σέ προβλήματα καί πορεύεται μέσα ἀπό σταθμούς συγκλονιστικούς.

Τό σχέδιο τῆς προδοσίας εἶχε πιά γίνει πρᾶξι.

Ἀπό τό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 20, 1-9-1999

Ἡ Ἱερά Ἐξέταση

Ε.Χ. Οἰκονομάκου

Tό Ἐκκλησιαστικό πρόβλημα ἄρχισε πρίν ἀπό ἕνα τέταρτο τοῦ αἰώνα μέ τήν ἀναίτια καί αὐθαίρετη ἐκθρόνιση 12 ἀθώων ἐν ἐνεργείᾳ Mητροπολιτῶν. Kατά τή διάρκεια τῆς δικτατορίας τοῦ ᾽Iωαννίδη. Oἱ ἐκθρονισθέντες δέν δέχθηκαν τά τετελεσμένα. Mέ κάθε νόμιμο τρόπο ζητοῦν ὅλα αὐτά τά 25 χρόνια τήν δικαίωσή τους. Oἱ περισσότεροι, παρά ταῦτα, κοιμήθηκαν ἀδικαίωτοι. Tήν εὐθύνη τῆς μή ἄρσεως τῆς ἀδικίας, ἀπό ζῶντες καί κεκοιμημένους, φέρουν στό ἀκέραιο τά Συνοδικά ὄργανα καί οἱ Πρόεδροί τους, πού διοικοῦν τήν Ἐκκλησία, καί τά ἁρμόδια ὄργανα τῆς Πολιτείας, πού σύμφωνα μέ τόν Kαταστατικό Xάρτη Tης ἐποπτεύουν τή λειτουργία Tης. Παρά ταῦτα, τό κατεστημένο αὐτό τῆς διαπλεκόμενης ἐξουσίας, πού, φαίνεται, θεωρεῖ ἐπίτευγμα τή μή ἀπόδοση τοῦ δικαίου, βρίσκει σύμμαχο κάποιο σκληρό πυρήνα στόν ἀκαδημαϊκό θεολογικό χῶρο.

Ἱερωμένος, πού ὅλα αὐτά τά χρόνια ἀπό τήν ἀσφαλή θέση τοῦ Kαθηγητοῦ Θεολογικῆς Σχολῆς ὑπερασπίζεται τήν ἐξουσία, ἔχει ἀποφανθεῖ ὅτι στήν ᾽Oρθοδοξία δοξάζεται ὅποιος ὑπομένει τήν ὅποια ἀδικία τῆς ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως ἀδιαμαρτύρητα καί ὄχι αὐτός, πού διεκδικεῖ τό δίκιο του. Σέ ψήφισμα δέ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν τό 1994 γιά τό Ἐκκλησιαστικό, ὑπάρχει ἡ ἑξῆς καινοφανής «διδαχή»: «κατά τήν ὀρθόδοξη διδασκαλία καί παράδοση οἱ ποινές αὐτές (ἐκθρονίσεις, ἐπιτίμια, κλπ.) ἀποτελοῦν ἀναντίρρητα τόν ἐσώτατο κύκλο τῆς πνευματικῆς καί τῆς σωτηριολογικῆς της ἀποστολῆς». Oὐδείς λόγος ἄν αὐτός, πού τιμωρεῖται, ἔσφαλε ἤ ὄχι. Oὔτε ἄν αὐτός, πού ἐπέβαλε τίς ποινές εἶχε τέτοιο δικαίωμα ἤ ἔκανε ὑπέρβαση ἐξουσίας. Γιά τούς Ἡρακλεῖς τοῦ αὐταρχικοῦ ἐκκλησιαστικοῦ κατεστημένου εἶναι ἀρκετό ὅτι κρατάει τή σπάθη τῆς ἐξουσίας. Mέ ἄλλα λόγια, ἐνῶ μιά τυραννική κοσμική ἐξουσία ἐξουδετερώνει τούς ἀντιπάλους της εἴτε γιά νά στερεωθεῖ εἴτε γιά νά ἐκδικηθεῖ, ἁπλά καί μόνο γιατί διαθέτει τήν ἀπαιτούμενη, χωρίς ἠθικές ἀναστολές, δύναμη, ὁ αὐταρχισμός στήν ᾽Oρθόδοξη Ἐκκλησία, ὅταν κάνει τό ἴδιο, διαπνέεται, τάχα, ἀπό τόν Eὐαγγελικό νόμο τῆς ἀγάπης, τῆς ἐντιμότητας, τοῦ σεβασμοῦ τῶν Πατερικῶν θεσμίων, ἔχει «ἀνώτερους» στόχους: νά σωθοῦν καί νά δοξασθοῦν τά θύματά του! Ὁ μακρυνός ἀπόηχος τῆς Ἱερᾶς Ἐξετάσεως, πού ἔκαιγε τά θύματά της ἐπί τῆς πυρᾶς γιά νά σωθεῖ ἡ ψυχή τους, εἶναι ἐμφανής στή συλλογιστική τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ κατεστημένου καί τῶν Ἡρακλέων του. Mέ τέτοια «βαθειά θεολογία» περνᾶ ὁ λαός ἀπό πλύση ἐγκεφάλου.

Κυριακή τῶν Βαΐων

(Τό χρέος τῆς ἐγρήγορσης / Φιλιπ. 4,4-9)