Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 148, σελ. 7-9, 1-1-2005
Ἡ διαβάθμιση τῶν προτεραιοτήτων στήν Ἐκκλησία (α)-3
Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου
Ὁ προσδιορισμός τῆς Παράδοσης
1. Ἐμεῖς, τό κάθε τι, πού ἔρχεται ἀπό τό “χθές” ἔχουμε τήν τάση νά τό ἀποκαλοῦμε “παράδοση”. Καί νά τό ὑπερασπιζόμαστε.
Σ᾿ αὐτή τήν παραδοχή μας καί τήν ἐξαγγελία μας ἐνσωματώνουμε τά πάντα. Καί, δίνουμε στόν ἑαυτό μας τό δικαίωμα νά ἀναπαράγει τά πάντα.
Ἡ ταύτιση ἱστορίας καί παράδοσης εἶναι λάθος μας. Μείξη τῶν ἄμεικτων. Περιεχόμενο πίστης καί στάση ζωῆς, πού δέ θεμελιώνονται στά γεγονότα καί στίς διδαχές τῆς Καινῆς μας Διαθήκης, μήτε τά βρίσκουμε, σάν σταθερή προοπτική, στήν κληρονομημένη Ἀποστολική καί Πατερική αὐτοσυνειδησία.
Ἡ Ἐκκλησιαστική μας ἱστορία, δηλαδή τά τυπώματα τῶν προσώπων, πού διακινοῦνται συνειδητά ἤ ὑστερόβουλα στήν αὐλή τῆς Ἐκκλησίας, δέν εἶναι οὔτε μόνο δόξα, οὔτε μόνο αἰσχύνη. Οὔτε μόνο ἁγιότητα, οὔτε μόνο σκάνδαλα. Εἶναι πορεία τῆς ἀνθρώπινης παρεμβολῆς. Μέ τά χαρίσματά της καί μέ τίς ἀδυναμίες της.
