Περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 112, 1-07-2003

Ἡ ἔγκληση

Μητροπολίτου Αττικής και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Συχνά-πυκνά βρίσκομαι καθισμένος στό ἑδώλιο. Οἱ σύγχρονοί μου μέ ἐγκαλοῦν. ῎Οχι γιά τίς σωστές ἤ τίς λαθεμένες προτιμήσεις μου κατά τήν ἀντιμετώπιση τῆς καθημερινότητας. ᾿Αλλά γιά τήν πίστη μου. Γιά τό πιό ἱερό θησαύρισμα, πού κρατάω, μέ δέος καί μέ τή σφραγίδα τῆς ὑπαρξιακῆς κατάφασης, μέσα μου. Μέ θεωροῦν καθυστερημένο. Μέ χαρακτηρίζουν ὀνειροπόλο. Καί διατυπώνουν σκληρή τήν ἀπαίτηση νά ἀπολογηθῶ. Γιά τήν ἀναζήτηση, πού φέρνει τήν ὕπαρξή μου στά κράσπεδα τῆς θείας τελειότητας καί τῆς αὐθεντικῆς ᾿Αγάπης. Γιά τήν ἀνάπαυσή μου στήν ἀγκαλιά τοῦ ὑπερούσιου Θεοῦ. Γιά τήν ἐμπειρία τῆς μυστικῆς κοινωνίας καί τοῦ μυστικοῦ διαλόγου μαζί Του. Γιά τό γεγονός, ὅτι “πιστεύω εἰς ἕνα Θεόν, Πατέρα, Παντοκράτορα...”.

Οἱ γύρω μου, οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς μου, γαλουχημένοι στό τεχνικοοικονομικό μονοπώλιο, δέ συγκαταβαίνουν στόν προσανατολισμό καί στό ὁδοιπορικό τῆς πίστης. Τή θεωροῦν ὑπόλειμμα ἑνός πρωτογονισμοῦ. Κλίμα ἀφέλειας, ἀδυναμίας καί ἀγνωσίας τῶν ἀνανάπτυκτων ἀνθρώπινων μαζῶν. Περιπλάνηση ψυχῆς, ἀσύμβατη μέ τούς κανόνες τοῦ θετικισμοῦ, πού ὁριοθετοῦν τούς σύγχρονους προβληματισμούς καί ἐπικυρώνουν τήν ταυτότητα τοῦ πολιτισμοῦ τῆς νεωτερικότητας. Τά ἐπιχειρήματα, πού ἐπιστρατεύουν καί προβάλλουν, δέν εἶναι λίγα. Τά ἀντλοῦν ἀπό τήν ἐκλαϊκευμένη ἐπιστήμη, ἀπό τίς δομές καί τίς ἐπιδιώξεις τῶν σύγχρονων κοινωνιῶν, ἀπό τήν καθημερινή πρακτική, πού αὐτοπροσδιορίζεται καί ἐξαντλεῖται στήν κατάκτηση καί στή βίωση τῆς εὐμάρειας.

Τό σύμπαν, σήμερα, δείχνει νά διαστέλλεται ἀπεριόριστα, καθώς οἱ ἔρευνές μας προχωροῦν σέ βάθος ἔκτασης καί σέ σύνθεση ἐφαρμογῶν. ᾿Αλλά, στή σκέψη πολλῶν συναθρώπων μου, μένει κλειστό. Στό ὁριοθέσιο τῆς ὕλης καί τῶν νόμων, πού προσδιορίζουν τή λειτουργικότητά της. Τοῦ “κόσμου”, πού συγκροτεῖ τήν “ὑπέρκαλη” Δημιουργία. Οἱ ἐρευνητές καί οἱ ἐπικαρπωτές τή θαυμάζουν, τήν ἀξιοποιοῦν, τήν ἐκμεταλλεύονται. Καί σ᾿ αὐτή τήν ἐκμετάλλευση ἐξαντλοῦν τήν ἐρευνητική ἐνασχόλησή τους καί τή μέριμνά τους.

Οἱ εἰδικευμένοι καί οἱ ἀνειδίκευτοι, οἱ μύστες τῶν ἐπιστημῶν καί οἱ ἁπλοϊκοί ἐπεξεργαστές τῶν δυσεξαρίθμητων προϊόντων δέν ἀποτολμοῦν τό δρασκέλισμα τοῦ φράγματος, πού χωρίζει τόν κόσμο τῆς ὕλης ἀπό τόν κόσμο τοῦ πνεύματος. Τό αἰσθητό ἀπό τό ὑπεραισθητό. Τήν κτίση ἀπό τόν Κτίστη. Μένουν ἐγκλωβισμένοι στό “ἐδῶ” καί στό “τώρα”. Στήν κυριαρχία πάνω στά ἀγαθά τῆς γῆς καί πάνω στίς φυσικές δυνάμεις. Στήν ἀπόκτησή τους. Καί στήν ἀπόλαυσή τους. Μέ τό μόχθο τους, μέ τίς ἔρευνές τους καί μέ τίς ἐπιτυχεῖς ἀνακαλύψεις τους, πασχίζουν νά σπρώξουν πρός τά ἔξω τά ὅρια τοῦ γηπέδου καί νά ἐπεκτείνουν τήν κυριαρχία τους στήν ἀτέρμονη καί μυστηριώδη Δημιουργία. ᾿Αλλά, κάπου ἐκεῖ, στά ὅρια τοῦ ὑλικοῦ καί τοῦ ἄυλου, φρενάρουν ἀπότομα. Καί σταματοῦν τήν ἀναζήτηση. Φοβοῦνται τήν ἐπιβίβαση στό ἅρμα τῆς πίστης. Τήν ἀποδοχή καί τήν προσέγγιση τῆς πραγματικότητας, πού δέν τήν ψηλαφοῦμε μέ τή μεθοδολογία τῆς ἐπιστήμης μας καί δέν τήν κατακτᾶμε μέ τό σπαθί τοῦ ὀρθοῦ λόγου μας. Καί ἀπορρίπτουν a priori τή λειτουργία τῆς ἕκτης αἴσθησης. Τῆς ἔμφυτης ἱκανότητας, πού ἀνυψώνεται στούς μυστικούς ὁρίζοντες καί ἐγγίζει τό θρόνο τοῦ “ἀνέκφραστου καί “ἀπερινόητου”, τοῦ “ἀόρατου” καί “ἀκατάληπτου” Θεοῦ.