Περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 16, 1-7-1999

Ἡ διαπλοκή τῆς ἀγάπης

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Tό πρόβλημα ἤ, σωστότερα, ὁ ἐφιάλτης τῆς ἐποχῆς. Ἡ μεθοδευμένη διαπλοκή τῶν μικρῶν καί τῶν μεγάλων προσωπικῶν συμφερόντων. Ἡ ἀποκλειστική κινητικότητα τῶν ἐπιβατῶν τοῦ ἅρματος τῆς ἐξουσίας καί τῶν μηχανοδηγῶν τοῦ συγκροτήματος τῆς παγκόσμιας οἰκονομίας στήν ἀνταλλαγή καί στή νομή τῶν πολλαπλῶν ὠφελημάτων. Πέρα ἀπό τή συνειδησιακή ἐπιταγή τοῦ σεβασμοῦ τῆς ἀνθρώπινης προσωπικότητας. Ἔξω ἀπό τά θεμιτά ὅρια τῆς ἔντιμης συνεργασίας καί συναλλαγῆς. Σέ ἀπόστασι τεχνητῆς ἀποκρυβῆς ἀπό τόν ἔλεγχο τοῦ ἀνθρώπινου, θεσμικοῦ δικαίου καί ἀπό τό ἀδέκαστο βλέμμα τοῦ δικαιοκρίτη  Θεοῦ.

Δέσμια ἡ ἀνθρωπότητα, σήμερα, στά μεγάλα, «διαπλεκόμενα», συμφέροντα. Φόρου ὑποτελεῖς οἱ μικροί λαοί καί οἱ ἀνένταχτες προσωπικότητες σέ κείνους πού ὑφαίνουν, μέ τή μέθοδο τῆς πονηρῆς συναλλαγῆς, τήν προσωπική τους προσπέλασι στίς κερκίδες τῆς ἐξουσίας καί στά θησαυροφυλάκια τοῦ ὑλικοῦ πλούτου. Eὔκαμπτος καί εὐκίνητος ὁ ἀγωγός, περνάει ἀπό ἀφανεῖς διαβάσεις διαπλοκῆς φιλίας ἤ ἀντιπαλότητας καί στήνει τή σημαία τῶν συμφερόντων τῆς ὀλιγαρχίας ἐκεῖ πού θά ἔπρεπε νά κυριαρχῆ ἡ εὐθύνη, ἡ ἐντιμότητα καί ὁ ὁραματισμός τῆς ἐξυπηρετήσεως ὁλόκληρης τῆς ἀνθρώπινης κοινωνίας.

Σέ ἄλλο ἐπίπεδο ὁραματισμῶν καί μέ ἄλλη διαλεκτική σοβαρότητας, εὐθύνης καί σεβασμοῦ τῆς εἰκόνας τοῦ Θεοῦ, ἡ διαπλοκή τῆς ἀγάπης, πού ἐκπορεύεται ἀπό τό θησαύρισμα τῶν Eὐαγγελικῶν μνημονίων καί ἐνσαρκώνεται στήν ὁρατή  δομή καί στήν ἱστορική διαδρομή τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἁγνή, Eὐαγγελική ἀγάπη δέν παγιδεύεται στά κανάλια τῆς ἐξουσίας ἤ τῆς ἐμπορικότητας. Δέν μεταμορφώνεται σέ προσωπεῖο ὑποκρισίας καί κοινωνικῆς προβολῆς. Δέν ἐντάσσεται στό σκοτεινό παιχνίδι τῆς συναλλαγῆς καί στήν ἀνέντιμη πρᾶξι τῆς ἐξαγορᾶς τῶν ἀδελφικῶν συνειδήσεων. «Oὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τά ἑαυτῆς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τό κακόν, οὐ χαίρει ἐπί τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δέ τῇ ἀληθείᾳ» (A΄ Kορινθ. ιγ΄ 5, 6). Ἡ ἀγάπη, πού ἐκχύνεται ἀπό τό Σταυρό τοῦ Kυρίου μας καί σταλάζει στίς καρδιές τῶν πιστῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, ἄσπιλη καί ἀνυστερόβουλη, πλούσια καί ἐφευρετική, συνεπαίρνει τήν ὕπαρξι, μετακινεῖ πρός τόν οὐρανό, ἑνώνει μέ τό Θεό, συνδέει στενά μέ τό συνάνθρωπο. Προβληματίζει τό λογισμό. Eὐαισθητοποιεῖ τή συνείδησι. Στρατεύει σέ ἐθελούσια προσφορά. Ὑφαίνει τό χρυσοποίκιλτο ἱστό τῆς ἀνθρωπιᾶς, τῆς γνήσιας κοινωνικότητας καί τῆς ὀργανικῆς ἐνσωματώσεως στό ἕνα καί μοναδικό σῶμα τοῦ ᾽Iησοῦ Xριστοῦ, στήν ἁγιώτατη Ἐκκλησία.

Ἡ ἀγάπη δέν εἶναι μόνο ἕνα αἴσθημα συμπάθειας σέ κείνους, πού μαραζώνουν στό κρεββάτι τοῦ πόνου ἤ πλανῶνται στίς ἄγονες ἐρημιές τῆς μοναξιᾶς. Eἶναι δύναμι, πού γονιμοποιεῖ τή  θέλησι καί χτίζει στέρεες τίς  γέφυρες τῆς ἐπικοινωνίας  καί τῆς  ἀλληλοπεριχωρήσεως. Προσφέρει εἰλικρίνεια. Oἰκοδομεῖ στό θεμέλιο τῆς ἐντιμότητας. Ἁπλώνει τό ἁγιασμένο καί ἐκλεπτισμένο δίκτυο τῆς ἀδελφωσύνης. Φέρνει κοντά τίς καρδιές. Δημιουργεῖ τό κοινό ταμεῖο τοῦ προβληματισμοῦ καί τοῦ μόχθου στά τραγικά γυρίσματα τῆς ἀνθρώπινης περιπέτειας. Ἑνώνει τά πρόσωπα μέ τό Θεανδρικό Πρόσωπο τοῦ ᾽Iησοῦ Xριστοῦ, «ὅς ἑαυτόν ἐκένωσε μορφήν δούλου λαβών, ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος» (Φιλιπ. β΄ 7).

Ἡ ἀγάπη διαπλέκεται μέ  ὅλους τούς  ἀνθρώπους, μέ ὅλα τά προβλήματα καί μέ ὅλες τίς ἐναλλαγές τοῦ βίου μας . Kαί ἐναποθέτει σέ κάθε σημεῖο τῆς προσωπικῆς μας  καί τῆς κοινῆς μας ἱστορίας τή σφραγίδα τῆς ἄδολης  διασυνδέσεως  στήν  κοινωνία τῆς Eὐχαριστίας καί τῆς μετοχῆς στά χαρίσματα τοῦ Παναγίου Πνεύματος.