Ἄρθρο ἀπό τό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», τεῦχος 228, 1 Μαΐου 2008

Μάταιος μόχθος

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου   

Στήν πλήμμυρα τῆς ἀναστάσιμης φωτοχυσίας, στό πλαίσιο τῆς δοξολογικῆς ὑπόκλισης μπροστά στό κενό μνημεῖο, πού φιλοξένησε γιά κλάσμα χρόνου τό νεκρό Σῶμα τοῦ Ἐσταυρωμένου Κυρίου μας, στό ἀπεριόριστο ἄνοιγμα τῶν ὑπαρξιακῶν ὁριζόντων μας καί στήν ἄμετρη, ἀτέρμονη χαρά μας, τό παλιό, ξεχασμένο ἐρέθισμα τῆς κάποιας πικρίας καί τοῦ συνοδευτικοῦ αἰσθήματος οἴκτου, γιά τούς ἐκπρόσωπους τοῦ ἀθεϊστικοῦ φονταμενταλισμοῦ, ξαναχτύπησε μέσα μου. Σέ στιγμές, πού σέ συνεπαίρνει, κυριολεκτικά, ἡ χαρά, ἀναδύονται, δειλά, οἱ ἀναμνήσεις τῆς ὁποιασδήποτε ὀδυνηρῆς ἔκπληξης καί δρομολογοῦνται οἱ κρίσεις καί οἱ συγκρίσεις.

Ἄρθρο ἀπό τό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», τεῦχος 218, 1 Δεκεμβρίου 2007

Τό κολύμπι στήν ἀκροθαλασσιά

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου  

Φίλε ἄθεε, διαβάζω, κάθε τόσο, στόν ἡμερήσιο τύπο, ἀπόψεις, πού διατυπώνονται, σέ στύλ φονταμενταλιστικῆς ἀνελαστικότητας, ἀπό γραφίδες τοῦ περιβάλλοντός σου. Ἀπό ἀνθρώπους, πού μάχονται, γιά τήν προώθηση τοῦ ἀθεϊστικοῦ μοντέλου σέ εὐρύτερα κοινωνικά στρώματα. Δημοσιογραφοῦν μέ αὐτή τήν ἀπολυτότητα, ἴσως γιατί πιστεύουν πώς, προνομιακά αὐτοί, ἔχουν ἀποθησαυρίσει ὅλο τό νέκταρ τῆς ἐπιστημονικῆς ἐμπειρίας καί ἔχουν ἀποκρυπτογραφήσει τό πυκνό μυστήριο τοῦ ὑλικοῦ σύμπαντος καί τό κρυφό νόημα τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης. Ἴσως καί γιατί τήν ἀθεϊστική προπαγάνδα τούς τήν ἐπιβάλλει φορτικά κάποια ἀπό τίς ὁρατές ἤ τίς ἀόρατες σύγχρονες σκοπιμότητες. Μελετῶ μέ προσοχή τή διαλεκτική τους. Μέ ὅση ἀμεροληψία διαθέτω ἤ μοῦ ἐμπνέουν, κείνη τήν ὥρα, τά κείμενα. ῾Ωστόσο -σοῦ τό λέω ἀνοιχτά- δέ συγκατανεύω νά παραιτηθῶ ἀπό τό ἀναφαίρετο δικαίωμα τῆς κριτικῆς ἐπεξεργασίας τῶν δομικῶν ἰσχυρισμῶν τους καί τῶν τελικῶν συμπερασμάτων τους.

Ἄρθρο ἀπό τό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», τεῦχος 217, 16 Νοεμβρίου 2007 

Γιατί οἱ ἐκρήξεις;

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου 

Φίλε ἄθεε, παρακολουθῶ, μέ ἐνδιαφέρον καί μέ κάποια περιέργεια, τά δημοσιεύματα τῶν φίλων σου καί τῶν ἐκπροσώπων τῆς ὑπαρξιακῆς τοποθέτησής σου, πού παρελαύνουν στά μέσα τῆς λαϊκῆς ἐνημέρωσης. Τά διαβάζω μέ πολλή προσοχή. Καί προσπαθῶ νά διακρίνω, ὅσο μοῦ εἶναι δυνατό, τό πνευματικό καί ψυχικό βάθος, πού εἶναι ἡ μήτρα τῶν ἀθεϊστικῶν πεποιθήσεων καί τῆς λογικῆς στήριξής τους.

Γιά τήν ἔντιμη ἤ τή μή ἔντιμη στράτευση τῆς λογικῆς ἀπό τούς ἐκπρόσωπους τοῦ ἀθεϊστικοῦ κινήματος, τό λέω και τό διακηρύττω ἀνοιχτά, ἔχω τίς ἐπιφυλάξεις μου. Καί τίς ἔχω ἀποτυπώσει σέ πολλά κείμενά μου. Δέν εἶναι δυνατό, μέ τήν ἐπίκληση τῆς λογικῆς, νά ἀποφαινόμαστε, πώς τό κάθε πολιτιστικό μας δημιούργημα, ἀπό μόνο του, μέ τήν προβολή τῆς ὀμορφιᾶς του ἤ τῆς κακογουστιᾶς του, παραπέμπει στή σοφία, στήν ἐπιδεξιότητα ἤ στήν ἀτζαμοσύνη τοῦ δημιουργοῦ του καί μέ τήν ἴδια διεργασία τῆς λογικῆς, νά ἰσχυριζόμαστε, ὅτι τό ἀπροσμέτρητο καί ἀπροσπέλαστο σύμπαν, ὁ κόσμος τῆς ἄπειρης δύναμης καί τῆς ἀνέκφραστης ὀμορφιᾶς, στήθηκε μόνος του, ἐντελῶς τυχαία καί δίχως τήν παραμικρή ἐπέμβαση τῆς ἄμετρης δύναμης καί τῆς ἄπειρης σοφίας.

Ἄρθρο ἀπό τό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», τεῦχος 216, 1 Νοεμβρίου 2007

Στήν παρυφή τοῦ παράλογου

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Φίλε ἄθεε, παρακολουθῶ, τοῦτο τόν τελευταῖο καιρό μιά μαχητική, ἀθεϊστική προέλαση, στά μέσα τῆς ἑλληνικῆς πληροφόρησης. Οἱ σημαιοφόροι τοῦ ἀγώνα δέν εἶναι πολλοί. Εἶναι, ὅμως, ἰδιαίτερα ἐπιθετικοί. Μέ σκληρό ὕφος, μέ γραφίδα βουτηγμένη στήν καυτή ἔξαψη, ἐνοχοποιοῦν κάθε ἄνθρωπο, γνωστό ἤ ἄγνωστο, πού ἀνοίγει τό νοῦ καί τήν καρδιά, σέ θαυμασμό τῆς παγκόσμιας ἁρμονίας καί σέ λατρευτικό προσκύνημα τοῦ πάνσοφου καί παντοδύναμου Δημιουργοῦ.

Κεντρικό μοτίβο τῆς διαλεκτικῆς τους καί τῆς συνθηματολογίας τους, εἶναι ἡ ὑπερέξαρση τοῦ ἀνθρώπινου λογικοῦ. Ὁ “ὀρθός λόγος” εἶναι ὁ κινητήριος μοχλός τῆς ἐπιστημονικῆς γνώσης, τῆς ἔρευνας καί τῆς σπουδῆς τῆς παγκόσμιας πραγματικότητας καί ὁ ὁδηγός κατά τήν ἐπεξεργασία τῶν εὑρημάτων καί τῶν συμπερασμάτων καί τή διατύπωση τῆς ἀλήθειας. Κάθε πληροφορία καί κάθε γνώση, πού δέν ἐκπορεύεται ἀπό τό ἐρευνητικό ἐργαστήριο καί δέν ἐπισημοποιεῖται ἀπό τήν καταξιωμένη, σύγχρονη ἐπιστημονική οἰκογένεια, ἀπορρίπτεται ὁριστικά καί πεισματικά.

Ἄρθρο ἀπό τό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», τεῦχος 215, 16 Ὀκτωβρίου 2007

Ἀπό τό ἴδιο ἐφαλτήριο

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Φίλε ἄθεε, κάπου ἐκεῖ, στήν ἀφετηρία τῶν προβληματισμῶν μας καί σύ καί ἐγώ, πατᾶμε στό ἴδιο ἐφαλτήριο. Στήν ἀγωνία γιά τό νόημα τῆς ὕπαρξης. Καί στή λαχτάρα νά δοῦμε μπροστά μας, φωτισμένο, τό σκοτεινό μυστήριο τῆς ζωῆς. Μέ τά πρῶτα, ὅμως, βήματά μας, τά μονοπάτια διχάζονται. Ὁ καθένας μας, μέ τήν ἐλεύθερη θέλησή του καί μέ ὁράματα, ἐντελῶς προσωπικά, γεννήματα καί ἀναπτύγματα τῆς ψυχῆς του, χαράζει τό δικό του δρομολόγιο. Καί ἀρχίζει νά ἀνεβοκατεβαίνει στόν πυκνό δρυμό τῆς ζωῆς, στίς ὀμορφιές καί στίς κακοτοπιές, πού οἱ ἐναλλαγές τῶν ἐμπειριῶν ξεδιπλώνουν μπροστά του.

Ἄρθρο ἀπό τό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», τεῦχος 213, 1 Ὀκτωβρίου 2007

Ἐπιλογές εὐθύνης

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Φίλε ἄθεε, μετράω, δίχως τόνο ἐχθρότητας, τίς ὑπαρξιακές σου ἀναταράξεις. Καί λογίζομαι, πώς ἡ πεισματική σου προσκόλληση στήν ἄρνηση ἤ καί στήν πλήρη ἀπόρριψη τῆς θεϊκῆς σοφίας καί τῆς θεϊκῆς ἀγάπης δέν ἐκπορεύεται ἀπό ἀδιάσειστη βεβαιότητα, πώς ὁ κόσμος μας εἶναι τυχαῖο συμβάν καί ὁ λογικός ἄνθρωπος, ὁ εὐγενικός ἄρχοντας τῆς Δημιουργίας, στεγνή μετεξέλιξη τῆς ἄλογης κτίσης. Ὅσες φορές εἶχα τήν εὐκαιρία νά βρεθῶ, πρόσωπο πρός πρόσωπο, μέ συνοδοιπόρους καί συνυποστηρικτές τῶν ἄθεων θεωρημάτων σου, διέκρινα, πίσω ἀπό τό στημένο ὄγκο τῶν ἀναπόδεικτων ἐπιχειρημάτων τους, τήν ἀγωνία γιά τό μυστήριο τῆς ζωῆς καί τόν προβληματισμό τους γιά τή συμβατική ἤ τήν οὐσιαστική ἀξία τῆς ὕπαρξης.

Ἄρθρο ἀπό τό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», τεῦχος 213, 16 Σεπτεμβρίου 2007

Ἐνταγμένη καί στρατευμένη ἀθεΐα

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Φίλε ἄθεε, μαχητή ἄθεε, ὑποψιάζομαι, ἤ, ἀκριβέστερα, φοβᾶμαι, ὅτι λειτουργεῖς, μαντρωμένος, στή διαλεκτική τῶν πολιτικῶν -καί μόνο- σχημάτων τῆς ἐποχῆς μας. Ὅτι ἡ ἀθεΐα σου δέν εἶναι ἀπόσταγμα ὑπαρξιακῆς ἀνησυχίας καί λιπαρῆς μελέτης τῶν κορυφαίων προβληματισμῶν, πού θέτουν στή συνείδηση ἡ ἁρμονία τοῦ πολύπλοκου “σύμπαντος κόσμου”, τό μυστήριο τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου καί ἡ ἐκδίπλωση τῆς πολυσύνθετης ἀνθρώπινης ἱστορίας. Ὁ μονοκόμματος, στεγνός -καί θά πρόσθετα στυγνός- ἀθεϊσμός σου δέν οἰκοδομεῖται σέ ἐπιστημονική πλατφόρμα. Μήτε εἶναι ἐκχείλισμα γόνιμου στοχασμοῦ, πού ἀγωνιᾶ νά ἐγγίσει, ἔστω καί «ἄκρῳ δακτύλῳ”, τήν «κεκρυμμένη» ἀλήθεια. Ἄλλωστε, ἄν σέ εἶχε συνεπάρει ἡ δίψα τῆς ἐπιστημονικῆς γνώσης, θά διέκρινες, ἀπό τά πρῶτα βήματα τῆς σπουδῆς σου, ὅτι οἱ ἀνθρώπινες ἔρευνές μας δέν ὑπερβαίνουν -δέν μποροῦν νά ὑπερβοῦν- τά «περατά» «πέρατα» τοῦ φυσικοῦ κόσμου καί δέ δικαιοῦνται νά ἀπολυτοποιήσουν τή γόνιμη, ἀλλά σχετική καί σέ διαρκή ἐξέλιξη, ἐπιστημονική ἐμπειρία μας. Ὁ ἀθεϊσμός -πού σέ μαγεύει καί σέ στρατεύει- ὑπαγορεύεται ἀπό δυνάμεις καί σχήματα, πού διακινοῦνται ἔξω καί μακριά ἀπό τό ἀνήσυχο ἐργαστήρι τῆς ἐπιστήμης. Γεννιέται, ἀνδρώνεται καί μάχεται στό γήπεδο, πού διαπλέκονται τά ἀθεράπευτα καί καταλυτικά παγκόσμια συμφέροντα καί μεθοδεύεται ἡ αἰχμαλωσία καί ἡ ἐκμετάλλευση τῆς ἀνυποψίαστης ἀνθρώπινης μάζας.

Ἄρθρο ἀπό τό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», τεῦχος 212, 1 Σεπτεμβρίου 2007

Ἡ θεοποίηση τῆς ἐξουσίας

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Δέν μέ αἰφνιδιάζει ἡ τόλμη τοῦ μπλόκ τῶν σημερινῶν ἀθέων, πού τούς βλέπω καί τούς ἀκούω νά ἀνυψώνουν, προκλητικά, στήν περιωπή τῆς θεότητας τό ἄτομό τους καί νά ἐπιδίδονται στή νοσηρή πρακτική τῆς αὐτολατρείας. Ὅταν ἡ ὕπαρξη ἀπολέσει τή γλυκειά γεύση τοῦ διαλόγου μέ τόν “ὑπέρ λόγο καί ἔννοια” Θεό, εὔκολα διολισθαίνει στήν ἄλογη ἔπαρση. Αὐτοανακηρύσσεται ὑπέρτατη αὐθεντία. Καί αὐτοθαυμάζεται, ὡς εἰδωλικό πορτραῖτο δύναμης καί σοφίας.

Ἡ τόλμη τῶν σύγχρονων ἀθέων ἀνακαλεῖ στό λογισμό σελίδες τῆς παγκόσμιας ἱστορίας, κυριαρχημένες ἀπό τά βλοσυρά πρόσωπα τῶν αὐτοθεοποιημένων ἐξουσιαστῶν. Συνειρμικά, ἀνανεώνει στίς ψυχές τήν ἀπέχθεια, πού προκάλεσε καί συνεχίζει νά προκαλεῖ ἡ θεοποιημένη ἔπαρση. Καί ἀνεβάζει στό βλέμμα τή συνοφρύωση τοῦ στεναγμοῦ, πού γέννησε καί γεννάει ἡ ἀνάμνηση τῶν λουσμένων στό μαῦρο δάκρυ καί στό πορφυρό αἷμα θυμάτων τῆς ἀπολυτοποιημένης ἐξουσίας.

Ἄρθρο ἀπό τό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», τεῦχος 210/211, 1/16 Αὐγούστου 2007

Ἀσυμμάζευτη ἔπαρση

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Μόλις συγκατανεύσεις σέ διάλογο μέ τόν ἄθεο συνοδίτη σου, θά ἀντιμετωπίσεις, σκληρή καί ἀδιαπραγμάτευτη, τούτη τή μονόχνωτη διακήρυξη: ῾Η πίστη στό Θεό εἶναι ὑποπροϊόν τῆς ἀμάθειας. Στίς μέρες μας, τήν καθέδρα, πού -σέ περιόδους σκοταδισμοῦ- τή “σφετεριζόταν”(!!!) καί τήν κάλυπτε ὁ Θεός, τήν κατάκτησε, μέ τήν προοδευτική γνώση του καί μέ τούς τίμιους, ἀπελευθερωτικούς του ἀγῶνες, ὁ ἀνυποχώρητος μαχητής τῆς ἱστορίας, ὁ ἄνθρωπος. Ἡ ἀνθρώπινη ὕπαρξη, γιά τόν αἰώνα μας καί -ὁπωσδήποτε- γιά τούς αἰῶνες πού ἔρχονται, διαφημίζεται ὡς ἡ πρώτη καί ὑπέρτατη ἀξία. Ὁ ἀπόλυτος κυρίαρχος τῶν χαρισμάτων του καί τῆς τύχης του. Ὁ μοναχικός δρομέας τῆς ἱστορίας, πού δέν ἔχει ἀνάγκη νά σκύψει τό κεφάλι στήν ὑπερούσια καί ὑπέρλογη παρουσία τοῦ Θεοῦ καί νά λειτουργήσει ὡς ἐκτελεστής τῶν θεϊκῶν Του προσταγμάτων.