Ἐπίκλησις πρό τῆς τῶν Γραφῶν ἀναγνώσεως
(Ἔπη θεολογικά: ΛΕ’, Migne XXXVII, 517)

Μετάφραση Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Προτοῦ ἀνοίξῃ τό οὐράνιο βιβλίο, αἰσθάνεται τήν ἀνάγκη νά ζητήσῃ τή θεία συμπαράστασι καί τό θεῖο φωτισμό.

 

Ἄκουσε παντεπόπτη, πατέρα τοῦ Χριστοῦ,

            τοῦτες τίς ἱκεσίες

τίς δικές μας,

            καί χάρισε στό δοῦλο σου τραγούδι

θεόσταλτο. Γιατί σέ θεῖο μονοπάτι

            φέρνει τ’ ἀχνάρια τῶν ποδιῶν του

αὐτός, πού ἀνάμεσα στούς ζωντανούς

            αὐτογέννητο τό Θεό γνώρισε

καί τό Χριστό,

            βασιληά, πού ἀπ’ τούς θνητούς τό κακό διώχνει.

Τό Χριστό, πού λυπήθηκε κάποτε τῶν ἀνθρώπων τό γένος,

            ποὖχε πάθει κακά φοβερά

καί, μέ τήν παραγγελία τοῦ Πατρός,

            θεληματικά ἄλλαξε μορφή.

Κι’ ἔγινε θνητός ὁ ἀθάνατος Θεός,

            μέχρις ὅτου ὅλους,

πού στέναζαν στά Τάρταρα

            τούς ἔλυσε ἀπ’ τά δεσμά μέ τό δικό του αἷμα.

Ἔλα τώρα

            κι’ ἀπ’ τήν ἱερή καί πάναγνη Βίβλο

θρέψε τήν ψυχή μου, ποὖναι κτῆμα δικό σου

            μέ τά θεόπνευστα λόγια.

Γιατί πραγματικά ἐκεῖ θά δῶ

            τούς ὑπηρέτες τῆς ἀληθείας.

Ν’ ἀναγγέλουν τή ζωή

            μέ φωνή, πού φτάνει στά οὐράνια.

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Ἡ ἱκεσία ἑνός Ἁγίου», β΄ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 1994), σελ. 73