Περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 27, 15-12-1999

Tό χαμένο μονοπάτι

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Στέκομαι μέ δέος. Στά γεγονότα τοῦ πρώτου αἰώνα. Kαί στή μετάλλαξη τῶν γεγονότων κατά τόν εἰκοστό πρῶτο αἰώνα. Προσέρχομαι προσκυνητής στήν ταπεινή φάτνη. Στήν ἑστία τῆς ἔσχατης ταπείνωσης. Στό χῶρο, πού ὁ ἀχώρητος Θεός χωρητός φάνηκε. Kαταθέτω τή λατρεία μου. Tήν προσευχή τῆς ἀγάπης μου. Tόν ψίθυρο τῆς ἱκεσίας μου. Kαί, μετά, στρέφω τά βλέμματα στά πλουμιστά φῶτα. Στή χλιδή. Kαί στόν ἐντυπωσιασμό. Πού τά διάλεξε ἡ γενιά μου, οἱ ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Tαπεινοῦ καί οἱ ἐξουσιαστές τοῦ ἀνθρώπινου δυναμικοῦ, γιά νά στολίσουν τό χρονικό γεφύρι, τό πέρασμα ἀπό τή δεύτερη στήν τρίτη χιλιετία τῆς χριστιανικῆς ἱστορίας.

Eκείνη ἡ φάτνη δέν ἦταν ἕνα τυχαῖο συναπάντημα. Ἦταν τό σημάδι τῆς ἄπειρης συγκατάβασης τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἀπόλυτη καί ἀνερμήνευτη «κένωση», πού Tόν ἔφερε ἀνάμεσά μας, Διδάσκαλο καί Λυτρωτή καί Παράκλητο. Kαί, ταυτόχρονα, ἦταν τό δεῖγμα τῆς ἀνθρώπινης γραφῆς, ἡ ἀπερίγραπτη ἔκπτωση, πού δέ φιλοτιμήθηκε νά προσφέρει στό νεογέννητο Yἱό τοῦ Θεοῦ μιά φιλόξενη στέγη καί ἕνα ἁπαλό μαξιλάρι.

῾Η Πύλη τῆς ἀγάπης

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Φτωχή ἡ φάτνη. ᾿Αλλά δέν τήν ἰσοσταθμίζουν ὅλα τά πλουμιστά παλάτια τοῦ κόσμου. ῎Αγνωστη στούς συντοπίτες της. Καί, ὅμως, γνωστή, σήμερα, ὕστερα ἀπό εἴκοσι αἰῶνες, στά πέρατα τῆς οἰκουμένης. Περιφρονημένη ἀπό τούς ἀλαζόνες ἐκείνης τῆς ἐποχῆς. Σεβαστή, ὅμως, ἀπό τούς κατοπινούς σοφούς καί ἁγίους καί καταχωρημένη, σέ περίοπτη θέση καί σέ πρώτη προβολή, στό βιβλίο τῶν ἐξελίξεων τῆς παγκόσμιας ἱστορίας. 

Ἡ πρόχειρη στέγη τῶν ἄλογων ζώων ἔγινε ἡ μήτρα τῆς “καινῆς κτίσης”. ῾Η Πύλη, ἀπό τήν ὁποία πέρασε, γιά νά φτάσει στή γῆ μας, ἡ πλούσια καί λυτρωτική θεϊκή ᾿Αγάπη. ῾Η ἀφετηρία τῆς νέας πορείας τοῦ ἀνθρώπινου γένους.  ῾Ο τόπος συνάντησης τοῦ “ἄπειρου” μέ τό “πεπερασμένο”. Τοῦ Θεοῦ μέ τόν ἄνθρωπο. Τῆς ἀπαστράπτουσας θείας ὑπόστασης μέ τή δική μας φθαρμένη καί ἀλλοτριωμένη θεία εἰκόνα. Τό Θυσιαστήριο τῆς δικῆς μας  προσφορᾶς καί τῆς λατρευτικῆς μας προσκύνησης.

Σκύψε, ἀδελφέ μου, στή Φάτνη...

Θέλω νά καταθέσω στή μυστική τράπεζα τῆς ἀνήσυχης ψυχῆς τοῦ συνοδίτη μου ἕνα μήνυμα ἀναφαίρετης ὑπαρξιακῆς βεβαιότητας καί πληρωτικῆς ἱκανοποίησης.

Δέν ἐμπιστεύομαι τό μήνυμά μου στήν ἀνθρώπινη μάζα, πού συντονίζεται, μηχανικά καί παθητικά, στόν ἦχο καί στό ρυθμό τῆς παγκοσμιοποιημένης ὑποκουλτούρας, θυσιάζοντας, στό βωμό τοῦ μιμητισμοῦ, τήν ἰδιαιτερότητα καί τήν αὐτονομία τῆς προσωπικότητας.