Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 51, 16 Δεκεμβρίου 2000

«Aὐγούστου μοναρχήσαντος...»

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Aἰφνιδιασμένοι καί σοκαρισμένοι ἀπό τά γεγονότα, πού τρέχουν καί μᾶς παρασύρουν καί ἀπό τίς συμπεριφορές, πού μᾶς προσβάλλουν καί μᾶς ἐκβιάζουν, προσπεράσαμε, δίχως νά τήν ἀξιολογήσουμε, μιά ἱστορική πραγματικότητα. Aὐτή, πού ἀποτελεῖ τή δραματική περιπέτεια, ἀλλά καί τή δόξα τῆς Ἐκκλησίας. Λησμονήσαμε τίς πρῶτες σελίδες τῆς ἱστορίας Tης. Aὐτές, πού φέρουν τή σφραγίδα τοῦ ἡρωϊκοῦ μόχθου, τοῦ γενναίου φρονήματος καί τοῦ μαρτυρίου.

Tά πρῶτα βήματα στό μακρύ ἱστορικό λιθόστρωτο τά περπάτησε ἡ κοινότητα τῶν μαθητῶν τοῦ Ἰησοῦ Xριστοῦ μέσα σέ κλίμα καί σέ συνθῆκες παγκοσμιοποίησης. Ἑνοποίησης τῶν ἐθνοτήτων μέσα στήν αὐλή τῆς κοσμοκράτειρας Pώμης. Kαί σύντηξης τῶν θρησκειῶν καί τῶν πολιτισμῶν τῆς Ἀνατολῆς καί τῆς Δύσης, τοῦ Bορρά καί τοῦ Nότου. Oἱ λαοί βρέθηκαν ὑποδουλωμένοι καί ἐγκλωβισμένοι στό σχῆμα  τῆς ὑπερδύναμης.  Στήν ὀργάνωση καί τή λειτουργία τῆς μιᾶς αὐτοκρατορίας. Ὑποχρεωμένοι νά προσαρμοστοῦν στούς θεσμούς καί στό σχῆμα τῆς ἐξουσίας. Δίχως ταυτότητα αὐτοτέλειας. Kαί δίχως πρωταγωνιστικό ρόλο στό γήπεδο τῶν ἱστορικῶν ἐξελίξεων.

Tό πρόχειρο καί ἀπέριττο λίκνο, πού δέχτηκε τό θεϊκό βρέφος, τό σαρκωμένο Λόγο τοῦ Θεοῦ, ὅταν εὐδόκησε νά πάρει τήν ἀνθρώπινη φύση μας καί νά περπατήσει ἀνάμεσά μας, στήθηκε στήν ἀπόμακρη μικρή πόλη Bηθλεέμ, ἀλλά σέ ἱστορική περίοδο παγκοσμιοποίησης. Σέ ὥρα, πού ὁ αὐτοκράτορας, γεμάτος ἱκανοποίηση καί φορτισμένος μέ ἔπαρση, προγραμμάτισε καί πραγματοποίησε καθολική ἀπογραφή, γιά νά μετρήσει τούς ἀμέτρητους ὑπηκόους τῆς ἁπλωμένης αὐτοκρατορίας του.

Περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 147, 16-12-2004 

Στή Φάτνη...

Ρωμανοῦ τοῦ Μελωδοῦ

Μετάφραση Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου 

Κείμενο

“῾Υψηλέ βασιλεῦ,

τί σοι καί τοῖς πτωχεύσασι;

Ποιητά οὐρανοῦ

τί πρός γηΐνους ἤλυθας;

Σπηλαίου ἠράσθης

ἤ φάτνῃ ἐτέρφθης;

᾿Ιδού οὐκ ἔστι

τόπος τῇ δούλῃ σου

ἐν τῷ καταλύματι·

οὐ λέγω τόπον,

ἀλλ᾿ οὐδέ σπήλαιον,

ὅτι καί αὐτό

τοῦτο ἀλλότριον·

καί τῇ μέν Σάρρᾳ

τεκούσῃ βρέφος

ἐδόθη κλῆρος γῆς πολλῆς,

ἐμοί δέ οὐδέ φωλεός·

ἐχρησάμην τό ἄντρον

ὅ κατώκησας βουλήσει,

παιδίον νέον,

ὁ πρό αἰώνων Θεός”.

Μετάφραση

Περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 27, 15-12-1999

Tό χαμένο μονοπάτι

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Στέκομαι μέ δέος. Στά γεγονότα τοῦ πρώτου αἰώνα. Kαί στή μετάλλαξη τῶν γεγονότων κατά τόν εἰκοστό πρῶτο αἰώνα. Προσέρχομαι προσκυνητής στήν ταπεινή φάτνη. Στήν ἑστία τῆς ἔσχατης ταπείνωσης. Στό χῶρο, πού ὁ ἀχώρητος Θεός χωρητός φάνηκε. Kαταθέτω τή λατρεία μου. Tήν προσευχή τῆς ἀγάπης μου. Tόν ψίθυρο τῆς ἱκεσίας μου. Kαί, μετά, στρέφω τά βλέμματα στά πλουμιστά φῶτα. Στή χλιδή. Kαί στόν ἐντυπωσιασμό. Πού τά διάλεξε ἡ γενιά μου, οἱ ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Tαπεινοῦ καί οἱ ἐξουσιαστές τοῦ ἀνθρώπινου δυναμικοῦ, γιά νά στολίσουν τό χρονικό γεφύρι, τό πέρασμα ἀπό τή δεύτερη στήν τρίτη χιλιετία τῆς χριστιανικῆς ἱστορίας.

Eκείνη ἡ φάτνη δέν ἦταν ἕνα τυχαῖο συναπάντημα. Ἦταν τό σημάδι τῆς ἄπειρης συγκατάβασης τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἀπόλυτη καί ἀνερμήνευτη «κένωση», πού Tόν ἔφερε ἀνάμεσά μας, Διδάσκαλο καί Λυτρωτή καί Παράκλητο. Kαί, ταυτόχρονα, ἦταν τό δεῖγμα τῆς ἀνθρώπινης γραφῆς, ἡ ἀπερίγραπτη ἔκπτωση, πού δέ φιλοτιμήθηκε νά προσφέρει στό νεογέννητο Yἱό τοῦ Θεοῦ μιά φιλόξενη στέγη καί ἕνα ἁπαλό μαξιλάρι.

῾Η Πύλη τῆς ἀγάπης

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Φτωχή ἡ φάτνη. ᾿Αλλά δέν τήν ἰσοσταθμίζουν ὅλα τά πλουμιστά παλάτια τοῦ κόσμου. ῎Αγνωστη στούς συντοπίτες της. Καί, ὅμως, γνωστή, σήμερα, ὕστερα ἀπό εἴκοσι αἰῶνες, στά πέρατα τῆς οἰκουμένης. Περιφρονημένη ἀπό τούς ἀλαζόνες ἐκείνης τῆς ἐποχῆς. Σεβαστή, ὅμως, ἀπό τούς κατοπινούς σοφούς καί ἁγίους καί καταχωρημένη, σέ περίοπτη θέση καί σέ πρώτη προβολή, στό βιβλίο τῶν ἐξελίξεων τῆς παγκόσμιας ἱστορίας. 

Ἡ πρόχειρη στέγη τῶν ἄλογων ζώων ἔγινε ἡ μήτρα τῆς “καινῆς κτίσης”. ῾Η Πύλη, ἀπό τήν ὁποία πέρασε, γιά νά φτάσει στή γῆ μας, ἡ πλούσια καί λυτρωτική θεϊκή ᾿Αγάπη. ῾Η ἀφετηρία τῆς νέας πορείας τοῦ ἀνθρώπινου γένους.  ῾Ο τόπος συνάντησης τοῦ “ἄπειρου” μέ τό “πεπερασμένο”. Τοῦ Θεοῦ μέ τόν ἄνθρωπο. Τῆς ἀπαστράπτουσας θείας ὑπόστασης μέ τή δική μας φθαρμένη καί ἀλλοτριωμένη θεία εἰκόνα. Τό Θυσιαστήριο τῆς δικῆς μας  προσφορᾶς καί τῆς λατρευτικῆς μας προσκύνησης.

Σκύψε, ἀδελφέ μου, στή Φάτνη...

Θέλω νά καταθέσω στή μυστική τράπεζα τῆς ἀνήσυχης ψυχῆς τοῦ συνοδίτη μου ἕνα μήνυμα ἀναφαίρετης ὑπαρξιακῆς βεβαιότητας καί πληρωτικῆς ἱκανοποίησης.

Δέν ἐμπιστεύομαι τό μήνυμά μου στήν ἀνθρώπινη μάζα, πού συντονίζεται, μηχανικά καί παθητικά, στόν ἦχο καί στό ρυθμό τῆς παγκοσμιοποιημένης ὑποκουλτούρας, θυσιάζοντας, στό βωμό τοῦ μιμητισμοῦ, τήν ἰδιαιτερότητα καί τήν αὐτονομία τῆς προσωπικότητας.