῾Η Πύλη τῆς ἀγάπης

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Φτωχή ἡ φάτνη. ᾿Αλλά δέν τήν ἰσοσταθμίζουν ὅλα τά πλουμιστά παλάτια τοῦ κόσμου. ῎Αγνωστη στούς συντοπίτες της. Καί, ὅμως, γνωστή, σήμερα, ὕστερα ἀπό εἴκοσι αἰῶνες, στά πέρατα τῆς οἰκουμένης. Περιφρονημένη ἀπό τούς ἀλαζόνες ἐκείνης τῆς ἐποχῆς. Σεβαστή, ὅμως, ἀπό τούς κατοπινούς σοφούς καί ἁγίους καί καταχωρημένη, σέ περίοπτη θέση καί σέ πρώτη προβολή, στό βιβλίο τῶν ἐξελίξεων τῆς παγκόσμιας ἱστορίας. 

Ἡ πρόχειρη στέγη τῶν ἄλογων ζώων ἔγινε ἡ μήτρα τῆς “καινῆς κτίσης”. ῾Η Πύλη, ἀπό τήν ὁποία πέρασε, γιά νά φτάσει στή γῆ μας, ἡ πλούσια καί λυτρωτική θεϊκή ᾿Αγάπη. ῾Η ἀφετηρία τῆς νέας πορείας τοῦ ἀνθρώπινου γένους.  ῾Ο τόπος συνάντησης τοῦ “ἄπειρου” μέ τό “πεπερασμένο”. Τοῦ Θεοῦ μέ τόν ἄνθρωπο. Τῆς ἀπαστράπτουσας θείας ὑπόστασης μέ τή δική μας φθαρμένη καί ἀλλοτριωμένη θεία εἰκόνα. Τό Θυσιαστήριο τῆς δικῆς μας  προσφορᾶς καί τῆς λατρευτικῆς μας προσκύνησης.

Ἐκεῖ, σ᾿ αὐτό τό χῶρο, ὁ Θεός σαρκώθηκε καί ὁ ἄνθρωπος θεώθηκε. ῾Η ἄπειρη ᾿Αγάπη θέρμανε τήν καταλυτική μοναξιά μας καί τίς παγωμένες ψυχές μας. Καί ἡ ἁμαρτωλότητά μας ἀναπαύτηκε καί λυτρώθηκε στήν κοινωνία μέ τή σαρκωμένη καί τή σταυρωμένη ὑπερούσια ᾿Αγάπη. 

Ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Δημιουργός τοῦ σύμπαντος καί πλάστης τῆς ἀνθρώπινης ὀντότητας, δέν ἐμφανίστηκε στή γῆ μας μέ πομπές βασιλικές καί μέ ὕφος δυνάστη. ῎Εσκυψε. Ταπεινώθηκε. “Κενώθηκε”. ᾿Απόθεσε τό θεϊκό μεγαλεῖο Του καί ἦρθε κοντά μας. “Προσέλαβε” τή δική μας σάρκα, “ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος” (Φιλιπ. β΄ 7). Περπάτησε μέ τή δική μας μορφή. Στάθηκε πλάϊ μας. ῎Ανοιξε διάλογο μέ πολλούς ἀπό τούς ἐκπροσώπους τῆς γενιᾶς μας, χρησιμοποιώντας τά σχήματα καί τίς εἰκόνες, τίς θησαυρισμένες μέσα μας ἀπό τίς καθημερινές μας ἐμπειρίες. Μέ τό δικό μας λεξιλόγιο καί μέ τίς δικές μας γνωστικές προσβάσεις. Δέχτηκε νά μπεῖ στό ρυθμό τῶν δικῶν μας συνηθειῶν. Στήν ἐργασία. Στό μόχθο. Στήν ὁδοιπορία. Στήν περιπέτεια. Στό διωγμό. Στό θάνατο. ῏Ηρθε κοντά μας, τόσο κοντά μας, πού ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι τόν νοιώσαμε ἀπόλυτα δικό μας, “πρωτότοκον ἐν πολλοῖς ἀδελφοῖς” (Ρωμ. η΄ 29). Φτωχό σέ ὑλική κτήση καί σέ πρόσκαιρα ἀγαθά. ᾿Ανεξάντλητο φορέα καί δωρεοδότη τῆς ἀπόλυτης ᾿Αλήθειας καί της ἄπειρης θεϊκῆς ᾿Αγάπης.

Τό μυστήριο τῆς σάρκωσης δέν προσεγγίζεται μέ τό ἀδύνατο λογικό μας. Τό πῶς ὁ Θεός πῆρε ἀνθρώπινη σάρκα καί “ἐπεδήμησε” στόν ἀγρό τῆς δικῆς μας βιοπάλης θά μείνει γιά πάντα ἀνεξερεύνητο. “῾Υπέρ λόγον” καί “ὑπέρ ἔννοιαν”. Θεία θέληση. Καί θεία ἐνέργεια. ᾿Εμεῖς ζήσαμε καί ζοῦμε τά περιστατικά. ῞Ολα ἐκεῖνα τά γεγονότα, πού συγκλόνισαν τήν ἀνθρωπότητα καί ἔδωσαν ἄλλο νόημα στήν ἀνθρώπινη ὑπόσταση. Αὐτά τά γεγονότα μᾶς φέρνουν κοντά στό Μυστήριο. Στίς παρυφές τοῦ ἄπειρου. Καί ἐλευθερώνουν τήν πρόσβαση, πού ὁδηγεῖ στήν πληρότητα τῆς θεϊκῆς ᾿Αγάπης. ᾿Εγκαινίζουν τό διάλογο τῆς προσευχῆς μας. Κατακυρώνουν τήν πνευματική μας κοινωνία μέ τόν Πλάστη μας καί Λυτρωτή μας. Μᾶς ἐνισχύουν “καταλαβέσθαι σύν πᾶσι τοῖς ἁγίοις τί τό πλάτος καί μῆκος καί βάθος καί ὕψος” (᾿Εφεσ. γ΄ 18) τῆς συγκατάβασης καί τοῦ ἐλέους τοῦ Χριστοῦ καί ποιά ἡ Χάρη, πού πλημμυρίζει τήν ὕπαρξή μας, ἀπό τή στιγμή, πού σύρουμε τά βήματά μας στή Φάτνη καί ἀσπαζόμαστε τό σαρκωμένο Υἱό τοῦ Θεοῦ.