Τό παρασκήνιο...

᾿Αντίφαση... καί ὄχι μόνο. Μεθοδευμένη παραπλάνηση... καί ὄχι μόνο. ῎Ενοχη ἀπάτη... καί πολύ περισσότερο. Πρόκειται γιά τήν καθιέρωση καί τή λειτουργία τοῦ παρασκηνίου. Σ᾿ ὅλα τά ἐπίπεδα καί σέ ὅλες τίς ἐκφάνσεις τοῦ βίου. ᾿Απ᾿ ἄκρη σέ ἄκρη τοῦ πλανήτη. Καί ἀπό τό ἀνώτατο κέντρο ἀποφάσεων, ἴσαμε τήν ἔσχατη μονάδα προσφορᾶς ἔργου, ὑπηρεσιῶν ἤ πολιτιστικῆς δημιουργίας. Τῶν μυστικῶν κέντρων, πού ἐπεξεργάζονται δεδομένα καί ἀποφασίζουν, δίχως νά δημοσιοποιοῦν τούς σχεδιασμούς τους καί δίχως νά δίνουν ἀναφορά γιά τίς κινήσεις τους. Τά πάντα κάτω ἀπό τόν πέπλο τῆς μυστικότητας. Τά πάντα μέσα στό ἀδιαπέραστο σκοτάδι μιᾶς αὐστηρά ὑπολογισμένης σκοπιμότητας.

Στό προσκήνιο διαφημίζεται, μέ ὅλες τίς ἀποχρώσεις τοῦ προπαγανδιστικοῦ λόγου καί στή διαπασῶν τῆς ἔντασης, ἡ ἀξία τῆς διαφάνειας και τά ἀπαραβίαστα δικαιώματα τοῦ ἀτόμου. ῾Η ἐλευθερία στήν ἔκφραση γνώμης. Τό δικαίωμα καί τό χρέος μετοχῆς στήν ἀνοιχτή πληροφόρηση. Καί ἡ θεσμοθέτηση τῆς ἀνεπηρέαστης καί ἀδέσμευτης ἐπιλογῆς προτεραιοτήτων καί σχημάτων ζωῆς. Καί, πίσω ἀπό τά φῶτα καί τίς ἐπαγγελίες καί τίς ἐπίσημες ἤ ἀνεπίσημες διακηρύξεις, δουλεύει ἀκατάπαυστα καί μέ ρυθμούς δαιμονικούς, τό σκοτεινό παρασκήνιο. Τό μυστικό διευθυντήριο. Πού συλλέγει ἤ ὑποκλέπτει καί διασταυρώνει πληροφορίες. Πού καθορίζει ἰδιοτελεῖς στόχους καί συντάσσει προγράμματα. Πού ὑπονομεύει τά δοκιμασμένα καί καθιερωμένα σχήματα τῆς ζωῆς καί εἰσάγει καινά δαιμόνια.

Σκύψε, ἀδελφέ μου, στή Φάτνη...

Θέλω νά καταθέσω στή μυστική τράπεζα τῆς ἀνήσυχης ψυχῆς τοῦ συνοδίτη μου ἕνα μήνυμα ἀναφαίρετης ὑπαρξιακῆς βεβαιότητας καί πληρωτικῆς ἱκανοποίησης.

Δέν ἐμπιστεύομαι τό μήνυμά μου στήν ἀνθρώπινη μάζα, πού συντονίζεται, μηχανικά καί παθητικά, στόν ἦχο καί στό ρυθμό τῆς παγκοσμιοποιημένης ὑποκουλτούρας, θυσιάζοντας, στό βωμό τοῦ μιμητισμοῦ, τήν ἰδιαιτερότητα καί τήν αὐτονομία τῆς προσωπικότητας.

Ὁ ἀνθρώπινος στεναγμός

Τοῦτο τόν καιρό, πού οἱ ἀφηνιασμένες φυσικές δυνάμεις σκόρπισαν τόν τρόμο στήν ἀνθρώπινη γενιά μας, ἀνήσυχος, μετράω καί ξαναμετράω τά πνευματικά μας ἀντισώματα. Τήν ποιότητά τους. Τήν ἔντασή τους. Καί τή δυναμικότητά τους. Πολύς ὁ πόνος. ᾿Αμέτρητοι οἱ νεκροί. ᾿Ερειπωμένες οἱ οἰκογενειακές ἑστίες. Σκόρπια τά συντρίμμια.  Διάχυτη ἡ ἀπόγνωση. Ποιές ἀπώλειες νά μετρήσει κανείς; Καί ποιές πληγές νά ἐπουλώσει;

Ἡ διεθνής κοινότητα, ἀναστατωμένη καί προβληματισμένη, αὐτοστρατεύτηκε σέ ἀγώνα συμπαράστασης. Καί ἔβαλε σέ κίνηση τούς θεσπισμένους καί ὀργανωμένους μηχανισμούς ἀλληλοβοήθειας. ᾿Από τά μακρινότερα διαμερίσματα τοῦ πλανήτη μας ξεκίνησαν ὁμάδες, εἰδικευμένες στήν ἀντιμετώση τῶν συμφορῶν καί ἐφόδια, πού συγκεντρώθηκαν ἀπό κρατικούς μηχανισμούς καί ἀπό τήν ἰδιωτική πρωτοβουλία καί ταξίδεψαν, γιά τίς χῶρες τῶν τραγικῶν καταστροφῶν. Πῆγαν, νά ἁπαλύνουν τόν ὀξύ πόνο καί νά διαλύσουν τήν καταχνιά τῆς ἀπόγνωσης.

Ἀποσπάσματα ἀπό τόν Πρόλογο τοῦ βιβλίου τοῦ Μητροπολίτη Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου «Εἰς ἐαυτόν». 

“Εἰς ἑαυτόν”

Σέ τοῦτο τό κείμενο θέλω νά ἀποτυπώσω τόν ἀνήσυχο λογισμό μου. Τόν προβληματισμό μου καί τήν ἀγωνία μου, πού ἐκπορεύονται ἀπό τήν προσέγγιση καί τή μελέτη τῆς ἴδιας μου τῆς ὕπαρξης.

Μέ ἀναστατώνουν καί μέ συνθλίβουν δυό εὐρύτατα διαδεδομένες προσεγγίσεις τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου, πού δέ συνταιριάζονται καί δέν οἰκοδομοῦν τήν ἀναγνώριση καί τήν καταξίωση. ῾Η μιά προσέγγιση ἀνεβάζει τόν ἄνθρωπο στά δυσθεώρητα ὕψη τῆς τελειότητας καί τοῦ μεγαλείου. Καί ἡ δεύτερη, πού συνοδοιπορεῖ στήν ἴδια ἱστορική στροφή, ἀλλά λειτουργεῖ ἀπαξιωτικά, τοῦ ἀφαιρεῖ τό κάλλος καί τήν ὑπεροχική μοναδικότητα καί τόν ἐντάσσει στά ἀσήμαντα, στά ἐφήμερα καί στά ἄχρηστα.

 ῾Υπεύθυνοι διαχειριστές

Μέ μιά ὑπέροχη εἰκόνα, ἑρμηνευτική τοῦ μεγαλείου τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης καί προσδιοριστική τοῦ ἡγετικοῦ ρόλου του, φέρνει ὁ ἅγιος Γρηγόριος κοντά μας καί κάνει προσιτό τό σχετικό ἀπόσπασμα τοῦ πρώτου βιβλίου τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τῆς Γένεσης.

“῞Οπως κάνει ἕνας ἀγαθός ἑστιάτορας, ἔτσι κάνει καί ὁ Θεός. ῾Ο ἑστιάτορας, δέν φέρνει στό σπίτι τόν καλεσμένο στό τραπέζι, πρίν ἐτοιμάσει τά φαγητά. ᾿Αλλά, τά ἑτοιμάζει πρῶτα ὅλα, μέ εὐπρέπεια, στολίζει μέ τόν ἀπαραίτητο διάκοσμο τό σπίτι, τά ἀνάκλιντρα, τήν τράπεζα, καί ἔτσι, ἀφοῦ εἶναι ὅλα ἕτοιμα γιά τό φαγητό, φέρνει στό σπίτι τόν δαιτυμόνα. Κατά τόν ἴδιο τρόπο καί ὁ πλούσιος καί μεγαλοπρεπής ἑστιάτορας τῆς φύσης μας, καταστόλισε πρῶτα τήν κατοικία μας μέ παντοειδεῖς ὀμορφιές καί ἑτοίμασε τή μεγάλη αὐτή καί πολυποίκιλη πανδαισία καί, μετά, εἰσάγει τόν ἄνθρωπο. Καί τοῦ δίνει, ὡς ἔργο, ὄχι τήν κτήση αὐτῶν, πού δέν εἶναι αὐτῆς τῆς στιγμῆς, ἀλλά τήν ἀπόλαυση τῶν παρόντων. Καί γι᾿ αὐτό τό λόγο δίνει διπλή διάσταση στήν ὕπαρξή του, μέ τό νά συνενώσει στό πρόσωπό του τό θεῖο καί τό γήϊνο στοιχεῖο, ὥστε καί μέ τά δύο νά βρίσκεται κοντά καί νά μπορεῖ νά ἀπολαμβάνει καί τά δύο. Τήν κοινωνία του μέ τό Θεό, ἐξ αἰτίας τῆς θειοτέρας του φύσης. Καί τά ἀγαθά τῆς γῆς, μέ τήν ἀνθρώπινη, ὑλική αἴσθησή του”.