Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ, 15-8-1994

Εν τη Κοιμήσει...

Μητροπολίτου Αττικής και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Ασπάζομαι τη Μητέρα του Κυρίου μου, που είναι και Μητέρα δική μου.

Δεν στάζω πάνω στο σεπτό σκήνος της δάκρυ, ούτε το λούζω με νεκρικό μύρο.

Βαθειά συνεπαρμένος προσφέρω θυμίαμα καρδιάς την ολόθερμη προσευχή μου.

Η Κοίμησι της Παναγίας μας δεν γεννάει μέσα μας τρόμο. Ούτε μας προσδένει εκβιαστικά στην πένθιμη πομπή. Δεν κλαίμε, "ώσπερ οι λοιποί".
Δεν σβήνει στα μάτια μας το φως της ελπίδας. Δεν μας τυλίγει το σκοτάδι του θανάτου κι ο φόβος του αφανισμού.

* * *

Η μορφή της Θεοτόκου, λαμπρή, μέσα στη δόξα της παρθενίας της και στη μοναδικότητα της Θεομητορικής αποστολής της μένει μπροστά μας ζωντανή, ικανή να μας χειραγωγήσει στο Μυστήριο της σαρκώσεως του Υιού της του Σταυρού και του Πάθους. Έτοιμη να μας προσφέρει τη στοργή της και να μας τυλίξει στον πέπλο της αγάπης της.

Στέκομαι μπροστά της με σεβασμό. Ανοίγω τις πύλες της ύπαρξής μου, για να δεχτώ μέσα μου την ευλογία της. Αντιπροσφέρω τό φτωχό θυμίαμα της Ευχαριστίας μου. Υμνώ το μεγαλείο της. Δοξάζω την προσφορά της στην ανθρωπότητα. Και καταθέτω ταπεινά την ικεσία μου.