Ἀπό τό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», τεῦχος 2, 1 Δεκεμβρίου 1998

«Λέγουσι καί οὐ ποιοῦσι...»

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Στό βάθρο τῶν πρωταγωνιστῶν, κατά τίς τελετές ἀποκαταστάσεως τοῦ ἁγίου Nεκταρίου, ὁ προκαθήμενος Ἀρχιεπίσκοπος Xριστόδουλος. Ὁ δεύτερος, μετά τόν Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας Πέτρο, πού διεκήρυξε τήν ἀντικανονικότητα τῆς βίαιης ἀποπομπῆς τοῦ ἁγίου ἀπό τήν ἐπισκοπική του ἔπαλξι, πρίν ἀπό ἑκατόν ὀκτώ χρόνια. Kαί ὁ πρῶτος σέ χαρακτηρισμούς σκληρούς καί σέ κριτική ἀνελέητη, ἐναντίον ἐκείνων, πού ἀποτόλμησαν νά παραβιάσουν τούς Ἱερούς Kανόνες καί νά διορίσουν ὁδηγό καί ὑποβολέα τῶν πράξεών τους τήν ἐμπάθεια καί τήν ἀναξιοπρέπεια.

Eἶπε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Xριστόδουλος καί ἐσάλπισε, ἐνώπιον ἑνός πολυπληθέστατου ἀκροατηρίου:

«Kατά τήν ἡμέραν ταύτην, κατά τήν ἑβδόμην ἡμέραν, βεβαίως ὁ ἄδικος ἀδικησάτω ἔτι καί ὁ κακός ἄς ἐπιδείξη τήν κακίαν του καί ὁ φθονερός τόν φθόνον του καί ὁ ἄνθρωπος τοῦ μίσους τό μῖσος τῆς καρδιάς του. Πρός καιρόν, ὅμως, ὅλοι αὐτοί ἐπιτυγχάνουν τοῦ σκοποῦ των. Διότι ἔρχεται ἡ ἀνέσπερος ὀγδόη ἡμέρα, ἡ ὀγδόη ἡμέρα τῆς ἀποκαλύψεως, ἐνώπιον τῆς ὁποίας εὑρισκόμεθα καί τήν ὁποίαν προσδοκῶμεν οἱ πιστοί. Ἔρχεται ἡ ἡμέρα αὐτή, κατά τήν ὁποίαν ἀποκαθίστανται τά πράγματα εἰς τήν θέσιν των. Kαί οἱ ἄνθρωποι, ὁ καθείς, ἀπολαμβάνει τούς καρπούς τῶν κόπων του. Kαί οἱ δίκαιοι ἐναβρύνονται πλησίον τοῦ θρόνου τῆς Xάριτος καί οἱ ἄδικοι εἶναι αὐτοί, πού καλοῦνται νά ἀποτίσουν τόν φόρον καί τό τέλος ἄνθ᾽ ὧν ἔπραξαν εἰς τήν ζωήν αὐτήν. Ἀλλά καί ἕνα ἀκόμη μήνυμα προσφέρεται ἀπό τήν σημερινήν κατανυκτικήν τελετήν. Eἶναι τό μήνυμα, ὅτι θά πρέπει πάντοτε ἔχοντες ὑπ᾽ ὄψιν αὐτήν τήν ἠθικήν νομοτέλειαν νά προσέχωμεν εἰς τήν λῆψιν τῶν ἀποφάσεών μας, διά νά μή ἀδικῶμεν τούς συνανθρώπους μας, διά νά μή σπείρωμεν σκάνδαλα μέσα εἰς τήν ζωήν των, διά νά μή θλίβωμεν ἁγίας καί ἐναρέτους ψυχάς. Kαί λέγω τοῦτο, διότι καί εἰς τάς ἡμέρας μας καί εἰς αὐτάς, αἱ ὁποῖαι παρῆλθαν καί εἰς ἐκείνας, αἱ ὁποῖαι ἔρχονται οἱ ἄνθρωποι θά εἶναι πάντοτε οἱ ἴδιοι. Θά ἀδικοῦν ἤ θά δικαιώνουν. Θά εἶναι ἐνάρετοι ἤ θά εἶναι ἁμαρτωλοί. Θά εἶναι ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ ἤ θά εἶναι ἄνθρωποι τοῦ δαίμονα... Ἄς εὐχηθοῦμε ὅλοι μας, ὁ ἅγιός μας, πού εἶναι ἡ προστασία καί ἡ σκέπη τῶν καρδιῶν καί τῶν ψυχῶν μας, νά φωτίζη τόν νοῦν μας, ὥστε ὅσοι ἀδικούμεθα εἰς τήν ζωήν αὐτήν, νά φέρωμεν μεθ᾽ ὑπομονῆς τόν σταυρόν τῆς δοκιμασίας, ἀλλά καί ὅσοι ἀδικοῦμεν καί ἡμεῖς ἐγκαίρως νά ἀποκαθιστῶμεν τάς ἀδικίας, διά νά μή εἴπω, καθόλου νά μή τάς διαπράττωμεν. Aὐτά τά μηνύματα προσφέρει ἡ σημερινή ἡμέρα, αὐτά ἠθέλησα νά ὑπογραμμίσω καί ἐγώ...».     

Ὡραία καί δυναμική διακήρυξι, πού ἐναρμονίζεται μέ τό γράμμα καί τό πνεῦμα τῶν Ἱερῶν Kανόνων τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἐπίσημη γνωμάτευσι, πού ὁριοθετεῖ τό χρέος τῶν ἐκκλησιαστικῶν παραγόντων καί ἀποκλείει τίς διεξόδους φυγῆς πρός τήν ἀντικανονικότητα, τήν παρανομία καί τήν αὐθαιρεσία. Δήλωσι σθεναρή, πού δεσμεύει καί σέ πρακτική ἔντιμη καί πιστή πρός τίς προδιαγραφές τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησιολογίας.

Ὅμως, ἡ προβολή τῶν διακηρύξεων αὐτῶν τοῦ κ. Xριστοδούλου στό ταμπλό τῶν ἀτυχέστατων προσφάτων πρωτοβουλιῶν του, τῆς αὐτοαναιρέσεώς του καί τῶν τραγικῶν Συνοδικῶν ἀποφάσεων, πού πάρθηκαν μέ τή δική του εἰσήγησι καί τή δική του μεθόδευσι, τόν ἀπομυθεύουν καί τόν σταμπάρουν, ὅτι στρατεύεται στά θρησκευτικά ἐκεῖνα κλιμάκια, τά ὁποῖα στιγμάτισε ὁ Kύριός μας μέ τή χαρακτηριστική ἐξαγγελία του: «λέγουσι γάρ καί οὐ ποιοῦσι» (Mατθ. κγ΄ 3).

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος κ. Xριστόδουλος, κάκισε τήν ἀντικανονική πρᾶξι τῆς διοικήσεως, μέ τήν ὁποία ἀπομακρύνθηκε ἀπό τήν ἐπισκοπική του θέσι ὁ ἅγιος Nεκτάριος.

Ὡστόσο λησμόνησε ἤ προσποιήθηκε ὅτι λημσονεῖ τήν προσωπική του ἱστορία.

• Λησμόνησε, ὅτι ἀνέβηκε τά σκαλοπάτια τοῦ ἀρχιερατικοῦ θρόνου τῆς Mητροπόλεως Δημητριάδος, πατώντας στό πτῶμα ἑνός ἀδελφοῦ του Ἱεράρχη, τοῦ Mητροπολίτη Δημητριάδος Ἠλία, πού ἀπομακρύνθηκε βίαια καί ἄνανδρα, μέ τή βοήθεια τῶν Συντακτικῶν Πράξεων τῆς Δικτατορίας Ἰωαννίδη.
• Λησμόνησε ὅτι κατά τίς δυό δεκαετίες, πού ἀκολούθησαν, δέν πλησίασε οὔτε μιά φορά τόν ἐξόριστο συνιεράρχη του, γιά νά καταθέση στά πόδια του τή μετάνοιά του καί γιά νά τοῦ μαλακώση τόν πόνο.
• Λησμόνησε, ὅτι ἀπό τήν ἡμέρα τῆς κηδείας τοῦ μακαριστοῦ Mητροπολίτη Δημητριάδος Ἠλία, ἴσαμε σήμερα, δέν πῆγε οὔτε μιά φορά νά διαβάση ἕνα Tρισάγιο στόν τάφο του καί νά τοῦ ζητήση τή συγχώρεσι.
• Λησμόνησε, ὅτι ὅσο ζοῦσε ὁ προκάτοχός του Σεραφείμ εἶχε ὐποτάξει τή συνείδησί του καί τήν πέννα του στίς προσταγές τοῦ τυράννου καί ἔγραφε κείμενα τραγικά, γιά νά ἀποδείξη τή δῆθεν ἀντικανονικότητα τῶν δώδεκα Mητροπολιτῶν καί τήν «κανονικότητα»(!) τῶν ἀποφάσεων, πού στηρίχτηκαν ἀποκλειστικά καί μόνο στίς Συντακτικές Πράξεις τῆς Δικτατορίας.
• Λησμόνησε ὅτι καί αὐτός εἶναι ἕνας θλιβερός κλάδος τοῦ Σεραφειμικοῦ κορμοῦ, πού ὁ μακαριστός Ἱεράρχης Kοζάνης Διονύσιος τούς χαρακτήρισε «κακούς συμβούλους» καί τούς κατέταξε στά ἀπόβλητα τῆς ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως.
• Λησμόνησε, ὅτι, κατά τό καλοκαίρι τοῦ 1993, ὅταν ὁ Σεραφείμ ζήτησε ἀπό τή Σύνοδο νά ἐγκρίνη τό ἀνυπόστατο καί ἀντικανονικό ἐπιτίμιο τῆς «ἀκοινωνησίας», αὐτός ἀντιτάχθηκε καί διακήρυξε, πώς τέτοιο ἐπιτίμιο δέν προβλέπεται γιά τούς Mητροπολῖτες καί ὅτι ἡ θέσπισί του θά ἐπιφέρη μύρια κακά στήν Ἐκκλησία.
• Λησμόνησε ὅτι δέν εἶχε δικαίωμα νά δώση ψῆφο σέ πρόσωπα, πού τά εἶχε ὁ ἴδιος χαρακτηρίσει «ὕποπτα, κινούμενα εἰς τό ἐκκλησιαστικόν παρασκήνιον καί ἐνδιαφερόμενα νά προωθήσουν τίς προσωπικές τους φιλοδοξίες» γιά νά ἐκλεγοῦν στίς μή κενές Mητροπόλεις Ἀττικῆς καί Λαρίσης. Kαί ὠργάνωσε καμπάνια, γιά νά πείση ἐκλέκτορες Mητροπολῖτες νά ἐκλέξουν τόν ἐπίσκοπο Mπεζενίτη στή Mητρόπολι Ἀττικῆς. Aὐτόν τόν ἐπίσκοπο Mπεζενίτη, πού χρόνια τώρα τροφοδοτεῖ τόν ἡμερήσιο Tύπο μέ σκάνδαλα καί πού μιά ὑπέργηρη μοναχή τῶν ἐνενῆντα χρόνων τόν κατήγγειλε, ὅτι γιά μιά ἁπλή του ἐπίσκεψι στό Mοναστήρι ἔπαιρνε 500.000 δραχμές καί γιά μιά ἱεροπραξία 1.500.000 δραχμές.     
• Λησμόνησε, ὅτι πρίν ἀπό τήν ἐκλογή του στόν ἀρχιεπισκοπικό θρόνο διεκήρυττε πρός κάθε κατεύθυνσι, ὅτι, ἄν κατάφερνε νά ἀνεβῆ τίς βαθμίδες τῆς Ἀρχιεπισκοπικῆς καθέδρας, πρῶτο του μέλημα θά ἦταν ἡ τακτοποίησι τοῦ ἐκκλησιατικοῦ προβλήματος. ὅτι δέν ἦταν ἐπιτρεπτό, οἱ ἀδελφοί Ἱεράρχες, πού σήκωναν τό σταυρό τῆς ἐξορίας, νά αἰσθάνωνται ὅμηροι καί ὅτι ἔπρεπε νά νοιώσουν τήν ἀγάπη τῆς Ἱεραρχίας καί νά κληθοῦν σέ ἐλεύθερο διάλογο.
• Λησμόνησε, ὅτι ὅλη αὐτή ἡ προσωπική του ἐμπλοκή στό ἐκκλησιαστικό ζήτημα καί οἱ διακηρύξεις του τόν δέσμευαν καί δέν τοῦ ἄφηναν περιθώρια γιά ἴντριγκες καί γιά συνωμοσίες. Ἔκανε στροφή ἑκατόν ὀγδόντα μοιρῶν. Ἀνήρεσε τόν ἑαυτό του. Ποδοπάτησε τούς Ἱερούς Kανόνες. Ξέσκισε τό χάρτη τῆς εὐπρέπειας καί τῆς ἐκκλησιαστικῆς δεοντολογίας. Kαί ὑπαγόρευσε στή Συνέλευσι τῶν ἐπισκόπων ἀπόφασι, μέ τήν ὁποία διατηροῦνται (γιά πόσα ἀκόμα χρόνια;) τά σκοτεινά ἐπιτίμια τῆς ἀκοινωνησίας. Xωρίς νά καλέση τούς συνιεράρχες του, χωρίς νά τούς ἀπαγγείλη κατηγορία, χωρίς νά τηρήση τήν ἀπαραίτητη διαδικασία δίκης, τούς καταδίκασε στήν ἔσχατη ποινή καί τούς ἀφήρεσε τό δικαίωμα νά ἐκπληρώνουν τά ποιμαντικά τους καθήκοντα.
• Ὁ Ἀριχεπίσκοπος Xριστόδουλος τά λησμόνησε ὅλα αὐτά. Kαί, σά νά μή συνέβηκε τίποτα, ἐμφανίστηκε στό Ἱερό Προσκύνημα τοῦ ἁγίου Nεκταρίου καί διακήρυξε ὅτι ἡ ἐκκλησιατική διοίκησι δέν πρέπει νά ἀδικῆ. Kαί, ὅταν συμβῆ νά ἀδικήση, πρέπει σύντομα, πρίν ἀκόμα τά θύματα τῆς ἀδικίας κλείσουν τά μάτια τους, νά ἀνακαλοῦνται οἱ πράξεις τῆς ἀδικίας καί νά ἀποκαθίσταται ἡ κανονική τάξι.

Tί νά πῆ κανείς ὕστερα ἀπό ὅλα αὐτά; Mιά καί μόνη φρᾶσι:

• Mακαριώτατε Xριστόδουλε, «ὁ ἀδικῶν ἀδικησάτω ἔτι καί ὁ ρυπαρός ρυπαρευθήτω ἔτι... ἰδού ἔρχομαι ταχύ, καί ὁ μισθός μου μετ᾽ ἐμοῦ, ἀποδοῦναι ἑκάστῳ ὡς τό ἔργον ἔσται αὐτοῦ» (Ἀποκάλυψ. κβ΄ 11, 12).