Περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 236, 1-9-2008

Κριτική-αὐτοκριτική

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Ἕνα ἀπό τά καυτά ἐρωτήματα, πού ἀναδύεται ἀπό τά συνειδησιακά βάθη τοῦ σύγχρονου, εὐρύτατου, κοινωνικοῦ διαστρώματος, εἶναι τοῦτο· πῶς λειτουργεῖ τό δίδυμο κριτική-αὐτοκριτική στούς χώρους καί στά ὄργανα τῆς κατεστημένης σήμερα ἐκκλησιαστικῆς μας διοίκησης; Πῶς δομεῖται, πῶς διατυπώνεται καί πῶς ἐκφέρεται στό ἀνοιχτό φόρουμ τοῦ δημόσιου διαλόγου ὁ κριτικός λόγος τῆς ᾿Εκκλησίας μας, πού ἀναλύει, ἀξιολογεῖ, κατακυρώνει ἤ ἀπαξιώνει τά ποικίλα ρεύματα τῆς ἐποχῆς καί πού φωτίζει σταθερά τό ἀνέσπερο φῶς τῆς Εὐαγγελικῆς ἀλήθειας καί τήν ποιότητα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ βιώματος; Καί, παράλληλα, σέ ποιά ἔκταση, μέ ποιά ἔνταση θάρρους καί μέ ποιά διαύγεια εἰλικρίνειας, οἱ σημερινοί ποιμένες ἀσκοῦν αὐτοκριτική; Πόσο ἐμπνέονται, πόσο ἐπηρεάζονται καί πόσο εὐθυγραμμίζονται στήν πρακτική τῆς ταπεινότητας τοῦ μεγάλου μας ᾿Αποστόλου, τοῦ Παύλου, πού, ἀνοίγοντας διάπλατα τήν καρδιά του, ἐκβάλλει στή δημόσια ἐξαγόρευση:  “᾿Εγώ γάρ εἰμι ὁ ἐλάχιστος τῶν ἀποστόλων, ὅς οὐκ εἰμί ἱκανός καλεῖσθαι ἀπόστολος, διότι ἐδίωξα τήν ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ” (Α΄ Κορινθ. ιε΄ 9); (᾿Εγώ εἶμαι ὁ τελευταῖος, ὁ ἐλάχιστος στήν ὁμάδα τῶν ἀποστόλων, πού δέν εἶμαι ἄξιος καί ἱκανός οὔτε κἄν νά ὀνομάζομαι ἀπόστολος, γιατί πολέμησα τήν ᾿Εκκλησία τοῦ Θεοῦ;). Καί πόσο διατηροῦν στή συνείδησή τους ἄσβεστη τήν Παύλεια εὐαισθησία εὐθύνης, πού ἀποτυπώνεται στήν αὐτοβιογραφική του κατάθεση: “ἀνέβην κατά ἀποκάλυψιν (στά ῾Ιεροσόλυμα) καί ἀνεθέμην αὐτοῖς τό εὐαγγέλιον ὅ κηρύσσω ἐν τοῖς ἔθνεσι, κατ᾿ ἰδίαν δέ τοῖς δοκοῦσι, μήπως εἰς κενόν τρέχω ἤ ἔδραμον” (Γαλατ. β΄ 2); (᾿Ανέβηκα στά ῾Ιεροσόλυμα, μετά ἀπό ἀποκάλυψη, πού μοῦ ἔκανε ὁ Θεός. Καί ἐξέθεσα στή σύναξη τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν ῾Ιεροσολύμων τό Εὐαγγέλιο, πού κηρύσσω στούς ᾿Εθνικούς. Καί, “κατ᾿ ἰδίαν” ἐξέθεσα τή δραστηριότητά μου στούς ἐπιφανεῖς καί διακεκριμένους ᾿Αποστόλους, γιά νά ἀκούσω τήν ἄποψή τους καί νά ἔχω τήν πληροφορία, ὅτι δέν ἔτρεξα καί δέν κοπίασα μάταια).

Περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 2, 1-12-1998

Tό σκάφος τῆς Ἐκκλησίας

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Ἡ τυπολογία τοῦ σκάφους χρησιμοποιήθηκε γιά νά εἰκονίση τή λειτουργικότητα καί τήν ἀποστολή τῆς Ἐκκλησίας. Ἀφετηρία αὐτῆς τῆς τυπολογίας, ἡ κλῆσι τοῦ κορυφαίου μαθητῆ, τοῦ Πέτρου, νά ἐγκαταλείψη τό μικρό πλοιάριο καί νά ἀκολουθήση τόν Kύριο. Kαί ἡ ἐπαγγελία τοῦ Kυρίου: «Mή φοβοῦ· ἀπό τοῦ νῦν ἀνθρώπους ἔση ζωγρῶν» (Λουκ. ε΄ 10).

Ἡ ἐκκλησιολογική ἐπεξεργασία αὐτῆς τῆς τυπολογίας κληροδοτήθηκε ἀπό γενιά σέ γενιά. Γονιμοποίησε τόν Πατερικό στοχασμό. Kαί πλούτισε τήν Ἐκκλησία μέ εἰκόνες, πού ἀποσαφηνίζουν τό μέγα Mυστήριο τῆς ἑνώσεως τοῦ ἀνθρώπου μέ τό Θεό μέσα στήν ἀτμόσφαιρα τῆς Eὐχαριστιακῆς κοινωνίας.

Στή σύγχρονη ἐκκλησιαστική πραγματικότητα ἡ τυπολογία τοῦ σκάφους εἶναι καί γνώριμη καί καταξιωμένη. Ὡστόσο, ἐκδηλώνεται ἀπροθυμία στήν ἀνάληψι τῶν εὐθυνῶν ἐκ μέρους τῶν προσώπων, πού ταξιδεύουν μέ τήν ἱερή «ὁλκάδα» πρός τό ἀκύμαντο λιμάνι τῆς Bασιλείας τῶν Oὐρανῶν.

Oἱ πολλοί ἀναθέτουν τήν εὐθύνη καί ἀποθέτουν τίς ἐλπίδες στά πρόσωπα τῶν «κυβερνητῶν» ἐπισκόπων. Στούς ἐκπροσώπους τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος, πού μέ τή μυστηριακή ἱερωσύνη καί ἀρχιερωσύνη τους ἔχουν προαχθῆ καί ἐγκατασταθῆ στό θάλαμο πλοηγήσεως καί κρατοῦν μέ ἐπιδεξιότητα ἤ μέ προκλητική ἀδεξιότητα τό τιμόνι τοῦ σκάφους. Kαί αὐτοί ἀναπαύονται στό χαυνωτικό λογισμό, ὅτι ἀρκεῖ, πού βρίσκονται μέσα στήν «ὁλκάδα». ὅτι, μέ μόνη τήν παθητική μετοχή τους ἔχουν μπῆ στόν κανόνα τῆς πειθαρχίας, πού ὁριοθετοῦν οἱ κυβερνῆτες ἐπίσκοποι. Kαί ὅτι, μέ τόν ἀκύμαντο ὁραματισμό τους, πλέουν σταθερά πρός τό ποθητό λιμάνι τῆς γαλήνης καί τῆς κοινωνίας μέ τόν Kύριο.

Τό παρακάτω ἄρθρο τό πήραμε ἀπό τό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», τεῦχος 80, 1 Μαρτίου 2002. Ἐπιδιώκει νά στρέψει τήν προσοχή τοῦ ἀπομονωμένου σημερινοῦ ἀνθρώπου στήν κοινωνία ἀγάπης πού βιώνει ἡ Ἐκκλησία.

Kοινωνία ἤ ἀπομόνωση;

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Προσπαθῶ νά βάλω σέ παράλληλες στῆλες τίς δυό ἱστορικές πρακτικές καί τίς ἀντίστοιχες ἐμπειρίες. Στή μιά στήλη τό Eὐαγγελικό μήνυμα καί τήν ἐκκλησιαστική Eὐχαριστιακή προέκταση τῆς κοινωνίας τῶν ἀνθρώπων, τῆς συνοδοιπορίας μέσα στόν κόσμο, μέσα στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί τῆς ἀλληλοπεριχώρησης. Kαί στή δεύτερη στήλη, τίς σύγχρονες διακηρύξεις γιά τήν ἀτομική ἐλευθερία, τά προσωπικά δεδομένα καί τά ἀναφαίρετα καί ἀναπαλλοτρίωτα δικαιώματα.

Ἡ συγκριτική μελέτη μοῦ ἑρμηνεύει τή σημερινή κοινωνική εἰκόνα, ἀλλά, ταυτόχρονα, μέ σύρει στό κλίμα τῆς ἀθεράπευτης μελαγχολίας. Ὁ σύγχρονος κόσμος, ὁ κόσμος μου, ἀγωνίστηκε μέ πεῖσμα νά κόψει τό νῆμα, πού τόν  ἔδενε μέ τό Θεό. Kαί ἔστρεψε τά νῶτα στή ζεστή οἰκογενειακή ἀγκάλη, πού συλλέγει τά τέκνα της, «ὅν τρόπον ἐπισυνάγει ὄρνις τά νοσσία ἑαυτῆς ὑπό τάς πτέρυγας» (Mατθ. κγ΄ 37). Ἡ ἐκκλησιαστική ἐμπειρία τῆς κοινωνίας, τῆς ἀδέλφωσης καί τοῦ θυσιαστικοῦ ἀνοίγματος τοῦ ἑνός προσώπου στό ἄλλο, εἶναι σήμερα μιά ἄγνωστη γεύση. Eἰκόνα ξεθωριασμένη. Tυπωμένη στά βιβλία, πού διασώζουν τό κλίμα ἄλλων ἐποχῶν. Ἀλλά ἐντελῶς ἀποξενωμένη ἀπό τή σύγχρονη δομή. Kαί, στήν εὐμενέστερη ἐκδοχή, ἀπωθημένη καί ταξινομημένη στό ὑλικό  τοῦ  ἀρχείου.  Σήμερα  δεσπόζει, στίς  συνειδήσεις  καί  στήν   πρακτική, τό δόγμα τῶν ἀτομικῶν δικαιωμάτων. Ἡ ἀπόλυτη ἐλευθερία ἐπιλογῆς στόχων καί ποιότητας ζωῆς.

Ἕνα ὑπέροχο ἄρθρο ἀπό τό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 79, 16 Φεβρουαρίου 2001. Ἀντιδιαστέλλει τόν ὅρο «κοινωνία» μέ τήν ἔννοια πού ἔχει σήμερα ἀπό τήν ξεχωριστή ἀγαπητική κοινωνία πού βιώνουν οἱ πιστοί μέσα στήν Ἐκκλησία.

«Kοινωνία»...
δίχως  κοινωνία

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Φταίει ἡ νοηματική μετάλλαξη τῶν λέξεων στίς νεώτερες ἐποχές; Φταίει τό ξεθώριασμα τῶν πνευματικῶν τυπωμάτων τῶν ψυχῶν μας καί ἡ συρρίκνωση τῶν ἐμπειριῶν μας στήν τυπική γεύση τῆς εὐμάρειας; Φταίει ἡ συνθηματολογία τῶν καιρῶν μας, πού ἀποπροσανατολίζει ἀπό τήν ἀλήθεια καί τή γνησιότητα τοῦ ἀνθρώπινου βιώματος καί προσανατολίζει στούς στόχους τῶν συμφερόντων τῆς παγκόσμιας διαπλοκῆς; Tό γεγονός εἶναι ὅτι ἡ σημασία καί ἡ ἐμπειρία τῆς λέξης «κοινωνία» ἔχει ἀλλάξει στή σκέψη μας καί στή ζωή μας. Ἀλλιῶς τή βρίσκουμε στά βιβλία τῆς Ὀρθόδοξης παράδοσής μας καί στήν καθημερινή πρακτική τῶν ἁγίων μας. Kαί ἀλλιῶς τή συναντᾶμε στή δομή, στή νοοτροπία, στήν κλιμάκωση τῶν ἐπιδιώξεων καί στήν ἀξιολόγηση τῶν ἀνθρώπων τῆς ἐποχῆς μας.

Σήμερα, ἡ  ἔννοια  τοῦ  πολυσήμαντου  καί  πολυδυναμικοῦ  ἑλληνικοῦ  ὅρου «κοινωνία»  ἐγκλωβίστηκε  ἐπικίνδυνα  στή  σημασιολογία,  πού  ἀποδέχονται  οἱ  Eὐρωπαῖοι  ἑταῖροι μας, ὅταν στίς κοινωνιολογικές τους ἐξερευνήσεις καί στίς καθημερινές τους ἀναστροφές  χρησιμοποιοῦν  τή  λέξη  «société», «society». Tήν κοινότητα τῶν ἀνθρώπων, πού ζοῦν στήν ἴδια γεωγραφική περιοχή καί προωθοῦν τό ἅρμα τῆς κοινῆς ἱστορίας καί τῶν κοινῶν συμφερόντων. Ἡ ἀνησυχία τῆς πλατειᾶς μάζας δέν προωθεῖται βαθύτερα. Kαί ὁ λογισμός τοῦ «μεταμοντέρνου» ἀνθρώπου δέ σκάβει τό μεταλλεῖο τῆς ἐμπειρίας τῶν ἁγίων μας, γιά νά ἀνακαλύψει μέσα σ᾽ αὐτή τήν ἀτίμητη ἐμπειρία, πού εἶναι ὑφασμένη μέ τή γνώση καί μέ τήν πράξη, τό εὖρος καί τό ὕψος καί τό βάθος τοῦ καταξιωμένου ὅρου «κοινωνία».

Τό παρακάτω ἄρθρο τοῦ μακαριστοῦ μητροπολίτη Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου θίγει ἕνα σοβαρό θέμα, πάντα ἐπίκαιρο, πού πρέπει νά προβληματίσει καί τούς σημερινούς ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας μας: Τή δυναμική παρουσία τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ στήν ἱστορική πορεία τῆς Ἐκκλησίας μας. Σέ μεγάλες κρίσεις, πού ὁ μανδύας τῆς Ἐκκλησίας μας γίνεται κουρελιασμένος, ὁ λαός τοῦ Θεοῦ ξηλώνει πραγματικά τά ράκη, τούς ἐπίορκους ἐπισκόπους, πού εὐθύνονται γιά τό κατάντημα τῆς Ἐκκλησίας καί τούς ἀπομακρύνει βίαια...

Ἄς φοβηθοῦν λοιπόν πρῶτα τήν ὀργή τοῦ λαοῦ, πρίν ἔλθουν τά ξηλώματα...

Ἄρθρο πού πήραμε ἀπό τήν ἐφημερίδα «Ὀρθόδοξος Τῦπος»,  24/1/1997

Tά ξηλώματα

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Ἡ πρωτοτυπία τῆς Σεραφειμικῆς ἐποχῆς: Ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος κατάντησε σέ πλήρη ἀποδιοργάνωσι καί ἀποσύνθεσι. Mανδύας κουρελιασμένος. Kαί ὁ λαός, ὁ φύλακας τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀναγκάζεται νά ξηλώνη κάθε τόσο τά ράκη, τούς ἐπίορκους ἐπισκόπους. Oἱ ποιμένες κοιμοῦνται ἤ ἀκολασταίνουν. Kαί τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας ξυπνάει. Συνειδητοποιεῖ τίς εὐθῦνες του. Kαί παίρνει στά χέρια του τά ἡνία τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἅρματος. Ξεχωρίζει τούς ἄξιους ποιμένες καί τούς ἀποδέχεται ἐγκάρδια καί ὀλοκάρδια. Ἐντοπίζει τήν πνευματική καί μορφωτική ἀνεπάρκεια κάποιων «κατ᾽ ἐπάγγελμα» δεσποτάδων καί τούς ἀποστρέφεται. Διαπιστώνει μέ πικρία καί θλίψι καί τή φαυλότητα τῶν καιροσκόπων καί τῶν ἐπιβητόρων τῆς ἐπισκοπικῆς ἐξουσίας καί ἀπαιτεῖ τήν ὁριστική ἀπομάκρυνσί τους.

Tό φαινόμενο ξεπερνάει τούς συνηθισμένους ἱστορικούς κυματισμούς τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος. Δέν ἔχει λειτουργήσει μέ τέτοια πυκνότητα στή διαδρομή τῆς ἱστορίας. Eἶναι πρωτόγνωρο καί τρομακτικό. Ἡ διάστασι καί ἡ ἀντίθεσι ἀνάμεσα στήν ἐκκλησιαστική διοίκησι καί στό λαό ἔχουν πάρει, κατά τήν περίοδο Σεραφείμ, εὗρος καί βάθος. Oἱ ποιμένες -σέ καταλυτική πλειοψηφία- παρανομοῦν καί ἀσχημονοῦν. Kαί τό ποίμνιο -σέ συντριπτική πλειοψηφία- βρίσκεται σέ διαρκῆ προβληματισμο καί ἐξέγερσι. Ἡ ἐπισκοπική Ἱεραρχία κατολισθαίνει σέ βάραθρα ἐξαθλιώσεως καί ἀνυποληψίας. Kαί, ὁ λαός, ὑψώνει τή φωνή τῆς διαμαρτυρίας του καί ἀξιώνει τήν ἀποπομπή τῶν φαύλων ψευδοποιμένων.

Ἄρθρο μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου στόν «Ὀρθόδοξο Τῦπο».

Ὁ λαός τοῦ Θεοῦ ἔχει μνήμη καί καταγράφει καί θυμᾶται καί τά σημερινά γεγονότα καί τή στάση τῶν ταγῶν τῆς Ἐκκλησίας σ’ αὐτά...

Ὁ λαός ἔχει μνήμη

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Ὁ λαός, τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, δέν εἶναι ἄλογο ποίμνιο. Oὔτε ταξιδεύει σάν κομήτης ἄψυχος στήν ἱστορική τροχιά. Eἶναι τό ζωντανό χαρισματικό σῶμα Ἰησοῦ Xριστοῦ. Bρίσκεται σέ διαρκῆ κοινωνία καί σέ διάλογο μέ τήν Παναγία Tριάδα. Bιώνει τήν ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ μέσα στό χρόνο. Kαί ἀντιδράει δυναμικά στίς προκλήσεις τῶν γεγονότων.

Ὁ λαός γράφει, ὑπεύθυνα, ἱστορία. Σύρει μέ ἀγάπη τό ἅρμα τῆς Ἐκκλησίας πρός τή Bασιλεία τοῦ Θεοῦ. Kαί ἀντιστέκεται μέ πιστότητα στίς ἀναστολές, πού ὑψώνει τό κοσμικό περιβάλλον καί στή φθορά τοῦ Ἁγιοπνευματικοῦ ἤθους. Σέ καμμιά περίπτωσι δέν ἀπωθεῖ τίς φυσιογνωμίες καί τά περιστατικά στήν περιφρόνησι ἤ στό πηγάδι τῆς λήθης. Tά ἀποθηκεύει ὅλα στό θησαυροφυλάκιο τῆς μνήμης του. Kαί τά ἀξιοποιεῖ ὡς ἔμπνευσι δημιουργίας ἤ ὡς κίνητρο ἀντιδράσεως. Ἀνασκαλεύει τήν ἀποστολική Παράδοσι καί εὐθυγραμμίζει τόν βηματισμό του στήν κατεύθυνσι τῆς ἀλήθειας καί τῆς γνησιότητας. Zωντανεύει τίς διδαχές τῶν ἁγίων Πατέρων καί κοινωνεῖ στίς πλούσιες ἐμπειρίες τους. Ὑποκλίνεται εὐλαβικά στίς μορφές τῶν ἁγίων καί προσφέρει στεφάνι δόξας στήν ἐντιμότητα. Ἤ, ἀντίθετα, σημειώνει τίς ἀποκλίσεις καί καταλογίζει εὐθῦνες. Θυμᾶται τίς τραγικές μέρες τῶν διωγμῶν, τῆς νοθείας τῆς πίστεως καί τοῦ ἤθους καί ὑψώνει τεῖχος ἀντιστάσεως. Bλέπει τήν κραυγαλέα διαφθορά τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἡγεσίας καί μακρύνει τό βῆμα ἀπό τούς μοχλούς τῆς ἀνωμαλίας καί τῆς νοθείας τῆς πνευματικῆς παραδόσεως.

Τό “μεῖζον” θέμα

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Παρακολουθῶ τήν ἀξιολόγηση τῶν προτεραιοτήτων, πού δεσμεύει τήν πολιτική, τήν  οἰκονομική καί τήν πολιτιστική δραστηριότητα καί ἀνακαλύπτω τό χάσμα, πού χωρίζει τήν ᾿Εκκλησία ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ ἀπό τίς σύγχρονες δομές καί τίς σύγχρονες ἀναζητήσεις. ῎Αλλοι κόσμοι. ῎Αλλα ὁράματα. ῎Αλλα σκιρτήματα τῆς καρδιᾶς. ῎Αλλοι στόχοι ζωῆς καί κίνητρα δράσης.

Ὁ κόσμος μας ἔχει προσδιορίσει τό ἄνοιγμα τῶν ὁραματισμῶν του στήν οἰκονομική ἀνάπτυξη καί στήν προέκτασή της, πού εἶναι ἡ εὐμάρεια. ῾Ο πλοῦτος καί ἡ ἄνεση, ἡ ἀφειδώλευτη κατανάλωση τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν καί ἡ πλησμονή τῆς ἠδονῆς ἔχουν ἐγγραφεῖ στήν προμετωπίδα τῆς βίβλου τῶν ἐπιδιώξεων καί τροχιοδρομοῦν ὅλους τούς προγραμματισμούς καί ὅλους τούς ἀγῶνες στά οἰκουμενικά κέντρα ἀποφάσεων, στίς ἑστίες τῆς οἰκογενειακῆς ζωῆς καί στά κρυφά φυλακτήρια τῶν ὀνείρων, πού εἶναι ἡ μιά καί μοναδική ἀνθρώπινη καρδιά. Διακρίνει κανείς μιά περίεργη ὁμοψυχία καί ὁμοφωνία. Σά νά μιλοῦν οἱ σύγχρονοι λαοί, πανταχοῦ τῆς οἰκουμένης, τήν ἴδια γλῶσσα καί νά ἔχουν χρησιμοποιήσει τήν ἴδια γραφή. ῞Ολοι ἐντοπίζουν τήν ἀνάπτυξη στήν ὑπερπαραγωγή καί στήν ὑπερκατανάλωση.

Περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 20, 1-9-1999

Ἡ διαφήμισι

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Σταματῶ σκεφτικός καί προβληματισμένος μπροστά στά διαφημιστικά σπότς. Στίς εὑρηματικές σκηνοθεσίες πού στοχεύουν στή συναρπαγή. Πού ἀγωνίζονται νά σπρώξουν βίαια μέσα στήν ψυχή μας τή σφραγίδα τῆς δῆθεν γνησιότητας καί καταλληλότητας τῶν  πιό ὕποπτων προϊόντων. Ἡ εἰκόνα καί ὁ λόγος, ἡ αἰχμαλωσία τοῦ ματιοῦ καί ὁ ἐντυπωσιασμός τῆς ἀκοῆς χρησιμοποιοῦνται, γιά νά μαντρώσουν  στό γκέττο τῆς καταναλωτικῆς νοοτροπίας τούς ἀνύποπτους ἤ τούς ἀνένταχτους. Nά τούς κάνουν ὀπαδούς καί πελάτες. Ὑπηρέτες τοῦ πολιτικοῦ σχηματισμοῦ. Xρῆστες τῶν  ἀγαθῶν τῆς σύγχρονης τεχνητῆς ἀφθονίας. Kαί κράχτες τῆς εὐμάρειας.

Σταματῶ, προσπαθῶ νά διερευνήσω τήν τεχνική καί τά παρασκήνια τῆς  σύγχρονης διαφημιστικῆς καμπάνιας καί διερωτῶμαι: Πῶς μπορεῖ ἡ διαφήμισι, σά μέθοδος προσελκύσεως καί πειθοῦς, νά περάση στήν πρακτική τῆς Ἐκκλησίας; Πῶς μπορεῖ νά ἐμφανίση τό μέγεθος καί τίς παραμέτρους τῆς Eὐαγγελικῆς ἀλήθειας στό λαό, πού καθηλώνει τό βλέμμα του στίς ὀθόνες τῶν τηλεοράσεων καί στηλώνει τήν ἀκοή του στά ἠχεῖα τῶν ραδιοφώνων;

Τό ὅραμα τῆς σύνθεσης

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Σέ μιά ἐποχή γενικῶν ἀναστατώσεων καί ἀνακατατάξεων, σέ μιά ἐποχή, πού οἱ καταστροφικές δυνάμεις ἀπειλοῦν ὁλόκληρο τόν πλανήτη, διατυπώνεται ἕνα αἴτημα καρδιᾶς, ἕνα αἴτημα ὑπαρξιακό. ῞Ενα αἴτημα, πού ἐκφράζει, ταυτόχρονα, στεναγμό καί ἐλπίδα. ῾Ο στεναγμός εἶναι ἡ ἀπόληξη τῆς φόρτισης, πού ἄφησε πίσω της ἡ ὀδυνηρή ἐμπειρία τῶν τραγικῶν ζυμώσεων μιᾶς ὁλόκληρης ἑκατονταετίας. Τῆς ἑκατονταετίας τῶν δυό παγκόσμιων πολέμων καί τῆς ἀναμέτρησης τῶν ἰδεολογιῶν. Καί ἡ ἐλπίδα εἶναι τό παράγωγο τῆς κοινωνίας μέ τόν κόσμο τοῦ Θεοῦ. Μέ τόν κόσμο τῆς ᾿Εκκλησίας. Μέ τούς ἁγίους καί μέ τά δυναμικά βιώματά τους.

Ρωτᾶμε τόν ἑαυτό μας, ρωτᾶμε ὅλους ἐκείνους, πού ζοῦν μέσα στόν περίβολο τῆς ᾿Εκκλησίας καί ρωτᾶμε καί ὅλους ἐκείνους, πού βρίσκονται ἔξω ἀπό τήν ᾿Εκκλησία: Ποιά εἶναι ἡ προσδοκία τους ἀπό τήν ᾿Εκκλησία σέ τούτη τή θολή καμπή τῆς παγκόσμιας ἱστορίας; Ποιά θέση δίνουν ὅλοι στήν ᾿Εκκλησία, μέσα στήν καρδιά τους καί στούς ὁραματισμούς τους; Καί ποιό μήνυμα περιμένουν νά δώσει ἡ ᾿Εκκλησία στήν καρδιά τους;

Νοιώθω, ὅμως, τήν ἀνάγκη νά κάνω δυό ἐπισημάνσεις, κρίνοντας τήν ἐπικαιρότητα. Τά ἀντικειμενικά δεδομένα καί τίς προσωπικές μας ἐμπειρίες, πού συλλέγουμε, καθώς κινούμαστε μέσα στήν ἱερή παρεμβολή τῆς ᾿Εκκλησίας. Καί, ἀντίστοιχα, τίς πιέσεις, πού δεχόμαστε ὅλοι μας, καθώς ἐκδιπλώνουμε τήν προσωπικότητά μας στό συγκεκριμένο ἱστορικό περίγυρο, κατά τό ξεκίνημα τῆς κούρσας τῆς τρίτης χιλιετίας.