Ἄρθρο ἀπό τό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», τεῦχος 240, 1 Νοεμβρίου 2008 

Σκοταδιστική πτώχευση

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Φαινόμενο πολιτιστικῆς ἀναβάθμισης ἤ σκοταδιστικῆς πτώχευσης; Στόν ἰδεολογικό καί πολιτιστικό ἀναβρασμό τῆς ἐποχῆς μας, προέκυψε καί τό εἶδος τοῦ “προοδευτικοῦ”, πού προσδιορίζει τό ἄθλημά του στήν ἐπίμονη καί ὑπερφίαλη ἀπόρριψη τοῦ Θεοῦ. Δέν εἶναι ὁ ἀκάματος ἐρευνητής στούς διάφορους κλάδους τῆς ἐπιστήμης, πού ἐντάσσει τόν ἑαυτό του στή στρατιά τῶν φίλων καί τῶν ἐργατῶν τῆς προόδου. Δέν εἶναι ὁ χαρισματοῦχος χειριστής τοῦ λογοτεχνικοῦ καλάμου ἤ τοῦ χρωστήρα ἤ τῆς σμίλης. Δέν εἶναι ὁ πιστός, ἀλλά ἀφανής διάκονος τῆς ἀγάπης, πού ἁπαλύνει τόν πόνο καί σφουγγίζει τό δάκρυ. Δέν εἶναι ὁ δάσκαλος τῆς ἀνθρωπιᾶς καί στηλοβάτης τοῦ πολιτισμοῦ. Εἶναι ὁ “ἄθεος”, ὁ μεταλλαγμένος τύπος τῆς νεωτερικότητας, πού περιφέρει “εἰς τάς ὁδούς καί τάς ρύμας” τήν ἔπαρση τοῦ “προοδευτικοῦ” μοντέλου τῆς ἐποχῆς μας. Πού σαλπίζει σέ κάθε στιγμή καί πρός ὅλες τίς κατευθύνσεις, ὅτι ἔχει ξεπεράσει τά ταμπού τῆς “σκοταδιστικῆς ἀμάθειας”(!) καί ἔχει ἀπελευθερωθεῖ ἀπό τό δουλικό φρόνημα τῶν περασμένων γενεῶν.

Ἄρθρο ἀπό τό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», τεῦχος 239, 16 Ὀκτωβρίου 2008

Ἡ “ἀνία” τῆς εὐμάρειας

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Κοινά διαφημιστικά σπότς σ᾿ ὅλες τίς γωνιές τοῦ παγκοσμιοποιημένου πλανήτη μας καί κοινά ἀκούσματα ὅλων τῶν κατοίκων τῆς αἱματοβαμμένης γῆς μας, πασκίζουν νά πείσουν τίς αἰσθήσεις μας, ὅτι ἡ “εὐμάρεια”, τό ὅραμα καί ἡ δίψα τῶν αἰώνων, εἶναι πιά χειροπιαστή πραγμτικότητα. Ἁπλώνεται, ὁλοένα καί εὐρύτερα, ὁλοκληρώνεται μέ ταχύ ρυθμό καί μεταβολίζει τό βαρύ μόχθο καί τόν “ἱδρώτα τοῦ προσώπου” σέ ἄρωμα καί δροσιά εὐτυχίας. Ἡ ἐπιδέξια ἀξιοποίηση τῆς συνεχῶς ἐμπλουτιζόμενης ἐπιστημονικῆς γνώσης καί ἡ εὐρύτατη χρήση τῆς ραγδαία ἀναπτυσσόμενης τεχνολογίας, προσφέρονται -κατά τή διαφήμιση καί κατά τήν προπαγάνδα- στό σύγχρονο ἄνθρωπο, ὡς καρπός τῆς “ἀδιαμφισβήτητης” προόδου. Τοῦ ἀναμορφώνουν τά πλάνα τῆς καθημερινότητας. Τόν ἀπαλλάσσουν ἀπό τήν ἐξουθενωτική φτώχεια. Γεμίζουν τήν ἀγκαλιά του καί τήν καρδιά του μέ τόν πλοῦτο τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν. Τοῦ δίνουν τήν εὐχέρεια νά περιδιαβάζει, ἀτέλειωτα, στίς χλιδάτες ἀγορές. Νά κάνει κτῆμα του καί χαρά του τήν ἐκλεπτυσμένη παραγωγή. Καί νά μακιγιάρει τό πρόσωπό του μέ τήν καύχηση τοῦ μοντέρνου καί τοῦ χρήστη ὅλων τῶν παροχῶν, πού ἐξασφαλίζει ἡ προοδευτική ἐποχή μας.

Ἄρθρο ἀπό τό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», τεῦχος 238, 1 Ὀκτωβρίου 2008

Τά δυό μοτίβα

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Τά δυό μοτίβα τῶν ὁραμάτων καί τῶν ἐμπειριῶν, πού διακινοῦνται, τούτη τήν ἐποχή, στό στίβο τῆς ἀντιπαλότητας, θέλω νά τά ἰχνογραφήσω μέ τήν ἀνήσυχη γραφίδα μου καί νά τά καταθέσω στήν τράπεζα τῶν καθολικῶν, ἐπίκαιρων προβληματισμῶν μας. Ἐκπορεύονται καί τά δυό, ἀπό τήν ἴδια πηγή. Ἀπό τήν ὑπαρξιακή, ἐναγώνια στόχευση, γιά σταθερή, γόνιμη κοινωνία “ἀγάπης” καί “ἀφοσίωσης” μέσα στό ὀνειρικό ἀνάκτορο τοῦ γάμου. Ἀπό τή λαχτάρα γιά ἀποκλειστικότητα καί πληρότητα τῆς “σχέσης” τῶν δυό προσώπων, πού ἀποφασίζουν νά συνοδοιπορήσουν, νά συμπονέσουν καί νά συνευφρανθοῦν κατά τό μεγάλο καί ἀποφασιστικό ταξίδι τῆς ἔγγαμης περιπέτειας.

Τά δυό μοτίβα πόθων καί στόχων ἐκπηγάζουν ἀπό τά ἴδια, ἀπύθμενα βάθη τῆς ἀνθρώπινης καρδιᾶς. Προβάλλονται, ὡστόσο, στήν ἐπικαιρότητα, μέ διαφορετικές ἐτικέτες χρονολόγησης καί μέ διαφορετικό look πολιτιστικῆς ἀξιολόγησης. Τό ἕνα στιγματίζεται ὡς παλιᾶς κοπῆς. Ὡς συντηρητικό, ἀσύμβατο μέ τά προοδευτικά μοντέλα τῆς ἐποχῆς μας. Καί -κατά συνέπεια- ξεπερασμένο καί ἀδόκιμο. Τό ἄλλο χρωματίζεται ὡς ἀεράτο, προοδευτικό ἀπόκτημα τῆς ἐποχῆς μας. Ἐγγύηση τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀτόμου. Καί καταξίωση τοῦ δικαιώματός του νά μή δεσμεύεται σέ ἐποχιακά σχήματα, ἀλλά νά ἐπιλέγει τή συμφερότερη πρόταση καί νά γεύεται, ἴσαμε καί τήν τελευταία γουλιά, τό ποτήρι τῆς εὐτυχίας του.

Ἄρθρο ἀπό τό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», τεῦχος 237, 16 Σεπτεμβρίου 2008

Μοναχικοί ὁδοιπόροι

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Σύνδρομο ἀπροσδόκητης καί γενικευμένης μοναξιᾶς. Ἡ πικρή καί μελαγχολική ἐμπειρία τῆς γενιᾶς μας. Τό μελανό στίγμα τῆς “προοδευμένης” ἐποχῆς μας. Ὁ κοινός στεναγμός μας, πού ἐμβολίζει τό, ἐμφανισιακά, πλουμιστό ἀνάκτορο τῆς ἀναπτυγμένης καί ἐκσυγχρονισμένης εὐμάρειάς μας καί ἐγγράφεται ἐμφαντικά, ὡς ρέκβιεμ, στό σκληρό δίσκο τῶν βιωμάτων μας.

Περιμένατε μιά τέτοια ἔκβαση τοῦ περιπετειώδους ταξιδιοῦ τῆς ἱστορικῆς ἅμαξας; Θά μπορούσατε νά φανταστεῖτε, κατά τήν περίοδο τῶν νεανικῶν σας ὀνείρων, πώς στόν αἰώνα τῶν πολλῶν ἀγαθῶν καί τῆς ἐκλεπτισμένης τεχνολογίας, τό σκοτεινό σύννεφο τῆς ἀφόρητης ψυχικῆς καταχνιᾶς θά σκέπαζε τούς δρόμους τῆς ὑπαρξιακῆς συμπόρευσής μας, θά ἔπνιγε τή χαρά καί τήν εὐτυχία τῆς ἐγκάρδιας καί γόνιμης “κοινωνίας” μας καί θά μᾶς ἔσπρωχνε στά μονοπάτια τῆς ἀποξένωσης καί τῆς ψυχικῆς ἀπομόνωσης;

Ἄρθρο ἀπό τό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», τεῦχος 236, 1 Σεπτεμβρίου 2008

Πήχης προόδου!!!

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

 Δέν μπαίνω, μέ φανατική μανία, στό γήπεδο, πού διεξάγεται ὁ διάλογος καί οἱ καυτές ἀντιπαραθέσεις γιά τή συνολική, τή σφαιρική πρόοδο τῆς ἐποχῆς μου ἤ γιά τά τολμηρά ἅλματα τῶν προοδευτικῶν κινημάτων, πού ἁπλώνουν, ὁλοένα, ψηλότερα καί μακρύτερα τόν πήχη τῶν ὁραμάτων τους καί διαφημίζουν, μέ ἔκδηλη καύχηση, τήν ἔκβαση τῶν ἀγώνων τους. Προσεγγίζω τίς παρυφές τοῦ ἀγωνιστικοῦ χώρου μέ δέος καί μέ ἔξαρση ἀγωνίας. Καί αὐτό, γιατί ποτίστηκα, μέσα στήν ᾿Εκκλησία μου, μέ τή βαθειά ἐκτίμηση τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου. Μέ τό σεβαστικό δέος στήν πορεία του. Καί μέ τήν εὐαισθησία τῆς κρίσης καί τῆς ἀποτίμησης τοῦ κάθε στοιχείου καί τῆς κάθε πρότασης, πού ἐπηρεάζει, θετικά ἤ ἀρνητικά, τήν καταξίωσή του.

Οἱ ἐποχές ἀλλάζουν. Οἱ πολιτιστικές πραμάτειες ἀνανεώνονται. Οἱ διαφημίσεις καί οἱ προπαγάνδες σαλπίζουν καινούργιο βηματισμό καί μοντέρνες συμπεριφορές. Τά ὁράματα καί ἡ καθημερινότητα μονοπωλοῦνται, μέ ἀποκλειστικότητα, ἀπό τά μεγάλα τράστ τῶν πολιτικῶν καί τῶν οἰκονομικῶν συμφερόντων. Ἡ αἰχμαλωσία τῆς λαϊκῆς μάζας, ἔκδηλη. Ἡ αὐτονομημένη ὕπαρξη δέν ἔχει δικαίωμα ἔκφρασης τῆς προσωπικῆς της ἀγωνίας. Ὁ ἔλεγχος τῆς ποιότητας τοῦ πολιτιστικοῦ ἐμπορεύματος καί τῶν ἀποτελεσμάτων του, ἀνύπαρκτος. Σ᾿ αὐτή τή διακίνηση τῶν ἰδεῶν καί τῶν προσωπικῶν ἐπιλογῶν, ἔμαθα νά στέκομαι προσεκτικός παρατηρητής καί ἀδέκαστος κριτής. Καί νά ἀπομονώνω στή χωματερή τῶν ἄχρηστων ἤ τῶν ἐπικίνδυνων, τά πολιτιστικά προϊόντα τῆς ἔντεχνης, ἀλλά καί ὕποπτης διαφήμισης, πού δηλητηριάζουν τή ζωή καί ἀκυρώνουν τήν ἀνθρώπινη ἀξιοπρέπεια.

Ἄρθρο ἀπό τό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», τεῦχος 234-235, 1-16 Αὐγούστου 2008

Ἀνώμαλη προσγείωση

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Ἄλλα τά ὁράματα, πού φωτίζει ἡ ἐλίτ τοῦ “προοδευτικοῦ” ξεφαντώματος, ἄλλοι οἱ πόθοι, πού ἐμπορεύεται τό πολιτικό καί οἰκονομικό παρασκήνιο καί... ἄλλες οἱ ἐμπειρίες, πού εἰσπράττει ὁ μέσος ἄνθρωπος κατά τήν καθημερινή του βιοπάλη. Καρφώνοντας τό βλέμμα στά πολύχρωμα, φανταχτερά πόστερς τῆς σύγχρονης “προοδευτικῆς” νομενκλατούρας, μπαίνουμε στό κλίμα τῆς μέθης καί στόν ἴλιγγο τῆς ἔπαρσης. Μᾶς συνεπαίρνει ὁ πλαστός ἐνθουσιασμός ὅτι, σάν  ἄτομα καί σάν κοινωνικό σύνολο, ἔχουμε ξεπεράσει τά μέτρα τῆς σχετικότητας καί ἔχουμε ἀνοιχτεῖ σέ πολύ προωθημένα μοντέλα ἀνθρωπιστικῆς ἀνάπτυξης. Καί ἡ φαντασία μας τρέχει καί ὁραματίζεται τό “αὔριο” καί τό “μεθαύριο” κάτι σάν ἄγγιγμα καί σά γεύση τῆς θεϊκῆς πανσοφίας καί παντοδυναμίας. Στήνουμε τό εἴδωλο τοῦ ὑπεράνθρωπου καί τό λιβανίζουμε. Συστέλλοντας, ὅμως -ἔστω καί πρός στιγμή- τό ὀνειροπόλημα, μπαίνουμε, ἀπότομα καί βίαια, στή σκοτεινιά τῆς πεζῆς καί καταθλιπτικῆς καθημερινότητας. Καί νοιώθουμε νά πνίγει τά σωθικά μας ἡ πικρία καί ἡ ἀπογοήτευση.

Ἄρθρο ἀπό τό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», τεῦχος 233, 16 Ἰουλίου 2008  

Ὑπάρχει ἔλεγχος ποιότητας;

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

 Διαβάζοντας τόν τίτλο τούτου τοῦ κειμένου, ἴσως διερωτηθεῖτε, ἄν πρίν πιάσω στά δάχτυλα τόν κάλαμο, γιά νά μεταφέρω στό χαρτί τίς ἀνησυχίες του νοῦ μου καί τίς ἀγωνίες τῆς καρδιᾶς μου, μέ εἶχε ἐρεθίσει καί προβληματίσει ὑπέρμετρα τό ἀνελέητο δημοσιογραφικό μαστίγωμα ἐνάντια σέ κείνους, πού γεμίζουν μέ ὀρυκτέλαιο τήν ἀγορά τῶν τροφίμων καί ἐνάντια σέ κείνους, πού ἀσκοῦν, μεροληπτικά ἤ ἐλλειπτικά, τόν ἀπαραίτητο ἔλεγχο. Σᾶς ἀπαντῶ: “ναί”. Δέν πιστεύω νά ἔμεινε Ἕλληνας, πού νά μήν ἔνοιωσε σφίξιμο στήν καρδιά καί νά μήν ἔβγαλε ἀπό μέσα του στεναγμό ἀγανάκτησης. Καί δέ θά ἦταν δυνατό, μέσα σ᾿ αὐτή τήν πηγαία, καθολική διαμαρτυρία, νά μή βρισκόταν ἐνταγμένο καί ἐνσωματωμένο καί τό δικό μου στάλαγμα διαμαρτυρίας.

Ἀλλά, τό κείμενό μου δέ θά μείνει ἐκεῖ.  Θά ἐπιχειρήσει ἕνα δεύτερο, τολμηρό βῆμα καί θά ἐπενδύσει, μέ τό ἴδιο πάθος καί μέ τήν ἴδια μαχητική φρασεολογία, μιά ἄλλη ἀγωνία τῆς καρδιᾶς μου, ὄχι μικρότερης ἔντασης καί ὄχι ἐλαφρότερων ἀρνητικῶν συνεπειῶν, ἀπό τίς ἀγωνίες καί τίς ἐντάσεις, πού προκάλεσαν τά ράφια τῶν ἑλληνικῶν πολυκαταστημάτων, τά γεμάτα μέ τό, ξένης προέλευσης, νοθευμένο προϊόν διατροφῆς.

Ἄρθρο ἀπό τό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», τεῦχος 232, 1 Ἰουλίου 2008 

Ἀπόσταγμα σοφίας

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Βλέπω τό κοντέρ τῶν κοινωνικῶν ἀλλαγῶν, πού χαρακτηρίζονται καί προβάλλονται ὡς βηματισμοί τῆς ἀέναης καί ταχύτατης ἀνάπτυξης, νά τρέχει σά δαιμονισμένο. Καί μέσα μου θεριεύει ὁ τρόμος. Πῶς μπορεῖ αὐτή ἡ ξέφρενη καί ἀδιευκρίνιστη αὐτοπαράδοση στήν ταχύτητα νά ἐξασφαλίσει, στήν καθεμιά, ἀναντικατάστατη ὕπαρξη καί στή σύνολη ἀνθρώπινη οἰκογένεια, τίς προϋποθέσεις γιά σωστή ἄθληση στό γήπεδο τῆς προόδου; Πῶς νά ὁριοθετήσει καί νά διατηρήσει τά ἀπαραίτητα χρονικά περιθώρια γιά προσεκτική μελέτη, γιά ἐξαντλητική ἔρευνα καί γιά σώφρονα ἀποτίμηση τοῦ κατεστημένου -ὑπό διαγραφή καί ἀπόσυρση- σχήματος, πρίν τό ἀπαξιώσει ὡς ξεπερασμένο καί πρίν ἀποφασίσει νά τό πετάξει στόν κάδο τῶν ἀπορριμμάτων τῆς ἱστορίας; Πῶς, μπροστά στόν ὄγκο τῶν προσφορῶν καί στή θύελλα τῶν ἀλλαγῶν, νά χαράξει ὁ καθένας ἀπό μᾶς, βιαστικά καί ἀνεξέταστα, ἕνα Χ διαγραφῆς καί ἀπεμπόλησης πάνω στό μόχθο, στή χαρά ἤ στο κλάμα, τῶν προηγούμενων ὁδοιπόρων τοῦ βίου, τῶν γονιῶν μας καί τῶν παππούδων μας καί νά δεχτεῖ, ὡς αὐθεντική, ὡς ἐγγυημένη ἀνανέωση καί πρόοδο, αὐτό, πού ἐμφανίστηκε, μόλις χτές ἤ σήμερα τό πρωΐ, στή βιτρίνα τῆς σκοτεινῆς διαπλοκῆς;

Ἄρθρο ἀπό τό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», τεῦχος 231, 16 Ἰουνίου 2008 

Τό ἱστορικό ἀπόκτημα

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Στήν ἀγορά τῆς καθημερινότητας πέφτουν βροχή τά ροδοπέταλα τῶν “ἀνανεωτικῶν” ὑποσχέσεων. Διαχέουν, ἀπ᾿ ἄκρη σ᾿ ἄκρη τοῦ πλανήτη, καινούργιες, μεθυστικές ἀρωματικές συνθέσεις “προοδευτικῆς” ἐμπειρίας. Καί διεγείρουν τίς πλατειές μάζες γιά νέα δοκιμή καί πλουσιότερη ἀπόλαυση. Ἡ πρόκληση, πανίσχυρη. Ὁ ἐπηρεασμός καί ἡ αἰχμαλωσία τῶν αἰσθήσεων, ἄμεσα. Τό χτεσινό σταμπάρεται, μονομιᾶς, ὡς ἐντελῶς ξεπερασμένο. Ἀσύμβατο μέ τά ὁράματα τῆς ραγδαίας, ἐξελικτικῆς πορείας καί, εἰδικότερα, τῆς ἀνάγκης ἀδέσμευτης καί ἀπεριόριστης, κλιμακωτῆς ἀναβάθμισης τοῦ ἀτόμου. Καί ἀπορρίπτεται, δίχως τήν παραμικρή ἀναστολή. Τό σημερινό, ἡ ἰδεολογία ἤ τό ἐμπόρευμα τῆς φωτισμένης, μαγευτικῆς βιτρίνας, γίνεται ἀποδεκτό, ὡς χρηστικό τῆς προόδου καί τῆς ἐγγυημένης καταξίωσης. Ἀλλά καί αὐτό, μόνο ὅσο διαρκεῖ ἡ ἡμέρα τῆς διαφήμισης. Γιατί ἐλπίζεται καί προσδοκᾶται, ὅτι ἡ ἀνατολή τῆς ἑπόμενης, τῆς “αὐριανῆς” ἡμέρας, θά φέρει ἀνανεωμένες προτάσεις καί νεότερα, ἐντελῶς ἐκμοντερνισμένα σχήματα βίου.