Ἐπίσκοπος
Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ (1994)
Η ευθύνη του "ορθοτομείν"
και η υπακοή των επισκόπων
Μητροπολίτου Αττικής και Μεγαρίδος Νικοδήμου
Σκέψεις, που θα μπορούσα να τις καταθέσω υπεύθυνα στην ομήγυρη των συλλειτουργών μου. Άλγος ψυχής, που θα τολμούσα να το εμπιστευτώ στη σοφία τους και στην αγάπη τους. Όμως, λιτανεύοντας μιά ολόκληρη εικοσαετία το βάρος του διωγμού, κάθε φορά, που δοκιμάζω να κρούσω τη θύρα της καρδιάς τους, τή βρίσκω αμπαρωμένη. Δίχως χτύπο αδελφωσύνης. Δίχως παλμό "εν Χριστώ κοινωνίας". Με παγιωμένη την εχθρότητα. Με καθηλωμένη την πρόθεσι στις πράξεις της βίας. Μόνο, πού, από καιρό σε καιρό, κάποιο στυγνό πρόσωπο ή κάποια στιφή ανακοίνωσι, μου υποδεικνύει το "καθήκον". Τον μονόδρομο της υπακοής. Το σκύψιμο της κεφαλής κάτω από το μαχαίρι του δημίου.
Μήν αναμοχλεύεις τα γεγονότα, είναι ή συμβουλή. Μή κρίνεις τις Συνοδικές πράξεις. "Καλώς ή κακώς, κανονικώς ή αντικανονικώς, νομίμως ή παρανόμως", η Σύνοδος αποφάσισε. Η ψήφος ρίχτηκε στην κάλπη. Η πλειοψηφία εκφράστηκε ή υποκλάπηκε. Δεν απομένουν περιθώρια γιά κρίσεις. Η μόνη ανταπόκριση είναι η υπακοή.
