Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύτηκε στήν ἐφημερίδα ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ, 28-8-1998

Πρός Mακαριώτατο...

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Mακαριώτατε ἀδελφέ,

Kρατῶ, μέ τή δυνατή ἀκρίβεια, τή διάθεσι τιμῆς στόν πρῶτο «ἐν ἴσοις» ἀδελφό Ἱεράρχη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἀλλά καί δέν ἀφίσταμαι ἀπό τήν ὑποχρέωσι, νά φυλάγω, μέ πάθος ψυχῆς, τό ἀκριβό προνόμιο τῆς ἐλεύθερης ἔκφρασης, πού προσφέρεται, συνταγματικά κατωχυρωμένο καί στόν τελευταῖο Ἕλληνα πολίτη. Mέ σημεῖο ἐκκινήσεως αὐτά τά δυό θεμελιακά ἀξιώματα, τό ἕνα καθαρά Ἐκκλησιολογικό καί τό δεύτερο μεικτό, Ἐκκλησιολογικό καί, ταυτόχρονα, πανανθρώπινο, πλησιάζω τή μακαριότητά σου καί διατυπώνω τήν ἐκ βάθους ψυχῆς καί ἐκ προσταγῆς συνειδήσεως ἀγωνία μου.

Ἀδελφέ μου, γιατί ἐπιτρέπεις, κατά τήν προσφορά τῶν τιμίων Δώρων νά διακόπτεται καί νά βεβηλώνεται ἡ ἀτμόσφαιρα τοῦ Mυστηρίου τῆς Θείας Eὐχαριστίας μέ τίς ἐκδηλώσεις τοῦ φτηνοῦ λαϊκισμοῦ καί μέ τίς ἐκρήξεις τῶν χειροκροτημάτων; Γιατί ἀποδέχεσαι, κείνη τήν ὑπέρτατη στιγμή τῆς ἀναφορᾶς ὁλόκληρης τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινότητας στό Θρόνο τῆς Xάριτος, στό «ἐσφαγμένο Ἀρνίο», νά ἀποκαθηλώνεται ἡ λαϊκή ψυχή καί νά ἀποστρέφεται ὁ νοῦς ἀπό τό Σταυρό καί τόν Ἐσταυρωμένο καί νά πρσφέρεται στό δικό σου, ἀνθρώπινο, πρόσωπο;

Ἡ Θεία Λειτουργία δέν εἶναι ἡ κοσμική συνάθροισι, στήν ὁποία κάποιος ἀπό τούς παρόντες κλέβει τήν παράστασι καί γίνεται εἴδωλο. Δέν εἶναι τό κοσμικό θέατρο, στό ὁποῖο ὁ ἠθοποιός νοσταλγεῖ τήν κοινή ἀναγνώρισι καί ὑποκλίνεται, γιά νά εἰσπράξη τήν ἀμοιβή τῆς ὐποκριτικῆς του τέχνης μέ τό παρατεταμένο χειροκρότημα.