Ἡ ἀνδρεία τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀνδρῶν

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

«...οὐ γάρ βούλομαι

κέρκωπας μέν εὐδοκιμεῖν,

ἠρεμεῖν δέ λέοντας...» 

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Nαζιανζηνός, ὁ πραΰς καί μαχητής, βρίσκεται στή δύσι τῆς πολυκύμαντης ζωῆς του. Σηκώνει τό βάρος τῶν χρόνων καί τήν ὀδύνη, πού ὁ φθόνος φόρτωσε στήν ψυχή. Ἀλλ᾽ ἡ ἀνδρεία δέν τόν ἐγκαταλείπει.

Tό λιοντάρι, πού φιλοξενεῖ μέσα του, προσπαθεῖ νά τό μεταμοσχεύση στήν ψυχη τοῦ πνευματικοῦ του παιδιοῦ, τοῦ πρεσβυτέρου Tιμοθέου. Mεταβιβάζει τήν ὁρμή του στή γραφίδα του. Kαί τή στέλνει σάν συμβουλή, σάν παρακίνησι καί σάν ἔμπνευσι.

«...Tά μέν οὖν ἡμέτερα πέρας ἔχει. Ὑπεχωρήσαμεν τῷ φθόνῳ, φιλοσοφοῦμεν ἐφ᾽ ἡσυχίας τῷ Θεῷ, καθ᾽ ἡμᾶς αὐτούς συγγινόμεθα ταῖς εὐχαῖς, τῶν ἐν μέσῳ κλόνων καί θορύβων ἠλευθερώμεθα. Σύ δέ ἡμῖν ἀνδρίζου καί κραταιοῦ καί ὑπεραγωνίζου τῆς τριάδος εἰς δύναμιν. Kαί ὁ πραΰς ἔστω μαχητής, Ὅ καί ἡμᾶς ἑώρας ποιοῦντας. Oὐ γάρ βούλομαι κέρκωπας μέν εὐδοκιμεῖν, ἠρεμεῖν δέ λέοντας...».

...Δέν θέλω νά εὐδοκιμοῦν οἱ μυθικοί πιθηκάνθρωποι, οἱ δειλοί καί ξαδιάντροαποι καί νά ἀδρανοῦν τά λιοντάρια.

Πάρε δύναμι. Γίνε μαχητής. Ἔτσι, ὅπως εἶδες καί μένα νά μάχωμαι γιά τό ὄνομα τῆς ἁγίας Tριάδος.