Προσευχή χωρίς περισπασμό

«Ὁ ἀπερισπάστως πάντως προσευχόμενος, οὗτος καί γνησίως τόν Θεόν ἀγαπᾷ. Οὐκ εὔχεται δέ ἀπερισπάστως ὁ τινί τῶν ἐπιγείων ἔχων τόν νοῦν προσηλωμένον» (Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητῆ, Ἑκατοντάς δευτέρα, 1)

Αὐτός, πού προσεύχεται δίχως περισπασμό, εἶναι ὁ ἄνθρωπος, πού ἀγαπάει γνήσια τό Θεό. Δέν προσεύχεται, ὄμως, δίχως περισπασμό ἐκεῖνος, πού ἔχει τό νοῦ του προσηλωμένο σέ κάτι ἀπό τά ἐπίγεια.

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Σπουδή Ἀγάπης», α΄ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 1997), σελ. 108

Η ευχή

Εἶχεν πάντοτε (ὁ ἀββάς Δοσίθεος) ταύτην τήν εὐχήν: Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με∙ καί μεταξύ∙ Υἱέ τοῦ Θεοῦ, βοήθησόν μοι.

[Προσευχόταν διαρκώς (ὁ Ἅγιος Δοσίθεος) μ'αυτή τήν εὐχή: "Κύριε, Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησέ με". Καί ἀνάμεσα σέ δυό τέτοιες εὐχές παρέμβαλε: "Υἱέ τοῦ Θεοῦ, βοήθησέ με"].

Ἀββά Δωροθέου, Ἔργα Ἀσκητικά, (Καρέας, Ετοιμασία, 2014) σελ. 72-73

"ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ τῶν δέκα Παρθένων"
ή
περί ἁγνείας
(Μεθοδίου Ὀλύμπου)

[...] Ξέχασα τήν πατρίδα,
Λόγε,
καθώς ποθοῦσα
τή δική σου χάρι,
ξέχασα τους χορούς
τῶν συνομιλήκων παρθένων,
ξέχασα τή μητρική καύχησι
τήν ὑπερηφάνεια
του γένους.
Ὅλα αὐτά
γιά μένα,
Χριστέ μου,
εἶσαι Σύ.

Ἁγνεύω γιά χάρι δική σου,
καί κρατώντας λαμπάδες φωτεινές,
Νυμφίε, σέ ὑποδέχομαι.[...]

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Καταφιλήσω...», α΄ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 1977), σελ. 195

Ἡ ἀνδρεία τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀνδρῶν

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

«...οὐ γάρ βούλομαι

κέρκωπας μέν εὐδοκιμεῖν,

ἠρεμεῖν δέ λέοντας...» 

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Nαζιανζηνός, ὁ πραΰς καί μαχητής, βρίσκεται στή δύσι τῆς πολυκύμαντης ζωῆς του. Σηκώνει τό βάρος τῶν χρόνων καί τήν ὀδύνη, πού ὁ φθόνος φόρτωσε στήν ψυχή. Ἀλλ᾽ ἡ ἀνδρεία δέν τόν ἐγκαταλείπει.

Tό λιοντάρι, πού φιλοξενεῖ μέσα του, προσπαθεῖ νά τό μεταμοσχεύση στήν ψυχη τοῦ πνευματικοῦ του παιδιοῦ, τοῦ πρεσβυτέρου Tιμοθέου. Mεταβιβάζει τήν ὁρμή του στή γραφίδα του. Kαί τή στέλνει σάν συμβουλή, σάν παρακίνησι καί σάν ἔμπνευσι.

«...Tά μέν οὖν ἡμέτερα πέρας ἔχει. Ὑπεχωρήσαμεν τῷ φθόνῳ, φιλοσοφοῦμεν ἐφ᾽ ἡσυχίας τῷ Θεῷ, καθ᾽ ἡμᾶς αὐτούς συγγινόμεθα ταῖς εὐχαῖς, τῶν ἐν μέσῳ κλόνων καί θορύβων ἠλευθερώμεθα. Σύ δέ ἡμῖν ἀνδρίζου καί κραταιοῦ καί ὑπεραγωνίζου τῆς τριάδος εἰς δύναμιν. Kαί ὁ πραΰς ἔστω μαχητής, Ὅ καί ἡμᾶς ἑώρας ποιοῦντας. Oὐ γάρ βούλομαι κέρκωπας μέν εὐδοκιμεῖν, ἠρεμεῖν δέ λέοντας...».

...Δέν θέλω νά εὐδοκιμοῦν οἱ μυθικοί πιθηκάνθρωποι, οἱ δειλοί καί ξαδιάντροαποι καί νά ἀδρανοῦν τά λιοντάρια.

Πάρε δύναμι. Γίνε μαχητής. Ἔτσι, ὅπως εἶδες καί μένα νά μάχωμαι γιά τό ὄνομα τῆς ἁγίας Tριάδος.

Πατέρες

«...Ὠνομάστηκαν πατέρες. Γιατί τό κῦρος τους καί ἡ ἐπιβολή τους ἦταν αὐξημένα καί ἀποτέλεσαν γιά ὅλη τήν οἰκογένεια τῆς Ἐκκλησίας μιά αὐθεντία. Γιατί ὁ κάθε πιστός καί ὁλόκληρος ὁ λαός μποροῦσε νά προστρέχῃ σ’ αὐτούς μέ ἐμπιστοσύνη καί νά δέχεται ἀπ’ αὐτούς τόν γνήσιο θησαυρό τῆς Ὀρθόδοξης διδασκαλίας.»

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου, ‟Τό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ”, β’ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 1994), σελ. 62-63