Η βοήθεια του Θεού

"Καί μέχρι σήμερον ἡ βοήθεια τοῦ Θεοῦ δέν ἀπομακρύνεται ἀπό τούς ἀνθρώπους... ἀλλ' εὑρίσκεται πλησίον εἰς ὅλους τούς ἐπικαλουμένους Αὐτόν".

Ευεργετινός, σελ. 425

Μελωδία και ύμνοι

"Με πολλή ευχαρίστηση θα σας μιλούσα λίγο για το νόημα των ύμνων που ψάλλουμε στην εκκλησία, για να μη σας απορροφά η μελωδία, αλλά να συμμετέχει ανάλογα και ο νους σας στη δύναμη και το βάθος των λόγων".

Αββά Δωροθέου, 16 Διδασκαλία, Έργα Ασκητικά, εκδ. Ετοιμασία, σελ. 385 

Φιλάνθρωπος πρός τούς μετανοοῦντες

Περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», τεῦχος 318, 7ος/2012

Ρωμανοῦ τοῦ Μελωδοῦ: Ὕμνοι εἰς τόν Προφήτην Ἠλίαν, S.C., τ. Ι, σελ. 332

Σῶσαι θέλων τήν γῆν

ὁ πανοικτίρμων

τῷ Ἠλίᾳ εὐθέως ἀπεκρίθη·

“Νῦν τούς λόγους μου ἐνωτίζου φανερώτερον

καί ἄκουέ μου λέγοντος.

Ὠδίνω καί σπουδάζω

πρός τήν λύσιν τῆς κολάσεως,

ἐπείγομαι τοῦ δοῦναι

πᾶσι τήν τροφήν λιμώττουσι· ὑπάρχω γάρ εὔσπλαχνος·

τούς τῶν δακρύων ὀχετούς

βλέπων, ὡς πατήρ συγκάμπτομαι,

οἰκτείρω ἐκλείποντας

ὑπό πείνης καί θλίψεως·

ἁμαρτωλούς γάρ βούλομαι

τοῦ σώζειν μετανοίᾳ,

ὁ μόνος φιλάνθρωπος...”

Θέλοντας νά σώσει τή γῆ ὁ πολυεύσπλαχνος ἀποκρίθηκε ἀμέσως στόν Ἠλία.

“Δέξου τώρα τούς λόγους μου πιό φανερά καί ἄκουε ὅσα σοῦ λέγω.

Πονάω πολύ καί σπεύδω μέ φροντίδα νά ἐλευθερώσω (τούς ἀνθρώπους) ἀπό τήν τιμωρία,

βιάζομαι τροφή νά δώσω σέ ὅλους πού βασανίζονται ἀπό τήν πείνα, γιατί εἶμαι ἀπό τή φύση μου εὔσπλαχνος.

Ὅταν βλέπω τούς ποταμούς τῶν δακρύων τους, ὡς πατέρας μαζί τους ὑποφέρω,

λυπᾶμαι νά τούς βλέπω νά χάνονται ἀπό τήν πείνα καί τή θλίψη.

Γιατί θέλω νά σώζω τούς μετανιωμένους ἁμαρτωλούς, ὁ μόνος φιλάνθρωπος...”

Περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 317, Ἰούνιος 2012

Η ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΑΛΙΕΙΑ ΤΩΝ ΛΑΩΝ

Ἰωάν. Χρυσόστομος, Εἰς τήν Α΄ Κορινθίους,Ὁμιλ. Ζ, ΕΠΕ, τ. 18, σελ. 214

Αὐτό μάλιστα θαυμάζειν ἐχρῆν, ὅτι ἀνθρώπους βαρβάρους τοιαύτην ἔπεισαν καταδέξασθαι πίστην καί χρηστάς περί τῶν μελλόντων ἔχειν ἐλπίδας καί τό πρότερον τῶν ἁμαρτημάτων φορτίον ἀπεσκευασμένους μετά πολλῆς τῆς προθυμίας εἰς τό ἐπιόν τῶν ὑπέρ τῆς ἀρετῆς ἅπτεσθαι πόνων, καί πρός αἰσθητόν μέν μηδέν κεχηνέναι, πάντων δέ ἀνωτέρους τῶν σωματικῶν γεγενημένους νοεράς δέξασθαι δωρεάς, καί τόν Πέρσην καί τόν Σαυρομάτην καί τόν Μαῦρον καί τόν Ἰνδόν εἰδέναι ψυχῆς καθαρμόν καί Θεοῦ δύναμιν καί φιλανθρωπίαν ἄφατον καί πίστεως φιλοσοφίαν καί Πνεύματος ἁγίου ἐπιφοίτησιν καί σωμάτων ἀνάστασιν καί ζωῆς ἀθανάτου δόγματα.

Αὐτό ἔπρεπε πάρα πολύ νά θαυμάζουμε, ὅτι δηλαδή (οἱ ἀπόστολοι) ἔπεισαν βαρβάρους ἀνθρώπους νά δεχθοῦν τέτοια πίστη καί καλές ἐλπίδες νά ἔχουν γιά τά μέλλοντα καί ἀφοῦ ἀπηλλάγησαν ἀπό τό προηγούμενο φορτίο τῶν ἁμαρτιῶν, στή συνέχεια (τούς ἔπεισαν) μέ πολλή προθυμία νά ἀναλάβουν τούς πόνους γιά τήν ἀρετή, καί κανένα αἰσθητό πράγμα νά μήν τούς ἀφήνει ἔκπληκτους καί ἀφοῦ εἶχαν γίνει ἀνώτεροι ὅλων τῶν σωματικῶν νά δεχθοῦν νοερές δωρεές. Καί τόν Πέρση καί τόν Σαυρομάτη καί τόν Μαῦρο καί τόν Ἰνδό (τούς ἔπεισαν) νά γνωρίσουν τόν καθαρισμό τῆς ψυχῆς καί τοῦ Θεοῦ τή δύναμη  καί τήν ἀπερίγραπτη φιλανθρωπία καί τή φιλοσοφία τῆς πίστεως καί τήν ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τήν ἀνάσταση τῶν σωμάτων καί τά δόγματα τῆς ἀθανάτου ζωῆς.

Περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 316, Μάιος 2012

Ἡ ἀνθρώπινη φύση μας
στήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ

«Ἀνήνεγκε τοίνυν τήν ἀπαρχήν τῆς φύσεως τῆς ἡμετέρας τῷ Πατρί· καί οὕτως ἐθαύμασε τό δῶρον ὁ Πατήρ, καί διά τήν ἀξίαν τοῦ προσενέγκαντος, καί διά τό ἄμωμον τοῦ προσενεχθέντος, ὡς οἰκείαις αὐτό δέξασθαι χερσί, καί θεῖναι πλησίον τό δῶρον, καί εἰπεῖν· “Κάθου ἐκ δεξιῶν μου”. Πρός ποίαν φύσιν εἶπεν ὁ Θεός, “Κάθου ἐκ δεξιῶν μου”; Πρός ἐκείνην τήν ἀκούσασαν, “Γῆ εἶ, καί εἰς γῆν ἀπελεύσῃ”.»

Ἰωάν. Χρυσοστόμου: Εἰς τήν Ἀνάληψιν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, Ὁμιλία Α΄

ΕΠΕ, τ. 36, σελ. 212-214

«Προσέφερε λοιπόν (ὁ Χριστός) στόν Πατέρα τήν πρώτη ἐκλεκτή προσφορά τῆς δικῆς μας φύσεως(τήν ἀνθρώπινη φύση πού προσέλαβε). Καί τόσο πολύ θαύμασε τό δῶρο ὁ Πατέρας-καί γιατί εἶχε ἀξία ἐκεῖνος πού τό πρόσφερε καί γιατί ἡ προσφορά (πάλιν ὁ Χριστός) ἦταν ἄσπιλη-ὥστε τό δέχθηκε στά χέρια του καί τοποθέτησε τό δῶρο κοντά του καί τοῦ εἶπε: “Κάθισε στά δεξιά μου”. Σέ ποιά φύση εἶπε ὁ Θεός, “Κάθισε στά δεξιά μου”; Σ’ ἐκείνη πού ἄκουσε: “Χῶμα εἶσαι καί στό χῶμα θά ἐπιστρέψεις”.» 

Τό μέγεθος τῆς ἐπισκοπικῆς εὐθύνης

Περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 313, Φεβ 2012

ΚΕΙΜΕΝΟ

“Γίνωσκε γάρ, ποθεινότατε ἡμῖν καί τιμιώτατε, ὅτι οὔπω οἶδα τοσοῦτον πένθος ἄλλοτε τῇ ψυχῇ μου παραδεξάμενος ὅσον νῦν, ὅτε ἤκουσα τῶν ἐκκλησιαστικῶν θεσμῶν τήν σύγχυσιν. Ἀλλά μόνον εὔχου, ἵνα δώῃ ἡμῖν ὁ Κύριος μηδέν κατά θυμόν ἐνεργεῖν, ἀλλά ἔχειν τήν ἀγάπην, ἥτις “οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ φυσιοῦται”. Ὅρα γάρ ὅπως οἱ μή ἔχοντες ταύτην ἐπήρθησαν μέν ὑπέρ τά μέτρα τά ἀνθρώπινα, ἐνασχημονοῦσι δέ τῷ βίῳ κατατολμῶντες πράξεων, ὧν ὁ παρελθών χρόνος οὐκ ἔχει τά ὑποδείγματα.”

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

Γνώριζε λοιπόν, πολυαγαπητέ καί τιμιότατε, ὅτι ποτέ ὡς τώρα δέν εἶδα νά καταλαμβάνει τήν ψυχή μου τόσο πένθος ὅσο τώρα, πού πληροφορήθηκα τήν σύγχυση τῶν έκκλησιαστικῶν θεσμῶν. Ἐσύ ὅμως μόνο νά προσεύχεσαι νά μᾶς δίνει ὁ Κύριος νά μήν ἐνεργοῦμε τίποτα μέ θυμό, ἀλλά νά ἔχουμε τήν ἀγάπη, ἡ ὁποία “δέν κάνει τίποτε ἄπρεπο, δέν φουσκώνει ἀπό ὑπερηφάνεια”. Γιατί κοίτα πώς οἱ μή ἔχοντες αὐτή τήν ἀγάπη ὑπερηφανεύτηκαν πάνω ἀπό τά ἀνθρώπινα μέτρα καί φέρονται ἄπρεπα (ἀδιάντροπα) στό βίο τους ἀποτολμώντας πράξεις πού στό παρελθόν δέν ἔχουν ποτέ ξανασυμβεῖ.

(Μ. Βασιλείου: Ἐπιστ. 89/130/ Θεοδότῳ Ἐπισκόπῳ Νικοπόλεως, 2. Ε.Π.Ε., τ.2, σ.134)

Κρυμμένοι ἐπίσκοποι

τόν καιρό τῆς θλίψεως στήν Ἐκκλησία

Ἀπορῶ τί γράψω. Ἄρα γάρ ὡς παραιτούμενον μέμψομαί σε, ἤ ὡς τόν καιρόν ὁρῶντα καί κρυπτόμενον διά τόν φόβον τῶν Ἰουδαίων;  Πλήν εἴτε ἄλλως  εἴτε οὕτως ἄξιον μέμψεως τό παρά σοῦ γεγενημένον, ἀγαπητέ Δρακόντιε. Οὐ γάρ ἔπρεπε λαβόντα σε τήν χάριν κρύπτεσθαι, οὐδέ φρόνιμον ὄντα διδόναι τοις ἄλλοις προφάσεις φυγῆς. Πολλοί γάρ ἀκούσαντες σκανδαλίζονται, οὐχ ὡς ἁπλῶς τοῦτό σοι ποιοῦντος, ἀλλά συνορῶντες τόν καιρόν καί τάς ἐπικειμένας θλίψεις τῇ Ἐκκλησίᾳ. 

(Μ. Ἀθανασίου, Ἐπιστολή πρός τόν Δρακόντιον, πού ἐξελέγη Ἐπίσκοπος καί κρύφτηκε).

Ἀνάγκη ἐπισκοπικοῦ προτύπου!

«Τί οὖν ἀδελφοί; ἆρα δυνατόν ταπεινόφρονα γενέσθαι καί κατεσταλμένον τῷ ἤθει καί μέτριον καί φιλοκερδείας κρείττονα καί τά θεῖα σοφόν καί πεπεδευμένον τήν ἐν τοῖς τρόποις ἀρετήν τε καί ἐπιείκειαν, ταῦτα ἐν τῷ διδασκάλῳ μή βλέποντα; ἀλλ᾿ οὐκ οἶδα πῶς οἷον τε τόν κοσμικῷ μαθητευθέντα πνευματικόν γενέσθαι. πῶς γάρ ἄν μή κατ᾿ ἐκεῖνον εἶεν οἱ πρός αὐτόν ὁμοιούμενοι; »

Μετάφραση:

Τί λοιπόν ἀδελφοί; Εἶναι δυνατό νά κατορθώσει κανείς νά γίνει ταπεινόφρονας καί στολισμένος ὡς πρός τό ἦθος καί μετριόφρονας καί ἀνώτερος ἀπό τή φιλοκέρδεια καί σοφός στήν ἀποδοχή καί ἀξιοποίηση τῶν θείων πραγμάτων καί πεπεδευμένος ὡς πρός τήν ἀρετή καί ἐπιείκεια τῶν τρόπων, χωρίς νά τά βλέπει αὐτά στό διδάσκαλο;

 Ἀλλά δέν γνωρίζω πῶς εἶναι δυνατόν αὐτόν πού μαθήτευσε σέ κοσμικό ποιμένα νά μπορεῖ νά γίνει πνευματικός. Γιατί πῶς εἶναι δυνατόν νά μή γίνουν ἴδιοι αὐτοί πού τόν πλησιάζουν ὡς δάσκαλο; 

(Γρηγορίου Νύσσης, Ἐπιστ. XVII, τοῖς ἐν Νικομηδείᾳ πρεσβυτέροις, 25. JAEGER, VIII, II,56) 

Πρόσθες ἡμῖν πίστιν (Λουκ. ιζ΄ 5)

Τί ζητοῦν (οἱ Ἀπόστολοι) ἀπό τόν Ἰησοῦ Χριστό; "Πρόσθεσέ μας πίστη". Δέ ζητοῦν, ἁπλά, πίστη, γιά νά μή τούς θεωρήσεις ἄπιστους, ἀλλά ζητοῦν ἀπό τό Χριστό προσθήκη πίστης. Δηλαδή, τή στερέωση στήν πίστη. Γιατί ἡ πίστη, ἀπό τή μιά μεριά ἐξαρτᾶται ἀπό μᾶς καί ἀπό τήν ἄλλη, μᾶς δίνεται, ὡς δῶρο, ἀπό τή Θεία Χάρη. Ἀπό μᾶς ἐξαρτᾶται τό ξεκίνημα. Νά ἀποθέσουμε, μέ ὅλη μας τή δύναμη, τήν πεποίθησή μας καί τήν πίστη μας στό Θεό. Τό δὼρο, δέ, τῆς θείας Χάρης, εἶναι ἡ στερέωσή μας καί ἡ ἐνδυνάμωσή μας στήν πίστη. (Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας)

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ», α΄ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 2003), σελ. 102