Προσευχή χωρίς περισπασμό

«Ὁ ἀπερισπάστως πάντως προσευχόμενος, οὗτος καί γνησίως τόν Θεόν ἀγαπᾷ. Οὐκ εὔχεται δέ ἀπερισπάστως ὁ τινί τῶν ἐπιγείων ἔχων τόν νοῦν προσηλωμένον» (Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητῆ, Ἑκατοντάς δευτέρα, 1)

Αὐτός, πού προσεύχεται δίχως περισπασμό, εἶναι ὁ ἄνθρωπος, πού ἀγαπάει γνήσια τό Θεό. Δέν προσεύχεται, ὄμως, δίχως περισπασμό ἐκεῖνος, πού ἔχει τό νοῦ του προσηλωμένο σέ κάτι ἀπό τά ἐπίγεια.

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Σπουδή Ἀγάπης», α΄ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 1997), σελ. 108