Ἄρθρο ἀπό τό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», τεῦχος 240, 1 Νοεμβρίου 2008
Σκοταδιστική πτώχευση
Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου
Φαινόμενο πολιτιστικῆς ἀναβάθμισης ἤ σκοταδιστικῆς πτώχευσης; Στόν ἰδεολογικό καί πολιτιστικό ἀναβρασμό τῆς ἐποχῆς μας, προέκυψε καί τό εἶδος τοῦ “προοδευτικοῦ”, πού προσδιορίζει τό ἄθλημά του στήν ἐπίμονη καί ὑπερφίαλη ἀπόρριψη τοῦ Θεοῦ. Δέν εἶναι ὁ ἀκάματος ἐρευνητής στούς διάφορους κλάδους τῆς ἐπιστήμης, πού ἐντάσσει τόν ἑαυτό του στή στρατιά τῶν φίλων καί τῶν ἐργατῶν τῆς προόδου. Δέν εἶναι ὁ χαρισματοῦχος χειριστής τοῦ λογοτεχνικοῦ καλάμου ἤ τοῦ χρωστήρα ἤ τῆς σμίλης. Δέν εἶναι ὁ πιστός, ἀλλά ἀφανής διάκονος τῆς ἀγάπης, πού ἁπαλύνει τόν πόνο καί σφουγγίζει τό δάκρυ. Δέν εἶναι ὁ δάσκαλος τῆς ἀνθρωπιᾶς καί στηλοβάτης τοῦ πολιτισμοῦ. Εἶναι ὁ “ἄθεος”, ὁ μεταλλαγμένος τύπος τῆς νεωτερικότητας, πού περιφέρει “εἰς τάς ὁδούς καί τάς ρύμας” τήν ἔπαρση τοῦ “προοδευτικοῦ” μοντέλου τῆς ἐποχῆς μας. Πού σαλπίζει σέ κάθε στιγμή καί πρός ὅλες τίς κατευθύνσεις, ὅτι ἔχει ξεπεράσει τά ταμπού τῆς “σκοταδιστικῆς ἀμάθειας”(!) καί ἔχει ἀπελευθερωθεῖ ἀπό τό δουλικό φρόνημα τῶν περασμένων γενεῶν.
Ἔχει ὑψώσει τό ἀνάστημά του στίς ἐξάρσεις τοῦ μοντερνισμοῦ καί ἀντιμετωπίζει, μέ περιφρόνηση, τήν εὐλαβική στάση “τῶν ἀμαθῶν”, πού ἐξακολουθοῦν νά σκύβουν καί νά προσκυνοῦν τό μεγαλεῖο τοῦ Θεοῦ. Γι᾿ αὐτόν ὁ Θεός εἶναι ἀνύπαρκτος. Ὑπόλειμμα τῆς ὑπανάπτυξης(!). Τεχνητή παρηγοριά γιά τή φτωχολογιά τοῦ “χθές” καί τοῦ “προχθές”. Πλασματικό ἀστέρι ἐλπίδας, γιά κείνους, πού βογγοῦσαν μέσα στά σκοτάδια τῆς ἐξουθενωτικῆς ἀνημποριᾶς τους. Ἡ διαλεκτική καί ἡ στήριξη τῆς καύχησής του, μονόχνωτη καί, ταυτόχρονα, ἄκαμπτη. Ἡ ἐποχή μας ξεπέρασε τά σχήματα τῆς “ὑποταγῆς”. Ἡ ἐπιστήμη ἔκλεισε στό ἱστορικό ἀρχεῖο τό πρόσωπο τοῦ Θεοῦ. Ἀνέβασε στή θρονική καθέδρα τόν ἐπιστήμονα ἄνθρωπο. Καί πλάϊ του ἔστησε -συνδημιουργό καί συνεξουσιαστή- τόν ἐφευρέτη καί ἐπιδέξιο χειριστή τῆς πολυδιάστατης καί πολυεπίπεδης τεχνολογίας, πού ἀναδεικνύει τή διαδρομή τοῦ βίου σέ γιορταστική παρέλαση καί τήν κάθε σταλαγματιά ἱδρώτα τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου σέ τεχνούργημα εὐφυΐας καί δεξιότητας.
Δέν εἶναι οὔτε μιά οὔτε δυό οἱ περιπτώσεις, πού ἅπλωσα αὐτί, γιά νά πιάσω τή θριαμβική διακήρυξη ἀθέων συνοδοιπόρων μου καί πρόσφερα διακριτική προσοχή, γιά νά ἐπεξεργαστῶ τή μακρότατη ἐπιχειρηματολογία τους. Σταθερό μοτίβο τους, ὁ ἀκράτητος ἔρωτας καί ἡ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στήν προοδευτική ἀνθοφορία τοῦ πολιτισμοῦ μας. Στή ραγδαία ἐπέκταση τῶν ἐπιστημονικῶν μας κατακτήσεων. Καί στήν καθημερινή ἀνασκευή καί βελτίωση τῆς ἀτέλειωτης γκάμας τῶν μηχανῶν μας. Καθώς ἡ ἐπιστήμη τούς παρακολουθεῖ καί τήν παρακολουθοῦν, τή νοιώθουν φύλακά τους καί ὁδηγό τους. Καί, καθώς ἡ μηχανή ἀποδεικνύεται εὔχρηστο ἐργαλεῖο στά δάχτυλά τους, τήν ἀπολαμβάνουν ὡς ἐξάρτημα τῆς ζωῆς τους καί ὡς συντελεστή τῆς εὐτυχίας τους.
Ἀπό κεῖ καί πέρα, καμμιά ἐξειδικευμένη διαλεκτική, πού νά δικαιώνει τήν πεισματική ἀθεΐα τους. Καμμιά ἁλυσίδα σοβαρῶν ἐπιχειρημάτων, πού νά ἐξαναγκάζει τό λογισμό καί τή συνείδηση, νά προσδεθοῦν στό ἀθεϊστικό ἅρμα. Ὁ ἀθεϊσμός δέν εἶναι μήτε γνώση, μήτε ἐμπειρία. Δέν εἶναι καταστάλαγμα σοφῆς ἐπεξεργασίας τῶν προβλημάτων καί τῶν ἐρωτημάτων, πού ἀπασχολοῦν ἤ βσανίζουν τόν ἄνθρωπο, ἀπό καταβολῆς κόσμου ἴσαμε τίς μέρες μας. Εἶναι ἄρνηση παθητική καί πεισματική. Ξεφύτρωσε στά γήπεδα τῆς ἰδεολογικῆς ἀντιπαλότητας. Καί τράφηκε μέ τήν ἐπίμονη προπαγάνδα τῶν ἐξουσιαστῶν, πού στόχευαν καί στοχεύουν στήν καθυπόταξη τῆς πλατειᾶς ἀνθρώπινης μάζας. Τό σύνθημα, ὅπως διαμορφώνεται στά μυστικά κέντρα τῶν ἀποφάσεων, εἶναι τοῦτο: Λησμονεῖστε τό Θεό. Γυρίστε πλάτη στήν ἀγάπη Του. Ἐνταχτεῖτε στό σύστημα, πού συνασπίζει τά πλήθη. Πού στήνει τείχη ἀντίστασης. Πού γκρεμίζει τίς κατεστημένες ἐξουσίες καί ἐνθρονίζει “τίς ἡμέτερες”. Ὁ προσεκτικός καί “ἀνένταχτος” μελετητής τῆς νεότερης ἱστορίας μας, τῆς Εὐρωπαϊκῆς καί τῆς παγκόσμιας, θά ἀνακαλύψει, πώς πίσω ἀπό τήν ξέφρενη ἀθεϊστική προπαγάνδα, πού λειτουργεῖ ὡς πλύση ἐγκεφάλων καί ὡς βίαιη στράτευση, κρύβονται οἱ σχεδιαστές τῆς πλασματικῆς παγκοσμιοποίησης καί τῆς καθυπόταξης τῶν συνειδήσεων στά σχήματα τῆς πολιτικῆς καί τῆς οἰκονομικῆς ὀλιγαρχίας. Ἡ ἀθεΐα, σήμερα, δέν εἶναι μήτε ἰδεολόγημα, μήτε καταστάλαγμα ἔρευνας. Εἶναι ἐφεύρημα συνταγῆς, γιά τή νάρκωση τῶν λαϊκῶν ἀντανακλαστικῶν καί τήν ὁμογενοποίηση τοῦ πολιτικοῦ καί οἰκονομικοῦ σκλαβοπάζαρου.
Δικαιοῦμαι νά ὑποβάλω, στούς θαυμαστές καί προπαγανδιστές τῆς ἀθεΐας, δυό ἐρωτήματα. Ἐρώτημα πρῶτο: Ποῦ ἀνακαλύψατε τά ἀπαραίτητα, ἀποδεικτικά στοιχεῖα, πού σᾶς ἔπεισαν, ὅτι ὁ Θεός εἶναι ἀνύπαρκτος, ἁπλή ἐφεύρεση τῶν ἀμαθῶν τοῦ παρελθόντος καί φάρμακο παρηγοριᾶς στίς ἀναποδιές τοῦ βίου; Ὅταν κανείς τολμάει νά διατυπώνει ἄποψη -καί μάλιστα μαχητική- γιά ἕνα τόσο μεγάλο θέμα καί ἐμφανίζεται στό προσκήνιο μέ τά διάσημα τοῦ “προοδευτικοῦ”, τοῦ “μελετημένου” καί τοῦ διάφανα “ἐνημερωμένου”, πρέπει νά εἶναι ἱκανός, σέ πρώτη ζήτηση, νά ξεδιπλώσει τά ἀποδεικτικά ντοκουμέντα καί νά στηρίξει, μέ ἀδιάσειστη διαλεκτική, τό “προοδευτικό” ἐφεύρημά του. Ἀπό τή στιγμή, ὡστόσο, πού σεῖς οἱ ἄθεοι σφραγίζετε ἑρμητικά τήν πύλη τῆς “μεταφυσικῆς” καί μιλᾶτε μόνο μέ τίς προδιαγραφές τοῦ ὑλικοῦ σύμπαντος, δέ σᾶς ἀσφαλίζεται τό δικαίωμα ἐκφορᾶς γνώμης γιά τά “πέραν τῆς ὕλης” καί γιά τά “ὑπέρ τό λόγο”. Ἄν ὑπερβεῖτε τά ὅρια, πού σεῖς οἱ ἴδιοι ἔχετε θέσει, ἐπιχειρεῖτε πήδημα στό κενό. Καί ἡ ἀπόφανσή σας εἶναι ἕωλη.
Ἐρώτημα δεύτερο: Σεῖς θέλετε -καί γιά τούς λόγους πού σεῖς μόνο γνωρίζετε- νά ἐπιμένετε νά κρατεῖτε ψηλά τό λάβαρο τῆς ἀθεΐας σας καί νά τό προβάλλετε, ὡς τό μεγάλο ἀπόκτημα τῆς ζωῆς σας. Ποιά θέση, ὅμως, καί ποιά ἀποδεικτική ἰσχύ ἔχει ὁ ἰσχυρισμός σας, ὅτι ἡ ἀθεΐα σας ἀποτελεῖ καταξιωμένο στοιχεῖο προόδου; Ποιό εἶναι τό νέο, τό προνομιακό, τό γνήσια ἐκπολιτιστικό, πού κυριολεκτικά χαριτώνει τό “πρόσωπο” τοῦ ἀρνητή τῆς θείας Παρουσίας, πού τόν ξεχωρίζει ἀπό τή “συντηρητική”, ἤ τήν “ἀναχρονιστική” κοινωνία τῶν συνανθρώπων του καί τόν ἐνθρονίζει στήν προνομιακή ἐξέδρα τῶν “ἐξελιγμένων” καί “προοδευμένων”; Φυσικά, σάν ἀπάντηση στό ἐρώτημά μου αὐτό, δέ θά μποροῦσα νά δεχτῶ, τόν ἑλιγμό, ὅτι ὁ προοδευτικός ἄθεος εἶναι ἀνοιχτός στά δωρήματα τῆς σύγχρονης ἐποχῆς, ὅτι ἐπιδίδεται σέ σπουδές, ταξιδεύει παντοῦ, γνωρίζει κόσμο καί πολιτιστικά ἐπιτεύγματα καί γίνεται πλούσιος σέ γνώσεις καί δυνατός σέ ἐμπειρίες. Ἡ ἀντίρρησή μου σέ μιά τέτοια διαλεκτική, εἶναι ἄμεση καί πρόδηλη. Καί ὁ ἄνθρωπος, πού πιστεύει στό Θεό, ἔχει ὅλη τήν εὐχέρεια νά σπουδάζει στά ἴδια Πανεπιστήμια καί νά συλλέγει τίς εὐωδιές τῆς γνώσης ὁπουδήποτε γῆς καί ἄν τά συναντήσει. Γιατί ὁ ἕνας εἶναι “προοδευτικός” καί ὁ ἄλλος “καθυστερημένος”; Γιά τόν ἐρευνητή, πού ψάχνει σέ πλάτος καί βάθος, τό συμπέρασμα μπορεῖ νά εἶναι ἀκριβῶς ἀντίστροφο. Ὁ συγκεκριμένος ἄνθρωπος τῆς πίστης, μπορεῖ νά διαθέτει πειστικότερες περγαμηνές προοδευτικότητας ἀπό τόν ἄθεο καυχηματία, πού προβάλλει ὡς μοναδικό πιστοποιητικό τήν ἀθεΐα του καί τήν ταυτίζει μέ τήν ἀναγνωρισμένη καί καταξιωμένη πρόοδο.
Τό γήπεδο τῆς προόδου εἶναι ἀνοιχτό καί προσβάσιμο σέ ὅλους. Κανένας δέν ἔχει το δικαίωμα νά σφετεριστεῖ τά κλειδιά. Καί κανένας δέν ὀρθοτομεῖ, ἄν μονοπωλεῖ τούς τίτλους τιμῆς καί τό δοξαστικό θούριο τῆς πρωτοπορίας. Ἀπό τό ἄλλο μέρος, ἡ διαλεκτική τοῦ ἐρευνητικοῦ ἐργαστηρίου δέν εἶναι ἱκανή νά ὑποστηλώσει τήν ἀθεΐα καί κάθε ἀθεϊστικός κομπασμός, πού προβάλλεται, μέ τήν ἐπένδυση μιᾶς ἄδηλης καί ἀναπόδεικτης ἐπιστημονικῆς αὐθεντίας, εἶναι καθαρό ψέμα, πλάνη τοῦ ἄθεου προπαγανδιστή καί ὑλικό γιά ἀποπλάνηση τοῦ ἀνυποψίαστου πλήθους.
