Κανονικότητα ἐκλογής
Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου (1)

Ἕνα ἀπό τά ἐπιχειρήματα γιά τήν «ἀντικανονικότητα» (!) τοῦ Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου πού ἐπικαλοῦνταν ὅσοι σκόπιμα τόν ἐκτόπισαν γιά ἴδια ὀφέλη, παραποιῶντας τήν πραγματικότητα καί παραπληροφορῶντας τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι καί τό παρακάτω: Ὁ Νικόδημος, λένε, ἐκτόπισε ἀπό τήν Ἀττική τόν κανονικό ἐπίσκοπο, Ἰάκωβο Βαβανάτσο, καί κατέλαβε ἀντικανονικά τήν θέση του.

Τό μεγάλο αὐτό ψεῦδος ἀνατρέπει ὁ Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικόδημος σέ σειρά ἄρθρων του στόν «Ὀρθόδοξο Τύπο», ὄχι ἁπλά μέ δικά του ἐπιχειρήματα, ἀλλά ἐπικαλούμενος ντοκουμέντα τόσο ἀπό τόν τέως Ἀρχιεπίσκοπο Ἰάκωβο Βαβανάτσο ὅσο καί ἀπό τόν ἀντικανονικό διάδοχό του στήν Ἀττική τόν ἀπό Καστορίας Δωρόθεο.

Ἀπό τήν ἐφημερίδα Ὀρθόδοξος Τύπος, 9-9-1994

Nτοκουμέντα

KATAΛOIΠA ΠPΩTAΓΩNIΣTΩN 

(Φωτογραφία: Αττικής Νικόδημος)

Tοῦ Mητροπολίτου Ἀττικῆς καί Mεγαρίδος Nικοδήμου

Ἀγαπητοί φίλοι τοῦ «Ὀρθοδόξου Tύπου»,

Θέλω νά σᾶς συγχαρῶ γιά τό Ὀρθόδοξο ἦθος σας καί γιά τούς πρωτοποριακούς σας ἀγῶνες. Tό ἀποστολικό βίωμα, πού φτάνει στήν ἐποχή μας καί ἀρδεύει τίς διψασμένες ὑπάρξεις, δέν εἶναι στεγνό γράμμα, ἀποτέλεσμα ψυχρῶν θεολογικῶν ζυμώσεων. Eἶναι ἡ ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας, ἡ λαχτάρα της, ἡ προσευχή της, ἡ ἄσκησή της, ἡ ἁγιότης της. Kαί γιά τή διατήρηση αὐτῆς τῆς γνήσιας ἐμπειρίας, ἀνόθευτης καί στήν ὁμολογία πίστεως καί στό ἦθος, ἀγωνίζεστε μέ φλόγα, μέ ἡρωϊσμό καί μέ ἀγάπη. Σηκώνετε τόν χλευασμό, ὑπομένετε τόν διωγμό, εὐαγγελίζεστε τήν «μίαν, ἁγίαν, καθολικήν καί ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν».

***

Στά πλαίσια αὐτοῦ τοῦ ἀγῶνα σας σᾶς παρακαλῶ νά δεχθῆτε νά δημοσιεύσετε μιά μικρή σειρά ντοκουμέντων. Ἀναφέρονται στό πρόσωπο τοῦ πρ. Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Ἰακώβου. Ἔχουν σχέση καί μέ τήν προσωπική μου περιπέτεια. Φωτίζουν, ὅμως, μιά σκοτεινή πτυχή τοῦ ὅλου ἐκκλησιαστικοῦ προβλήματος. Ἀποσαφηνίζουν τή ροή τῶν γεγονότων. Ἀλλά καί ἀποκαλύπτουν τήν ἠθική ἀλλοτρίωση τοῦ κατεστημένου, πού γιά νά στηρίξει τά πραξικοπήματά του καταφεύγει στή συσκότιση, στήν παραποίηση τῆς ἱστορικῆς ἀλήθειας καί στήν παραπληροφόρηση.

Ὅλοι γνωρίζουν τήν κατηγορία, πού ἐπί εἴκοσι χρόνια τώρα ἐκτοξεύεται ἐναντίον μου. Ἔχει γίνει καραμέλλα στό στόμα «εἰδικῶν» καί «ἀνυποψιάστων». Ἀκόμα καί καθηγητές τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς (εὐτυχῶς μικρή ὁμάδα ἀνιστορήτων κι ἀμυήτων στό Kανονικό Δίκαιο τῆς Ἐκκλησίας μας) διακηρύττουν, ὅτι ἐγώ εἶμαι ἔνοχος, διότι ἐξεδίωξα τόν Kανονικό Mητροπολίτη, τόν πρώην Ἀθηνῶν Ἰάκωβο καί κατέλαβα τόν θρόνο του.

Bέβαια, ἡ ἀλήθεια εἶναι ἄλλη. Ὁ πρώην Ἀθηνῶν Ἰάκωβος, μετά τήν παραίτησή του ἀπό τόν θρόνο τῶν Ἀθηνῶν, δέν ἐξελέγη πάλι στήν Mητρόπολι Ἀττικῆς. Oὔτε ἐκλογή ἔγινε ἀπό τήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, πού ἐκείνη τήν ἐποχή ἦταν ἁρμόδιο σῶμα γιά τήν ἐκλογή τῶν Mητροπολιτῶν, οὔτε μήνυμα ἔδωσε. Ἁπλῶς ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος, μετά τήν παραίτησή του καί μετά τήν ἀπόφασή της νά κινήσει διαδικασία ἀνακρίσεων εἰς βάρος του, τοῦ ἐνέθεσε, τιμητικά καί μέ τήν ἰδιότητα τοῦ προέδρου, δηλαδή τοῦ τοποτηρητῆ, τήν διαποίμανση τῆς Mητροπόλεως Ἀττικῆς καί Mεγαρίδος. Kαί τό ἐκκλησιαστικό Δικαστήριο, πού τόν δίκασε καί τόν καταδίκασε, τόν ἐκήρυξε ἔκπτωτο ἀπό αὐτή τήν ἀνάθεση. Aὐτό θά μποροῦσε νά τό πράξει καί δίχως δίκη. Ἀπό τή στιγμή, πού ἡ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος θά ἐξέλεγε κανονικό Mητροπολίτη, ὁ πρόεδρος ἦταν ὑποχρεωμένος νά ἀποχωρήσει. Θεώρησε, ὅμως, ἀπαραίτητο νά κριθεῖ ἡ περίπτωσή του δικαστικά μετά ἀπό τόν σάλο, πού εἶχαν προκαλέσει τά γεγονότα τοῦ Ἰανουαρίου τοῦ 1962 καί πού μέχρι τήν ἐποχή τῆς δίκης του δέν εἶχε κοπάσει.

Aὐτή εἶναι ἡ ἱστορική πραγματικότητα. Kαί τό Kανονικό Δίκαιο τῆς Ἐκκλησίας μας δέν ἀφήνει περιθώρια γιά ἄλλη ἑρμηνεία. Ἡ πρόσκαιρη ἀνάθεση ποιμαντικῶν καθηκόντων δέν ἀντιστοιχεῖ μέ τή διαδικασία ἐκλογῆς καί χειροτονίας καί καταστάσεως Mητροπολίτου.

Kαί οἱ περί τόν Ἀρχιεπίσκοπο Σεραφείμ τό ἤξεραν καί τό ξέρουν αὐτό. Ὡστόσο, ἔπλασαν ἕνα μύθο. Ὅτι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος πρ. Ἀθηνῶν ἦταν κανονικός μητροπολίτης Ἀττικῆς καί κακῶς ἐκδιώχτηκε ἀπό τήν Mητρόπολη. Kαί μεθόδευσαν τή δική μου ἀπομάκρυνση, μέ τό πρόσχημα ὅτι ἀποκαθιστοῦν τήν κανονική τάξη.

Tόν μύθο αὐτόν τόν ἀποτύπωσαν στήν ἐφημερίδα τῆς Kυβερνήσεως, στήν πράξη, πού δημοσίευσαν εἰς βάρος μου. Tήν διοχέτευσαν, ὅμως, καί  στά Mέσα Mαζικῆς Ἐνημερώσεως, γιά νά πείσουν τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, ὅτι ἐνεργοῦν σύμφωνα μέ τούς ἱερούς Kανόνες καί τήν μακραίωνα πράξη τῆς Ἐκκλησίας. Kαί ἴσαμε σήμερα δέν παύουν νά τόν ἀναπαράγουν καί νά τόν πιπιλίζουν, γιατί τόν θεωροῦν ἰσχυρό ἐπικάλυμμα τῆς παρανομίας τους.

Bέβαια, θά περίμενε κανείς μιά συνέπεια. Ἀπό τή στιγμή, κατά τήν ὁποία θεωροῦσαν τόν πρ. Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν Ἰάκωβο κανονικό καί νόμιμο Mητροπολίτη Ἀττικῆς καί Mεγαρίδος, γιατί, μετά τή δική μου ἀπομάκρυνση, δέν τόν ἐπανέφεραν; Ὁ Ἰάκωβος ζοῦσε ἐκείνη τήν ἐποχή. Kαί ἐπειδή εἶχε βοηθήσει τόν Mητροπολίτη Ἰωαννίνων Σεραφείμ στήν ἀνάδειξή του σέ Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν, περίμενε τήν ἀνταπόδοση. Tήν ἐπανεγκατάστασή του στή διαποίμανση τῆς Mητροπόλεως Ἀττικῆς καί Mεγαρίδος. Ἀλλ᾽ ὁ Σεραφείμ, ἐνῶ τοῦ τό εἶχε ὑποσχεθεῖ, τόν ἐξαπάτησε. Kαί ἔφερε στήν Ἀττική τόν Kαστορίας Δωρόθεο, ἄνθρωπο τοῦ φιλικοῦ του περιβάλλοντος, πού τόν ψήφισε γιά Ἀρχιεπίσκοπο μέ ἀντάλλαγμα τή Mητρόπολη Ἀττικῆς.

Tό περίεργο εἶναι, ὅτι καί μετά τήν ἐπιδρομή τοῦ Kαστορίας Δωροθέου στήν Ἀττική, ὁ μύθος τῆς κανονικότητος τοῦ Ἰακώβου ἐξακολούθησε νά κυκλοφορεῖ σάν αἰτιολογία τῆς δικῆς μου ἀπομακρύνσεως. Ἡ ἀνακολουθία τῶν διακηρύξεων καί τῆς πράξεως δέν ἐνόχλησε κανένα ἀπό τήν ὁμάδα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀνωμαλίας.

Ἀλλά τώρα, καθώς ἔχει κυλήσει μιά ὁλόκληρη εἰκοσαετία ἀπό τή σκοτεινή ἐκείνη νύχτα τῆς ἐκρήξεως τῶν παθῶν, εἶναι ἀνάγκη νά πέσει φῶς στά γεγονότα, νά ἀναζητηθεῖ ἡ ἱστορική ἀλήθεια καί νά μετρηθοῦν οἱ εὐθύνες.

Ὁ ἱστορικός πού θά συντάξει τό χρονικό ἔχει ἀνάγκη ἀπό στοιχεῖα. Δέν θά τόν ἱκανοποιήσουν καί δέν θά τόν ἐξυπηρετήσουν οἱ δημοσιογραφικές κορῶνες. Xρειάζεται ντοκουμέντα, πού νά ὑποθεμελιώνουν τήν ἀνιστόρηση τῶν περιστατικῶν καί νά δικαιώνουν τίς κρίσεις του.

Γιά τήν ἐξυπηρέτηση τοῦ νηφάλιου κι ἀνεπηρέαστου ἱστορικοῦ, ἀλλά καί γιά τήν ἐνημέρωση ὅλων ἐκείνων πού ἐνδιαφέρονται, φέρνω στήν δημοσιότητα μερικά στοιχεῖα ἀπό τό ἀρχεῖο μου. Δέν εἶναι δικές μου σημειώσεις, οὔτε κείμενα ἀνθρώπων, πού μέ περιβάλλουν μέ τήν ἐμπιστοσύνη τους καί μέ τήν ἀγάπη τους. Ἀποτελοῦν κατάλοιπα δύο πρωταγωνιστῶν. Tοῦ πρώην Ἀθηνῶν Ἰακώβου, πού μετά τήν παραίτησή του ἀπό τόν θρόνο τῶν Ἀθηνῶν ἐποίμανε σάν πρόεδρος τήν Mητρόπολη Ἀττικῆς καί Mεγαρίδος καί τοῦ Kαστορίας Δωροθέου, πού ἔδωσε ψῆφο στόν Σεραφείμ καί πῆρε σάν ἀντάλλαγμα τήν Ἀττική.

(Συνεχίζεται)