Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Θυσίαν αἰνέσεως», α΄ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 1998), σελ. 51-52

Η εκζήτηση του ελέους

«… Ἡ ἐκζήτηση τοῦ ἐλέους δέν εἶναι μιά ἀποσπασματική πράξη, πού περιορίζεται χρονικά στόν προβληματισμό καί στίς ἀνησυχίες τῆς ἐπικαιρότητας. Δέ ζητᾶμε τό ἔλεος μόνο, γιά νά ξεφύγουμε ἀπό τίς συμπληγάδες τῶν ἀδόκητων περιστατικῶν καί ἀπό τήν ὀδύνη τῆς περιπέτειας. Τό αἴτημα τοῦ ἐλέους καλύπτει τίς ἀνάγκες τοῦ “νῦν” καί προσανατολίζεται στό “ἀεί”, στήν ἀτελεύτητη Βασιλεία. Ἐνδυναμώνει τήν ψυχή στή “καινή ζωή”. Καί ἀνοίγει διάπλατα τίς ἀγκάλες τῆς σταθερῆς καί ἀμετάκλητης θεϊκῆς εὐσπλαχνίας. Τό δῶρο, πού ζητᾶμε, εἶναι ἡ πληρότητα τῆς θείας ἀγάπης. Πού εὐλογεῖ καί ἁγιάζει τό “νῦν” καί χαρίζει τό “αἰώνιο”. Εἶναι ἡ προσφυγή κάτω ἀπό τήν πατρική φροντίδα τοῦ Θεοῦ, πού μᾶς παρέχει τόν “ἄρτο τόν ἐπιούσιο”, συγχωρεῖ τά “ὀφειλήματά” μας, ἀνακόπτει τό κύμα τῶν πειρασμῶν μας καί μᾶς σώζει ἀπό τίς κακοτοπιές καί τίς ἀναποδιές. Ἀλλά, ταυτόχρονα, εἶναι ἡ ἐπανάπαυση στό λυτρωτικό σχέδιό Του, πού λευκαίνει τό χιτώνα τῆς ψυχῆς μας καί ἀποδέχεται τή ταπεινή καί ἁμαρτωλή καί ἀδύναμη ὕπαρξή μας στήν κοινωνία τῶν ἁγίων Του. Εἶναι ἡ πλησμονή τῆς Χάριτος, πού “συγχωρεῖ” καί “ἀναπλάθει” καί “καινοποιεῖ” καί ὑποδέχεται στό δεῖπνο τῆς Βασιλείας Του ὅλους τους ἱκέτες τῶν πολλῶν οἰκτιρμῶν του.»