Ἡ πνευματική λειτουργία τῆς πίστης

«… Ἡ πίστη εἶναι ἔξοδος ἀπό τά συμβατικά σχήματα τῆς λογοκρατίας καί τῆς ἀτομοκρατίας. Λειτουργία πνευματική, πού σπάει τήν τυραννία τοῦ ὀρθολογισμοῦ μας, τόν κλοιό τῆς ἀτομοκεντρικότητας καί τή σχετικότητα τῶν κοινωνικῶν δομῶν μας. Ἰχνηλασία πρός ἀναζήτηση τοῦ Θεοῦ. Μᾶς βγάζει ἀπό τήν ἀπομόνωση καί τήν αὐτολατρεία. Μᾶς ἀνυψώνει στόν «ὑπερ λόγον» κόσμο τοῦ οὐρανοῦ. Στά «ὑπέρ ἔννοιαν καί αἴσθησιν». Ἐκεῖ, πού ὑπάρχει τό Μυστήριο καί ἡ Ἀλήθεια. Τό πρόσωπο, πού εἶναι «ἡ Ἀγάπη». Μᾶς φέρνει σέ σχῆμα καί μέ διάθεση δοξολογικῆς ἀφοσίωσης στά πόδια τοῦ ὑπέρτατου «Ὄντος». Ἐκείνου, πού ὑπῆρχε καί ὑπάρχει καί θά ὑπάρχει στούς ἀτέλειωτους αἰῶνες. Καί μᾶς δίνει τή δυνατότητα νά ἀκούσουμε τό λόγο Του. Νά καταυγαστοῦμε ἀπό τό φῶς Του. Νά βυθιστοῦμε μέσα στήν ἄπειρη καί ἀνεξιχνίαστη στοργή Του.»

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Σπουδή Ἀγάπης», α΄ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 1997), σελ. 32