Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Σπουδή Ἀγάπης», α΄ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 1997), σελ. 121

Τα κίνητρα της αγάπης

«… Γιά πέντε λόγους οἱ ἄνθρωποι ἀγαποῦν ὁ ἕνας τόν ἄλλο, εἴτε ἐπαινετά εἴτε ἀξιοκατάκριτα. Ἤ γιά τό Θεό, ὅπως ἀγαπάει ὁ ἐνάρετος ὅλους τούς ἀνθρώπους καί ὅπως τόν ἐνάρετο τόν ἀγαποῦν ἀκόμα καί κεῖνοι, πού δέν εἶναι ἐνάρετοι. Ἤ ἐξ αἰτίας τῆς φυσικῆς κλίσης, ὅπως οἱ γονεῖς ἀγαποῦν τά παιδιά τους καί, ἀντίστροφα, τά παιδιά ἀγαποῦν τούς γονεῖς τους. Ἤ ἐξ αἰτίας τῆς κενοδοξίας, ὅπως αὐτός, πού δοξάζεται ἀγαπάει αὐτόν, πού τόν δοξάζει. Ἤ ἐξ αἰτίας τῆς φιλαργυρίας, ὅπως αὐτός, πού παίρνει χρήματα ἀγαπάει τόν πλούσιο. Ἤ ἐξ αἰτίας τῆς φιληδονίας, ὅπως αὐτός, πού εἶναι παραδομένος στή γαστριμαργία καί στίς ἡδονές.

Τό πρῶτο κίνητρο εἶναι ἐπαινετό. Τὀ δεύτερο μέσο. Καί τά ὑπόλοιπα ἐμπαθῆ.»