Πρός Χριστόν
(Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, Ἔπη ἱστορικά: ΟΔ’, Migne XXXVII, 1421)

Μετάφραση Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Φιλοσοφεῖ πάνω στά μεγάλα προβλήματα τῆς ζωῆς καί βρίσκει πώς ἡ ἕνωσι μέ τόν Κύριο εἶναι ἡ μεγάλη δύναμι τοῦ ἀνθρώπου κι’ ἡ μοναδική ὑπεροχή του ἀπ’ τά ἄλλα δημιουργήματα.

 

Τί λόγο ἔχει αὐτή ἡ τυραννία;

            Ἦρθα στή ζωή· καλά.

Γιατί ὅμως καί στροβιλίζομαι

            στίς τρικυμίες τοῦ βίου;

Θά πῶ ἕνα λόγο, πού εἶναι θρασύς,

            ἀλλ’ ὅμως θά τόν πῶ.

Ἄν δέν ἤμουνα δικός σου, Χριστέ μου,

            θά ἤμουνα ἀδικημένος.

Γεννιώμαστε, διαλυόμαστε,

            σκεπαζόμαστε ἀπ’ τό χῶμα.

Νυστάζω, κοιμᾶϞμαι,

            ξυπνάω, πορεύομαι.

Ἀρρωσταίνουμε, γινόμαστε καλά.

            Εὐχαριστήσεις, πόνοι.

Μετέχουμε στίς τροπές τοῦ ἡλίου

            ὅπως μετέχει κι’ ἡ γῆ.

Πεθαίνουμε, σαπίζουν οἱ σάρκες μας

            ὅπως συμβαίνει καί μέ τά ζῶα,

τά ὁποῖα ἔχουν κακή φήμη,

            ἀλλ’ ὅμως εἶναι ἀνεύθυνα.

Τί περισσότερο ἔχω ἐγώ;

            Τίποτα, παρά μόνο τό Θεό.

Ἄν δέν ἤμουνα δικός σου

            θά ἤμουνα ἀδικημένος, Χριστέ μου.

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Ἡ ἱκεσία ἑνός Ἁγίου», β΄ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 1994), σελ. 259