Παρακλητικόν

(Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, Ἔπη ἱστορικά: ΟΓ’, Migne XXXVII, 1420)

Μετάφραση Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ζῆ πάντοτε μέ τό ὅραμα τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Καί τή ζητάει μέ θερμή παράκλησι.

 

Φτάνει στό τέρμα ὁ ἀγώνας τοῦ βίου·

            διάβηκα τήν κακή θάλασσα,

τώρα πιά βλέπω

            τήν ἀνταπόδωσι τῆς φρικιαστικῆς κακίας,

τό σκοτεινό τάρταρο, τή φλόγα τῆς φωτιάς,

            τή βαθειά νύχτα,

κι’ ἀκόμα βλέπω τό αἶσχος τῶν πράξεων,

            πού τώρα κρύβονται, νά βγαίνῃ στό φανερό.

Ἀλλά, μακάριε, ἐλέησέ με καί μολονότι ἀργά,

            δός μου ἀγαθό

τό τελευταῖο κομμάτι τῆς ζωῆς μου,

            σκύβοντας στό δοῦλο σου μέ εὐμένεια.

Πολλά ἔπαθα, κι’ ἔχω στήν καρδιά μου φόβο,

            μήπως ἄρχισε νά μέ καταδιώκῃ,

βασιληά, τό φοβερό βάρος

            τῆς ζυγαριᾶς τῆς δικαιοσύνης σου.

Θά δεχτῶ κι’ ἐγώ ὁ ἴδιος τό θάνατό μου,

            φεύγοντας ἀπό δῶ,

κι’ ὑποχωρῶντας πρόθυμα

            στά παθήματα, πού τήν καρδιά σπαράζουν.

Σέ σᾶς, πού θἀρθῆτε, παραγγέλλω·

            καμμιά ὠφέλεια

δέν ὑπάρχει σέ τοῦτο τό βίο.

            Ἡ ζωή ἀρχίζει ἀπ’ τό τέλος τοῦ βίου.

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Ἡ ἱκεσία ἑνός Ἁγίου», β΄ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 1994), σελ. 257