Δέησις ἐν τῇ νόσῳ

(Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, Ἔπη ἱστορικά: ΟΑ’, Migne XXXVII, 1418)

Μετάφραση Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Βασανίζεται σκληρά ἀπό τήν ἀρρώστια τοῦ σώματος. Κι’ ὅμως ἔχει τή δύναμι νά στιχουργήσῃ καί νά περιγράψῃ μέ τούς λεπτούς φθόγγους τῆς ποιήσεώς του τήν ὀδύνη του. Καί πάλι, στό ποίημα αὐτό διακρίνεται ἡ ἀνάτασι, ἡ γλυκειά κοινωνία τήν ὁποία ἔχει μέ τό Θεό, ἡ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη σ’ Αὐτόν καί ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο διατυπώνει πρός τόν οὐρανό τήν ἀγωνία του καί τά αἰτήματά του.

 

Εἶμαι ἄρρωστος, εἶμαι ἄρρωστος,

            ταλαιπωροῦμαι ἀπ’ τό σῶμα.

Κι’ ἴσως μερικοί

            γελοῦν μέ τήν πάθησί μου,

αὐθαδιάζοντας, εἶναι αὐτοί πού καιροφυλακτοῦν

            νά μέ δοῦν νά πεθαίνω.

Οἱ ἀρθρώσεις ἔχουν λυθῆ

            κι’ ἡ βάσι τῶν ποδιῶν μου ἐτοιμόρροπη.

Εἴτε αὐτό εἶναι συνέπεια τῆς ἐγκρατείας

            ἤ τῶν ἁμαρτιῶν

εἴτε εἶναι πάλη, πού μοῦ κάνει ὁ ἀντίπαλος

            (δέν ξέρω), ὅμως χάρι ἀνήκει

στόν Κυβερνήτη μου.

            Αὐτό, πού μοῦ ἦρθε

εἶναι τό καλύτερο.

            Ὅμως σταμάτησε τήν ἀρρώστια,

σταμάτησέ την μέ τή διαταγή σου·

            ὁ δικός σου λόγος εἶναι σωτηρία.

Ἄν ὅμως δέν τήν σταματήσῃς, δός μου τή δύναμι

            νά τά ὑποφέρω ὅλα.

Ὁ σκόρος ἄς πάρῃ τό δικό του.

            Συγκράτησε τήν εἰκόνα σου.

Ἔτσι θά ἔχῃς

            καί τό δοῦλο σου ἀκέραιο.

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Ἡ ἱκεσία ἑνός Ἁγίου», β΄ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 1994), σελ. 253 καί 255