Εἰς ἑαυτόν

(Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, Ἔπη ἱστορικά: ΞΖ’, Migne XXXVII, 1408)

Μελετάει ἰδιαίτερα τόν ἑαυτόν του, τό περιεχόμενο τῆς καρδιᾶς του καί τό κάθε τι, πού βρίσκει μέσα του, τό ἐξαγνίζει καί τό τοποθετεῖ μπροστά στό λατρευτό του Κύριο.

 

Ἐξαπατήθηκα, Χριστέ μου,

            θαρρεύοντας πολύ γιά τή δική σου Χάρι.

Ὑπερηφανεύθηκα

            καί ταπεινώθηκα πολύ.

Ἀλλά ὕψωσέ με πάλι.

            Γιατί κατάλαβα

πώς ἐμπαίζω τόν ἑαυτό μου.

            Κι’ ἄν ξανά ὑπερηφανευτῶ,

ἄς πέσω ξανά

            πτῶμα καί συντρίμμια.

Ἄν θά μέ δεχτῇς, θἆναι γιά μένα εὐλογία,

            ἄν ὅμως δέν μέ δεχτῇς, θἆμαι πιά πεθαμένος.

Μονάχα γιά μένα

            ἔχεις ἐξαντλήσει τή χρηστότητά σου;

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Ἡ ἱκεσία ἑνός Ἁγίου», β΄ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 1994), σελ. 239