Ἱκετήριον
(Ἔπη ἱστορικά: ΚΒ’, Migne XXXVII, 1281)

Μετάφραση Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Ὁ καιρός περνάει. Φτάνουμε στό 382 μέ 383. Ὁ πόνος του ὅμως ἐξακολουθεῖ νά εἶναι ὀξύς. Τόν ξανακυττάει κατάματα, τόν συνειδητοποιεῖ καί καταφεύγει μέ πολλή ἐμπιστοσύνη στό Θεό, πού εἶναι ὁ πύρινος στύλος τῆς ζωῆς του, γιά νά ζητήσῃ ἤ νά τοῦ δώσῃ βοήθεια καί σωτηρία ἤ νά τοῦ ἀφανίσῃ τή μνήμη τῶν παθημάτων.

 Χριστέ, τό φῶς τῶν ἀνθρώπων,

            πύρινε στύλε τῆς ψυχῆς τοῦ Γρηγορίου,

πού πλανιέται

            στήν πικρή ἐρημιά τοῦ βίου,

κράτησέ με ἀπ’ τόν πανοῦργο Φαραώ

            κι’ ἀπ’ τούς ἀναίσχυντους ἐργοδιῶκτες·

καί λῦσε με ἀπ’ τά δεσμά τῆς πλιθιᾶς

κι’ ἀπ’ τήν πιεστική Αἴγυπτο

λύτρωσέ με,

            ἀφοῦ μέ ὑπερβολικές πληγές δαμάσῃς

τούς δύστροπους, καί δρόμο ὁμαλό δῶσε μου.

            Κι’ ἄν προφτάσῃ

ὁ ἐχθρός, βιαστικός,

            σύ καί τόν ἐρυθρό πόντο

εἴθε νά κόψῃς,

            γιά νά περάσω σάν σέ ξηρά τή θάλασσα,

πηγαίνοντας γρήγορα στή θεία χώρα,

            στόν κλῆρο, τόν ὁποῖο μοῦ ὑποσχέθηκες.

Καί τά ἀπέραντα ποτάμια νά σταματήσῃς,

            καί τῶν ἀλλοφύλων

τό ὁρμητικό βέλος νά κάμψῃς τό πολυστένακτο.

            Ἄν δέ πατήσω

τήν ἱερή γῆ

            θά ψάλλω σέ σένα μέ ἀσταμάτητους ὕμνους.

Χριστέ βασιληά, γιατί μέ ἔδεσες

            μέ τοῦτα δῶ τά δίχτυα τῆς σάρκας;

Γιατί νά ζῶ ἕνα βίο σκληρό

            καί σ’ ἕνα λασπωμένο βάραθρο,

ἄν πραγματικά εἶμαι θεός

            καί δικός σου κλῆρος, ὅπως ἄκουσα;

Ἀπ’ τά μέλη μου χάθηκε ἡ δύναμη,

            κι’ οὔτε τά γόνατά μου

ἀκολουθοῦν· ἀλλά μέ διέλυσε ὁ χρόνος,

            κι’ ἡ ἀνιαρή ἀρρώστια,

κι’ ἡ μέριμνα, πού λυώνει,

            κι’ οἱ φίλοι, πού ἔχουν τά φρονήματα τῶν ἐχθρῶν.

Καί νά μ’ ἀφήσουν δέν θέλουν οἱ ἁμαρτίες,

            ἀλλ’ ἀκόμα πιό πολύ

μέ πιέζουν καθώς μένω ἄπρακτος,

            κι’ ὅπως τά σκυλιά τό ζαρωμένο λαγό

ἤ τό ἐλάφι, μέ περιτριγυρίζουν,

            ἐπιθυμῶντας νά χορταστοῦν.

Ἤ σταμάτησε τήν κακότητα καί ἐλέησέ με,

            ἤ δέξαι με

γιατί πολύ ἔχω ἀγωνιστῆ

            καί βάλε τέρμα στούς πόνους μου,

ἤ ἀγαθό σύννεφο λησμοσύνης

            ἄς σκεπάσῃ τό νοῦ μου.

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Ἡ ἱκεσία ἑνός Ἁγίου», β΄ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 1994), σελ. 201 καί 203