Ἡ ἐλπίδα

«… Ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος ὁριοθετεῖ τήν ἐλπίδα μέ τοῦτα τά λόγια, πού εἶναι ἀπόσταγμα ἐμπειρίας: “Ἡ ἐλπίς εἶναι εἷς πλοῦτος μέγας καί κρύφιος, ὅστις δέν φαίνεται ἄλλοτε, εἰμή μόνον ἐν τῷ προσήκοντι καιρῷ αὐτοῦ. Ἡ ἐλπίς εἶναι εἷς κατασφαλισμένος καί ἀληθινός θησαυρός τῆς χαρᾶς, πρίν ἴδωμεν τόν θησαυρόν ἐκεῖνης τῆς χαρᾶς ὁποῦ ἐλπίζομεν. Αὕτη ποιεῖ τόν ἄνθρωπον νά ἀναλαμβάνῃ ὅλας τάς κακοπαθείας τοῦ κόσμου μέ ὅλην τήν εὐχαρίστησιν καί ἀνάπαυσιν, καί νά μή ἀποκάμνῃ εἰς τούς μεγάλους καί ἀπαύστους πόνους διά νά κερδήσῃ τήν γνώμην του. Αὕτη ἐστίν ἡ ρίζα παντός ἀγαθοῦ καί καλοῦ ἔργου, θύρα τῆς ἀγάπης, θάνατος τῆς ἀπογνώσεως, καί εἰκών δεικνύουσα ἡμῖν ἐκεῖνα ὁπου δέν βλέπομεν· καθώς γάρ ἡ εἰκών δείκνυσιν ἡμῖν τό πρόσωπον τοῦ πράγματος ὁποῦ δέν βλέπομεν, οὕτω καί ἡ ἐλπίς ποιεῖ ἡμᾶς νά πιστεύωμεν τά μήπω τετελεσμένα πράγματα, ὡσάν νά τά ἐβλέπομεν πεποιημένα καί τετελεσμένα. Διά τοῦτο ἄν ἐλλείψῃ ἡ ἐλπίς, ἀφανίζεται ἡ ἀγάπη· καί εὐθύς ὁπου λάμψῃ ἡ ἐλπίς φανεροῦται ἡ ἀγάπη. Μέ αὐτήν τήν ἐλπίδα δέδενται οἱ πόνοι, καί κρέμανται οἱ κόποι. Αὕτη καταβιβάζει, ὥσπερ φῶς, τήν ἐλεημοσύνην τοῦ Θεοῦ καί περικυκλοῖ τήν ψυχήν.”»

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Σπουδή Ἀγάπης», α΄ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 1997), σελ. 38-39