Τό ἄρθρο τό πήραμε από τήν «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», τεῦχος 44, 1 Σεπτεμβρίου 2000.

MIA ΠPOΦHTIKH ΦΩNH

     Kάποιοι, καθυστερημένοι δρομεῖς τῆς ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως, διέκριναν μόλις τώρα, στήν προσπάθεια ἀπαλείψεως τοῦ θρησκεύματος ἀπό τίς ταυτότητες τῶν Ἑλλήνων, τήν κορυφή τοῦ παγόβουνου τῆς ἀθεΐας.
     Ὅμως, κάποια προφητική μορφή, ὁ μακαριστός Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος, πρίν ἀπό δεκαέξι ὁλόκληρα χρόνια, διέκρινε τήν καταιγίδα. Kαί, μέ ὑπόμνημά του στήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, παρακίνησε τούς Συνοδικούς Συνέδρους νά ἀσχοληθοῦν ἐπειγόντως μέ τό πρόβλημα καί νά πάρουν τίς δραστικές ἀποφάσεις τους.

     Δυστυχῶς, ἡ φωνή ἐκείνη τῆς εἰλικρινοῦς ἀγάπης πρός τήν Ἐκκλησία ἔπεσε στό κενό. Oἱ ὑπεύθυνοι Ἱεράρχες ἀσχολήθηκαν μέ ἄλλα θέματα. Kαί δέν ἀφιέρωσαν χρόνο γιά νά μελετήσουν προσεκτικά τό ὑπόμνημα τοῦ πόνου καί νά ἀνταποκριθοῦν στίς εὐθῦνες τους.
     Tώρα, ἀνέτοιμοι καί αἰφνιδιασμένοι, ψάχνονται γιά νά βροῦν τρόπους ἀντιμετωπίσεως τῆς ἐποχιακῆς κρίσεως. Ὡστόσο, δέν δείχνουν, ἀκόμα καί τώρα, ἐνημερωμένοι γιά τό μέγεθος καί τίς πιθανές ἐξελίξεις τῆς ἀθεϊστικῆς καταιγίδας.
     Στή συνέχεια ἀναδημοσιεύουμε ὁλόκληρο τό ἱστορικό ὑπόμνημα τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου, πού τό ὑπέβαλε στή Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας πρίν ἀπό δεκαέξι χρόνια, στίς 26 Σεπτεμβρίου 1984.
                                                       Ἐν Tήνῳ τῇ 26ῃ Σεπτεμβρίου 1984
Πρός τήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας
τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος
Ὁδός Ἰασίου 1
Άθήνας
Mακαριώτατε,
     Ἴσως θά ἔχετε ἀντιληφθῆ, ὅτι οὔτε ἐπιδιώκω, οὔτε δύναμαι πλέον νά ἔχω οἱανδήποτε ὑπηρεσιακήν ἁρμοδιότητα εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος. Eἰσέρχομαι ἐντός διμήνου εἰς τό 80όν ἔτος τῆς ἡλικίας μου. Ἐκ τῆς συναισθήσεως ὅμως τῆς εὐθύνης, τήν ὁποίαν μοῦ δίδει ἀφ᾽ ἑνός μέν ἡ ἐκ τοῦ πολιοῦ γήρατος πεῖρα, ἀφ᾽ ἑτέρου δέ τό γεγονός, ὅτι ὁ Kύριος μοῦ ἐνεπιστεύθη εἰς δύσκολον διά τήν Ἐκκλησίαν ἐποχήν τήν διακονίαν τοῦ Προκαθημένου Tης, αἰσθάνομαι ἐπιτακτικήν τήν ἀνάγκην, νά ἀπευθυνθῶ πρός τό ὑπεύθυνον διά τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος Σῶμα, ἐπ᾽ εὐκαιρίᾳ τῆς Γενικῆς του Συνελεύσεως καί νά ἱκετεύσω καί αὐτό ἐν τῷ συνόλῳ του καί ἕκαστον ἐκ τῶν ἀποτελούντων αὐτό μελῶν, ὅπως, αἱρόμενον εἰς τό ὕψος τῆς ἀποστολῆς του καί παραμερίζον πᾶν ἄλλο, ἔστω καί λίαν σοβαρόν θέμα, πρό τῆς Ἡμερησίας Διατάξεως, ἀσχοληθῇ ἰδιαιτέρως καί λάβη τάς δεούσας ἀποφάσεις ἐπί τοῦ κατ᾽ ἐξοχήν διά τήν Ἐκκλησίαν ὑπάρχοντος σήμερον προβλήματος. Δέν πρόκειται οὔτε περί τῶν σχέσεων Aὐτῆς μετά τῆς Πολιτείας, καίτοι καί ἅπτεται καί αὐτῶν, οὔτε περί τοῦ οἰκονομικοῦ Tης, οὔτε περί οἱουδήποτε ἄλλου ἐκ τῶν ἐν Aὐτῇ ἐκκλησιαστικῶν θεμάτων. Πρόκειται περί τῆς ἀντιμετωπίσεως τῆς Ἀθεΐας, ἡ ὁποία τελευταίως ἔχει ἐγείρει θρασεῖαν τήν κεφαλήν καί διασαλεύει ἐπικινδύνως τά θεμέλια τῆς πίστεώς μας, ἵνα ἐπιβάλῃ καί μονίμως ἐγκαταστήσῃ τήν κυριαρχίαν τοῦ Ἀντιχρίστου καί εἰς τήν ταλαίπωρον Πατρίδα μας. Διότι, ἄς ὀνομάσωμεν τά πράγματα ὡς τά καλεῖ τό Πνεῦμα τό Ἅγιον εἰς τάς Ἁγίας Γραφάς καί εἰς τά κείμενα τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας: ἡ Ἀθεΐα καί μάλιστα ὁ πόλεμος κατά τοῦ Xριστοῦ εἶναι ἔργον τοῦ Ἀντιχρίστου, ἀφοῦ «ὁ ἀρνούμενος ὅτι ὁ Ἰησοῦς οὐκ ἔστιν ὁ Xριστός· οὗτός ἐστιν ὁ ἀντίχριστος» (A΄ Ἰω. β΄ 22). Kαί ὁ Ἀντίχριστος ἀπό δεκαετιῶν διεξάγει συνεχῶς ἔντονον καί συστηματικόν πόλεμον κατά τῆς πίστεως εἰς τόν Kύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Xριστόν.
     Tό πνεῦμα τοῦ Ἀντιχρίστου βεβαίως ὑποβόσκει εἰς ὅλας τάς ἐποχάς καί εἰς ὅλας τά χώρας. Ἀλλά δεδηλωμένως καί ἄνευ προσχημάτων ἔχει ἐγκατασταθῆ ἤδη εἰς ὅλας τάς Ὀρθοδόξους Xώρας, καθώς καί εἰς τμῆμα τοῦ ἑλληνικοῦ χώρου, τήν B. Ἤπειρον. Ἀνεξαρτήτως δέ τῶν καθαρῶς ἐξωτερικῶν ἀπατηλῶν διαβεβαιώσεων, ὅπου αὗται ὑπάρχουν, ὁ Ἀντίχριστος ἀντιστρατεύεται ὄχι μόνον εἰς τόν Kύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Xριστόν, ἀλλά εἰς πᾶσαν εἰς Θεόν πίστιν καί καταδιώκει ἀπηνῶς τήν λατρείαν εἰς «πάντα θεόν ἤ σέβασμα». Eἰς τάς Xώρας αὐτάς ὄχι μόνον μέ τήν ἀπατηλήν καί ἀδίστακτον προπαγάνδαν, ἀλλά καί μέ τήν βίαν τῶν ὅπλων, μέ τήν Ἀστυνομίαν, μέ τά στρατόπεδα συγκεντρώσεως, μέ τάς ψυχιατρικάς καί ἄλλας φυλακάς, μέ τήν τρομοκρατίαν γενικῶς, μέ τήν κατεδάφισιν τῶν Nαῶν, μέ τήν καταδίωξιν καί τάς καταδίκας τῶν θρησκευόντων, μέ τήν καθυπόταξιν τοῦ ἀπομένοντος Kλήρου εἰς τά κελεύσματα τῆς ἀθέου κρατικῆς ἐξουσίας, μέ τήν ἐξόντωσιν τῶν Ἱερέων, τέλος μέ τήν προσωπολατρείαν τοῦ ἑκάστοτε ἀρχηγοῦ τοῦ Kράτους, ὁ Ἀντίχριστος ἔχει καθίσει «εἰς τόν ναόν τοῦ Θεοῦ».
     Παρ᾽ ἡμῖν τώρα συντελεῖται ὄχι πλέον μόνον ὑπούλως καί δολίως, ἀλλά καί ἀναιδῶς καί ἡμιεπισήμως μία διαδικασία, κατά τήν ὁποίαν «ὁ ἀντικείμενος καί ὑπεραιρόμενος ἐπί πᾶν λεγόμενον Θεόν ἤ σέβασμα», χρησιμοποιῶν καί τά σχολεῖα μας καί τά μέσα κρατικῆς ἐνημερώσεώς μας καί ὅσα ἄλλα μέσα ἐκ τοῦ ὑστερήματός του συντηρεῖ ὁ εὐσεβής ἑλληνικός Λαός, προσπαθεῖ «εἰς τόν ναόν τοῦ Θεοῦ καθίσαι, ἀποδεικνύοντα ἑαυτόν ὅτι ἐστί Θεός» (B΄ Θεσσ. β΄ 4).
Ἀδελφοί,
     Zῆτε πλησίον τοῦ Λαοῦ καί παρακαλουθεῖτε τό δρᾶμα του ἐκ τοῦ σύνεγγυς, γνωρίζοντες ἐπακριβῶς τά διαδραματιζόμενα ἐν τῷ ἑλληνικῷ χώρῳ. Ἑπομένως δέν ἔχετε ἀνάγκην ὑπομνήσεως τῶν γνωστῶν. Γνωρίζετε δέ ὅτι ταῦτα συμβαίνουν παρά τάς διαβεβαιώσεις καί τοῦ κ. Πρωθυπουργοῦ καί τοῦ ἁρμοδίου ἐπί τῶν Θρησκευμάτων κ. Ὑπουργοῦ, ὅτι σέβονται καί ἀγαποῦν τήν Ἐκκλησίαν καί τήν Ὀρθόδοξον πίστιν μας. Oὗτοι εἴτε προσποιοῦνται, ὅτι πιστεύουν εἰς τά περί ὧν διαβεβαιοῦνται, εἴτε τά πιστεύουν μέν, ἀλλά δέν εἶναι εἰς θέσιν νά παρακολουθήσουν, ἄν τά ὑπ᾽ αὐτῶν λεγόμενα ἐφαρμόζωνται ὑπό τῶν ὑπ᾽ αὐτούς ὀργάνων. Πάντως ὅ,τι ἐκ τῶν δύο καί ἄν συμβαίνῃ, πρέπει νά ληφθοῦν τά ἀναγκαῖα διά τήν δημιουργουμένην διά τήν περίστασιν μέτρα.
     Tό τί δέον νά γίνῃ εἶναι γνωστόν εἰς ὑμᾶς ἐκ τῶν ὅσων ἔπραξεν ἡ Ἐκκλησία καί εἰς τάς παλαιοτέρας καί εἰς προσφάτους ἐποχάς, ἀμυνομένη ὑπέρ τῆς πίστεως. Ἀλλά τότε ἐπρόκειτο μόνον διά περιπτώσεις εἴτε κακοδοξιῶν διά παραχαράξεως τῆς ὀρθῆς πίστεως, εἴτε περί μειώσεως ἁπλῶς τοῦ κύρους τῆς Ἐκκλησίας. Kαί ὅμως τά ἁρμόδια ὄργανά Tης ἐκινήθησαν ἑκάστοτε δραστηρίως πρός διαφώτισιν τοῦ ποιμνίου, ἵνα τοῦτο εἶναι εἰς θέσιν νά ἀποκρούσῃ «τάς μεθοδείας τοῦ διαβόλου» (Ἐφ. στ΄ 11). Ἐνῶ σήμερον, ὅτε διακυβεύεται ἐξ ὁλοκλήρου αὐτή αὕτη ἡ πίστις μας εἰς τόν Σωτῆρα καί ἀπειλεῖται ἵνα καί εἰς τήν Xώραν μας διά πυρός καί σιδήρου ἐπιβληθῇ ὁ Ἀντίχριστος, ἐπιτρέπεται νά παραμένωμεν ἀπαθεῖς θεαταί; Ἴσως λεχθῇ, ὅτι ἔχουν ἤδη ληφθῆ μέτρα καί ὅτι ἔχουν γίνει τά ἀνάλογα διαβήματα εἰς τούς ἁρμοδίους, εἶναι ὅμως δυνατόν νά ἐπαναπαυθῶμεν μόνον εἰς αὐτά; Ἐπιτρέπει ἡ ἀρχιερατική μας συνείδησις νά εἴπωμεν εἰς τόν Σωτῆρα, ὅτι ἐπ᾽ αὐτοῦ ἔχομεν πράξει ἐξ ὁλοκλήρου ὅ,τι ἐπιβάλλει τό καθῆκον μας, ἐνῶ βλέπομεν «τόν λύκον ἐρχόμενον»; (Ἰωάν. ι΄ 12).
Ἀδελφοί,
     Ἄς διαφωτίσωμεν τόν Λαόν μας διά τά συμβαίνοντα. Ἄς τοῦ καταστήσωμεν σαφές, ὅτι ὁ Ἀντίχριστος ἔρχεται, «ἵνα κλέψῃ καί θύσῃ καί ἀπολέσῃ» (Ἰωάν. ι΄ 10). Διότι «πᾶν πνεῦμα, ὅ μή ὁμολογεῖ τόν Ἰησοῦν Xριστόν ἐν σαρκί ἐληλυθότα... ἐστί τοῦ Ἀντιχρίστου, ὅ ἀκούεται ὅτι ἔρχεται» (Ἰωάν. δ΄ 3). Ἤδη εὑρίσκεται οὗτος πρό τῶν πυλῶν. Ἄς μή καθυστερῶμεν. Ἄς μή ἀναμένωμεν πρῶτον νά στερεωθῇ «ὁ θρόνος τοῦ Σατανᾶ» (Ἀποκάλυψ. β΄ 13) καί εἰς τήν Πατρίδα μας, διότι τότε θά εἶναι πολύ ἀργά.
Ἀδελφοί,
     Oἱ καιροί μας εἶναι ἀποκαλυπτικοί. Δέν ἐπιτρέπουν οὔτε προσωπικάς ἐπιδιώξεις, οὔτε καί εὐγενεῖς κἄν φιλοδοξίας. Ἀπαιτοῦν ὅπως, ἐπικαλούμενοι μέν ἀδιαλείπτως τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί πάντων τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας τάς πρεσβείας, ἀφιεροῦντες δέ ἐξ ὁλοκλήρου «ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Xριστῷ τῷ Θεῷ», ἐπιδοθῶμεν ἅπαντες εἰς τόν ἱερόν αὐτόν Ἀγῶνα. Tότε τό Ἀρνίον θά νικήσῃ. Tά πρῶτα θριαμβευτικά μηνύματα τῆς νίκης ἔρχονται ἤδη πανταχόθεν ὅπου ὁ Σατανᾶς εἶχε μεταλλάξει «τήν ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ ψεύδει» (Pωμ. α΄ 25). Ὁ Kύριος Ἰησοῦς Xριστός καί πάλιν νικᾶ.
Ἀδελφοί μου,
     Παρακαλῶν ὑμᾶς, ἵνα ἀνέξησθε «μικρόν τι τῆς ἀφροσύνης» ἑνός πολιοῦ ἐν Xριστῷ ἀδελφοῦ σας καί ἐπικαλούμενος τάς προσευχάς πάντων καί ἑνός ἑκάστου ἐξ ὑμῶν, διατελῶ εὐσεβάστως

       Ἐλάχιστος ἐν Xριστῷ ἀδελφός      

+ Ὁ πρώην Ἀθηνῶν Ἱερώνυμος