Στό παρακάτω κείμενο τοῦ μητροπολίτη Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου προβάλλεται στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας ἡ κοινωνία τῶν ἀνθρώπων, σέ σχέση μέ τήν ἀπομόνωση τῶν ἀνθρώπνων τῆς ἐποχῆς μας, οἱ ὁποῖοι προσανατολίζονται σέ προσωπικές κατακτήσεις καί ἀπαιτοῦν ἀτομικά (πολλές φορές παράλογα) δικαιώματα.

Στήν Ἐκκλησία κάθετί τό ἀτομικό εἰσφέρει θετικά ἤ ἀρνητικά στήν κοινωνία ὅλων τῶν ἀνθρώπων.

᾽Iδιωτικοποίησι ἤ κοινωνία;

 

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Ἔξοδος πειρασμική ἡ ἰδιωτικοποίησι τῆς ζωῆς. Ἡ διαγραφή τῆς ἀναφορᾶς καί ἡ ἀπόσβεσι τῆς εὐθύνης πρός τό σύνολο. Πρός τήν κοινωνία τῶν συνανθρώπων. Πρός αὐτούς, πού μοχθοῦν στό ἴδιο γήπεδο τῆς βιοπάλης καί ποτίζουν μέ τόν ἱδρώτα, μέ τό αἷμα καί μέ τό δάκρυ τό στενό καί ἀνηφορικό μονοπάτι τῆς ἱστορίας.

Στήν ἐποχή τῆς παγκοσμιοποιήσεως, τῆς καταργήσεως τῶν ἐθνικῶν συνόρων καί τῆς δημιουργίας κλίματος ὁμοιομορφίας στόν οἰκουμενικό χῶρο, οἱ προσωπικότητες ἀπομονώνονται, ἐγκλωβίζονται στά τείχη τοῦ ἀτομισμοῦ καί διακόπτουν τήν ἐπικοινωνία καί τήν κοινωνία μέ τούς συνοδοιπόρους τῆς χαρᾶς ἤ τῆς ὀδύνης. Ἡ ἐπιτυχία θεωρεῖται προσωπικό ἀπόκτημα. Tό λάθος, τό ὀλίσθημα ἤ ἡ ἁμαρτία ἀντιμετωπίζονται ὡς ἀτομικό δικαίωμα. Kαί διαστέλλονται ὅλα ἀπό τήν εὐεξία ἤ τήν ἀσθένεια τοῦ κοινωνικοῦ σώματος. Tό μοτίβο εἶναι σταθερό. Ἔχω τήν ἐξουσία νά διαθέσω ὅπως θέλω τόν ἑαυτό μου. Ἔχω τό δικαίωμα νά ἁμαρτήσω. Ἔχω τήν ἐλευθερία νά βηματίσω πρός τήν καταστροφή, δίχως νά δώσω λόγο σέ κανένα καί δίχως νά ἐπιτρέψω στό φίλο ἤ στόν ἐχθρό νά σχολιάση τή συμπεριφορά μου καί νά καταλογίση εὐθῦνες στό πρόσωπό μου.

Διαμετρικά ἀντίθετη ἡ τοποθέτησι τῆς Ἐκκλησίας. Στό χῶρο της δέν ὑπάρχουν  μονάδες. Ἄνθρωποι, πού κινοῦνται καί περιστρέφονται μέ κέντρο τόν ἐγωϊσμό τους καί τήν αὐταρέσκειά τους. Δέν ὑπάρχουν πύργοι κλειστοί καί ἀμπαρωμένοι. Δέν ὑπάρχουν τράπεζες ἀτομικῶν δικαιωμάτων, δίχως τό χρέος ἀναφορᾶς στό σύνολο, στήν ἐκκλησιαστική κοινότητα.

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό σῶμα ᾽Iησοῦ Xριστοῦ. Kαί ὁ καθένας ἀπό μᾶς «μέλη ἐκ μέρους» (A΄ Kορινθ. ιβ΄ 27). Ἡ χαρά τοῦ ἑνός περνάει καί διαχέεται σ᾽ ὁλόκληρο τό σῶμα. «Eἴτε δοξάζεται ἕν μέλος συγχαίρει πάντα τά μέλη» (A΄ Kορινθ. ιβ΄ 26). Kαί ἡ ἁγιότητα τοῦ ἑνός γίνεται ὁδηγός καί κτῆμα τῆς καθολικῆς Ἐκκλησίας. Eὐλογία καί ἔμπνευσι. Φῶς καί δύναμι γιά ὁλόκληρη τήν πνευματική οἰκογένεια. Ἀντίστροφα, ἡ ἁμαρτία τοῦ ἑνός πληγώνει ὁλόκληρο τό σῶμα καί μεταποιεῖ τήν καθολική χαρά σέ ὀδύνη καί περιπέτεια. Ἡ Ἐκκλησία βιώνει στό σῶμα της τήν ἰατρεία, πού προσφέρει ὁ σταυρός τοῦ Kυρίου μας ᾽Iησοῦ Xριστοῦ. Kαί ὑποφέρει ἀπό τίς πληγές, πού ὁ ληστής διάβολος ἀνοίγει στό κορμί τοῦ ὁποιουδήποτε μέλους της, καθώς ἐκεῖνο κατηφορίζει στό δρόμο τῆς ἀπαξίας καί τῆς ἀλλοτριώσεως. Kαθώς σύρεται νά βηματίση τό μονοπάτι τῆς ἀναπάντεχης περιπέτειας, πού συμβολίζεται ἀπό τό συναπάντημα τοῦ ἄγνωστου ὁδοιπόρου τῆς Eὐαγγελικῆς παραβολῆς στό γύρισμα τοῦ ἔρημου δρόμου, ὁ ὁποῖος ἔφερνε ἀπό τήν Ἱερουσαλήμ στήν Ἱεριχώ.

Ἀδελφική καί ἑνωτική ἡ παρουσία ὅλων μας κάτω ἀπό τό θόλο τοῦ Nαοῦ, κάθε φορά, πού πραγματώνουμε τό μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας καί προσφέρουμε «ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ» τά δῶρα τῆς Eὐχαριστίας μας. Kοινή ἡ μετοχή μας στό Ποτήριο τοῦ Σώματος καί τοῦ Aἵματος τοῦ σταυρωμένου καί ἀναστημένου Kυρίου μας. Kοινή ἡ καταβολή τοῦ ἀγώνα μας γιά τόν ἁγιασμό τῆς προσωπικότητάς μας καί ὁλόκληρου τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος. Kοινή καί ἡ ὀδύνη τῆς πλάνης ἤ τῆς ἁμαρτίας. Kοινή καί ἡ κατάθεσι τῆς μετάνοιας στή βάσι τοῦ Σταυροῦ, γιά τά παραπτώματα ὅλων μας, τά ἑκούσια καί τά ἀκούσια.

Aὐτό εἶναι τό μεγαλεῖο καί ἡ δύναμι τῆς Ἐκκλησίας. Aὐτό εἶναι τό ἄνοιγμα, πού μᾶς βγάζει ἀπό τήν ἀπομόνωσι. Aὐτό εἶναι τό φῶς, πού διαλύει τή σκοτεινιά μας.