Ὀρθός λόγος-Πίστη

Στήν ἔσχατη κούρσα τοῦ εἰκοστοῦ αἰώνα, ὅταν τά σχήματα τοῦ ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ φυλλορρόησαν καί οἱ πολιτικές καί οἰκονομικές ἀνακατατάξεις μετατόπισαν, τεχνητά, τήν προβληματική καί ἀναπροσδιόρισαν τούς κανόνες τοῦ διεθνοῦς παιχνιδιοῦ, ἡ ἀθεΐα δέν πέρασε στό ράφι τῆς ἀχρηστίας ἤ, ἔστω, τῆς ἀχρησίας. ῎Εμεινε στό κέντρο τῆς καινούργιας διαμάχης. Φορμαρισμένη στίς ἀπαιτήσεις τῆς ἐποχῆς. ᾿Αλλά πιστή στήν ἀρχική της ἐπιδίωξη. Μέ νέο σύνθημα τή σύντηξη τῶν θρησκευτικῶν βιωμάτων τῶν λαῶν τῆς οἰκουμένης, ἐπιχειρεῖ νά δημιουργήσει μιά ὑπερθρησκεία, μιά ἑσπεράντο θρησκευτική γλώσσα, πού θά ἀπαλείφει τίς ἰδιαιτερότητες, θά ἐκφυλίζει τά βιώματα καί θά καναλιζάρει, μεθοδικά, τούς ἀνθρώπους στήν ἐρημιά τῆς ἀθρησκείας. Νά ὑψώνουν στό βωμό τῆς λατρείας τήν εὐμάρεια. Νά προσκυνοῦν, ὡς ὑπέρτατη ἀξία τόν ἄνθρωπο. Καί νά περιφέρονται “ὡς ἐλπίδα μή ἔχοντες καί ἄθεοι ἐν τῷ κόσμῳ” (᾿Εφεσ. β΄ 12).

Βημάτισα καί ἐγώ, μαζί μέ ὅλους τούς συγχρόνους μου, στά ἱστορικά μονοπάτια αὐτῆς τῆς μεταλλαγῆς, παγωμένος ἀπό τόν τρόμο τῆς “χτεσινῆς” καί τῆς “σημερινῆς” ἐμπειρίας καί φορτωμένος μέ τήν προβληματική τῆς “αὐριανῆς” ἐξέλιξης. Τό πρόσθετο, πού ἔχω νά καταθέσω, σάν προσωπική γεύση καί σάν συμβολή στό διάλογο, εἶναι ὅτι κράτησα τήν πίστη μου. Τή διατήρησα καί τή διατηρῶ, ἀκόμα καί σήμερα, στό φυλακτήριο τῆς ψυχῆς μου. Περπατῶ τόν ἀνώμαλο δρόμο, μέ λυχνάρι τήν πίστη στό Θεό καί μέ σύντροφο τή θεϊκή ἀγάπη. Καί τώρα, μετά τή δοκιμή τῆς ὀδύνης, διακρίνω, πώς δέν εἶμαι μόνος σ᾿ αὐτό τό δρόμο. Πολλοί συνάνθρωποί μου στηλώνουν τό βλέμμα στό Πρόσωπο καί στόν κόσμο τοῦ Θεοῦ. ᾿Αναζητοῦν, ἐναγώνια, τήν “καινή κτίση” (Β΄ Κορινθ. ε΄ 17) καί τήν ἐλπίδα “τήν ἀποκειμένην ἐν τοῖς οὐρανοῖς” (Κολασ. α΄ 5).

Αὐτός ὁ προσανατολισμός μου καί ὁ βηματισμός μου, κάτω ἀπό τό βλέμμα τοῦ Θεοῦ, ἦταν μιά ἄλλη “γνώση” καί μιά ἄλλη “γεύση”. Εἶδα ἕνα ἄλλο κόσμο, νά ἀνοίγεται μπροστά μου. Μιά ἄλλη δυνατότητα ζωῆς, πού δέν ἐξαντλεῖται στήν λαίμαργη καί βάρβαρη ἀπόλαυση τῆς ὕλης, ἀλλά “πληροῦται”, γεμίζει, ὁλοένα καί περισσότερο, μέ τή δύναμη καί μέ τίς ἀτίμητες δωρεές τοῦ Παναγίου Πνεύματος. “Οὗ δέ τό Πνεῦμα Κυρίου, ἐκεῖ ἐλευθερία” (Β΄ Κορινθ. γ΄ 17). ᾿Εκεῖ, πού ἀναπαύεται τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, ἐκεῖ ἀνθίζει καί καρποφορεῖ ἡ ἀληθινή ἐλευθερία καί ἡ καταξίωση τῆς προσωπικότητας.

Δηλώνω στούς ἀγαπητούς μου ἀναγνῶστες, μέ ἁπλότητα καί μέ ἐξομολογητική εἰλικρίνεια, πώς εἶμαι ἀχθοφόρος τοῦ βαθύτατου σεβασμοῦ στήν πίστη. Καί, ταυτόχρονα, χωρίς νά υἱοθετῶ τά σχήματα καί τή μεθοδολογία τοῦ ἀθεϊσμοῦ, διατηρῶ ἀμείωτη τήν ἐκτίμηση στό ἀτίμητο δῶρο τῆς θείας Σοφίας καί τῆς θείας ᾿Αγάπης, στόν “ὀρθό λόγο”. Τά κουβαλάω καί τά δυό, στήν καθημερινή μου πορεία. ῎Αν ἔχω κάτι νά ἐμπιστευτῶ στή γενιά, πού παρελαύνει, μέ νεανικό σφρίγος, στό γήπεδο τοῦ εἰκοστοῦ πρώτου αἰώνα, σάν καταστάλαγμα μελέτης καί προσωπικῆς ἐμπειρίας ἤ σάν εἰσηγητικό στοχασμό, εἶναι ἡ ἀνάγκη νά ξεπεράσουμε τήν τεχνητή, ἀλλά καί καταστροφική ἀντιδικία. Νά σταματήσουμε τή μονοκρατορική προσκύνηση τοῦ “ὀρθοῦ λόγου”. Νά βροῦμε τό σημεῖο συνάντησης καί ἐναρμόνισης τοῦ “λόγου” καί τῆς “πίστης”. Νά προσεγγίσουμε τήν πύλη, “τήν ῾Ωραία Πύλη”, στήν ὁποία τερματίζει διακριτικά καί εὐλαβικά ὁ “ὀρθός λόγος” καί παραδίδει τήν ὕπαρξη καί τίς ἀνησυχίες της στό ὁδηγητικό ἅρμα τῆς πίστης.

Ο ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ
ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ